บัญชามังกรเดือด – บทที่ 370 เริ่มเกมอีกรอบ

บัญชามังกรเดือด บทที่ 370 เริ่มเกมอีกรอบ
หายากมากที่จะใช้แหวนทองแดงเป็นอาวุธ เมื่อเห็นแหวนทองแดงสองวง ในมือของถงชวน ทุกคนก็แสดงความอยากรู้อยากเห็น

หม่าถงจ้องไปที่แหวนสองวงในมือของถงชวน ด้วยท่าทาสงสัยเป็นอย่างมาก

“มังกรและฟีนิกซ์ ในยุทธภพที่ไม่เคยได้เห็นมานานแล้ว”

“หวังว่าคงจะไม่ใช่กข้างนอกสุกใสข้างในเป็นโพรงหรอกนะ”

ถงชวนเยาะเย้ย

“ไม่ต้องห่วง จะไม่ทำให้คุณผิดหวังแน่นอน ”

“งั้นก็ดี ”หม่าถงถือแหวนเหล็กไว้ตรงกลางปากกาผู้พิพากษา และเดินไปทางถงชวน

เท้าของเขาเร็วขึ้นเรื่อย ๆ ในช่วงสามเมตรสุดท้าย เขากระโดดขึ้น และปากกาผู้พิพากษาที่แหลมคมเหมือนสายล่อฟ้าที่ตกลงมาจากท้องฟ้า ทะลุผ่านอากาศ และตรงไปที่หัวของถงชวน

ถงชวนยืนนิ่ง

เมื่อเห็นโอกาสแล้ว เมื่อมีเสียง ก็ใช้แหวนทองแดงในมือซ้าย ทุบปากกาผู้พิพากษาให้แตก

ในขณะเดียวกัน แหวนทองแดงในมือขวาของเขา ด้วยเสียงคร่ำครสญ มันก็กระแทกไปที่ศีรษะของหม่าถง

อย่ามองที่เหรียญทองแดงนี้ มันดูเหมือนของเล่น อย่างไรก็ตาม มันทำจากทองแดงบริสุทธิ์และมีน้ำหนักมากกว่าสิบกิโลกรัม

ภายใต้พลังอันยิ่งใหญ่ของถงชวน ถ้ามันกระทบหินก็จะแตก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงศีรษธของมนุษย์เลย

ดูเหมือนว่าหม่าถงจะเตรียมการเคลื่อนไหวของถงชวนแล้ว บิดตัวของเขาอย่างกะทันหัน ทำให้ตกลงไปบนหินข้าง ๆ เขา

คราวนี้เมื่อเผชิญกับอันตรายไม่มีความโกลาหล และดูเหมือนง่ายที่จะหลบกลางอากาศ แต่ความเฉลียวฉลาดที่มีอยู่ในนั้น จะเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน หากไม่มีทักษะหลายสิบปี

แม้แต่ฉินเทียนที่เห็น ก็อดไม่ได้ที่จะพยักหน้าอย่างลับ ๆ

เมื่อทั้งสองเจอคู่ต่อสู้ ถึงจะพบกับพรสวรรค์

ปากกาผู้พิพากษาต่อสู้กับ วงแหวนคู่มังกรและฟีนิกซ์

การต่อสู้ที่ยอดเยี่ยม ทำให้ทุกคนตรงนั้น ล้วนเปิดโลกทัศน์กันหมด

ทุกคนรู้สึกว่าพวกเขาเข้าร่วมกิจกรรมศิลปะการต่อสู้โดยไม่รู้ตัว ลืมไปว่ามันคือการพนันด้วยเมือง

จนกระทั่ง ในกลุ่มคน มีเสียงคำรามเหมือนสัตว์ป่าดังขึ้นมา ทำให้ทุกคนตกใจ และรีบไปดู

เห็นเพียงด้านหลังของฉินเทียน ชายร่างยักษ์จ้องเขม็งอย่างโกรธเกรี้ยว เดินไปที่ค่ายของตระกูลจ้าว

ทุกคนในตระกูลจ้าวล้วนตกตะลึง

“เจ้าตัวใหญ่ คุณจะทำอะไร ? ”จ้าวเทียนเล่อรีบตำหนิ

ในขณะเดียวกัน ชายร่างยักษ์ก็วิ่งเข้ามา ทักทายเขาจากข้างหลัง

คือองครักษ์คนที่หก ข่งหลง

ก่อนหน้าชายคนนี้ร่วมกับองครักษ์คนที่ห้าหลี่จื้อเจียนปกป้องจ้าวเทียนจีไปที่ตระกูลอันเพื่อโหลดหนังสือท้าทาย

ในเวลานั้นหมัดหนึ่งทุบพื้นหิน ซึ่งเรียกได้ว่า มันโหดมาก

ชายร่างยักษ์ที่วิ่งไปที่ข้างหลังฉินเทียน แน่นอนว่าเป็นผีหวูฉาง

เขาจ้องไปที่ข่งหลงและคำราม “คุณมองอะไร ? ไม่พอใจเหรอ ?”

ข่งหลงมองดูผีหวูฉาง กัดฟันพูดว่า “มองแล้วมำไม ! ”

ปรากฏว่า หลังจากที่ทั้งสองฝ่ายพบกัน ข่งหลงก็จ้องไปที่ผีหวูฉางตลอด

ดูเหมือนเขาจะไม่เคยเห็นผู้เล่นที่มีขนาดเท่ากับตัวเขาเลย ด้านหนึ่งเขาอยากรู้อยากเห็น

นอกจากนี้ ก็หายใจไม่ออกมานานแล้ว และต้องการสัมผัสผีหวูฉาง

ผีหวูฉางโมโห และชนเข้าไปโดยตรง

เมื่อได้ยินคำพูดที่ยั่วยุของข่งหลง เขาคำรามอย่างโกรธจัด และกระแทกศีรษะใหญ่ไป

ข่งหลงไม่ควรยอมแพ้ และศีรษะของเขาก็ทักทายเขาเช่นกัน

“ปัง ! ”

หัวใหญ่ทั้งสองชนกัน และทั้งสองก็ตกตะลึงเล็กน้อย

เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนแข่งขันกันมาก ฉินเทียนจึงพ่นลมหายใจออกมา และอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

คนที่เหลือ ก็ล้วนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นต่อไป พวกเขาก็ไม่สามารถหัวเราะได้แล้ว

ผีหวูฉางและข่งหลงกรีดร้อง ราวกับสัตว์ป่าสองตัว ที่ถูกหนีบอยู่บนชายหาดหิน

ปังปังเสียงหิน รอบข้างสามารถทนทุกข์ทรมานได้แล้ว

ไม่ถูกทุบจนเป็นชิ้น ๆ ก็ถูกเตะลอยออกไป

ถูกทุบให้เป็นชิ้น ๆ ด้วยหมัดหรือถูกเตะออกไป

บรรยากาศที่น่าสะพรึงกลัว ทำให้ทุกคนอดไม่ได้ที่จะถอยหนีและหลีกเลี่ยงพวกเขาให้ห่างไกล

จ้าวเทียนเล่อคิดอะไรบางอย่างได้ และรีบพูดเสียงดัง “เริ่มแข่งขันอีกรอบ！”

“ฉินเทียน ครั้งนี้คุณเดิมพันเมืองไหน ? ”

ฉินเทียนอยากจะพูดอะไร หม่าหงเทากล่าวอย่างเขินอายเล็กน้อย “พี่เทียน ฉันก็ทนต่อไม่ไหวแล้ว”

“สามารถเปิดเกมให้ฉันเกมหนึ่งได้ไหม ?”

เถียหนิงซวงรีบพูดขึ้นมาทันที “ชายชราคนนั้น คุณพักผ่อนหรือยัง ? ”

“สาวน้อยฉันไม่เชื่อ เรามาสู้กัน ! ”

หลี่จื้อเจียนโกรธมากจนจมูกเบี้ยวแล้ว

ฉากนั้นควบคุมไม่ได้ และไม่ต้องรอให้หัวหน้าทั้งสองฝ่ายพูด คนเหล่านี้ก็เริ่มต่อสู้กันเอง

ถงชวนเผชิญกับองครักษ์เจ็ดหม่าถง ผีหวูฉางเผชิญกับองครักษ์หกข่งหลง

หม่าหงเทาทักทายองครักษ์สี่เจียงเห้อที่ใช้มีดเหมือนกัน

เถียหนิงซวงและหลี่จื้อเจียนก็กลับมาต่อสู้ด้วยกันอีกครั้ง

หลังจากเถียปี้พักผ่อนเสร็จแล้ว เขาก็เข้าไปหาองครักษ์คนที่สิบฉวนคุน

เป็นผลให้สมาชิกทั้งห้าของคำสาปสวรรค์ที่นำโดยฉินเทียน ที่มาจากหลงเจียงเข้าสู่สนามรบหมดแล้ว

เมื่อเห็นสิ่งนี้ ฉินเทียนทำได้เพียงพูดอย่างช่วยไม่ได้ “ท่านเจ้าบ้านจ้าว ในเมื่อเป็นเช่นนี้ คุณสามารถเลือกเมืองได้ห้าเมือง จากฝั่งของฉัน”

ห้าเมืองไม่พอ น่าจะหกเมือง “ก่อนที่จ้าวเทียนเล่อจะพูดได้ องครักษ์คนสุดท้าย ข้างหลังเขา ที่ไม่ได้ต่อสู้ ก็ลุกขึ้นยืน

องครักษ์คนที่สอง เลี่ยวเจี๋ย

ในการจัดอันดับองครักษ์ทั้งสิบสาม สิบอันดับแรกจะจัดอันดับตามลำดับการเข้าร่วม

แต่สามอันดับแรก ชนะด้วยความแข็งแกร่ง

ดังนั้นจะพูดได้ว่า ความแข็งแกร่งของเลี่ยวเจี๋ย จึงเป็นอันดับสองรองจากซือเหยียนจงเท่านั้น

คราวนี้ มันก็เป็นหินบัลลาสต์สุดท้ายในทีมของจ้าวเทียนเล่อแล้ว

เขายืนขึ้น และตรงไปที่ฉินเทียน

“ฉันจะเดิมพันหลงเจียงของคุณ”เขาพูดอย่างเย็นชา

ฉินเทียนยิ้มเยาะ และเตรียมพร้อมที่จะยืนขึ้น

สมาชิกคำสาปสวรรค์ทั้งห้าได้เข้าร่วมการต่อสู้แล้ว เมื่อเห็นการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยมของพวกเขา และตอนนี้ เขาก็รู้สึกคันมือเล็กน้อยแล้ว

“ส่งเขามาให้ฉัน”

ในที่สุดจุยเฟิงก็พูดแล้ว

“คุณเป็นไพ่ใบใหญ่สุด ไม่สามารถใช้งานได้ง่าย ๆ”

“พักผ่อนให้เต็มที่ อีกเดี๋ยวยังต้องชนะแล้วเอาเมืองที่พวกเราแพ้ไปกลับมา ”

ต่างจากคนอื่นที่เย่อหยิ่ง การไล่ตามลมนั้นผ่อนคลายมาก ในเวลานี้ ฉันยังอยู่ในอารมณ์ที่จะพูดเล่น

ฉินเทียนพูดอย่างโกรธเคือง “คุณกล้าที่จะสูญเสียหลงเจียงของข้า ข้าจะลอกผิวของคุณ ! ”

จุยเฟิงยิ้มและพูดว่า “เช่นนั้นถ้าฉันชนะแล้ว ก็จะเอารางวัลเป็นแกะย่างหนึ่งตัวเหมือนกัน！”

“เนื้อแกะย่างของพวกคุณมีนั้นมีรสชาติที่ลืมไม่ลงอยู่ ”

ผู้ชายคนนี้เคยกินแกะย่างที่สวนสัตว์ร้าย เลยติดรสชาตินั้นขึ้นมา

รู้สึกว่าเขาถูกละเลย สีหน้าของเลี่ยวเจี๋ยก็เคร่งขรึม เขาโบกมีดคมในมือ แล้วตรงไปที่คอของจุยเฟิง

จนถึงตอนนี้ตระกูลจ้าว ได้เข้าสู่สนามรบแล้ว ยกเว้นองครักษ์แปดเฟ่ยหยานซึ่งสูญเสียพลังการต่อสู้ไป ทั้งหมดก็เข้าสู่สนามรบแล้ว

หนานเจียงนำโดยอานกั๋ว ยกเว้นฉินเทียนที่ไม่เคลื่อนไหวแล้ว คนอื่นที่เหลือ ก็ล้วนเข้าสู่สนามรบ

สิบสองคน แบ่งเป็นหกคู่ บนหาดหินริมแม่น้ำแห่งนี้ ฆ่ากันจนแทบจะแยกไม่ออก

เถ้าแก่ประจำถิ่นสองสามคน ล้วนหน้าซีดด้วยความตกใจ จนพูดอะไรไม่ออก

พวกเขารู้ว่า ตระกูลใหญ่จะเชิญบูชาอู่ มาเพื่อคุ้มกันธุกิจของตระกูลอย่างไรก็ตาม ไม่เคยเห็นการต่อสู้ที่ดุเดือดเช่นนี้มาก่อน

นอกจากนี้ ผลของการต่อสู้แต่ละครั้ง ยังเกี่ยวข้องกับการเป็นเจ้าของเมืองโดยตรงอีก

ฝ่ายที่แพ้ ภายในสิบวัน จะต้องถอนการลงทุนทั้งหมดในเมืองนี้รวมทั้งเหล่าสหายด้วย

เรียกได้ว่าครั้งนี้ ไม่ว่าผลสุดท้ายจะเป็นเช่นไร ทั้งสองฝ่าย ก็ล้วนจะมีชื่อเสียงในมณฑลทางใต้

จนถึงตอนนี้ ผู้คนในตระกูลจ้าว ก็ไม่สามารถผ่อนคลายได้อีกต่อไป ความเย่อหยิ่งที่พวกเขาที่มีเมื่อมาครั้งแรกก็หมดไป

เมื่อมองดูทีละคนแล้ว การแสดงออกของพวกเขาเคร่งขรึมเป็นอย่างยิ่ง

เพราะพวกเขาเห็นว่า องครักษ์ทั้งหกของพวกเขา ไม่สามารถต่อสู้กับลูกน้องทั้งหกของฉินเทียนได้เลย

ลางสังหรณ์ที่ไม่ดี เริ่มปรากฏขึ้นในใจของจ้าวเทียนเล่อ