เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1112
“ใช่ ฉันก็จะขอคำแนะนำจากเขาสักสองกระบวนท่า!”
“หึ คนแบบนี้คิดจะเอาอันดับหนึ่งอีกรอบ ฝันไปเถอะ เขาวิถีบู๊คือจุดจบของเขา!”
“ทุกท่าน สู้เราร่วมมือกัน ขับไล่ลู่ฝานออกจากการแข่งขัน ที่เขาวิถีบู๊ก่อนไม่ดีกว่าเหรอ”
“ดี ฉันเห็นด้วยกับเรื่องนี้”
“เราก็เห็นด้วย!”
กลุ่มคนส่งเสียงดังออกมา
หานหยวนหนิงยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “ลู่ฝานจบเห่แล้ว วิธีนี้ของเทียนชิงหยางฉลาดมาก หาคนสนับสนุน บีบลู่ฝานให้อยู่ตรงข้ามกับทุกคน ให้เขาทำให้ทุกคนโกรธ จากนั้นโดนคัดออก ไม่ต้องลงแรงเยอะเลย”
หลิ่วเจินกัดน่องไก่พลางพูดว่า “ทำไม เจ้าบ้าหาน นายก็กลัวเหมือนกันเหรอ เทียนชิงหยางใช้ไม้นี้ ก็จัดการได้แค่คนไม่มีรากฐาน ไม่มีอำนาจในเมืองหลวงอย่างลู่ฝาน ถ้าคนพวกนี้คิดจะรุมพวกเรา พวกเขาต้องคิดดูให้ดี ไม่ต้องกลัวหรอก!”
หานหยวนหนิงพยักหน้าพูดว่า “ใช่ ดูเหมือนถูกต้องที่ฉันมาวันนี้ ทำให้ฉันได้เห็นจิตใจโหดเหี้ยมของเทียนชิงหยาง!”
เมื่อพูดถึงประโยคสุดท้าย หานหยวนหนิงกัดฟันขึ้นมา
สือเฉินจ้องหานหยวนหนิงเขม็ง แล้วพูดว่า “เจ้าบ้าหาน นายไม่ได้จะสู้เป็นตายกับเทียนชิงหยางบนเขาวิถีบู๊ใช่ไหม!”
หานหยวนหนิงพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า “ความแค้นฝังลึก ไม่เขาก็ฉันที่ต้องตาย!”
หลิ่วเจินกับสือเฉินมองตากัน ทั้งสองเผยสีหน้าเหนื่อยใจออกมา
ทุกคนเดือดแค้นเป็นอย่างยิ่ง คนกลุ่มหนึ่งดื่มเหล้าเยอะเกินไป เริ่มตะเบ็งเสียงก่นด่าลู่ฝาน
คนคือสัตว์ที่คล้อยตามคนหมู่มากได้ง่าย แค่คนกลุ่มหนึ่งกำลังก่นด่าใครสักคน คนที่เหลือก็จะด่าตามไปด้วย ไม่ว่าจะเกลียดคนคนนั้นจริงหรือไม่ อีกทั้งยิ่งด่ายิ่งมีพลัง ยิ่งด่ายิ่งเสียงดัง นี่เรียกว่าไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง
ในสถานการณ์แบบนี้ คนที่ยังดุดันอยู่มีแค่ไม่กี่คน
เมื่อมองดูแล้ว ก็มีแค่สิบกว่าคน
ตอนนี้มีคนค่อยๆ ลุกขึ้น ตัวเซไปมา เหมือนคนคออ่อนดื่มเหล้าได้ไม่มาก เขาพูดว่า “ทุกคน ฉันขอตัวกลับก่อน ดื่มเยอะไปหน่อย ต้องไปฉี่แล้ว!”
“ไอ้หยวน นายคออ่อนใช้ไม่ได้เลย ไปเถอะๆ อย่ามาฉี่ตรงนี้!”
คนข้างๆ หัวเราะพรืด ผลักไอ้หยวนออกไป
ไอ้หยวนเดินออกมาจากลานบ้านเทียนชิงหยางช้าๆ
เพิ่งออกมาจากลานบ้าน ไอ้หยวนเป็นปกติทันที รีบไปที่ลานบ้านลู่ฝานอย่างรวดเร็ว
เวลาไม่ถึงหนึ่งก้านธูป ไอ้หยวนมาถึงหน้าประตู องครักษ์เกราะทองสองคนขวางไอ้หยวนเอาไว้ แล้วพูดว่า “ขอโทษด้วยคุณชาย คุณชายลู่กำลังเก็บตัวอยู่ ไม่พบใครทั้งนั้น!”
ไอ้หยวนพูดเสียงดังว่า “นายไปบอกคุณชายลู่ เพื่อนเก่ามาหา มีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย”
องครักษ์เกราะทองทั้งสองคนทำเหมือนไม่ได้ยิน เอาแต่ขวางอยู่ด้านหน้าไอ้หยวน
ไอ้หยวนตะโกนเสียงดังอย่างร้อนใจ “ลู่ฝาน ออกมา!”
ขณะนั้นเอง แสงหนึ่งพุ่งออกมาจากในห้องลู่ฝาน แสงแสบตาทำลายประตูจนกลายเป็นผุยผงทันที
“ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง ที่แท้ไม่ใช่ความฝัน!”
เสียงหัวเราะของลู่ฝานดังมาจากในห้อง ตอนนี้ไอ้หยวนตะโกนเสียงดังอีกครั้ง “ลู่ฝาน!”
ครั้งนี้ลู่ฝานได้ยินเสียงตะโกนแล้ว เขาเดินออกมาจากห้องช้าๆ
ลู่ฝานมองเห็นคนที่อยู่ตรงประตูลานบ้านจากไกลๆ เขาพูดอย่างประหลาดใจว่า “นายเองเหรอ!”
