บัญชามังกรเดือด – บทที่ 221 ฆ่าคนแซ่ฉินด้วยมือตัวเอง

บัญชามังกรเดือด บทที่ 221 ฆ่าคนแซ่ฉินด้วยมือตัวเอง
จุยเฟิงกินอย่างรวดเร็ว ท่าทางแบบนั้น ไม่ใช่เพลิดเพลินไปกับอาหาร แต่เป็นเพียงแค่การกินให้เอิ่มท้องเพื่อมีชีวิตอยู่รอดต่อไป

มันเหมือนกับหมาป่าบนทุ่งหญ้า

ฉินเทียนคิดในใจ อาจมีเพียงคนที่ใสซื่อบริสุทธิ์เท่านั้น ถึงจะสามารถฝึกฝนวิธีการใช้ดาบได้ในระดับนี้

ไม่นาน จุยเฟิงก็กินไก่ครึ่งตัวในมือของเขา และดูเหมือนว่ายังอยากกินต่ออีก มองไปที่ไก่อีกครึ่งตัวที่อยู่ข้างหน้าฉินเทียน

“ไปให้พ้น!”

“นี่มันไก่ของกู!” ฉินเทียนรีบปกป้องอาหารของตัวเอง

จากนั้น กัดเนื้อหนึ่งคำจิบเหล้าหนึ่งจบ กินและดื่มด้วยท่าทางสบายๆ

เมื่อคืน เขาพังหน้าต่างหนี อันที่จริงก็ไม่ได้ไปไหนไกล อยู่ใต้หน้าผา ห้อยอยู่บนโขดหิน ตากลมภูเขาพัดมาไปครึ่งคืน

เช้ามาก็เลยหิวจนไส้กิ่ว

จุยเฟิงรู้สึกเขินอายเล็กน้อย เขากลืนน้ำลายแล้วพูดว่า “เอ่อ เมื่อครู่ทำไมคุณไม่หลบล่ะ？”

“ถ้าหากผมอยากฆ่าคุณจริงๆล่ะ?”

คมดาบเมื่อครู่นั้น เขาก็ใช้กำลังทั้งหมดที่มี

ฉินเทียนไม่ได้หลบ ถ้าเขาต้องการฆ่าฉินเทียนจริงๆ แบบนั้นที่ถูกตัดขาดเป็นสองท่อนคงจะเป็นฉินเทียน แทนที่จะเป็นไก่?

ฉินเทียนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย: “เมื่อคุณหยิบดาบออกมา ไม่มีเจตนาฆ่าในหัวใจของคุณ”

พูดไป ก็อดไม่ได้ที่จะแสดงความโกรธออกมา “ถ้ารู้ว่ามึงคิดไม่ซื่อ เล็งมาไก่ของกู กูก็ควรจะหลบ”

จุยเฟิงหัวเราะออกมา

คิดไม่ถึงว่าเขาจะหัวเราะออกมา

เด็กหนุ่มที่เหมือนกับท่อนไม้คนนี้ ในสายตาของเด็กที่ไม่มีอะไรเลยยกเว้นดาบและเจ้านายอย่างอานกั๋ว คิดไม่ถึงว่าจะหัวเราะออกมา

ฉินเทียนดูเหมือนเห็นผีอย่างไงอย่างนั้น

แต่ว่า ต้องบอกว่าผู้ชายคนนี้ค่อนข้างดูน่าประทับใจเมื่อเขาหัวเราะ

ควรจะบอกว่าบริสุทธิ์มากๆ

เป็นรอยยิ้มที่บริสุทธิ์และหายาก

“เมื่อฉันฆ่าคนเสร็จแล้ว จะเลี้ยงไก่นายเอง” เขาพูดอย่างจริงจัง

ฉินเทียนหัวเราะ “งั้นเหรอ?นายจะฆ่าใคร?”

จุยเฟิงหัวเราะ “ฆ่าใครก็ตามที่ควรถูกฆ่า”

ทั้งสองหัวเราะออกมาพร้อมกัน เวลานั้น ในใจทั้งสองคนต่างรู้ดี

แม้กระทั่งฉินเทียนก็ยังอิจฉาอานกั๋ว คิดไม่ถึงว่าจะสามารถดึงคนอย่างจุยเฟิงมาเป็นบอดี้การ์ดข้างตัวได้

“แต่ฉันยังกังวลอยู่นิดหน่อย นายท่านสบายดีไหม?”

“เมื่อไหร่เขาจะตื่น?” ใบหน้าของจุยเฟิง เปลี่ยนมาเป็นเคร่งขรึมขึ้นมา

ฉินเทียนกัดเนื้อชิ้นสุดท้าย แล้วบิดขี้เกียจของเขาและพูดว่า “ไม่ต้องกังวล”

“ฉันปิดประสาทสัมผัสทั้งตัวของเขา ตอนนี้เขา เป็นเหมือนทารกในร่างของแม่ สะลึมสะลือ แต่กลายเป็นคนกับฟ้ารวมกันเป็นหนึ่ง”

“นี่ก็เป็นการสะสมพลังงานสำหรับเขาเช่นกัน”

“ในเมื่อหลายปีมานี้ ด้วยพื้นฐานของเขา ถูกความเจ็บป่วยรบเร้าทรมานมาตั้งนานแล้ว

“รอถึงเวลาฝังศพ ก็จะเป็นวันเกิดใหม่ของเขา”

ทันใดนั้น จุยเฟิงก็ลุกขึ้น โค้งคำนับฉินเทียนด้วยความเคารพ ก่อนจะพูดด้วยเสียงต่ำว่า “ฉันเชื่อคุณ!”

“ขอบใจ！”

ฉินเทียนหาวเบาๆ แล้วพูดต่อว่า “อย่าทำอะไรปลอมๆ แบบนี้ คราวหลังเลี้ยงไก่กูแบบปกติหน่อย”

“ง่วงจังเลย ฉันอยากนอนต่อสักหน่อย”

พูดจบ กระโดดตัวขึ้น ปีนไปบนคาน

อาคารแห่งนี้เป็นอาคารไม้เก่าย้อนยุค คานเป็นไม้มะฮอกกานีหนาทั้งตัวอาคาร

ฉินเทียนกำลังนอนอยู่บนนั้น มองลงมาด้านล่าง ทั้งตัวถูกปกปิด แม้จะมีใครเข้ามา ก็ยากที่จะหาเจอ

ในสายตาของจุยเฟิง มีความอิจฉาริษยาซ่อนอยู่เล็กน้อย

……

คฤหาสน์ตระกูลอาน

สวนส่วนตัวของหลิวหรูยู่

“หรูยู่ นี่คือน้ำแกงแปดทรัพย์เพื่อบำรุงร่างกาย และเสริมความงาม เธอดื่มสักหน่อยสิ” จี้เฟิงกล่าวอย่างกระตือรือร้น

หลิวหรูยู่ผมเผ้ากระเซอะเกระเซิง นั่งอยู่บนเตียง

เธอพูดอย่างโกรธเคือง: “จี้เฟิง ฉันบอกว่า ให้ฉันไปหาคุณปู่!”

“ฉันไม่เชื่อว่าเขาตาย!”

“พวกนายต้องโกหกฉันอยู่แน่ๆ!”

“เด็กดี”จี้เฟิงพูดด้วยรอยยิ้ม: “คนเราไม่สามารถฟื้นคืนจากความตายได้ ดังนั้นเธอควรทำคือไว้อาลัย”

“ลืมเรื่องแย่ๆพวกนั้นซะ เธอยังมีฉันอยู่ทั้งคน”

“ไม่ต้องห่วง ฉันจะทำให้เธอเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลก”

“มา ฉันจะป้อนเธอเอง” จี้เฟิงยิ้ม นั่งลงข้างเตียงพร้อมกับชามในมือ ตักน้ำแกงหนึ่งช้อนด้วยมือของเขาเอง ก่อนจะเป่าเบาๆ และยื่นไปที่ปากของหลิวหรูยู่

“ฉันไม่กิน!”

“ไปให้พ้น!” หลิวหรูยู่ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ สะบัดมืออย่างแรง ทำให้ถ้วยน้ำแกงตกลงไป

น้ำแกงร้อนๆ ถูกสาดลงบนมือและร่างกายของจี้เฟิง เขาตะโกนออกมาอย่างสุดเสียง

เขาโกรธเป็นอย่างมาก: “นังสารเลว ตอนนี้แกเป็นคนของฉัน ไม่สำนึกบุญคุณ!”

“ฉันต้องการให้แกมาเป็นเมียของฉัน!”พูดจบ ก็กระโจนเข้าใส่

“ไม่!” หลิวหรูยู่มือปิดหน้าตะโกนอย่างไร้ความช่วยเหลือ

“จี้เฟิง แกจะทำอะไร!” ในช่วงเวลาสำคัญ หยางหรงรีบพุ่งเข้ามา

จี้เฟิงกัดฟันและพูดว่า “ฉันไม่ต้องการให้คนนอกมายุ่งเรื่องระหว่างฉันกับภรรยา!”

“หยางหรง นายควรรู้ไว้ ว่าหลังจากนี้ควรจะประจบประแจงใคร!”

หยางหรงหัวเราะเยาะ: “ดูเหมือนพ่อกับลูกจะเข้าใจสถานการณ์โดยรวมแล้ว แต่อย่าพึ่งภูมิใจเร็วเกินไป”

“อย่าลืมว่า นายท่านจะถูกฝังภายในสามวันหลังจากนี้ ถึงเวลานั้น ถ้าทำให้หรูยู่ตอบรับเป็นคู่หมั้นของนายในที่สาธารณะไม่ได้ ก็จะไม่ได้อะไรเลย!”

“ลูกศิษย์ของตระกูลอันนั้นล้วนจงรักภักดีต่อนายท่าน”

“นายคิดว่า ถึงตอนนั้นพวกเขาจะฟังหรูยู่ หรือจะฟังพวกนายสองพ่อลูก”

ดวงตาของจี้เฟิงแดงก่ำ

แต่ทว่าเขาก็ยอมรับว่าหยางหรงพูดถูก

หากพวกเขาสองพ่อลูกต้องการที่จะครอบครองอำนาจของตระกูลอันได้อย่างราบรื่น พวกเขาต้องผ่านหลิวหรูยู่

เขากัดฟันและฝืนยิ้ม: “หรูยู่ เธอเข้าใจผิดแล้ว ฉันจะทำร้ายเธอได้ยังไง”

“เธอพักผ่อนเถอะ ฉันจะไปจัดการเรื่องงานศพ”

“ถึงตอนนั้น เธอจะเจอนายท่าน เป็นครั้งสุดท้าย”

พูดจบก็เดินออกไปด้านนอกอย่างไม่เต็มใจ

“หยุด!” หลิวหรูยู่ตะโกนออกมา กัดฟันพูด “ไม่เป็นไร ถ้านายต้องการให้ฉันตอบตกลง ต้องทำตามตามเงื่อนไขข้อหนึ่งของฉัน”

“เงื่อนไขอะไร เธอพูดมาได้เลย!”

“หรูยู่ เธอก็รู้ว่าฉันรักเธอมากแค่ไหน นับประสาอะไรกับเงื่อนไขแค่ข้อเดียว ฉันสามารถสนองให้เธอได้เป็นร้อย” จี้เฟิงดีใจออกนอกหน้า

หลิวหรูยู่พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ฉันอยากเห็นฉินเทียนที่งานศพของคุณปู่ในอีกสามวัน”

“ฉันอยากให้เขาบอกฉันต่อหน้าศพคุณปู่ พูดออกมาจากปากของตัวเอง ว่าตกลงแล้วเขาเป็นคนฆ่าคุณปู่ใช่หรือไม่”

“ถ้นหากเป็นอย่างนั้น ฉันจะฆ่าเขาด้วยมือของฉันเอง จากนั้น จะแต่งงานกับนาย!”

จี้เฟิงลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “ตอนนี้ฉินเทียนกลัวจนขึ้นสมอง เขาจะกล้ามาได้อย่างไง”

หลิวหรูยู่กัดฟันก่อนจะพูดว่า “ฉันไม่สน!”

“ถ้าไม่เห็นฉินเทียนที่งานศพภายในสามวันให้หลัง นายก็อย่าหวังว่าจะได้ฉัน!”

“ถ้านายกล้าแตะต้องฉัน ฉันก็จะตายให้นายเห็น”

“เมื่อถึงตอนนั้นเหล่าสาวกของตระกูลอัน จะเชื่อฟังคำสั่งของพวกนายสองพ่อลูกหรือเปล่า”

สายตาของจี้เฟิงแฝงไปด้วยความอำมหิต กัดฟันและพูดว่า “โอเค!”

“คำไหนคำนั้น!”

“นามสกุลฉินไม่ได้ออกจากเมืองหลวง ก็แค่ขุดดินลงไปสามฟุต แล้วฉันจะไปดึงตัวเขาออกมาเอง!”

พูดจบก็เดินออกไป

หยางหรงถอนหายใจออกมา มองไปที่หลิวหรูยู่ ก่อนจะพูดว่า “จนถึงตอนนี้ เธอก็ยังไม่เชื่อ ใช่ไหม?”

หลิวหรูยู่สีหน้าไร้อารมณ์ พูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันหิวแล้ว เตรียมอาหารเถอะ”

หยางหรงพูดอย่างตื่นเต้น “เธอยอมกินอะไรแล้วเหรอ?”

หลิวหรูยู่กัดฟันและพูดว่า “ฉันอยากทานอาหารดีๆ นอนหลับให้สบาย ตั้งสติให้ดี”

“มีแค่วิธีนี้เท่านั้น ฉันถึงจะมีกำลัง ฆ่านามสกุลฉินด้วยมือของฉันเอง!”

เมื่อเห็นแสงเย็นในดวงตาของหลิวหรูยู่ แม้แต่ หยางหรงเอง ก็รู้สึกหนาวสั่นเล็กน้อย

บางครั้งผู้หญิงใจร้ายขึ้นมา มันก็ช่างโหดเหี้ยมจริงๆ

ฉินเทียนที่กำลังนอนอยู่บนคานชั้นสองของคฤหาสน์หว้อหลง ทันใดนั้นก็จามออกมา ทำให้จุยเฟิงที่อยู่ด้านล่างตกใจ

นึกว่านายท่านผีเข้าซะแล้ว

“คุณกำลังทำอะไร” จุยเฟิงถามอย่างโกรธเคือง

ฉินเทียนลูบจมูกของเขาไปมาและพูดว่า “คงเป็นเพราะเมียของฉันกำลังคิดถึงฉันแน่ๆ”

“มันเป็นความผิดของตาเฒ่าอันที่ให้ฉันจัดการเรื่องไร้สาระทั้งหมดนี่ ไม่อย่างนั้น ตอนนี้กูคงนอนกอดเมียอยู่บนเตียงแล้ว ไม่ดีกว่าหรือไง?”

“รีบจัดการเรื่องไร้สาระพวกนี้ซะ กูจะกลับบ้านไปหาเมีย!”

จุยเฟิงโมโหจนพูดไม่ออก ในช่วงเวลาเช่นนี้ คุณบอกฉันว่าคุณกำลังคิดถึงเมียของคุณ?

ผ่านไปเป็นเวลานาน เขากัดฟันและถ่มน้ำลายออกมา: “ไร้ยางอาย!”