เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า – บทที่ 1163

เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 1163

ท่าทางเดินที่งดงามและสูงส่ง ผ้าบางปิดบังใบหน้า

เดินอย่างช้าๆ ร่างอ่อนช้อยงดงามปรากฏขึ้นบนเรือ

วินาทีที่คนคนนี้ปรากฏตัว คนที่อยู่ในนี้ ไม่มีใครที่ไม่โดนรูปร่างสมบูรณ์แบบของเธอดึงดูดสายตา

วันนี้อู่คงหลิงสวมชุดแพรยาวสีชมพูอ่อนปกคลุมร่างกาย ด้านนอกคลุมด้วยเสื้อบางสีขาว เผยให้เห็นช่วงคอที่เพรียวบางและเห็นไหปลาร้าอย่างชัดเจน กระโปรงเป็นจีบราวกับแสงจันทร์เคลื่อนไหวเบาๆ บนพื้น ลากยาวประมาณเมตรกว่า เห็นรูปร่างงดงามสุดยอดอย่างชัดเจน

ผิวขาวใสเนียนละเอียด มีกลิ่นหอมโชยมาจากไกลๆ อู่คงหลิงเดินอย่างสุภาพและงดงามอ่อนโยน ผมหนาถูกคาดด้วยผ้าคาดศีรษะ ปักปิ่นผีเสื้อไว้บนศีรษะ ปอยผมดำปรกอยู่ตรงหน้าอก ไข่มุกเม็ดกลมหลายเม็ดประดับประดาอยู่บนผมตามใจชอบ ทำให้ผมสวยดำขลับดูอ่อนนุ่มเงางามขึ้นไปอีก

ดวงตาสวยมองไปรอบๆ ราวกับกระชากวิญญาณ ทุกที่ที่มองไป เต็มไปด้วยกลิ่นหอมอ่อนๆ อย่างเรียบง่าย

แม้ไม่เปิดเผยใบหน้าที่แท้จริง ก็ทำให้คุณชายนับไม่ถ้วนในนี้เคลิบเคลิ้มไปกับเธอ

หลิ่วเจินที่กำลังดื่มเหล้าอยู่ วินาทีที่เขาเห็นอู่คงหลิง ก็สติหลุดไปทันที เหล้าหกใส่ตัวก็ยังไม่รู้สึก

เทียนชิงหยางก็อึ้งไปครู่หนึ่ง เขายังไม่เคยเห็นท่าทางงดงามขนาดนี้ของอู่คงหลิงมาก่อน

ตามคาดสินะ ยังไงผู้หญิงก็ต้องแต่งตัว

เมื่อผู้หญิงไม่สวยแต่งตัว สามารถทำให้ดูดีได้ เมื่อผู้หญิงสวยแต่งตัว ยิ่งทำให้สวยขึ้นอีก และผู้หญิงที่สวยสุดยอดอยู่แล้วแต่งตัวอีก ผู้หญิงคนนี้ก็จะมีแค่บนสวรรค์เท่านั้น ยากที่จะหาเจอบนโลกมนุษย์

อู่คงหลิงมองเทียนชิงหยางแล้วพูดว่า “ยินดีที่ได้พบคุณชายเทียน!”

เทียนชิงหยางกับหลิ่วเจินเพิ่งตั้งสติได้ หลิ่วเจินรีบวางแก้วเหล้าลง ส่วนเทียนชิงหยางลุกขึ้นพูดว่า “มานั่งทางนี้สิคงหลิง”

นักบู๊ที่นั่งโต๊ะเดียวกับเทียนชิงหยาง พากันลุกขึ้นหลีกทางให้อย่างรู้งาน หลิ่วเจินก็ลุกขึ้นตามด้วย แต่เมื่อเห็นรูปร่างงดงามสุดยอดของอู่คงหลิง เขาก็ไม่อยากไปจริงๆ เขาอยากมองอู่คงหลิงใกล้ๆ

อู่คงหลิงนั่งลงช้าๆ รักษาระยะห่างที่เหมาะสมกับทั้งสองคน

เทียนชิงหยางดึงหลิ่วเจินเอาไว้แล้วพูดว่า “หลิ่วเจิน นายนั่งลงสิ คงหลิง ฉันแนะนำให้เธอรู้จักสักหน่อย นี่คือคุณชายหลิ่วเจินแห่งตระกูลหลิ่ว”

หลิ่วเจินพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ยินดีที่ได้เจอคุณคงหลิง”

อู่คงหลิงอมยิ้มแล้วพูดว่า “ยินดีที่ได้เจอคุณชายหลิ่วค่ะ!”

เสียงเหมือนเสียงของธรรมชาติ จู่ๆ หลิ่วเจินสติหลุดไปอีกแล้ว

ตอนนี้ทุกคนเพิ่งตั้งสติได้ ต่างพากันเอ่ยชมว่า “ผู้หญิงคนนี้สวยจริงๆ!”

“ใช่ สวมผ้าปิดหน้ายังสวยขนาดนี้ ถ้าถอดผ้าปิดหน้าออก จะไม่งามล่มเมืองเลยเหรอ!”

“คุณชายเทียนชิงหยางช่างมีบุญจริงๆ!”

……

คำชมของทุกคนลอยเข้าหูเทียนชิงหยาง

เทียนชิงหยางหัวเราะลั่นแล้วพูดว่า “คุณคงหลิง ฉันดื่มคารวะให้เธอ วันนี้ความสวยของเธอ ทำให้ทุกคนตกตะลึง!”

เสียงหัวเราะลั่นของเทียนชิงหยาง ลอยออกไปตามสายลม

ตอนนี้ลู่ฝานที่กำลังหาอยู่บนเรือไปทั่ว แอบได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ตาเขาเป็นประกายทันที เท้าย่ำก้าวยอดเมฆาฟ้า เหาะไปตามทางที่เสียงหัวเราะลอยมาอย่างรวดเร็ว

บนเรืองดงาม

จู่ๆ นัยน์ตาของเทียนชิงหยางเต็มไปด้วยความอยากเป็นเจ้าของ ความเร่าร้อนในแววตาที่เขามองอู่คงหลิงใกล้ถึงขีดสุดแล้ว

เหมือนอู่คงหลิงยังไม่ทันสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงของเทียนชิงหยาง มือขาวสวยยกกาเหล้าขึ้นมา เทเหล้าให้หลิ่วเจินกับเทียนชิงหยางเงียบๆ แล้วพูดว่า “เชิญค่ะคุณชายทั้งสองท่าน!”

หลิ่วเจินยกแก้วเหล้าขึ้นมาสูดดมก่อน จากนั้นเอ่ยชมว่า “กลิ่นหอมตีจมูก คุณคงหลิงเป็นสาวงามสุดยอดจริงๆ ไม่ทราบว่าวันนี้จะได้เห็นใบหน้าแท้จริงของเธอสักหน่อยได้ไหม!”

อู่คงหลิงขมวดคิ้วขึ้นมา พูดอย่างราบเรียบว่า “คุณชายหลิ่วเพิ่งเจอฉันครั้งแรก ก็อยากถอดผ้าปิดหน้าฉันแล้ว ดูเกินไปหน่อยไหมคะ”

ระหว่างพูด อู่คงหลิงมองเทียนชิงหยางอย่างตำหนิเล็กน้อย