บัญชามังกรเดือด บทที่ 365 นายไหวเหรอ
ไม่นาน รถทั้ง 2 ขบวนก็ค่อย ๆ เข้าใกล้แล้วหยุดลง เถ้าแก่ประจำถิ่นที่น่าสงสารเหล่านี้ ไม่รู้ว่าจะไปต้อนรับคนไหนดี
เพราะไปรับฝ่ายหนึ่ง ก็ย่อมทำให้อีกฝ่ายขุ่นเคืองแน่
ดังนั้น พวกเขาได้แต่ยืนอยู่ที่เดิมอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
พอประตูรถเปิด ในขบวนรถทั้งสอง มีคนเสื้อดำร่างกายกำยำกระโจนลงจากรถมาก่อน
คนคุ้มกันของตระกูลจ้าว สวมชุดสูทแบรนด์เนมทั้งตัวสีเดียวกันทั้งตัว ผมเรียบ
ส่วนคนคุ้มกันของตระกูลอาน กลับสวมชุดคอจีน คาดเชือกสีแดงที่เอว
ทั้งสองฝ่ายต่างได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี ในขณะที่ปกป้องเจ้านายอย่างรัดกุม ก็ยังเป็นพยัคฆ์ที่จ้องขย้ำอีกฝ่ายอย่างระแวดระวัง
พลานุภาพแบบนี้ ทำเอาเถ้าแก่ประจำถิ่นเกือบจะเยี่ยวไหล
จนหนึ่งในคนที่มีอายุต้องเข่าอ่อนคุกเข่าลงกับพื้น
เขาได้แต่หมอบลงกับพื้นส่งเสียงสูงขึ้นมาว่า： “ขอต้อนรับเจ้าบ้านทั้งสอง！”
เถ้าแก่ที่เหลือก็กุลีกุจอเลียนแบบตาม คุกเข่ากับพื้นแล้วส่งเสียงสูง
อานกั๋วลงจากรถรีบเดินเข้าไปประคองคนที่มีอายุลุกขึ้น ยิ้มพลางเอ่ยว่า： “ลุกขึ้นเร็ว ลุกขึ้นเร็ว！”
“พวกเรามาพบปะกันที่นี่ก็เพิ่มความยุ่งยากให้พวกคุณมากพอแล้ว”
“อย่าได้มากพิธีอีกเลย”
“และไม่ต้องกลัว พวกคุณวางใจได้ ค่าใช้จ่ายทั้งหมดรวมทั้งข้าวของที่เสียหาย ผมจะชดใช้ให้ทั้งหมด”
ส่วนอีกฝั่ง จ้าวเทียนเล่อก็ไม่ยอมน้อยหน้า
เขานำสมาชิกหลักของตระกูลจ้าวภายใต้การคุ้มครองของผู้คุ้มกันทั้ง 7 เดินมากับเสียงหัวเราะ
“ท่านอานตลกแล้ว ผมเป็นคนจองโต๊ะ จะให้ท่านอานกระเป๋าฉีกได้ยังไงกัน？”
เขายกมือขึ้นปัดมือกับลูกน้องข้างกายคนหนึ่ง： “เอาสิบล้านให้เถ้าแก่พวกนี้”
“ถือเป็นค่าอาหารของวันนี้ก็แล้วกัน”
“อีกอย่าง ดูว่าพวกเขามีธุรกิจอะไรบ้าง ในขอบเขตศักยภาพของเรา ที่สามารถดูแลได้ก็ต้องดูแลให้ดียิ่งขึ้น”
อานกั๋วหัวเราะ： “ตระกูลจ้าวแห่งหยุนชวนใจป้ำจริง ๆ”
จ้าวเทียนเล่อหัวเราะเอ่ยว่า： “ท่านอานชมเกินไปแล้ว เราตระกูลจ้าวคบกันด้วยคุณธรรมมาตลอด คำสั่งสอนของบรรพชนนี้ ไม่ควรพังลงในมือผม”
“ท่านอาน เชิญ”
“เจ้าบ้านจ้าวเชิญ”
ผู้นำ 2 คนยิ้มให้กันแล้วก็เดินเข้าไปข้างในพร้อมกัน
ข้างหลังของอานกั๋วตามมาด้วยจุยเฟิงกับฉินเทียน ตามหลังถัดมาคือ เถียหนิงซวง หม่าหงเทา ถงชวน เถี่ยปี้ และอู๋ฉาง
ส่วนทีมคุ้มกันที่เหลือเฝ้าอยู่ด้านนอกทั้งหมด
ทางด้านตระกูลจ้าว ทีมคุ้มกันก็อยู่ด้านนอกเช่นเดียวกัน จ้าวเทียนเล่อ จ้าวเทียนจี จ้าวซวี่ จ้าวข่าย สมาชิกในตระกูลคนอื่น และองครักษ์ทั้ง 7
พอจ้าวซวี่เห็นฉินเทียนก็ตาแดงก่ำขึ้นมาทันที
“คนแซ่ฉิน วันนี้ข้าจะเล่นงานเอ็งให้ตาย！”
ฉินเทียนยักคิ้วขึ้น： “เล่นงานฉัน หวังว่านายจะเล่นไหว”
ชั้นสาม ข้าวของจิปาถะในห้องถูกเคลื่อนย้ายจนโล่ง
ห้องโถงสองสามห้องเชื่อมถึงกัน จัดโต๊ะตัวหนึ่งไว้ที่กลางห้อง
บนโต๊ะ เรียงรายเต็มไปด้วยอาหารอันโอชะประณีต
หน้าต่างทั้งสี่ด้านถูกเปิดออก ลมหนาวหนานเจียงเย็นยะเยือก แหงนหน้ามองขึ้นไป เป็นแม่น้ำไหลเชี่ยวอยู่ในสายตา
การนั่งรับประทานอาหารที่นี่เรียกได้ว่า ทำให้คนผู้นั้นผ่าเผยขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ
ทั้งหมดมีเจ้าบ้านสองที่ จ้างเทียนเล่อกับอานกั๋วต่างเกรงใจกันสักพักแล้วก็ดึงเก้าอี้ในมือออกนั่งลง
อีกคนที่นั่งข้าง ๆ จ้าวเทียนเล่อคือจ้าวเทียนจี
ส่วนคนที่เหลือ ทั้งหมดยืนอยู่ข้างหลังอย่างน่าเกรงขาม
ส่วนทางฝั่งอานกั๋ว เขาดึงเก้าอี้ตัวหนึ่งให้ฉินเทียนด้วยตัวเอง และเชิญฉินเทียนนั่งลง
การกระทำเช่นนี้ทำให้คนของตระกูลจ้าวเคร่งขรึมขึ้น
เดิมทีพวกเขาเข้าใจว่าฉินเทียนเป็นแค่ปืนกระบอกหนึ่งในมืออานกั๋วเท่านั้น นึกไม่ถึงว่าอานกั๋วจะเกรงใจฉินเทียนขนาดนี้
ดูแล้วฉินเทียนเหมือนผู้นำต่างหาก
ฉินเทียนยิ้มให้แล้วจึงนั่งลง
ส่วนที่เหลือ จุยเฟิงเถียหนิงกับพวก ยืนอยู่ข้างหลังพวกเขาอย่างน่าเกรงขาม
จ้าวเทียนเล่อหัวเราะแล้วเอ่ยว่า： “ท่านอาน เมื่อก่อนไม่เคยเห็นน้องชายท่านนี้เลย แนะนำให้รู้จักหน่อยได้มั๊ย？”
อานกั๋วหัวเราะเอ่ยว่า： “ท่านนี้คือคุณฉินเทียน”
“ตอนมา ผมได้มอบหมายเรื่องหนานเจียงทั้งหมดให้เขาแล้ว”
จ้าวเทียนตกใจอีกครั้ง เขาหลี่ตามองฉินเทียนแล้วหัวเราะเอ่ยว่า : “คุณฉินเทียนดูหนุ่มอย่างนี้ จะแบกภาระหนักของหนานเจียงได้เหรอ？”
ฉินเทียนหัวเราะเอ่ยว่า： “ก็ลองดู”
จ้าวเทียนเล่อแสยะยิ้มเอ่ยว่า： “เป็นวีรชนตั้งแต่หนุ่มจริง ๆ！คุณฉินเทียนกล้าหาญมาก”
“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ อยู่ ๆ ผมก็นึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ ไม่ทราบว่าคุณฉินจะบอกกตามตรงได้หรือไม่”
ฉินเทียนแสยะยิ้มเอ่ยว่า： “ว่ามา”
“ตระกูลจ้าวของเรา มีนักสู้อยู่ 3 คน คือสามพี่น้องหยวนซื่อ”
“พวกเขาภักดีต่อพวกเรามาตลอด ตระกูลจ้าวของเราก็เห็นพวกเขาเป็นคนกันเองมาแต่ไหนแต่ไร”
“เร็ว ๆ นี้น้องสามตายอย่างอนาถ ผมได้ยินว่าเกี่ยวข้องกับคุณฉิน？”
ฉินเทียนขมวดคิ้ว
สามพี่น้องหยวนซื่อ เขาฆ่าไปหนึ่ง พิการไปหนึ่ง ส่วนอีกคน ก็คือพี่ใหญ่หยวนหู่ เกาะจ้าวซวี่กระโดดจากหน้าต่างหนีไปจากเมืองหลงเจียง
เขาก็ไม่ได้ไล่ตาม
แต่ท่าทางของจ้าวเทียนเล่อ เจ้าน้องสามคนนี้ตายแล้วเหรอ？
สัญชาตญาณบอกเขาว่า เรื่องนี้มีปัญหา
เขาพูดด้วยเสียงขรึมว่า： “ผมฆ่าแค่คนเดียว ส่วนอีกสองคนตายยังไงผมไม่รู้”
จ้าวซวี่อดใจไม่อยู่แล้ว
“ฉินเทียน จนตอนนี้นายยังกล้าแก้ตัวน้ำขุ่น ๆ อีก！”
“นายวางกับดักที่หลงเจียงฆ่าหยวนเป้า หยวนหู่พาฉันหนีแล้วนายก็ซุ่มทำร้ายกลางทางอีก！”
“หยวนหู่เพื่อปกป้องฉัน จึงถูกฆ่าตายอย่างอนาถไปด้วย！”
“แล้วก็ หยวนหลางถูกนายทำจนพิการแล้ว นายก็ยังไม่หล่อยเขาอีก กลับส่งคนไปที่อวิ๋นโจวฆ่าเขาตาย！”
“คนแซ่ฉิน นายปลุกระดมพ่อบ้านคนใกล้ชิดของฉันให้ทำเรื่องอย่างนี้”
“ตอนนี้ ยังไม่ยอมรับอีกเหรอ？”
“พ่อบ้านของนาย？” ฉินเทียนชะงักไปชั่วครู่ “คนที่ถูกนายส่งไปหลงเจียงติดต่อคนตระกูลท้องถิ่นคนนั้นน่ะเหรอ？”
จ้าวซวี่เอ่ยเสียงขรึมว่า： “ใช่ เขาชื่อกัวเซิง！”
“ที่กัวเซิงบอกข่าวกับนายก็เพราะมีคนสั่งการ！”
“ดีที่ฉันรู้ทันจึงได้ฆ่าเขา！”
พอพูดถึงตรงนี้ จ้าวซวี่ก็จ้องจ้าวข่ายอย่างเคียดแค้น
เขารู้ว่าที่กัวเซิงทำอย่างนี้ สุดท้ายเป้าหมายก็เพื่อจ้าวข่าย
จ้าวข่ายต้องการยืมมือฉินเทียนเพื่อกำจัดตัวเอง
จ้าวข่ายไม่สนใจสายตาของจ้าวซวี่ แต่ทำเสียง หึ เอ่ยอย่างกระหยิ่มยิ้มย่องว่า： “ฉินเทียน นายมันโหดเหี้ยงจริง ๆ”
“ถึงกลับฆ่าสามพี่น้องหยวนซื่อตายหมด พวกเขาเป็นถึงคนใน 13 องครักษ์แห่งตระกูลจ้าวเลยนะ”
ฉินเทียนเห็นสีหน้าของจ้าวซวี่กับจ้าวข่ายก็เหมือนจะเข้าใจ
เขาแสยะยิ้มให้กับจ้าวซวี่เอ่ยว่า： “นายมันเลว！”
“หยวนหลางถูกฉันทำให้พิการ แต่ฉันไม่ได้ฆ่าเขา และยิ่งไม่ได้ส่งคนไปอวิ๋นโจวของพวกนายเลย”
“หยวนเป้าถูกฉันฆ่าเอง”
“ส่วนหยวนหู่ นายคิดว่าถ้าฉันจะฆ่าเขา ยังต้องซุ่มฆ่ากลางทางด้วยเหรอ？”
“ถ้าฉันจะฆ่าเขารวมทั้งนาย ใครก็ไปจากหลงเจียงไม่ได้”
“อีกอย่าง ฉันก็ไม่เคยติดต่อกับพ่อบ้านอะไรนั่นของนายเลย ไม่จำเป็น”
จ้าวซวี่ชะงักไปชั่วครู่： “นายพูดจริงเหรอ？”
จากการเตือนของฉินเทียน เขาก็รู้สึกว่าบางอย่างทะแม่งขึ้นมาทันที
นั่นสิ คืนนั้นหยวนหู่อุ้มเขากระโดดลงมาจากตึก ขาหักตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว
ถ้าฉินเทียนคิดจะฆ่าพวกเขา พวกเขาไม่มีแรงตอบโต้แน่
ทำไมต้องลอบฆ่ากลางทาง อีกทั้ง นักฆ่าที่กระโจนออกมากลางทางต่างปิดหน้ากันหมด
ฉินเทียนฆ่าหยวนเป้าต่อหน้าทุกคนแล้ว เขาต้องกลัวคนอื่นรู้ด้วยเหรอ？
ไม่ถูกสิ！
เรื่องนี้มีอะไรไม่เข้าท่า！
ฉินเทียนแสยะยิ้มเอ่ยว่า： “เห็นที มีคนอยากให้หยวนหู่กับหยวนหลางตายสินะ แล้วก็ใส่ร้ายฉันได้อย่างสมเหตุสมผล”
“ส่วนใครเป็นคนใส่ร้าย คุณชายจ้าวก็ลองคิดดู”
“สามพี่น้องหยวนซื่อกับกัวเซิงตายไป ใครซวยที่สุด แล้วใครได้ประโยชน์ที่สุด？”
