บัญชามังกรเดือด บทที่ 414 ลำบากแค่ครั้งเดียว สบายไปตลอด
พึ่งจะเดินเข้าประตูใหญ่ของหอการค้าหยุนชวน ซูซูก็ถูกรปภ.ห้ามไว้
“หยุด มาทำอะไร?”
รปภ.ที่บนหน้าอวบอิ่ม ในมือถือไม้ยาง กระบองไฟห้อยอยู่ที่เอว เดินไปด้วยท่าทางที่คิดไม่ดี
ซูซูยื่นจดหมายแนะนำจากหอการค้าหลงเจียงให้กับรปภ.ด้วยความอดทน พูดอย่างสุภาพ “สวัสดีค่ะพี่ใหญ่”
“ฉันอยากพบรองประธานหอการค้าอวิ๋นชวนที่ดูแลแผนกต้อนรับของบริษัทต่างถิ่น นี่คือจดหมายแนะนำ”
“รบกวนพี่แจ้งให้หน่อยค่ะ”
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมองดูซูซูจากบนถึงล่าง เผยความมันเยิ้มออกมา
เขารับจดหมายมาดูแล้ว ตะลึงไปครู่หนึ่ง ยิ้มเยาะเย้ย “เมืองหนานเจียง หลงเจียง ซูยู่กรุ๊ป?”
ซูซูรีบพูด “ใช่ พวกเราทำสินค้าที่ใช้ในชีวิตประจำวันเป็นหลัก”
“ตอนนี้อยากจะพัฒนาในหยุนชวนหวังว่าจะได้รับการสนับสนุนจากผู้นำหอการค้า”
“พี่สบายใจได้ พวกเราเป็นนักธุรกิจจริงจัง ปฏิบัติตามกฎหมาย และไม่มีทางสร้างปัญหาให้พวกพี่แน่นอน”
“หอการค้าของเราในหลงเจียงรับประกันได้”
“นักธุรกิจจริงจัง?” รปภ.มองดูซูซูแล้วอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
“สวยนี่สวยจริง แต่ว่าเป็นคนจริงจังหรือเปล่านั้นก็ไม่สามารถรู้ได้”
สีหน้าของซูซูเปลี่ยนไป “พี่หมายความว่ายังไง?”
รปภ.ยิ้มเยาะเย้ย และโยนจดหมายแนะนำให้ซูซู
“บริษัทของพวกคุณเคยมีคนมาหลายครั้งแล้ว รองประธานของเราได้บอกไปแล้วว่า ชื่อเสียงของพวกคุณมีปัญหา ไม่สามารถเข้ามาทำธุรกิจในหยุนชวนได้”
“ทำไม ตอนนี้เปลี่ยนให้สาวสวยมาแล้ว จะใช้วิธีมารยาหญิงเหรอ?”
“ถ้าคุณมีความคิดแบบนี้ ฉันก็จะช่วยรายงานให้คุณ”
“เท่าที่ฉันรู้ รองประธานของเราชอบผู้หญิงสไตล์ที่สวยงามแบบคุณเลย”
“ค่ารายงาน เงินห้าพัน”
“เงินสดหรือโอน?”
“ทำไมพี่ถึงพูดแบบนี้ล่ะ!”
เดิมทีมันเป็นคำขอที่สุภาพ แต่คิดไม่ถึงว่าจะถูกดูหมิ่น และถูกรีดไถอีก ซูซูทั้งโกรธทั้งรีบ อดไม่ได้ที่จะโมโห
รปภ.วัยกลางยิ้มแล้วพูด “คนสวย ไม่เคยได้ยินประโยคนั้นเหรอ ยมบาลเจอได้ง่าย มารตัวน้อยรับมือยาก”
“วันนี้ถ้าผ่านด่านฉันไปไม่ได้ คุณก็จะไม่ได้พบรองประธานของเราแน่”
“แต่ฉันสงสัย ซูยู่กรุ๊ปใช้เงินจ้างคุณให้มาเป็นประชาสัมพันธ์เท่าไหร่เหรอ?”
“ไม่อยากเสียเงินก็ไม่เป็นไร หรือไม่คุณจูบแก้มฉันสักที ฉันจะปล่อยคุณขึ้นไป เอามั้ย?”
พูดอยู่ ก็เอาหน้าเข้ามาใกล้อย่างไร้ยางอาย
“ไร้ยางอาย!” ซูซูทนไม่ไหวอีกต่อไป โบกมือตบหน้าผู้ชายคนนั้นเสียงดังไปหนึ่งที
คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงสวยงามตัวเล็กอย่างซูซู กลับกล้าตบหน้าเขา รปภ.ก็โกรธขี้นมาทันที
“นางตัวแสบ แกกล้าตบฉัน!”
“วันนี้จะจัดการแกให้สาสมเลย!”
เขาเปิดเผยท่าที่แท้จริง จ้องตาไว้ ยื่นมือไปดึงผมของซูซู
ซูซูตกใจกรีดร้องออกมา รีบถอยหลังไป
ฉินเทียนก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว กอดซูซูไว้ในอ้อมแขนข้างหนึ่งของเขา มืออีกข้างหนึ่งจับมือของรปภ.เอาไว้
“ไอ้หน้าอ่อน แกเป็นใครกัน?”
“รีบปล่อยฉัน!”
“ไม่งั้นฉันจะจัดการแกด้วย!” รปภ.ดุร้าย ดูก็รู้ว่าชินกับการบีบบังคับคน
สีหน้าฉินเทียนเต็มไปด้วยความเยือกเย็น มือออกแรงเล็กน้อย
กรึก
ในอากาศมีเสียงกระดูกหักชัดเจนลอยออกมา
“โอ๊ย!”
“ฉันเจ็บจะตายอยู่แล้ว!”
รปภ.รู้สึกเจ็บเข้ากระดูก จนนิ้วทั้งห้านิ้วเกือบจะหัก เขาก้มลงไป กรีดร้องอย่างเจ็บปวด
ฉินเทียนยกขาขึ้นและเตะเขากระเด็นออกไป
“มาไหว้ยอดเขา คือการให้หน้ากับหอการค้าหยุนชวนของพวกคุณ”
“อย่าให้หน้าไม่เอาหน้า”
“ที่รัก เราไปกันเถอะ”
พูดอยู่ เขาโอบเอวซูซูไว้ แล้วเดินตรงเข้าไปข้างใน
รปภ.หลายคนที่อยู่รอบข้าง ได้ยินเสียงก็รีบวิ่งมา
“ใครอ่ะ? หยุดนะ!”
รปภ.ที่ถูกเตะกระเด็นคนนั้น คำรามอย่างน่าเกลียด “พวกเขามาหาเรื่องกัน!”
“เร็วเข้า ฆ่ามันให้ฉันซะ!”
รปภ.ที่พุ่งเข้ามา โบกกระบองไฟและไม้ยางในมือ กระแทกลงมาที่ฉินเทียนหนักๆ
“อย่า!” ซูซูอุทานด้วยความตกใจ และหลับตาลงตามสัญชาตญาณ
มือข้างหนึ่งของฉินเทียนกอดเอวของซูซูไว้แน่นๆ ปกป้องเธอไว้ในอ้อมแขน มืออีกข้างหนึ่งคว้ากระบองไฟราวกับเล่นมายากล
จากนั้นเมื่อเผชิญหน้ากับคนเหล่านี้ก็แทงตรงไป
“โอ๊ย!”
“โอ๊ย!”
หลายคนถูกไฟช็อต ต่างล้มลงกับพื้น สั่นไปทั้งตัว ปากเบี้ยวตาเอียง
ฉินเทียนโยนกระบองไฟฟ้าทิ้ง กอดซูซูไว้แล้วเดินมาที่หน้าเค้าเตอร์ พูดอย่างเย็นชา “รองประธานของพวกคุณอยู่ชั้นไหนห้องทำงานห้องที่เท่าไหร่?”
น้องหน้าเค้าเตอร์ตกใจเป็นเอ๋อไปนานแล้ว ได้ยินก็รีบพูดว่า “ชั้น……ชั้นห้า 503!”
“ขอขอบคุณมาก”
ฉินเทียนกอดซูซูไว้ เดินตรงเข้าไปในลิฟต์ แล้วกดปุ่มชั้นห้า
ใบหน้าสวยของซูซูขาวซีด พูดอย่างกังวล “ฉินเทียน พวกเราทำแบบนี้จะดีหรือ?”
“อย่างไงก็ตามสันติภาพนำมาซึ่งเงิน พวกเราอยากจะมาพัฒนาที่นี่ ถ้าจะให้ดีก็อย่าทำให้พวกเขาขุ่นเคือง”
“ไม่อย่างนั้นต่อไปจะต้องมีปัญหาไม่ขาดแน่นอน”
ฉินเทียนจูบหน้าผากของซูซูไปหนึ่งที ยิ้มแล้วพูด “ไม่ต้องห่วง”
“สามีคุณจัดการด้วยตัวเอง แน่นอนว่าต้องลำบากแค่ครั้งเดียว สบายไปตลอด”
ซูซูหน้าแดง ไม่ได้พูดอะไรอีก
ที่จริง การจะมาทำธุรกิจที่อวิ๋นชวนมีฉินเทียนหนุนหลัง แม้ว่าจะไม่ผ่านหอการค้า ก็จะไม่เกิดปัญหาอะไรหรอก
คนที่กล้ามาสร้างปัญหาวุ่นวาย ฉินเทียนจะทำให้เขารู้ว่าทำไมดอกไม้ถึงแดงแบบนี้แน่นอน
เพียงแต่ว่า เขาไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้ตลอด
ดังนั้น เพื่อลำบากแค่ครั้งเดียว สบายไปตลอด แก้ปัญหาจากต้นเหตุในคราวเดียวจะดีกว่า
มาที่ชั้นห้า ห้อง 503
เห็นป้ายหน้าห้องเขียนไว้ว่า “สำนักงานรองประธานหอการค้าผู้รับผิดชอบการรับกิจการต่างถิ่นอวิ๋นชวน” ประตูปิดแน่น
ซูซูกำลังจะยื่นมือไปเคาะประตู ฉินเทียนก็ยกเท้าขึ้น เตะประตูเปิดเสียงดังปัง
คนข้างในนั้นตกใจมาก
มีเสียงอุทานตกใจของผู้หญิงก่อน
จากนั้นก็เป็นเสียงตะโกนอย่างโกรธจัดของผู้ชายและถามว่า “ใคร? ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วเหรอ!”
ฉินเทียนกอดเอวซูซูเดินเข้าไป เห็นผู้หญิงยั่วยวนที่ลุกขึ้นจากขาของชายวัยกลางอ้วนด้วยความตกใจจากหลังโต๊ะทำงาน
หน้าเธอกระสับกระส่าย เมื่อเห็นฉินเทียนกับซูซู รีบดึงกระโปรงสั้นของเธอลง
หน้าฉินเทียนเต็มไปด้วยเส้นดำ ซูซูก็รีบเบือนหน้าหนี
“พวกคุณเป็นใคร?”
“รู้ไหมว่าที่นี่คือที่ไหน?” ชายวัยกลางอ้วนลุกขึ้นยืนด้วยความโกรธ
แต่เมื่อเห็นซูซู เขาก็ตาสว่างเลย
ฉินเทียนเห็นบนนามบัตรบนโต๊ะ เขียนว่ารองประธานซินเฉียง
เขายิ้มเยาะเย้ย โยนจดหมายแนะนำจากหอการค้าหลงเจียงลงบนโต๊ะ พูดว่า “พวกเราคือซูยู่กรุ๊ปในเมืองหนานเจียงหลงเจียง”
“อยากจะมาพัฒนาที่เมืองหยุนชวนพวกคุณ นี่คือจดหมายแนะนำที่ออกโดยสมาคมหลงเจียง”
“ฉันให้หน้าพวกคุณ ดังนั้นเลยมาไหว้ภูเขาของพวกคุณสักหน่อย ต่อไปฉันไม่อยากให้การพัฒนาของซูยู่กรุ๊ปมีตรงไหนไม่ราบรื่น”
“คุณเข้าใจความหมายของไหม?”
“หลงเจียง ซูยู่กรุ๊ป?” ซินเฉียงที่เข้าใจความหมายของฉินเทียนแล้ว โมโหจนจมูกบิดเบี้ยว
ฉินเทียนพูดเต็มปากเต็มคำว่ามาไหว้ภูเขา แต่ว่านี่คือสภาพการไหว้ยอดเขาเหรอ?
นี่เป็นการหยามศักดิ์ศรีถึงที่ชัดๆ!
