เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1020
เมื่อทั้งสามคนอ่านจดหมายจบ สีหน้าท่านผอ.เทียนหยาจื่อเปลี่ยนไป จ้องสิบสามแล้วพูดว่า “ลู่ฝาน ครั้งนี้ปัญหาใหญ่แล้ว เฮ้อ นายกลับไปบอกลู่ฝานว่าฉันจะช่วยเขา”
อาจารย์เหลยพูดเสียงดังว่า “ทำไมเรื่องถึงเป็นแบบนี้ ฉันบอกแล้ว เรานั่งยองรอที่หน้าประตูตระกูลหานก็พอแล้ว แต่นายไม่ยอมฟัง ตอนนี้เป็นไงล่ะ ลู่ฝานมีโอกาส 80 เปอร์เซ็นต์ที่จะตายคามือไท่จื่อ”
อาจารย์ถิงยวนมองบนแล้วพูดว่า “จะโทษฉันได้ยังไงล่ะ ก็หานอู๋ซวงไม่ยอมให้เราเข้าไปในตระกูลหาน ฉันต้องไปสอบถามจากหลายๆ ทางกว่าจะรู้ว่าเทียนหยาจื่อเป็นท่านผอ.ของลู่ฝาน เลยมารออยู่ที่นี่ไง ใครจะไปรู้ล่ะว่าลู่ฝานจะไม่เคารพกฎของศิษย์ขนาดนี้ มานานขนาดนี้แล้ว คิดไม่ถึงเลยว่าจะไม่มาเยี่ยมท่านผอ.ของเขา”
ทั้งสองเบิกตาโต ท่านผอ.เทียนหยาจื่อที่อยู่ข้างๆ กระแอมสองครั้ง ด้วยความกระอักกระอ่วน
อาจารย์เหลยพูดว่า “ไม่ว่ายังไง ตอนนี้ลู่ฝานอันตรายมาก ฉันจะไปเจอเขา แค่เจดีย์ยาธรรมดาๆ ไม่ใช่เหรอ ฉันไม่เชื่อหรอกว่าฉันจะเข้าไปไม่ได้ ฉันจะลากลู่ฝานออกมา ใครจะขวางฉันได้”
พูดจบ อาจารย์เหลยจะลุกขึ้นออกไป
อาจารย์ถิงยวนพูดเสียงดังว่า “นายจะไปรู้อะไร ตอนนี้ลู่ฝานอยู่ในเจดีย์ยาปลอดภัยที่สุดแล้ว นายพาเขาออกมา นายลองดูสิว่าไท่จื่อจะให้ยอดฝีมือเป็นสิบกว่าคน มาจัดการลู่ฝานจนเละไหม นายรับผิดชอบความผิดที่ทำให้ผู้สืบทอดตายได้ไหมล่ะ”
อาจารย์เหลยสลดลงทันที ท่านผอ.เทียนหยาจื่อที่อยู่ข้างๆ ขมวดคิ้วพูดว่า “ผู้สืบทอดเหรอ พวกนายกำลังพูดอะไร”
จู่ๆ อาจารย์เหลยกับอาจารย์ถิงยวนเงียบไป
จู่ๆ อาจารย์เหลยส่งกระแสจิตให้สิบสาม “นายกลับไปบอกลู่ฝาน เราจะคุ้มครองตระกูลเขาเอง การสืบทอดไม่ใช่เรื่องง่าย เราจะไม่ให้คนสำนักจิ่วเซียวได้รับความอยุติธรรมอีกแม้แต่น้อย”
แม้สิบสามไม่รู้ว่าคนสำนักจิ่วเซียวหมายถึงอะไร แต่ก็พยักหน้า จากนั้นหันหลังเดินออกไป
เทียนหยาจื่อมองจดหมายในมือ แล้วถอนหายใจยาว
จดหมายฉบับสุดท้าย ต้องส่งให้องค์ชายรอง
สิบสามมาถึงในเมืองอย่างรวดเร็ว แต่เมื่อเห็นประตูเมืองสูงตระหง่าน ไม่รู้เลยว่าจะเข้าไปยังไง
การอารักขารัดกุมแน่นหนา คนที่ไม่มีป้ายคำสั่งไม่สามารถเข้าไปได้
สิบสามขมวดคิ้วอยู่นาน ก็ยังไม่รู้ว่าจะเข้าไปยังไง
อาการบาดเจ็บบนตัวสาหัสขึ้นเรื่อยๆ สิบสามรู้สึกว่าใกล้จะรับน้ำหนักตัวเองไม่ไหวแล้ว
อย่าบอกนะว่าจะไม่ส่งจดหมายฉบับนี้
ขณะที่สิบสามกำลังคิดว่าจะสู้จนตัวตายบุกเข้าไปในเมือง จู่ๆ ประตูเมืองเปิดออกเอง
“เปิดประตู องค์ชายรองมีคำสั่ง เปิดประตู!”
องค์ชายรองเหรอ
สีหน้าของสิบสามดีใจทันที รีบวิ่งไปที่ถนนด้านหน้าสุดของประตูเมือง
ตอนนี้ประตูทองสัมฤทธิ์ขนาดใหญ่เปิดออกพร้อมเสียงดัง รถม้าหรูหราคันหนึ่งขี่ออกมาจากด้านในช้าๆ หลังจากนั้นมีความคิดผุดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
สิบสามมองรถม้าคันนี้ด้วยแววตาเยือกเย็น
เพราะเขาเคยเห็นรถม้าคันนี้ เป็นรถม้าขององค์ชายรองแน่นอน!
สิบสามตะโกนออกมาทันที “หยุดก่อน!”
เสียงตะโกนนี้ ทำให้ผู้ที่พักอาศัยอยู่รอบๆ จำนวนไม่น้อยพากันเปิดไฟสว่าง
ต่อมามีแสงสีทองกะพริบขึ้น องครักษ์เกราะทองกลุ่มหนึ่งปรากฏตัวออกมา และมาตรงหน้าสิบสามทันที
ไม่รอให้สิบสามตั้งตัว อาวุธมาวางอยู่ตรงลำคอของเขาแล้ว
ตัวขององค์ชายรองค่อยๆ ปรากฏออกมาจากรถม้า มองสิบสามที่อยู่ด้านล่างแล้วพูดเสียงดังว่า “นายเป็นใคร”
สิบสามเอาจดหมายออกมาหนึ่งฉบับ ยกขึ้นสูงแล้วพูดว่า “เตี้ยวเซี่ย! จดหมาย!”
ฉินฝานขมวดคิ้วเบาๆ เมื่อกวักมือ จดหมายในมือสิบสามลอยขึ้นมาเอง จากนั้นลอยลงมาในมือของฉินฝาน
กวาดตามองช้าๆ ไม่กี่ครั้ง จู่ๆ ฉินฝานหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “ที่แท้เป็นจดหมายของเขานี่เอง ดีมาก ฉันกำลังจะไปหาเขาพอดีเลย เชิญคนนี้ขึ้นมา ปฏิบัติอย่างมีมารยาท!”
