เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1156
“ขอโทษด้วยนะลู่ฝาน! ฉันขอโทษแทนหยวนหนิง ตอนนี้เขาคงไม่ฟังคำเกลี้ยกล่อมอะไรแล้ว”
หานอู๋ซวงพูดเสียงเบา
ลู่ฝานครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ลุงหาน อันที่จริงเรื่องนี้ฉันก็มีส่วนต้องรับผิดชอบ”
หานอู๋ซวงขมวดคิ้วพูดว่า “นายมีอะไรต้องรับผิดชอบ”
ลู่ฝานส่ายหน้า ไม่ตอบอะไร หลังจากนั้นพูดว่า “ลุงหาน สองสามวันนี้ฉันอยู่ที่ตระกูลหานได้ไหม”
หานอู๋ซวงพยักหน้าพูดว่า “ไม่มีปัญหา นายอยู่ห้องเดิมได้เลย ยังไงตอนนี้ตระกูลหานก็วุ่นวายแล้ว เพิ่มนายอีกคนจะเป็นไรไป!”
ลู่ฝานพูดว่า “ขอบคุณลุงหานมากครับ งั้นลุงหานช่วยแจ้งสิบสามพ่อบ้านฉันหน่อย ให้เขามาที่นี่ด้วย ฉันจะออกไปทำธุระนิดหน่อย”
หานอู๋ซวงพูดว่า “ไปเถอะ ลู่ฝาน นายก็ต้องระวังเทียนชิงหยางนะ”
ลู่ฝานส่งเสียงตอบรับ หลังจากนั้นเดินออกจากตระกูลหานอย่างรวดเร็ว
ลู่ฝานค่อยๆ เอาของอย่างหนึ่งออกมาจากอก นั่นเป็นที่อยู่ที่อู่คงหลิงให้เขา
ลู่ฝานเอาแผนที่ออกมาดูครู่หนึ่ง จากนั้นเขารีบไปตามที่อยู่อย่างรวดเร็ว
ผ่านหนทางคดเคี้ยวเลี้ยวลด
หลังจากผ่านจุดวาร์ปค่ายกลเคลื่อนฟ้าหลายแห่ง ลู่ฝานมาถึงหน้าโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง
“โรงเตี๊ยมร่ำรวย!”
ชื่อเป็นมงคลและธรรมดามาก แต่ดูจากการตกแต่งแล้ว
โรงเตี๊ยมแห่งนี้เหมาะสมที่จะเรียกว่าร่ำรวยจริงๆ
เดินเข้ามาในโรงเตี๊ยม ลู่ฝานให้เด็กที่ทำงานในโรงเตี๊ยมพาไปที่ห้องหมายเลขหนึ่ง
ที่อยู่ที่อู่คงหลิงทิ้งไว้ให้เขาคือที่นี่
ลู่ฝานเคาะประตูห้อง มีเสียงผู้หญิงที่คุ้นเคยดังมาจากข้างใน
“ใคร”
ลู่ฝานตอบว่า “ฉันเอง ลู่ฝาน!”
เสียงผู้หญิงถามต่อ “ลู่ฝานคือใคร”
ลู่ฝานขมวดคิ้วเบาๆ แล้วพูดว่า “ทำเป็นจำไม่ได้อีกแล้วเหรอ”
ระหว่างที่พูด ลู่ฝานผลักประตูห้องแล้วเดินเข้าไป
ห้องงดงามแบบผู้ดี ควันไม้จันทน์ลอยขึ้นมาเบาๆ
สิ่งที่ปรากฏในสายตาคือร่างงดงาม ทำให้ลู่ฝานขมวดคิ้วแน่นขึ้นอีก
ผ้าปกปิดใบหน้า ชุดคลุมดำปกคลุมร่างกาย ลู่ฝานมองอู่คงหลิง แล้วพูดตรงๆ ว่า “เธอทำแบบนี้ต่อไปไม่ได้อีก ฉันนั่งดูเธอทำลายตระกูลหานกับตระกูลเทียนไม่ได้ เธอยุยงให้หานหยวนหนิงกับเทียนชิงหยาง ทะเลาะกันจนอยู่ในสภาพแบบนี้ใช่ไหม เธอจะทำอะไรกันแน่”
อู่คงหลิงสะบัดมือปิดประตู มองลู่ฝานด้วยสายตาประหลาดแล้วพูดว่า “นายนี่รู้มากจริงๆ ทำไมถึงทำลายตระกูลเทียนกับตระกูลหานไม่ได้”
ลู่ฝานขมวดคิ้วพูดว่า “หานเฟิงเป็นศิษย์พี่ฉัน ตระกูลหานเป็นตระกูลของเขา ลุงหานก็ดีกับฉันด้วย เทียนหยาจื่อเป็นท่านผอ.ของฉัน แล้วก็ดีกับฉันมากเช่นกัน ทั้งสองตระกูลมีบุญคุณกับฉัน แน่นอนว่าฉันจะปล่อยให้เธอทำลายพวกเขาไม่ได้”
อู่คงหลิงยิ้มเย็นชาแล้วพูดว่า “แต่ฉันทำแบบนี้ไปแล้ว หานหยวนหนิงเหมือนไม่มีชีวิตไปแล้ว มีแค่แรงเฮือกสุดท้ายเท่านั้น ส่วนเทียนชิงหยาง เหอะๆ ตอนนี้มีจิตใจที่เร่าร้อนฮึกเหิม คืนนี้ยังจัดงานเลี้ยงเหล้าที่แม่น้ำหย่งอานด้วย ยโสโอหังอย่างยิ่ง อวดดีอย่างมาก สองตระกูลนี้ไม่ตีกันจนตายไปข้างสิถึงจะแปลก ถึงฉันไม่ไปส่งเสริมยุยงครั้งสุดท้าย พวกเขาก็ต้องตีกันอยู่ดี”
ลู่ฝานฟังความลับอะไรบางอย่างจากคำพูดของอู่คงหลิง เขาพูดว่า “ครั้งสุดท้ายเหรอ เธอจะทำอะไรอีก”
อู่คงหลิงพูดด้วยรอยยิ้ม “ง่ายดายมาก ก็ทำให้หานหยวนหนิงโมโหจนตายยังไงล่ะ หลังจากนั้นค่อยส่งหน่วยกล้าตายไปฆ่าเทียนชิงหยาง ไม่ว่าจะฆ่าสำเร็จหรือไม่ ทุกสิ่งก็เป็นที่แน่นอนแล้ว!”
อู่คงหลิงลุกขึ้นยืน ค่อยๆ เดินมาหาลู่ฝาน เดินพลางพูดว่า “แค่สองตระกูลตีกัน ต้องเจ็บหนักทั้งสองฝ่าย ในสิบตระกูลใหญ่ของประเทศอู่อาน ตระกูลเทียนกับตระกูลหานทรงพลังที่สุด เมื่อพละกำลังของทั้งสองตระกูลได้รับความเสียหาย ก็เท่ากับพละกำลังของประเทศอู่อานได้รับความเสียหาย เป้าหมายของฉันก็จะสำเร็จ!”
