“เขาเป็นใคร?” ฉินเทียนถามด้วยความตะลึง
ฉานเจี้ยนยิ้มและพูด : “เขาก็คือ หัวหน้าหนึ่งร้อยแปดหวูฉางของวิหารพญายม ผีหวูฉาง”
“พูดขึ้นมาแล้ว พระเจ้าช่วยพวกเราจริงๆ!”
“เจ้าสำนัก หลังจากที่ผมซื้อวิลล่าแห่งนี้ การค้นพบที่ไม่คาดคิด ผีหวูฉางเป็นคนเลี้ยงสัตว์ป่าของที่นี่”
“เดิมทีนี่ก็เป็นงานเดิมของเขาอยู่แล้ว ก่อนที่จะเข้าร่วมวิหารพญายม เขาก็อยู่ที่สวนสัตว์ รับผิดชอบการให้อาหารสัตว์ป่าเป็นพิเศษ”
“คนคนนี้เป็นคนยุติธรรมและซื่อตรง ดุร้ายผิดปกติ แม้ว่าเข้าร่วมวิหารพญายมได้ไม่นาน แต่ชัยชนะนั้นช่างน่าทึ่ง”
“มีความเป็นตัวแทนมากที่สุด เคยมีอยู่ครั้งหนึ่ง พวกเราได้รับข่าวมาว่า มีกลุ่มนักรบดำพยายามจะข้ามพรมแดน”
“เถ้าแก่ใหญ่ส่งหวูฉางออกไปสิบคน มุ่งหน้าไปที่พรมแดน ใครจะไปรู้ข้อมูลผิดพลาด นักรบดำกลุ่มนั้น มีสามสิบกว่าคน”
“ภายใต้การต่อสู้ที่นองเลือด หวูฉางสิบคน ตายไปเก้าคน”
“เหลือเพียงผีหวูฉาง ใบหน้าของเขาถูกฟันด้วยดาบซามูไร อีกฝ่ายคิดว่าเขาตายแล้ว”
“หลังจากนั้น ผีหวูฉางกระโดดออกมาจากกองซากศพ กวาดล้างนักรบเหล่านั้นทั้งหมด”
“หลังสงครามหมู่เกาะแปซิฟิก เขาก็หายสาบสูญไปเหมือนกัน คิดไม่ถึงเลยว่าจะกลับมาทำงานเก่า เป็นคนเลี้ยงสัตว์ป่าที่นี่”
ฉินเทียนยิ้มและพูด : “นี่มันช่างดีเหลือเกิน!”
“วิหารพญายมจะต้องมีพี่น้องคนอื่นๆที่อยู่ทั่วทุกพื้นที่แน่นอน ลุงฉาน คุณต้องคิดหาวิธีหาพวกเขากลับมาทั้งหมด!”
“ถึงเวลา ให้พี่น้องกลับบ้านแล้ว!”
“เจ้าสำนักวางใจได้ มอบให้ผมจัดการ!” ฉานเจี้ยนพูดด้วยความตื่นเต้น : “ผมจะเรียกผีหวูฉางมาเข้าพบเจ้าสำนัก!”
เขาออกคำสั่งผ่านทางวิทยุสื่อสาร
ฉินเทียนมองเห็น การต่อสู้ของเขตหมาป่า เริ่มเข้าสู่ขั้นนองเลือดแล้ว
ผมของเถียหนิงซวงยุ่งเหยิง บนร่างกาย มีอยู่หลายจุด ถูกป่าหมากัดจนเป็นแผล
โดยเฉพาะบนขา ถูกหมาป่าสีน้ำเงินตัวหนึ่งกัดเอาไว้แน่น สุดท้ายแล้ว แม้ว่าเถียหนิงซวงจะสามารถฆ่าหมาป่าตัวนั้นได้ เพียงแต่ ก็ถูกฉีกเนื้อไปหนึ่งชิ้นเช่นกัน
เรี่ยวแรงของเธอไม่เพียงพอเล็กน้อย พิงอยู่บนก้อนหินใหญ่ก้อนหนึ่ง ในดวงตาเผยให้เห็นถึงความหวาดกลัวเล็กน้อย
“พร้อมกับบอกให้ผีหวูฉางแวะไปพาเธอมาด้วย”
“ได้เลยเจ้าสำนัก” ฉานเจี้ยนตอบตกลงหนึ่งที อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ : “ผู้หญิงคนนี้เป็นต้นกล้าที่ดี”
“จากบนตัวของเธอ ผมมองเห็นเงาของเจ้าเงาเสน่ห์”
พูดถึงคนคนนี้ แววตาของเขาตกต่ำ
ฉินเทียนพูดเสียงต่ำ : “ได้ยินอาจารย์บอกว่า เจ้าเงาเสน่ห์และจิ้งจอกเงิน เป็นพี่น้องฝาแฝดคู่หนึ่ง สุดยอดแห่งการลอบสังหาร”
ฉานเจี้ยนพยักหน้า
“เจ้าเงาเสน่ห์และจิ้งจอกเงินชำนาญการลอบสังหาร เจ้าปืนทองเป็นคนเปิดกว้าง ชอบกาต่อสู้ตรงๆ”
“เพียงแต่น่าเสียดาย พวกเขาล้วนแล้วตายหมดแล้ว สี่อิมพ์แห่งพญายม เหลือแค่ผมคนเดียว ทุกวันนี้จะเป็นคนก็ไม่เป็นคนจะเป็นผีก็ไม่เป็นผี”
เกี่ยวกับเจ้าเงาเสน่ห์ จิ้งจอกเงิน และเจ้าปืนทอง ฉินเทียนยังมีเรื่องหนึ่งที่ไม่ได้บอกฉานเจี้ยน
ในเวลานี้คำพูดมาถึงมุมปาก เพียงแต่สุดท้ายแล้ว ยังคงกลืนลงไป
หลังจากที่ผีหวูฉางแจกเนื้อแช่แข็งในรถหมดแล้ว วางรถเข็นลงและโซ่เหล็กขนาดใหญ่ยาวหลายเมตรบนตัว
มองดูท่าทางการเดินของเขา ข้างหูของฉินเทียนล้วนแล้วมีเสียงดังตุงตุงตุง
เพียงแค่เห็นเขามาถึงนอกเขตหมาป่า ตะโกนหนึ่งที หมาป่าเหล่านั้นที่มีดวงตาสีแดง ล้วนแล้วถอยห่างสามฟุต
ผีหวูฉางเข้าไปในสวนอุทยาน โค้งเอวอุ้มเถียหนิงซวงขึ้น แบกไว้บนไหล่ เดินก้าวใหญ่มาหา
ท้ายที่สุดแล้วเถียหนิงซวงเป็นผู้หญิงที่อายุไม่ถึงยี่สิบ แม้ว่าจะเคยฝึกศิลปะการต่อสู้ตั้งแต่เด็ก ไม่เหมือนกับคุณหนูใหญ่คนอื่นๆที่อยู่ดีกินดี
แต่ว่า ภายใต้การคุ้มครองต่างๆ เวลาไหน เคยประสบกับฉากที่น่าสยดสยองแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?
ความเจ็บปวดและความคับข้องใจอย่างรุนแรงทำให้ดวงตาที่สวยงามของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา
เพียงแต่ เธอกัดฟันและอดทน ไม่ให้น้ำตาของตัวเองออกมา
หลังจากที่เข้ามาในห้อง คาดไม่ถึงว่าจะมองเห็นฉินเทียนอยู่ที่นี่ เธอรีบปาดน้ำตา แววตาเต็มไปด้วยความอาฆาต
ในที่สุดเธอก็เข้าใจแล้ว ทั้งหมดนี้ล้วนแล้วเป็นเกมที่ฉินเทียนสร้างขึ้น
เธอไม่ยอม!
กระทั่ง มีความเกลียดชังเล็กน้อย!
ฉินเทียน ไม่มองเถียหนิงซวง แต่ว่ายิ้มแล้วมองไปทางผีหวูฉาง
“หวูฉาง นี่ก็คือเจ้าสำนัก เป็นผู้สืบทอดคนเดียวของเถ้าแก่ใหญ่”
“เจ้าสำนักสัญญาแล้ว ช่วยพวกเราสร้างคำสาปสวรรค์อีกครั้ง สักวันหนึ่ง หาความจริง แก้นแค้นแทนพี่น้องที่ตายไป”
“ยังไม่รีบมาพบเจ้าสำนักอีก!”
เมื่อได้ยินคำพูดของฉานเจี้ยน ผีหวูฉางโค้งเอว วางเถียหนิงซวงไว้บนเตียงที่อยู่ด้านข้าง
ความเจ็บปวด ทำให้เถียหนิงซวงกัดฟัน อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงครางออกมาอย่างเจ็บปวด
ผีหวูฉางหันกลับมา มองมาทางฉินเทียน ดวงตาทั้งคู่ ไม่มีอารมณ์ร่วมใดๆ
“หวูฉาง รีบเข้าพบเจ้าสำนักสิ”
“ยังอึ้งอยู่ทำไม? นายตื่นเต้นมากเกินไปหรือเปล่า” ฉานเจี้ยนยิ้มและพูด
ทันใดนั้น หวูฉางตะโกนเสียงต่ำหนึ่งที เอื้อมมือออกและถอดโซ่หนาที่พันรอบคอออก ฟาดไปทางฉินเทียน
โซ่เหล็กหนักเกือบห้าสิบกิโล!
ถูกคนยักษ์อย่างหวูฉางที่มีพลังราวกับเทพฟาด สามารถเห็นได้ว่า จะมีผลลัพธ์อะไร
กลางอากาศ มีเสียงดังวุงวุงวุง
“หวูฉาง นายบ้าไปแล้วเหรอ?” ฉานเจี้ยนตะลึง
ฉินเทียนยิ้มและพูด : “ลุงฉาน ไม่เป็นอะไร”
สิ้นสุดเสียง ขาขยับเล็กน้อย หลบโซ่เหล็กที่เข้ามาใกล้
เพี๊ยะ!
โซ่เหล็กหนักฟาดลงบนพื้น พื้นหินแตกเป็นเสี่ยงๆ
หวูฉางตะโกนเสียงต่ำหนึ่งที แขนขยับหนึ่งที โซ่เหล็กที่หนัก เหมือนงูเหลือมตัวโต กระโดดขึ้นมาจากพื้น พุ่งไปหาฉินเทียนอีกครั้งอย่างยืดหยุ่น
ที่แท้โซ่เหล็กเส้นนี้ เป็นอาวุธที่ดีที่สุดของเขา
ฉินเทียนหลบพ้นอีกครั้ง
หวูฉางเริ่มโกรธ โซ่เหล็กยาวหลายเมตรและหนักเกือบห้าสิบกิโล เต้นรำในสายลม ดูจากท่าทาง แทบรอไม่ไหวที่จะเอาโซ่เหล็กหั่นฉินเทียนเป็นพายเนื้อ
จิตสังหารในห้องระเบิดออก แม้แต่ฉานเจี้ยน ล้วนแล้วต้องถอยห่าง
เถียหนิงซวงที่นอนอยู่บนเตียงไม้ ตะลึงยิ่งกว่า เธอมองเห็นฉากที่น่าหวาดกลัวตรงหน้านี้ ลืมความเจ็บปวดบนร่างกายตั้งนานแล้ว
ไม่รู้ทำไม จู่ๆก็มีความเป็นห่วงฉินเทียนเล็กน้อย
โชคดีที่ ไม่ว่าผีหวูฉางจะโกรธและบ้าคลั่งแค่ไหน โซ่ในมือม้วนตัวเหมือนงูหลามพิษ แต่ว่าตั้งแต่ต้นจนจบ ล้วนแล้วแตะไม่โดนมุมเสื้อของฉินเทียน
ฉินเทียนมองดูแล้วราวกับว่าเดินอยู่ในสวน ทุกย่างก้าว ล้วนแล้วตกลงมาพอดี
ต่อสู้กันสักพัก เขารู้สึกว่าได้ที่แล้ว จู่ๆก็ยื่นมือออกมา คว้าปลายโซ่เหล็กของอีกด้านหนึ่ง
ผีหวูฉางตะลึงสักพัก เขายังไม่เคยเห็น คู่ต่อสู้ที่จับโซ่เหล็กของเขาด้วยมือเปล่า
ภายใต้ความโกรธ ดึงอย่างแรง
ฉินเทียนคล้อยตามแรง คนทั้งคนลอยขึ้นมา ขาทั้งคู่ ยืนอยู่บนไหล่ของผีหวูฉาง ยิ้มและพูด : “หวูฉาง นายยังไม่ยอมแพ้อีกเหรอ?”
เท้าออกแรงเหยียบเบาๆ
แกร็กหนึ่งที แผ่นหินสองแผ่นที่อยู่ใต้เท้าของหวูฉาง แตกสลายทันที
ผีหวูฉาง ก็คุกเข่าลงกับพื้นอย่างไม่สมัครใจ
เขาคุกเข่าอยู่บนพื้น หัวโคกพื้นดังตุ้มๆ
ทุกครั้งล้วนแล้วรุนแรงอย่างมาก หน้าผากโคกกับพื้น กระแทกจนมีเลือดออก
ทุกครั้งของการโคกหัว เขาตะโกนออกมาหนึ่งคำ แก้แค้น
แก้แค้น!
แก้แค้น!
แก้แค้น!
จนกระทั่ง เขาโคกจนหัวของตัวเองมีเลือดไหลออกมา คนทั้งคน ร้องไห้เหมือนกับเด็กน้อยที่เสียใจคนหนึ่ง
ภาพที่เห็นกับตาตรงหน้า ก็ทำให้ฉินเทียนปวดใจเช่นกัน
เขายื่นมือออกไป ดึงผีหวูฉางขึ้นมา และพูด : “ผมฉินเทียนขอสาบานกับพระเจ้า สร้างคำสาปสวรรค์อีกครั้ง หาความจริง ทำให้อีกฝ่ายหายไปจากบนโลกใบนี้ตลอดกาล!”
“ขอบคุณเจ้าสำนัก!” ผีหวูฉาง ฉีกมุมปาก หัวเราะฮ่าฮ่าขึ้นมา
บอกร้องไห้ก็ร้องไห้ บอกหัวเราะก็หัวเราะ ไม่เสียแรงเลยที่เป็นคนซื่อสัตย์และตรงไปตรงมา
“คำสาปสวรรค์อะไร?”
“ตกลงพวกคุณเป็นใครกันแน่?” เถียหนิงซวงถามด้วยความสงสัย
