เสียงกลองดังขึ้น เสียงกึกก้องสั่นสะเทือนจนชั้นเมฆบนฟ้าแทบจะเคลื่อนตัว
เมื่อเกิดเสียงกลองดังสนั่นต่อเนื่องราวกับเม็ดฝน คนสองสามคนคนถือของเซ่นไหว้ เดินขึ้นไปบนเวทีช้าๆ
คนพวกนี้คือคนที่มีคุณธรรมและบารมีสูงส่ง ซึ่งทุกคนในเมืองหลวงเป็นคนเลือกมา
ไม่ได้แต่งตั้งโดยส่วนราชการหรือราชสำนัก ล้วนมาจากการแนะนำของประชาชน โดยพื้นฐานแล้วคนที่ขึ้นเวทีแต่ละปีจะไม่เหมือนกัน
มองผู้อาวุโสสามคน เดินถือของเซ่นไหว้ขึ้นไปบนเวทีอย่างช้าๆ ทุกคนวางมือขวาไว้ที่หน้าอก อธิษฐานด้วยความจริงใจ
ไม่ว่านายจะรู้กฎเกณฑ์หรือไม่ ไม่ว่านายจะเข้าใจความหมายของการขึ้นเวทีเซ่นไหว้หรือไม่ เมื่อเห็นทุกคนทำแบบนี้ แน่นอนว่านายก็ต้องทำตามด้วย
ในกลุ่มคน ฉินซางต้าตี้สวมชุดเผาบู๊ธรรมดาๆ มองภาพนี้ด้วยรอยยิ้ม แล้วพูดว่า “การเซ่นไหว้ของประชาชน ไม่เหมือนกับการเซ่นไหว้ของราชวงศ์เลย ทำไมถึงให้สามคนนี้ขึ้นเวทีเหรอ มีความหมายอะไรหรือเปล่า”
หลู่เฉิงเซี่ยงที่อยู่ข้างๆ คำนับแล้วพูดว่า “สามคนนี้เป็นคนที่ได้รับความนิยมในหมู่ประชาชนเมืองหลวง หรือไม่ก็เป็นคนที่สั่งสอนอบรมคนมานับไม่ถ้วน แต่ไม่สนใจเรื่องเงินทอง หรือไม่ก็ยืนหยัดต่อสู้กับความชั่วร้ายเพียงลำพังในยามคับขัน สรุปแล้วล้วนเป็นคนที่มีคุณธรรมสูงส่ง ไม่รู้ว่าวิทยายุทธสูงส่งแค่ไหน แต่จิตใจสูงส่งเป็นพิเศษ ประชาชนคิดว่าถ้าคนพวกนี้เซ่นไหว้ฟ้าดิน ถึงจะเป็นการเคารพฟ้าดิน”
ฉินซางต้าตี้พยักหน้า พูดด้วยรอยยิ้มว่า “การทำแบบนี้ดีมาก นั่นคือลู่ฝานนักกระบี่แห่งตงหวาใช่ไหม รูปร่างหน้าตาดูเป็นคนมีความสามารถนะ”
สายตาของฉินซางต้าตี้ มองไปทางลู่ฝานที่อยู่บนรถม้า
มองตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างละเอียดอยู่รอบหนึ่ง ฉินซางต้าตี้พยักหน้าอย่างพอใจ แล้วพูดว่า “ดูห้าวหาญ พลานุภาพแข็งแกร่งไม่ยอมใคร เป็นนักบู๊ที่ไม่เลวเลย”
หลู่เฉิงเซี่ยงพูดเสียงเบาขึ้นข้างๆ ว่า “ทำไมฝ่าบาทมองเขาแค่แวบเดียว ก็ตัดสินว่าเขาเป็นนักบู๊ที่ดีล่ะครับ”
ฉินซางต้าตี้ยิ้มแล้วพูดว่า “บางคนดูแค่แวบเดียวก็พอแล้ว ส่วนบางคนดูทั้งชีวิตก็ยังไม่เข้าใจ!”
เฉิงเซี่ยงได้ยินคำพูดของฉินซางต้าตี้ เขาพยักหน้าเบาๆ แล้วแอบพูดว่า “ถูกต้องที่สุด! ฝ่าบาทพูดถูกต้องที่สุด”
หลังเวลาผ่านไปประมาณหนึ่งก้านธูป การขึ้นเวทีเสร็จเรียบร้อย
ของเซ่นไหว้วางเอาไว้เรียบร้อย สาดเหล้าเซ่นไหว้ฟ้าดิน พิธีการเสร็จสิ้น เสียงกลองสงบลง
ตอนนี้ทั้งสามคนไม่ได้ลงจากลานประลองเหมือนที่ผ่านมา
เห็นผู้อาวุโสคนที่อยู่ตรงกลาง ค่อยๆ เดินออกมา แล้วพูดเสียงดังว่า “วันนี้ไม่ได้มีแค่การเซ่นไหว้ ยังมีการต่อสู้บนลานประลองด้วย เชิญจางกวัง อันดับหนึ่งในแปดผู้โดดเด่นของจวนไท่จื่อ กับลู่ฝานนักกระบี่แห่งตงหวา ขึ้นเวที!”
ทุกคนตะโกนส่งเสียงเชียร์ พวกเขารอคอยการต่อสู้นี้มานานมากแล้ว
ไท่จื่อพูดกับจางกวังว่า “ไปเถอะ ชนะอย่างเด็ดขาดและรวดเร็วหน่อย”
จางกวังเด้งตัวลงมาจากกลางอากาศ ลงมาบนลานประลองทันที ทันใดนั้นเสียงเชียร์ดังขึ้นทั้งงาน
ชื่อของจางกวัง ดังสนั่นไปทั่ว
ฉินซางต้าตี้เห็นภาพนี้ ก็หัวเราะร่าแล้วพูดว่า “ภาพแบบนี้ หาชมได้ยากในวัง!”
หลู่เฉิงเซี่ยงยิ้มแล้วพูดว่า “กฎในวังเคร่งครัด แน่นอนว่าไม่ได้เห็นภาพที่คึกคักแบบนี้หรอกครับ”
ลู่ฝานค่อยๆ เดินขึ้นไปบนลานประลองเช่นกัน เขาไม่ได้เหาะขึ้นไปอย่างเย่อหยิ่ง แต่เดินขึ้นไปอย่างเรียบง่าย
เดินไปพลาง ปรับสภาพของตัวเองไปพลาง
เขาเดินช้ามาก แต่กลับมั่นคงมาก จางกวังยืนอยู่บนลานประลอง ใช้สายตาเฉยเมยมองเขา รอลู่ฝานเดินขึ้นมาบนลานประลองอย่างเงียบๆ
ในกลุ่มคน พวกเทียนชิงหยางยืนเรียงกันตามลำดับ
ส่วนคนที่อยู่ด้านหลังเทียนชิงหยาง คืออู่คงหลิงที่สวมผ้าปิดบังใบหน้าอยู่
แววตาของเธอ จ้องเขม็งไปที่ลู่ฝาน บอกไม่ถูกว่าตื่นเต้นหรือดีใจ แสงส่องประกายออกมา
เทียนชิงหยางหันไปมองอู่คงหลิงเป็นระยะ
แต่อู่คงหลิงไม่มองเขาเลยสักนิด มองแต่ด้านหลังของลู่ฝาน
อีกด้านหนึ่ง ท่ามกลางผู้คนที่เบียดเสียดกัน พวกคุณชายบ้านรวยแทะเมล็ดแตงโมไปพลาง พูดคุยกันไปพลาง
ในบรรดาคนพวกนั้น หานสง หานหยวนหนิงและคนอื่นก็อยู่ในนั้นด้วย
“หานหยวนหนิง ผู้หญิงข้างหลังเทียนชิงหยาง คือคนที่นายชอบเหรอ มองไม่เห็นเลยว่าหน้าตาเป็นยังไง แต่รู้สึกได้ว่าเป็นสาวงามจริงๆ สายตานายนี่ใช้ได้เลยนะ! แต่ไม่รู้ว่าเธอนอนกับเทียนชิงหยางกี่คืนแล้ว”
ชายหน้าเหลี่ยมรูปร่างกำยำ คิ้วดกตาโตคนหนึ่ง หัวเราะเสียงดังแล้วเอ่ยขึ้น
หานหยวนหนิงพูดด้วยใบหน้าเย็นยะเยือก “หลิ่วเจิน นายพูดระวังปากหน่อย กุลสตรีที่มาจากตระกูลใหญ่มีฐานะแบบคุณอู่ เป็นคนที่นายหมิ่นประมาทได้เหรอ”
หลิ่วเจินยกมือขึ้นสองข้าง แล้วพูดว่า “ฉันก็แค่พูดเล่นเอง นายจะจริงจังไปทำไม ทำไม คนตระกูลหานพูดเล่นด้วยไม่ได้ตั้งแต่เมื่อไรกัน เจ้าบ้าหาน ดูท่าทางนายเหมือนประทัดเลย ใครพูดมากหน่อย นายพร้อมจะระเบิดใส่ นายว่าไหมสือเฉิน”
ชายรูปร่างกำยำที่อยู่ข้างๆ อีกคน ดูท่าทางซื่อบื้อ เขาหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “ฉันไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้ พวกนายคุยกันเถอะ ฉันมาเพื่อดูว่าตอนนี้พละกำลังของจางกวังเป็นยังไง คิดไม่ถึงว่าคนตระกูลสุ่ยกับตระกูลถานไถทั้งสองคนจะมาด้วย ถ้านับพวกเราไปด้วย คนของสิบตระกูลใหญ่ มาแล้วหกตระกูล”
หลิ่วเจินพูดว่า “เจ็ดตระกูล ไม่นับสองคนที่อยู่บนหัวหรือไง”
สือเฉินส่งเสียงตอบรับ แล้วพูดว่า “ใช่ นับสองคนนั้นไปด้วย สองคนนี้มีหน้ามีตามาก คนมาดูการประลองของพวกเขาตั้งมากมาย”
หานหยวนหนิงเงยหน้ามองแวบหนึ่ง แล้วพูดว่า “การต่อสู้ฝ่ายเดียวแบบนี้ ไม่มีความอยากดูสักนิด พวกนายดูไปเถอะ ฉันขอกลับก่อน!”
พูดพลาง หานหยวนหนิงเดินออกไปข้างนอก
