บัญชามังกรเดือด บทที่ 209 ผลที่ตามมา
ในเวลานี้ หลี่เฉิงหนานและเพื่อนร่วมงานสองสามคนของสมาคมร้านขายยา กำลังประชุมกันอยู่ในห้องทำงาน
หยางยู่หลันในฐานะที่เป็นผู้รับผิดชอบสมาคมร้านขายยา ไปต่างเมืองเพื่อเจรจากับบริษัทการรักษาพยายาลจำกัดมหาชนสองสามที่
ถ้าหากราบรื่น เช่นนั้นผลิตภัณฑ์ของบริษัทการรักษาพยายาลจำกัดมหาชน จะเคลื่อนที่เข้าสู่หลงเจียง
พวกเขาต่างก็กำลังเป็นกังวล เมื่อถึงเวลา จะจัดจำหน่ายให้แก่โรงพยาบาลผ่านพวกเขาพ่อค้าเหล่านี้
หรือว่า โรงงานจะติดต่อกับทางโรงพยาบาลโดยตรง
ถ้าหากเป็นการติดต่อกับทางโรงพยาบาลโดยตรง เช่นนั้นพวกเขาก็คือถูกปล่อยกลางอากาศ ความเสียหายระหว่างกลางนี้ ไม่สามารถประมาณค่าได้!
“ประธานหลี่ คุณคือผู้ที่มีศักยภาพมากที่สุดในหมู่พวกเรา คุณต้องกล่าวอะไรสักหน่อยซิ”
“ถูกต้อง ครั้งนี้พวกเราจะเป็นต้องคว้าสิทธิตัวแทนมาให้ได้”
“อุปกรณ์และผลิตภัณฑ์ทางการรักษาพยาบาลของโรงงาน จำเป็นต้องผ่านพวกเรา ค่อยเข้าสู่โรงพยาบาลใหญ่แต่ละแห่งของหลงเจียง”
หลี่เฉิงหนานสีหน้าจริงจังและหนักแน่น ในที่สุด เขาก็ถอนหายใจ กล่าว: “เรื่องนี้ ผมพูดไปก็ไร้ประโยชน์”
“ทั้งหมด ล้วนอยู่ที่คุณผู้หญิงหยางยู่หลัน”
“ตามที่ผมมอง อย่างไรเสียพวกเราก็ประจบสอพลอเธอเอาไว้ให้ดีดีเถอะ”
คนหนึ่งที่ชื่อว่าไป๋ข่ายขมวดคิ้วกล่าว: “แต่ว่าคุณผู้หญิงหยางตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่หลงเจียงนี่ ถึงอย่างไรพวกเราก็ไม่สามารถไล่ตามไปถึงที่ที่เธอไปปฏิบัติงานได้หรอกมั้ง?”
หลี่เฉิงหนานกล่าวอย่างดูแคลน: “พวกคุณยังไม่เข้าใจหรือ?”
“ปัญหาที่สำคัญ ไม่ได้อยู่ที่หยางยู่หลัน”
“เธอผู้หญิงยิงเรือคนหนึ่ง มีตำแหน่งและอำนาจอย่างเช่นทุกวันนี้ได้อย่างไร? เบื้องหลังนี้ ไม่ใช่ว่าเป็นเพราะมีคนตำแหน่งสูงคอยประคอง”
“คนตำแหน่งสูง……” ไป๋ข่ายนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง กล่าว: “คุณหมายถึง ฉินเทียน?”
หลี่เฉิงหนานกล่าวอย่างทอดถอนใจ: “ถูกต้อง คุณผู้หญิหยางหาลูกเขยที่น่าประทับใจได้คนหนึ่ง”
“ทุกท่าน ตามที่ผมทราบ แม้แต่อู๋เทียนสงเมื่ออยู่ต่อหน้าฉินเทียน ต่างก็เรียกตนเองว่าน้องเล็ก เถียหลินเฟิงก็เป็นทาสในเรือนเบี้ยเช่นกัน”
“พวกคุณลองคิดดู ฉินเทียนคนนี้ ต้องมีศักยภาพมากขนาดไหน?”
ทุกคนต่างก็ถอนหายใจ
ไป๋ข่ายนึกอะไรบางอย่างออก กล่าว: “ผมรู้แล้ว!”
“พวกเราไปขอร้องฉินเทียน!”
“ไม่ถูกต้อง ถุย จะทำตัวไม่เคารพต่อพี่เทียนขนาดนี้ได้อย่างไรกัน? ชื่อของพี่เทียนคุณก็เรียกออกมาได้?” เขาตบปากของตนเอง
“ใช่ใช่ใช่ พวกเราควรจะเรียกพี่เทียน!”
“ต่อไปทุกคนจะอยู่จะสามารถอยู่ได้อย่างสบายหรือไม่ ก็ต้องดูว่าพี่เทียนมีหรือไม่มีความสุขแล้ว”
“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ประธานหลี่ คุณรับผิดชอบติดต่อพี่เทียนเถอะ”
“หวังว่าเขาจะให้เกียรติ ให้พวกเราเลี้ยงข้าวเขา”
หลี่เฉิงหนานก็มีความฮึกเหิมเล็กน้อย กล่าว: “ดี ผมจะไปคิดหาวิธีทางติดต่อพี่เทียนเดี๋ยวยนี้!”
ในเวลานี้พอดี โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น
เมื่อเห็นว่าเป็นลูกชายของตนเองโทรมา เขากล่าวอย่างไม่ยินดี: “ฉันกำลังยุ่งอยู่นะ มีเรื่องอะไร กลับบ้านไปค่อยคุยกัน”
“พ่อ!” เมื่อหลี่เฉียงได้ยินเสียงของบิดาตนเอง เกือบจะร้องไห้ออกมา
“พ่อรีบมา!”
“รีบพาคนมาที่ริมแม่น้ำ ผมถูกคนจับตัวเรียกค่าไถ่!”
อะไร?
หลี่เฉิงหนานตกใจ จนโทรศัพท์เกือบร่วงลงบนพื้น
ในเวลานี้ ไป๋ข่าย รวมทั้งเถ้าแก่ที่เหลืออีกสองสามคน ต่างก็ได้รับโทรศัพท์ของลูกชายของพวกเขาเช่นเดียวกัน
เนื้อหาที่กล่าว เหมือนกันทั้งหมด
“พวกลูกๆถูกจับตัวเรียกค่าไถ่แล้ว? เป็นใคร นึกไม่ถึงว่าจะกล้าหาญขนาดนี้!”
“เร็ว แจ้งความ!”
“ช้าก่อน!” หลี่เฉิงหนานสงบสติอารมณ์ครู่หนึ่ง กล่าว: “แจ้งความไม่ได้!”
“ความปลอดภัยของลูกสำคัญ!”
“อีกอย่าง อีกฝ่ายเหมือนไม่ได้บอกว่าต้องการเงินจำนวนเท่าไหร่ น่าจะต้องการเจรจา”
“ทุกท่าน พวกเรารีบไปถึงก่อน หลังจากนั้น ทุกคนแจ้งบอดี้การ์ดของครอบครัว ให้ทั้งหมดรีบตามไปที่นั่น!”
“ใช่ รีบไป!”
คนมีเงินเหล่านี้ ลูกก็คือชีวิตจิตใจของพวกเขา
แต่ละคนพุ่งตัวออกมาอย่างตื่นตระหนกตกใจ กระโดดขึ้นรถ ให้คนขับรถรีบมุ่งหน้าไปยังริมแม่น้ำอย่างเอาเป็นเอาตาย
เป็นเวลาครึ่งชั่วโมงพอดี ฉินเทียนก็ตกปลาตะเพียนตัวเล็กได้อีกหนึ่งตัว
ริมโขดหินชายหาดเสียงรถดังสะเทือนเลื่อนลั่น รถหรูทั้งหมดหกคัน ขับพุ่งเข้ามา
“เสี่ยวเฉียง ลูกไม่เป็นไรใช่ไหม?”
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
“ไป๋หนาน ไม่เป็นไร พ่อมาแล้ว!”
“พวกแกเป็นใคร? นึกไม่ถึงว่าจะกล้าแบบนี้!”
“กลางวันแสกๆ นึกไม่ถึงว่าจะกล้าจับตัวเรียกค่าไถลูกของพวกเรา!”
“บ้านเมืองยังมีกฎหมายหรือไม่?”
สมกับที่เป็นเถ้าแก่ใหญ่ที่อยู่ในโลกธุรกิจที่ขึ้นๆลงๆ พวกเขาท่าทีดุดัน ตะโกนเรียกเสียงดังแล้วพุ่งตัวเข้ามา
“พ่อ!”
“พ่อ!”
“ช่วยพวกผมด้วย!”
เมื่อมองเห็นพ่อ ทายาทเศรษฐีสองสามคนนี้ก็ตื่นเต้นขึ้นมา พวกเขาคิดจะลุกขึ้น แต่ถูกชายชุดดำที่อยู่ด้านหลังกดเอาไว้ ขยับก็ไม่ได้เลยสักนิด
“พวกแกตายแน่แล้ว!”
“ไอ้ชาติหมา!”
“พ่อ รีบเรียกคนมาจัดการพวกมันให้ตาย!” หลี่เฉียงตะโกนอย่างเดือดดาล
หลี่เฉิงหนานเมื่อเห็นคนเยอะแยะขนาดนี้ สีหน้าก็เต็มไปด้วยความหนักแน่นและจริงจัง
เขามองเหลิ่งเฟิง กล่าวเสียงเข้ม: “สหายท่านนี้ นี่มันหมายความว่าอะไร?”
“ถ้าหากต้องการเงินละก็ ฉันสามารถให้ได้ แต่ว่าฉันขอแนะนำให้แกลองไปสืบข่าวดู”
“ที่หลงเจียงนี้ เงินของฉันหลี่เฉิงหนาน สามารถเอาไปได้ง่ายๆขนาดนั้นหรือไม่”
เหลิ่งเฟิงยิ้มเยาะไม่พูดจา
ริมแม่น้ำ เสียงที่ไม่สะทกสะท้านเสียงหนึ่งดังขึ้น: “งั้นหรือ?”
“เงินของแกหลี่เฉิงหนานทำไมถึงเอาไม่ได้ง่ายๆ เป็นเพราะว่าลวกมืองั้นหรือ?”
หลี่เฉิงหนานนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง นี่ถึงพบว่าริมแม่น้ำ บนเก้าอี้ตกปลา ยังมีเงาคนเงาหนึ่งนั่งอยู่
ในเวลานี้พระอาทิตย์ตกดินแล้ว ตะวันบ่ายคล้อยทำให้น้ำของแม่น้ำเป็นสีแดงก่ำ
มือของเขาถือเบ็ดตกปลา ท่าทางเต็มไปด้วยความสบายๆ
เสียงและภาพด้านหลังนี้ เหตุใดถึงมีความคุ้นเคยอยู่นิดหน่อย? หลี่เฉิงหนานพยายามครุ่นคิด
“แกเป็นใคร?”
“เรื่องราวในวันนี้ แกเป็นคนบงการงั้นหรือ?”
“แกรู้หรือไม่ ผลที่ตามคืออะไร!” ไป๋ข่ายสอบถามด้วยเสียงเข้ม
“แกตอบถูกแล้ว”
“ว่าฉันเป็นคนบงการ” ฉินเทียนหันกลับไปกวาดตามองแวบหนึ่ง กล่าวอย่างดูแคลน: “มีผลที่ตามมาอะไรงั้นหรือ?”
เมื่อมองเห็นใบหน้านี้ สมองของหลี่เฉิงหนานก็พยายามครุ่นคิดอย่างหนัก เหมือนกับถูกฟ้าผ่าลง มีความร่าเริงขึ้นมาทันที
“คุณผู้ชายฉิน!”
“ไม่ใช่ พี่เทียน!”
“พี่เทียน ทำไมถึงเป็นท่าน?”
พวกเขาทั้งหมดรีบวิ่งเข้ามาด้วยความหวาดกลัว
พี่เทียน?
หลี่เฉียงและคนอื่นๆ ต่างก็โง่ไปแล้ว
แม้แต่พ่อของพวกเขา ต่างก็ประจบสอพลอขนาดนี้ ชายหนุ่มคนนี้ แท้ที่จริงแล้วเป็นใคร?
ใกล้ถึงเวลาแล้ว ฉินเทียนค่อยๆเก็บเอ็นตกปลา
กล่าวอย่างเรียบเฉย: “ไม่สั่งสอนลูก เป็นความผิดของพ่อ”
“เถ้าแก่ทุกท่าน ขออภัยที่ผมต้องกล่าวตรงๆ ลูกของพวกแกเหล่านี้ นิสัยแย่จริงๆ”
“ถ้าหากว่าวันหนึ่งถูกคนตีตายขึ้นมาละ?”
“ต่อไปไร้ผู้สืบทอด ต่อให้หาเงินอีกมากมายขนาดไหนจะมีประโยชน์อะไร? พวกแกว่าใช่หรือไม่?”
“ใช่ใช่ใช่!”
“ขอบพระคุณพี่เทียนที่สั่งสอน!”
“เด็กเหลือขอพวกนี้ล่วงเกินท่านแล้ว ผมจะจัดการพวกเขาเดี๋ยวนี้!”
หลี่เฉิงหนานกัดฟัน รีบวิ่งไปที่ที่ข้างกายของหลี่เฉียงลูกชายของเขา ยกแขนขึ้นตบฉาด นั่นคือไม่มีความเมตตาเลยแม้แต่น้อย
เพี้ยะเพี้ยะเพี้ยะเพี้ยะ!
นำหลี่กังตบจนเลือดกบปาก
คนที่เหลืออีกสองสามคน ก็ไม่กล้าเฉยเมยเช่นกัน
ตีเด็กเหลือขอสองสามคนจนแหกปากร้องระงม
หลี่เฉิงหนานและคนอื่นๆ พลางตี พลางมองดูสีหน้าของฉินเทียน พวกเขาไม่กล้าปราณี
เนื่องจากพวกเขารู้ มีเพียงแค่แบบนี้เท่านั้น ถึงจะสามารถทำให้ฉินเทียนปล่อยลูกชายของพวกเขาไป
มิเช่นนั้น ถ้าหากให้ฉินเทียนลงมือ เช่นนั้นลูกชายของพวกเขา เกรงว่าคงจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่กี่วันแล้วจริงๆ
ฉินเทียนพันเอ็นตกปลาอย่างเอื่อยเฉื่อย นำเบ็ดตกปลาเก็บขึ้นมา
ปัดๆมือ หันไปกล่าวกับเหลิ่งเฟิง: “นำปลายกขึ้นบนรถให้ฉัน”
“ระวังหน่อย”
เขาขึ้นรถแลนด์ครุยเซอร์ หันไปกล่าวอย่างดูแคลนกับหลี่เฉิงหนาน: “อย่าลืมให้ลูกชายตัวดีของพวกแก ชดใช้ค่าเสียหายให้แก่คุณปู่ท่านนี้ด้วย”
“เงินทองเรื่องเล็ก ที่สำคัญคือ ต้องทำให้พวกเขารู้จักการเคารพ”
“คุณปู่ไม่พยักหน้า พวกแกก็ตบต่อไป”
“ครับครับ ขอให้พี่เทียนได้โปรดวางใจ!”
“พวกเราจะดูแลเป็นอย่างดีแน่นอน!”
“เด็กเหลือขอ ยังไม่รีบขอขมาคุณปู่อีก!”
ไป๋หนานและหลี่เฉียงรวมทั้งคนอื่นๆ ได้สติกลับคืนมา รีบกระโจนตัวไปตรงหน้าของคุณปู่ ก้มหัวขอร้องอย่างต่อเนื่อง
คุณปู่อึ้งไปตั้งนานแล้ว!
มองดูฉินเทียนขับรถแลนด์ครุยเซอร์ออกไป ลูกน้องที่โหดเหี้ยมเหล่านั้นต่างพากันกระโดดขึ้นรถแล้วจากไป
เขาไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรเลยสักนิด
สวรรค์เอ๊ย!
นี่คือมังกรที่ห้าวหาญข้ามแม่น้ำน่ะสิ!
