หยางเสี่ยวหุ้ยจูงมือหม่าจั๋วชุนชม้อยตาเอ่ยว่า： “ยังไงก็เป็นลูกชายของตัวเอง ไม่เห็นต้องโมโหเลย”
“ตอนนี้เมืองจิ่นหูจะพัฒนาเขตใหม่ ได้ข่าวว่าพื้นที่เขตนั้นจะเป็นศูนย์กลางเมืองอีกแห่งในอนาคต”
“จั๋วชุน คุณก็อยากได้ที่ดินตรงนั้นสักผืนก่อตั้งสำนักงานใหญ่แห่งใหม่ไม่ใช่เหรอ？”
“ฉันว่า ก็มอบภารกิจนี้ให้จินหยู่เขาสิ”
“ที่ดินหรูอี้เลคไซด์หมายเลข 1 ก็จะเปิดประมูลแล้ว ถ้าจินหยู่เอาที่ดินผืนนี้มาได้คุณก็อภัยให้เขาเถอะ”
พอได้ยินคำนี้ คนในตระกูลก็ซุบซิบกันอีกครั้ง
ทุกคนต่างรู้ดีถึงความสำคัญของเขตใหม่ แต่ว่า ที่ผ่านมาธุรกิจหลักของตระกูลหม่าไม่ใช่อสังหาริมทรัพย์
แม้จะมีบริษัทอสังหาริมทรัพย์อยู่แห่งเดียว แต่ที่มากกว่าคือความสำคัญทางกลยุทธ์
ตอนนี้ ให้หม่าจินหยู่ไปประมูลที่ดินทองหรูอี้เลคไซด์หมายเลข 1 เขตใหม่ เรียกว่าเป็นภารกิจที่ไม่มีทางสำเร็จแน่
อีกทั้ง ทุกคนต่างรู้ว่า ทางบ้านแม่ของหยางเสี่ยวหุ้ยหรือก็คือตระกูลหยาง ก็เป็นหนึ่งในห้าตระกูลใหญ่แห่งเมืองจิ่นหู ซึ่งมีศักยภาพเหนือกว่าตระกูลหม่าอีก
พวกเขาทำธุรกิจอสังหา ฯ เป็นหลัก ทำเลชัยภูมิที่สำคัญอย่างนี้ ตระกูลหยางต้องคว้าไว้ให้ได้แน่นอน
หยางเสี่ยวหุ้ยเสนอให้หม่าจินหยู่รับภารกิจนี้ในเวลานี้ ไม่ต่างอะไรจากการเอาชีวิตของเขา
หม่าจั๋วชุนมองดูหม่าจินหยู่เอ่ยอย่างเย็นชาว่า： “เธอกล้ารับมั๊ย？”
หม่าจั๋วโหวที่อยู่ข้าง ๆ รีบส่ายหน้า ส่งสัญญาณให้หม่าจินหยู่ว่าอย่ารับ
หม่าจินหยู่ทำเสียงขรึมเอ่ยว่า： “ถ้าผมทำภารกิจนี้สำเร็จก็จะคืนทงต๋าโลจิสติกส์ให้หลิวชั่นใช่มั๊ย？”
“แก——”
“สารเลว！”
หม่าจั๋วชุนโกรธจนหน้ามืดแล้ว นึกไม่ถึงว่าเวลานี้หม่าจินหยู่ยังจะกล้าพูดถึงเรื่องนี้
เขาเอ่ยด้วยความโมโหว่า： “ได้！”
“ถ้าแกเอาที่ดินหรูอี้เลคไซด์หมายเลข 1 มาได้ ฉันจะมอบทงต๋าโลจิสติกส์ให้แก！”
“แต่ถ้าไม่สำเร็จ——”
“ก็จงไสหัวไปจากตระกูลหม่าซะ！”
พอพูดจบก็เดินสะบัดออกไป
คนในตระกูลต่างมองหน้ากัน มองไปยังสายตาของหม่าจินหยู่ ส่วนน้อยเห็นใจ ส่วนใหญ่เฉยชา
พวกเขารู้ว่า คุณชายใหญ่ที่ไม่รู้จักดีชั่ว ต้องออกจากกิจการที่ใหญ่โตในอนาคตของตระกูลแล้วล่ะ
อารมณ์คนแปรปรวน
เมื่อก่อน หม่าจินหยู่มีความหวังว่าจะกลายเป็นผู้สืบทอด ดังนั้นคนในตระกูลจึงเกรงใจเขากัน ตอนนี้ กลายเป็นคนผ่านทางโดยทันที
“พี่ใหญ่ ขอให้พี่โชคดีนะ”
“จริงสิ ตอนนี้ผมมีอำนาจสั่งการกำลังคนหนึ่งในสาม ถ้าพี่ต้องการก็ขอให้บอกผม”
“น้องชายจะช่วยพี่ชายอย่างแน่นอน” หม่าจินหลงหัวเราะฮ่า ๆ จากไป
“ยินดีกับคุณชายรองด้วย！”
“คุณชายรองเยี่ยมไปเลย！”
“คนที่จะทำงานใหญ่ อย่าสนใจเรื่องเล็ก คุณชายรองไม่ทำให้พวกเราผิดหวังจริง ๆ！ “คนในตระกูลเหล่านั้นก็ไปสอพลอหม่าจินหลงในทันที
ห้องโถงอันโอ่อ่าจึงเหลือเพียงหม่าจั๋วโหวกับหม่าจินหยู่
หม่าจั๋วโหวถอนใจเอ่ยว่า： “คุณชายใหญ่ ทำอย่างนี้ไปเพื่ออะไร？”
“แตกหักกับคนในตระกูลเพื่อคนนอก มันคุ้มเหรอ？”
หม่าจินหยู่ก้มหน้าลงเอ่ยว่า： “ผมรู้”
“ว่าแต่ ลุงโหว ถ้าผมไม่ต่อสู้เพื่อหลิวชั่น คงผิดต่อมโนธรรมของผม”
“ลุงก็เคยเห็นหลิวชั่น เขาเป็นคนมีอุดมคติมีหลักการคนหนึ่ง ทงต๋าโลจิสติกส์ เป็นชีวิตของเขา”
“ตระกูลทำอย่างนี้ เท่ากับเอาชีวิตของหลิวชั่น”
“ลุงโหว ผมหวังว่าลุงจะช่วยเรื่องนี้ผมได้”
หม่าจั๋วโหวเอ่ยอย่างจนใจว่า： “การจะเอาที่ดินหรูอี้เลคไซด์นั้น ยังไงก็เป็นภารกิจที่เป็นไปไม่ได้”
“คุณชายใหญ่ ผมก็ไม่สามารถเหมือนกัน”
“ผมว่า คุณชายรอเจ้าบ้านใจเย็นลงแล้วไปขอโทษเขาดี ๆ ให้เขายกเลิกภารกิจนี้ดีกว่า”
“คุณก็รู้ว่าเจ้าบ้านรักหน้าตาที่สุด คุณย้อนเขาต่อหน้าธารกำนัน ไม่ต่างจากหาเรื่องลำบากใส่ตัว”
หม่าจินหยู่เอ่ยอย่างหนักแน่นว่า： “ผมไม่เปลี่ยนความคิดแน่”
“ที่ดินหรูอี้เลคไซด์ผืนนั้น ผมจะหาทางเจรจา ลุงโหว ที่ผมอยากให้ลุงช่วยคือ รีบหาทางติดต่อหลิวชั่นโดยเร็ว”
“ให้เขามาพบผม”
“บอกเขาว่า ผมจะช่วยเขาเอาทงต๋าโลจิสติกส์กลับมาแน่นอน”
หม่าจั๋วโหวเอ่ยอย่างจนใจว่า： “ก็ได้”
“ว่าแต่นายน้อยใหญ่ ยังไงผมก็หวังว่าคุณจะคิดถึงตัวเองให้มาก ๆ”
……
“ฮ่า ๆๆๆ！”
“สะใจ！”
“สะใจจริง ๆ เลย！”
“นับจากนี้ไป ผมก็เป็นผู้สืบทอดตระกูลหม่าเจ้าบ้านในอนาคตแล้ว！”
“หม่าจินหยู่เจ้างี่เง่า คิดจะสู้กับฉันยังอ่อนหัดไป！”
หม่าจินหลงกลับไปถึงคฤหาสน์หรู ได้ใจจนลืมตัว
เขาเรียกหม่าเทียนหมิงกับเวินเหวินมาเอ่ยว่า： “ฉันรู้ว่าพวกนายต่างเกลียดฉินเทียนเจ้าหมอนั่นจะตาย”
“ช่วงนี้ฉันไม่ได้ล้างแค้นให้พวกนายก็เพราะว่ามีเรื่องสำคัญต้องจัดการ”
“ตอนนี้ งานใหญ่สำเร็จแล้ว งานต่อไปก็คือล้างแค้นให้พวกนาย！”
“ฉันจะให้ฉินเทียนรู้ว่า การบังอาจมาแตะต้องคนของหม่าจินหลง สู้ตายเสียดีกว่าอยู่！”
หม่าเทียนมิงเอ่ยด้วยความคึกคักว่า： “พี่หลง พี่เตรียมตัวจะจัดการยังไง？”
เวินเหวินพอนึกถึงความเจ็บปวดที่แขนหักก็ตาแดงก่ำกัดฟัดเอ่ยว่า： “ฉินเทียน ต้องตาย！”
“ขอให้นายน้อยสั่งการ ผมจะพาคนไปหลงเจียงด้วยตัวเอง”
“ไม่ต้อง” หม่าจินหลงแสยะยิ้มเอ่ยว่า： “ลำพังแค่ฉินเทียน พวกเราไม่ต้องถึงขั้นไปด้วยตัวเองหรอก”
“ฉันมีวิธี ให้เขามาฉันโดยดี”
“เทียนหมิง จากข้อมูลที่นายตรวจสอบมาก่อนหน้าบอกว่า ซูยู่กรุ๊ปของฉินเทียนกับเมียของเขา ในนั้นมีบริษัทหนึ่งชื่อเทียนโก่วอีคอมเมิร์ซใช่หรือเปล่า？”
“ใช่！”
“พี่หลง พี่เตรียมจะลงมือจากเทียนโก่วอีคอมเมิร์ซเหรอ？”
หม่าจินหยงแสยะยิ้มเอ่ยว่า： “งานพัสดุด่วนทั้งหมดของเทียนโก่วอีคอมเมิร์ซ ทงต๋าเอ็กเพลสเป็นผู้รับผิดชอบทั้งหมด”
“ตอนนี้ ทงต๋าเอ็กซ์เพลสเป็นของฉันแล้ว”
พูดจบเขาก็กดโทรศัพท์โทรออกเอ่ยอย่างเฉยชาว่า： “พอฟ้าสาง ให้ส่งหนังสือถึงเทียนโก่วอีคอมเมิร์ซทันที แจ้งพวกเขาว่า เนื่องจากมีการเปลี่ยนแปลงเจ้าของกรรมสิทธิ์บริษัท นับจากบัดนี้เป็นต้นไป ขอระงับความร่วมมือทุกอย่างกับพวกเขา”
“ถ้าอยากจะร่วมมือกันต่อไป ให้ผู้อำนาจของพวกเขามาเจรจาสัญญากันใหม่”
หม่าเทียนหมิงเอ่ยด้วยความคึกคักว่า： “เยี่ยมไปเลย！”
“เทียนโก่วอีคอมเมิร์ซสำหรับฉินเทียนแล้ว ก็เท่ากับแขนข้างหนึ่ง และสิ่งสำคัญที่สุดของอีคอมเมิร์ซก็คือ การขนส่ง”
“พี่หลงตัดการขนส่งของพวกเขาทิ้ง ก็เท่ากับตัดขาของเทียนโก่วอีคอมเมิร์ซ”
“ฉินเทียนนั่งไม่ติดต้องวิ่งมาอ้อนวอนแน่นอน！”
แสยะยิ้มเอ่ยว่า： “บังอาจมาแตะต้องคนของฉัน ฉินเทียนต้องจ่ายค่าตอบแทนอย่างที่เขาคาดไม่ถึง”
“พวกนายรอดูเรื่องสนุกก็แล้วกัน”
ท้องฟ้าสดใส ฉินเทียนกับซูซูเพิ่งจะงัวเงียตื่นนอน
เนื่องจากวันนี้ฉินเทียนต้องออกเดินทางไปเมืองจิ่นหู ดังนั้นเมื่อคืนพวกเขาจึงใช้เวลาค่ำคืนยากจะลืมเลือน
“แย่แล้ว กี่โมงแล้ว？”
“สายแล้วใช่มั๊ย？”
สีหน้าซูซูรู้สึกผิด
ฉินเทียนหัวเราะเอ่ยว่า： “ที่รัก วันนี้วันอาทิตย์นะ คุณลืมแล้วเหรอ？”
ซูซูถอนใจโล่งอกแล้วก็ล้มตัวลงต่อเอ่ยว่า： “อย่างนั้นฉันนอนต่ออีกเดี๋ยว”
เพิ่งจะหลับตาลงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นหลิวชิงโทรมา
พอเธอรับสายก็เอ่ยอย่างขี้เกียจว่า： “ประธานหลิว วันนี้วันอาทิตย์ ให้ฉันตื่นสายหน่อยไม่ได้เหรอ？”
“ประธานซู เกิดเรื่องแล้ว！” เสียงของหลิวชิงเคร่งขรึมอย่างมาก
ซูซูตกใจรีบตื่น หมดความอยากนอนขึ้นทันใด
เธอลุกขึ้นนั่งเอ่ยว่า： “มีอะไร เกิดเรื่องอะไรขึ้น？”
“เมื่อสักครู่เพิ่งได้ข่าวว่า บริษัทโลจิสติกส์ที่เทียนโก่วอีคอมเมิร์ซร่วมมือ ได้ระงับความร่วมมือทั้งหมดกับพวกเรา”
“การขนส่งเป็นโลหิตที่หล่อเลี้ยงธุรกิจอีคอมเมิร์ส ส่งพัสดุด่วนไม่ออกต้องตายแน่！”
