บัญชามังกรเดือด บทที่ 422 ได้รับมอบหมาย
หลังจากที่ได้ยินคำพูดของฉินเทียนแล้ว เหยียนซิวก็รีบกล่าวว่า “คุณฉิน ฉันแนะนำเอง ”
“เถ้าแก่เวินคนนี้ไม่ธรรมดา เขามาจากเมืองอู่หู และยังเป็นสมาชิกของสมาคมแก๊งค์หม่าที่มีชื่อเสียงมาก”
“การออกเดินทางมาที่นี่ของเราในครั้งนี้ ทำให้บังเอิญได้พบกับคุณฉินสองสามีภรรยา ก็นับว่าเป็นพรหมลิขิตแล้ว”
“สมาคมแก๊งค์หม่า? ”ฉินเทียนตกตะลึงครู่หนึ่ง และเมื่อมองไปยังเวินเหวินสายตาก็เปลี่ยนไป
“ใช่แล้วคุณฉิน ”
“ธุรกิจของคุณ ก็คงจะเกี่ยวข้องกับการขนส่งใช่ไหม ? เมื่อพูดถึงการขนส่งสินค้า ในเจ็ดเมืองทางใต้ทั้งหมดนี้ ไม่มีใครเทียบได้กับสมาคมแก๊งค์หม่าของตระกูลหม่าแล้ว”
“คุณฉิน คุณสามารถเข้าใกล้กับเถ้าแก่เวินสักหน่อยก็ได้นะ”
ฉินเทียนยิ้ม และหยิบไวน์แก้วหนึ่งขึ้นมา
เถ้าแก่เวินเองก็หยิบไวน์ขึ้นมาแก้วหนึ่ง เขาจ้องที่ฉินเทียน และพูดเรียบ ๆ ว่า “ผมเวินเหวิน คุณจะเรียกผมว่าอาเหวินก็ได้”
“มีสิ่งหนึ่งที่ผมต้องพูดคือ แม้ว่าผมจะอยู่ในสมาคมแก๊งค์หม่า แต่ว่า ผมไม่ได้ทำธุรกิจ ”
“จริงเหรอครับ ? ”ฉินเทียนเลิกคิ้วขึ้น “เช่นนั้นคุณทำอะไรเหรอครับ ?”
เวินเหวินยิ้ม “ได้รับมอบหมาย ให้มาฆ่าคนคนหนึ่ง”
ฉินเทียนยิ้มและพูดว่า “คนที่คุณพูดว่าต้องการจะฆ่าคนนั้น ก็คงจะเป็นผมสินะ ?”
เวินเหวินยิ้มและพูดว่า “ยินดีด้วย คุณตอบถูกแล้ว”
หลังจากฟังการสนทนาระหว่างทั้งสองแล้ว เหยียนซิวและคนอื่น ๆ ก็ล้วนมีความรู้สึกอึดอัด
บรรยากาศโดยรอบ ดูเหมือนจะเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าจริง ๆ
เหยียนซิวรีบพูดขึ้นว่า “เถ้าแก่เวินนี่ชอบพูดเล่นจริง ๆ ”
“เถ้าแก่เวิน คุณฉินเทียนคนนี้ มาจากเมืองหลงเจียง เขาและซูยู่กรุ๊ปของภรรยาของเขา เชี่ยวชาญด้านเครื่องสำอาง ”
“คุณฉินไม่เพียงแต่เชี่ยวชาญในธุรกิจเท่านั้น แต่ยังเป็นปรมาจารย์ด้านศิลปะการต่อสู้อีกด้วย ”
“ฉันรู้ ”เวินเหวินขัดจังหวะ เหยียนซิว เขามองไปที่ฉินเทียน และในที่สุดก็ยิ้ม “ไวน์แก้วนี้ ส่งเลี้ยงคุณแล้วกัน”
“ผมจะไปหาคุณ”
หลังจากที่พูด ก็ดื่มจนหมด ลุกขึ้น แล้วจากไปทันที
ซูซูพูดอย่างกังวล “เขาเป็นใครกันเหรอ ? คุณสามี ทำไมคุณถึงมีศัตรูเยอะจัง ? ”
ฉินเทียนยิ้มและพูดว่า “ผมไม่รู้จักเขา น่าจะเป็นการล้อเล่นนะ”
“อารมณ์ขันเย็นชาน่ะ คุณเข้าใจ”
ซูซูฟังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
โชคดีที่เหยียนซิว และคนอื่น ๆทำให้บรรยากาศคึกคักขึ้นมาอีกครั้ง
อย่างไรก็ตาม หลังจากเรื่องนี้ ซูซูมักจะรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ และไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะอยู่ที่นี่ต่อไปแล้ว
ฉินเทียนเองก็มีเรื่องบางอย่างต้องจัดการ ดังนั้นจึงพาซุซู กลับโรงแรม
ซูซูยังคงกังวลเล็กน้อยและกล่าวอย่างกังวลว่า “ “ฉินเทียน คนคนนั้นไม่มีอะไรจริง ๆ เหรอ ? ”
“ไม่รู้ทำไม เมื่อฉันเห็นเขา ก็รู้สึกกลัวขึ้นมา”
“เขาคงจะไม่มาฆ่าคุณจริง ๆ หรอกใช่ไหมคะ ?”
“พวกเราก็ไม่ได้ไปล่วงเกินอะไรสมาคมแก๊งค์หม่านี่นา”
ในขั้นตอนต่อไป หากต้องการพัฒนาในเมืองอู่หู ต้องเปิดช่องทางทางเหนือ และไม่มีทางหลีกเลี่ยงสมาคมแก๊งค์หม่าได้แน่นอน
ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนี้ จู่ ๆ บุคคลดังกล่าวก็ปรากฎตัวขึ้น ไม่น่าแปลกใจที่ซูซูจะเป็นกังวล
ฉินเทียนยิ้มและพูดว่า “ไม่เป็นไร”
“บอกแล้วไม่ใช่เหรอ น่าจะเป็นอารมณ์ขันแบบเย็นชาน่ะ”
“ไม่ต้องห่วง ฉันจัดการเอง”
“ที่รัก คุณคงเหนื่อยแล้ว ไปอาบน้ำเถอะ ผมจะออกไปดูหน่อย ว่าที่โรงแรมมีอาหารมื้อดึกไหม ”
“สนใจอยู่กับการปฏิสัมพันธ์กับคนเหล่านั้น ผมเลยยังกินไม่อิม”
เมื่อซูซูเห็นรูปลักษณ์ที่ผ่อนคลายของฉินเทียน เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก และไม่ได้กังวลขนาดนั้นแล้ว
“เกลียดงานเลี้ยงอาหารค่ำแบบนี้มากที่สุด เพราะสั่งอาหารมาเต็มโต๊ะ แต่ก็ไม่กล้าที่จะกิน”
“คุณไปเถอะ ดูหน่อยนะว่าโรงแรมมีติ่มซำไหม ฉันไปอาบน้ำก่อนนะคะ”
“ครับ” ฉินเทียนจูบหน้าผากของซูซู แล้วหันหลังออกจากห้องไป
หลังจากออกจากห้อง ทันใดนั้นรอยยิ้มบนใบหน้าของฉินเทียนก็หายไป และเปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้นมา
เขาไม่ได้ไปที่ล็อบบี้ แต่เดินไปทางหนีไฟ และขึ้นไปบนดาดฟ้าอย่างรวดเร็ว
พระจันทร์มืดและลมก็แรง ชั้นบนสุดที่มีความสูงหลายสิบชั้น มีบรรยากาศที่หนาวเย็น
ในเวลานี้คนปกติ ก็คงจะไม่กล้าขึ้นมาที่นี่คนเดียว
ในขณะนี้ มีร่างหนึ่งยืนอยู่บนหลังคาที่ว่างเปล่า
เขายืนอยู่ตรงชายคา มองดูแสงไฟจากบ้านเรือนหลายพันหลัง และเมืองที่คึกคักเบื้องล่าง
ร่างที่ไม่สูง ราวกับถูกลมพัดปลิวได้ทุกเมื่อ อย่างไรก็ตาม มันทำให้ผู้คนรู้สึกว่า ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้
เปรียบเหมือนต้นสนพันปีบนหน้าผา
“ไม่คิดเลยว่า คุณจะกล้ามา” เขาพูดพร้อมกับเยาะเย้ย และหันกลับมา มองฉินเทียนอย่างเย็นชา
ไม่ใช่ใครอื่น ก็คือเวินเหวินที่พูดในงานเลี้ยงว่า เขาได้รับมอบหมายจากใครบางคน ให้มาฆ่าคนคนหนึ่ง
เห็นได้ชัดว่า คนที่เขาต้องการจะฆ่า ก็คือฉินเทียน
“หม่าเทียนหมิงส่งคุณมาเหรอ ? ”ฉินเทียนเลิกคิ้ว
เวินเหวินคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า “หม่าเทียนหมิงเป็นเพียงเศษขยะของตระกูลหม่า เขาไม่มีคุณสิทธิ์ที่จะสั่งฉัน
“แต่ตอนนี้หม่าเทียนหมิงยังมีประโยชน์สำหรับคุณชายของพวกเรา ดังนั้น จึงต้องให้ความโปรดปรานแก่เขา ”
“ฉันเห็นแก่หน้าคุณชายของฉัน ถึงได้มาฆ่าคุณ”
เขาจ้องไปที่ฉินเทียน และขมวดคิ้ว “คุณกระทำผิดเรื่องหนึ่ง ไม่ควรล่วงเกินคนของตระกูลหม่า”
ฉินเทียนเยาะเย้ย “งั้นเหรอ ? ”
“ในสายตาของฉัน บนโลกนี้มีเพียงคนที่ควรสู้และไม่ควรสู้เท่านั้น”
“ฉันเตะต่อยคน ก็ไม่เคยถามเขาว่าเป็นคนของตระกูลไหน”
“ตระกูลหม่าของพวกแก ในสายตาของฉัน ก็เป็นแค่พวกไม่เอาไหน”
“คุณพูดว่าอะไรนะ ? ”เดิมทีเวินเหวินต้องการให้ฉินเทียนมีโอกาสขอความเมตตา แต่สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที เมื่อได้ยินแบบนี้
“ดูเหมือนว่า ฉันต้องลงมือแล้ว ”
ฉินเทียนพ่นลมหายใจและพูดว่า “ฉันสามารถมาหาคุณได้ ไม่ใช่เห็นแก่หน้าของคุณ แต่ฉันไม่อยากให้ตัวเรือดส่งผลต่ออารมณ์ของภรรยาฉัน ”
“ตอนนี้คุณยังมีโอกาสหลบหนี ไสหัวกลับเมืองจิ่นหู และบอกนายน้อยคุณว่า ฉันฉินเทียน ไม่ใช่คนที่เขาสามารถล่วงเกินได้ ”
“มิฉะนั้น______”
เวินเหวินโกรธจัด กัดฟันพูด “ไม่เช่นนั้นจะเป็นยังไง
ฉินเทียนเยาะเย้ย “ฉันจะไม่ฆ่าคุณ แต่จะทำให้คุณพิการ ให้นายน้อยของคุณมาเห็นด้วยตัวเอง ยั่วยุฉันฉินเทียน ผลที่ตามมาคืออะไร”
“อย่ารีรอเลย ฉันให้โอกาสนายลงมือก่อน ”
“จัดการแกแล้ว ฉันยังต้องเอาอาหารมื้อดึกไปให้ภรรยาฉันอีก”
“อย่าบังคับให้ฉันลงมือก่อน เพราะว่า แกจะไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะได้โต้กลับ”
“แก……ช่างเย่อหยิ่ง ! ”ใบหน้าของเวินเหวินเปลี่ยนเป็นสีเขียวด้วยความโกรธ
เหวินเหวินคำรามด้วยใบหน้าหน้าซีดเผือด
เขาคือใคร ?
แม้แต่ในตระกูลหม่าซึ่งเต็มไปด้วยยอดฝีมือ เขาก็เป็นอันดับหนึ่ง ไม่งั้น คงจะไม่ได้รับมอบหมายให้เป็นราชองครักษ์ในอนาคตหรอก
เมื่อมองไปทางใต้ทั้งหมด มียอดฝีมือมากเท่าไรที่เสียชีวิตในมือของเขา
ครั้งนี้เขาเดินทางหลายพันไมล์เพื่อจัดการกับฉินเทียน เดิมทีเขาไม่เต็มใจ แต่เจ้านายสั่ง เขาจึงไม่สามารถหลบเลี่ยงได้
เดิมทียังคาดหวังให้ฉินเทียนขอความเมตตา ไม่แน่เขาอาจจะเมตตา
แต่ไม่คาดคิดเลยว่า ฉินเทียนกลับจะเย่อหยิ่งแบบนี้
ด้วยความโกรธ เขาตะโกนเสียงดัง และมือทั้งสองดึงดาบสันโค้งสองอันออกจากเอว แล้วโบกมือขึ้น ราวกับพระจันทร์เต็มดวงสองดวง ที่พุ่งเข้าหาฉินเทียน
เสียงของใบมีดที่ตัดผ่านอากาศไ ด้กลบเสียงลมหวีดหวิวที่ชั้นบนสุดไปหมด
“ดาบไม่เลวเลย” ฉินเทียนหัวเราะเยาะ หลบระหว่างใบมีด ก็พูดพึมพำออกมา
“หนึ่งกระบวนท่า สองกระบวนท่า สามกระบวนท่า……”
หลังจากปล่อยไปสามกระบวนท่า ทันใดนั้นเขาก็ตะโกนเสียงดัง และลงมือทันที และคว้ามือซ้ายของเวินเหวินด้วยความเร็วที่เหลือเชื่อ
บทที่ 421 สามีของฉันหน้าใหญ่ใจโตจริง ๆ
บทที่ 423 เทศกาลพิเศษ
