บัญชามังกรเดือด – บทที่ 135 พี่กั่ว

บทที่ 135 พี่กั่ว
“คุณคือใคร?” ทันใดได้ยินเสียงของผู้ชาย เสียงของคาร์โล คอนติจึงรีบเย็นชาลง

ฉินเทียนขี้เกียจพูดมาก จึงวางสายเลยทีเดียว

“ไอแซ่ฉิน คุณหมายความว่าไง?” ซูซูเริ่มใจร้อนแล้ว

ฉินเทียนหัวเราะพร้อมเอ่ย “คุณไม่ได้ยินเหรอ คาร์โล คอนติได้สั่งคนมาแล้ว ความหมายชัดเจนมาก หากคุณตกลงก็จะดีมาก ถ้าหากคุณไม่ตกลงก็จะจับกุมคุณไป”

ซูซูพูดอย่างโมโห “แล้วคุณบอกเขาว่าฉันคิดดีแล้ว ยังให้ลูกน้องพวกนั้นขึ้นมา หรือว่า”

“คุณฉิน หรือว่าคุณจะหักหลังฉัน!”

ฉินเทียนมองซูซูที่กำลังโมโหอย่างไม่พอใจ รู้สึกน่ารักมาก เขาทนไม่ได้ที่จะจูบบนใบหน้าอันสวยงาม

“คุณคือสุดที่รักของฉัน ฉันจะยอมให้คนอื่นได้อย่างไร”

“ไว้ใจได้ ฉันมีวิธีการของฉันเอง”

“รีบเข้าไป ฉันไม่เรียกคุณ ไม่ต้องออกมา” เขาลากซูซู ดันเธอเข้าไปยังห้องน้ำ

ในเวลาเดียวกัน ในระเบียงทางเดิน ได้ส่งเสียงเท้าเดินอย่างแรง

จากนั้น เสียงเคาะประตูดังขึ้น

“คุณซู ตามคำสั่งหัวหน้าตระกูลของพวกเรา มารับคุณ”

“ขอเชิญคุณออกมาทันที ไปกับพวกเรา”

ภาษาจีนเวอร์ชั่นต่างประเทศอันเข้มข้น

ฉินเทียนเปิดประตูออก มองเห็นข้างนอก บอดี้การ์ดต่างประเทศหุ่นใหญ่โตสี่คนยืนอยู่

“คุณคือใคร?”

“คุณซูละ?” มองเห็นฉินเทียน หัวหน้าคนหนึ่งที่หน้าเต็มไปด้วยหนวดเคราและจอนผม สีหน้าเย็นชาขึ้น

“คุณซูบอกว่า อยากให้เธอไปก็ได้ เพียงแต่ว่า มีข้อแลกเปลี่ยนนิดหน่อย”

“เข้ามาสิ”

ไอหนวดเคราจอนผมรวมถึงบอดี้การ์ดอีกสามคน ไม่ได้นำฉินเทียนไว้ในสายตาเลยสักนิด

พวกเขาไม่กังวลสักนิดเลยว่าฉินเทียนจะวางกับดัก เพราะว่าแค่รูปร่างตัวเล็กอย่างฉินเทียน พวกเขายื่นมือก็สามารถบีบเละได้

“ไอน้อง พวกคุณตะวันออกเฉียงเหนือมีคำหนึ่งว่าอะไรนะ แค่รู้ทันสถานการณ์ก็กลายเป็นคนโดดเด่นได้”

“คุณเป็นสามีของคุณซูซูสินะ ไม่พูดคงไม่ได้ คุณเป็นผู้รู้ทันสถานการณ์มาก”

“รอให้คุณซูซูได้รับความหลงรักจากหัวหน้าตระกูลพวกเราแล้ว คุณก็จะมีข้อดีเยอะแยะเลย”

“หัวหน้าตระกูลของพวกเราเป็นคนใจกว้างมาตั้งแต่ไหนแต่ไร”

พวกเขาหัวเราะด้วยเสียงดังฮ่าๆ ผลักฉินเทียนออก ถาโถมเข้าไป

“คุณซูไม่อยู่ห้องเหรอ? เธออยู่ไหน?”

เห็นห้องที่ว่างเปล่าไร้คนสักคน ในท่ามกลางการโกรธเคืองไอหนวดเคราจอนผม ชักมีดแหลมยาวที่พาด้วยตัวมีดออกจากเอว

ฉินเทียนหัวเราะเบาๆพร้อมปิดประตู จากนั้นลงมือแล้ว

ท่าทางของเขาเร็วมาก เหมือนดั่งเงาที่มองไม่เห็นขณะเคลื่อนที่เพราะเร็วเกินไป

ทีเดียวจับตรงฝ่ามือของไอหนวดเคราจอนผม พลิกมือ นำมีดแหลมยาวบนมือของเขา แทงเข้าไปในลำคอของเขา

ไอหนวดเคราจอนผมไม่ได้รู้สึกตัวเลยสักนิด ก็แหงนหน้าล้มลงไปที่บนเตียง

ไอคนพาลอีกสามคนที่เหลือแผดเสียงก้องทีหนึ่ง อยากยื่นมือชักปืนออก

ด้านล่างเท้าของฉินเทียนขยับ นำมือมาทำเป็นมีด พริบตาเดียว ผ่าลงบนคอของพวกเขาสามคน

เสียงสุดท้ายที่พวกเขาจะได้ยินในชาตินี้ ก็คือเสียงคอแตกของตัวเอง

ฉินเทียนไม่ได้ชอบการสังหาร

แต่ว่า อย่าสะกิดโดนต่อมโมโหของเขาเด็ดขาด!

ฝ่ายตรงข้ามกล้าที่จะอยากจะได้ซูซู เขาก็จะต้องใช้วิธีการนี้ด้วยคาวเลือด ให้คำเตือนอันเข้มงวดกวดขันที่สุด

ในตอนนี้ เขาก็เป็นปีศาจที่น่ากลัวที่สุดในโลก

ฉินเทียนนำศพของพวกเขาวางบนเตียง นำผ้ามาห่มไว้อย่างดี

“ฉินเทียน เธอกำลังทำอะไร?”

“คุณ เป็นไรมากมั้ย?” ในห้องน้ำได้ส่งเสียงอันกระวนกระวายใจของซูซู

ฉินเทียนจับกระเป๋าเดินทางเดินเข้าไป เปิดประตูห้องน้ำออก

ณ ขณะนี้สีหน้าเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่น เหมือนดั่งพระอาทิตย์ สามารถทำให้ความมืดมนอันเหน็บหนาวกระจายหายไป

“ได้แล้ว พวกเราสามารถไปได้แล้ว”

เขาโอบกอดซูซู จูบบนหน้าผากทีหนึ่ง

ซูซูยังคิดว่า ฉินเทียนหลอกบอดี้การ์ดเข้ามาแล้วตีให้สลบ จะได้ฉุยโอกาสนี้วิ่งหนีไป เขาพูดอย่างตื่นอกตื่นใจ “รีบไป!”

ทั้งสองคนออกสู่ประตูใหญ่ของโรงแรม เห็นรถเบนซ์สีดำเป็นคันๆขับมา เหมือนมังกรยาวตัวหนึ่ง ห้อมล้อมโรงแรมไว้

ซูซูตกใจจนหน้าซีด เธอจับแขนฉินเทียนไว้อย่างแน่น พูดเบาๆ “แย่ละ!”

“เป็นคาร์โล คอนติมาด้วยตัวเองเเน่นอน”

“พวกเขามีคนเยอะขนาดนี้ พวกเราทำอย่างไรดี?”

“หรือว่า พวกเราโทรหาสถานทูตเถอะ!”

ฉินเทียนหัวเราะพร้อมเอ่ย “ไม่ต้องสร้างภาระให้ประเทศหรอก ไม่ดื้อ ไม่ต้องกลัว เหล่านี้เป็นเพื่อนฉันหมด”

เขาได้เห็นแล้ว ในรถคันหนึ่ง เหลิ่งเฟิงรวมถึงคนอื่นๆโดดลงมา

จากนั้น ประตูของรถแต่ละคันเปิดออก โกนทรงสกินเฮดแต่ละคนโดดออกมา บอดี้การ์ดที่สวมด้วยชุดราชปะแตนสีดำ

บนมือของพวกเขาแต่ละคน ถือร่มยาวสีดำหนึ่งคัน รีบรวมตัว หน้าประตูโรงแรม จัดเป็นแถวรูปสี่เหลี่ยม

ข้างในโรงแรม รวมถึงคนเดินผ่านบนท้องถนน ต่างตกตะลึงอึ้งไปหมด

“หล่อมากเลยอ่ะ”

“นี่คืออาชีพบอดี้การ์ดเหรอ?” ในท่ามกลางหมู่ชน มีเด็กผู้หญิงผิวสีเหลืองตะโกนด้วยความตกตะลึง

ในที่สุด เหลิ่งเฟิงลากประตูรถเบนซ์คันกลางออก

เฉินเอ้อร์กั่วลงรถ มองดูฉินเทียน สีหน้าไร้อารมณ์

เหลิ่งเฟิงพูดอย่างตึงเครียด “พี่กั่ว เขาก็คือฉินเทียน”

เฉินเอ้อร์กั่วพูดด้วยความเย็นชา “เป็นเขาที่พูด ให้ฉันกลิ้งมาพบเขา?”

เหลิ่งเฟิงสัมผัสถึงความโหดเหี้ยมบนตัวของเฉินเอ้อร์กั่ว กัดฟันของตัวเอง พูดว่า “ใช่”

เฉินเอ้อร์กั่วพูดด้วยความเย็นชา “เหลิ่งเฟิง ฉันเป็นพี่ใหญ่ของโล่ฟ้าอันปลอดภัย คิดไม่ถึงเลย ในโลกนี้บังอาจมีคนกล้าที่จะเรียกฉันกลิ้งมาพบเขา”

“คุณพูดซิ ฉันควรจัดการอย่างไร?”

หน้าผากเหลิ่งเฟิงเหงื่อแตก ตื่นอกตื่นใจจนพูดอะไรไม่ออก

ตามหลักการทั่วไปแล้ว เขาควรตอบว่า บังอาจกล้ามองข้ามพี่กั่ว เหลิ่งเฟิงฉันจะช่วยพี่กั่วระเบิดหัวเขาคนแรกเลย

แต่ว่าตอนนี้ ฝ่ายตรงข้ามดันเป็นฉินเทียน

ถึงแม้ฉินเทียนยิ้มแย้ม บนมือก็ไม่มีอาวุธ ดูเหมือนว่าทำร้ายคนไม่ได้ แต่ไม่รู้ว่าทำไม ครั้งแรกในชีวิตเหลิ่งเฟิง กลัวแล้ว

เขากลับไม่กล้า ลงมือต่อฉินเทียน

บรรยากาศจริงจังและหนักแน่นรวมถึงเยือกเย็น

เฉินเอ้อร์กั่วก้าวเท้าใหญ่มุ่งไปหาฉินเทียน ยืนนิ่งอยู่ต่อหน้า กำหมัดแน่นทั้งสองข้าง กัดฟันตาโหด

สมาชิกทั้งหมดของโล่ฟ้า ต่างเตรียมพร้อมกันหมด พวกเขากุมร่มยาวในมือไว้อย่างแน่น

ใครๆก็สามารถดูออก นี่ไม่ใช่ร่มธรรมดาแน่นอน แต่เป็นอาวุธพิเศษ

มุมแหลมบนหัวร่มสามารถทำเป็นมีด เปิดออก ก็เป็นเกราะป้องกัน ตรงที่จับของร่ม ได้ซ่อนมีดอันแหลมคม แม้กระทั่งก้านเหล็กของร่ม ยังสามารถยิงกระสุน

นี่เป็นอาวุธโดยเฉพาะของโล่ฟ้า

สีหน้าเหลิ่งเฟิงขาวซีด แต่ว่าเขาตัดสินใจอย่างลับๆ ขอแค่พี่กั่วลงมือ ถึงแม้เขาจะต้องเสี่ยงตาย ก็จะลงมือตามด้วย

“ฉินเทียน!” ซูซูจับแขนฉินเทียนพร้อมกับความกังวลใจ

ณ ช่วงเวลาอันวิกฤตนี้

เฉินเอ้อร์กั่วหัวเราะดังฮ่าๆ

“ฉันสามารถจัดการได้อย่างไร?”

“แน่นอนสิฉันกลิ้งมาพบเขาเอง!”

เขากางแขนทั้งสองข้างออก กอดฉินเทียนอย่างตื่นเต้น

“พี่ใหญ่!”

“คุณทำให้เอ้อร์กั่วคิดถึงแทบแย่!” เขาใช้แรงตบหลังของฉินเทียน

ในเวลาเดียวกัน ก็พูดด้วยเสียงอันเบา “พี่สะใภ้สวยจัง ฉันอิจฉาแล้ว”

“ช่วยฉันถามให้หน่อย เธอมีเพื่อนสนิทมั้ย?”

ฉินเทียนหยอกด่าทีหนึ่ง “ไอเด็กนี่หลอกลวงยังน้อยไปเหรอ? อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ”

“แค๊ก……” เฉินเอ้อร์กั่วดันหน้าแดง “พวกเขาร้องไห้ตะโกนว่าจะเลื่อมใสศรัทธาในตัวฉัน ฉันจะไปมีวิธีอะไรเล่า?”

“ฉันก็ไม่มีวิธีเหมือนกันแหละ”

“ไม่ควรที่จะให้พวกเขาผิดหวังแล้วไปฆ่าตัวตายเพื่อฉันสิ? พี่ใหญ่คุณสอนพวกเรานะ ต้องมีใจเมตตากรุณา”

“ไสหัวไป!” ฉินเทียนทนไม่ได้ถีบไปตรงก้นของเฉินเอ้อร์กั่วทีหนึ่ง

บทที่ 134 คิดดีแล้ว