บัญชามังกรเดือด บทที่ 447 พ่ายแพ้ยับเยิน
เมื่อเผชิญหน้ากับคำขอของหลิวชั่น หม่าจินหลงยังคงเฉยเมย
เพราะว่า เป้าหมายของเขาในตอนนี้ ไม่ใช่หลิวชั่น แต่เป็นฉินเทียน
เขาจ้องไปที่ฉินเทียน พูดเยาะเย้ย: “สิ่งที่เกิดขึ้นกับผู้หญิงคนนี้ในคืนนี้ เป็นเพราะคุณ”
“ไม่ใช่ว่าเก่งนักเหรอ? ยังออกหน้าช่วยหลิวชั่น!”
“ตอนนี้ นามสกุลฉิน เว้นแต่นายจะยอมโดยดี ปล่อยให้ฉันตัดมือทั้งสองข้างของนาย”
“ไม่งั้น ก็รอดูการแสดงดีๆ เถอะ!”
“ฮ่าๆ”
หลิวชั่นรีบมองไปที่ฉินเทียน พูดอย่างตื่นตระหนก “นายบอกว่าคุณมีวิธีแก้ปัญหาไม่ใช่เหรอ?”
“นายบอกไม่ใช่เหรอว่าคุณสามารถปกป้องความปลอดภัยของฉันและครอบครัวของฉันได้? นายพูดสิ!”
“หากเกิดอะไรขึ้นกับเชี่ยนเชี่ยน ชีวิตนี้ฉันจะไม่มีวันให้อภัยนาย!”
ฉินเทียนเยาะเย้ย: “เถ้าแก่หลิวจะรีบไปไหน?”
“หม่าจินหลงให้เราดูการแสดงดีๆ ไม่ใช่เหรอ? งั้นเราก็รอดูก่อนเถอะ”
“นายพูดอะไร?” ดวงตาของหลิวชั่นเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความโกรธ “นายยังมีอารมณ์ที่จะดูการแสดงอีกเหรอ?”
หม่าจินหลงหัวเราะออกมาเสียงดังพูดอย่างภาคภูมิใจว่า “หลิวชั่น นายทำใจเถอะ!”
“นี่มันต่างประเทศ มือของฉินเทียนไม่สามารถยืดได้ยาวขนาดนั้นหรอก”
“ถ้าอยากให้ลูกสาวของคุณมีชีวิตอยู่ก็ทำได้ ตอนนี้ นายก็แค่ปักมีดลงบนตัวของฉินเทียนแรงๆ!”
ในเวลานั้นเอง บนหน้าจอ พวกขี้เมาเหล่านั้นอยู่ห่างจากเชี่ยนเชี่ยน ไม่ถึงร้อยเมตร
พวกเขาเหมือนฝูงหมาป่า ตะโกนออกมาเสียงดัง เริ่มวิ่งอย่างไปข้างหน้าอย่างบ้าคลั่ง
แต่เชี่ยนเชี่ยนสวมหูฟัง ดำดิ่งอยู่ในโลกของเสียงเพลง ยังคงไม่รู้สึกตัว
“หม่าจินหลง สั่งให้พวกเขาหยุดเดี๋ยวนี้!” หลิวชั่นตะโกนเสียงดัง คว้ามีดบนพื้น พุ่งไปฉินเทียนด้วยดวงตาแดงก่ำ
ข้างหลังฉินเทียน เถียเจี้ยงยื่นมือออกมา คว้าข้อมือของหลิวชั่นได้อย่างง่ายดาย
หลิวชั่นรู้สึกเหมือนถูกคีบเหล็กหนีบ เขาจึงพูดด้วยดวงตาแดงก่ำ “ฆ่าฉันเถอะ!”
“ไม่อย่างนั้น ฉันจะไม่มีวันปล่อยพวกนายไปแน่นอน!”
เถียเจี้ยงพูดอย่างเย็นชา: “พี่เทียนบอกว่าไม่เป็นไร ก็ไม่เป็นไร”
“มาดูต่อเถอะ”
เวลานั้นเอง หม่าจินหลงที่อยู่ถัดจากเขาก็พูดด้วยความตกใจ “คนพวกนั้นเป็นใคร?”
“พวกมันมาจากไหน? เกิดอะไรขึ้น?”
หลิวชั่นตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง รีบหันไปมองที่หน้าจอโทรศัพท์
เห็นผู้ชายกลุ่มนั้น อยู่ห่างจากลูกสาวของเขาเพียงสามสิบเมตร ในเวลานี้ ชายฉกรรจ์ที่แข็งแรงหลายสิบคนก็พุ่งออกมาจากถนนด้านข้าง
พวกเขาทั้งหมดสวมชุดเสื้อคลุมแบบจีน ดวงตาของคมดุจใบมีด
เหมือนกับสัตว์ร้ายในป่า ไม่พูดพร่ำทำเพลง รีบวิ่งตรงไปหาพวกอันธพาลเหล่านั้น
เสียงกรีดร้องดังขึ้น พลั่ก หน้าจอโทรศัพท์ก็มืดลง
น่าจะเป็นคนที่ถือมือถือได้รับบาดเจ็บ แล้วมือถือก็ตกพื้น
แต่ทว่า เสียงกรีดร้องกลับไม่ได้หยุดลง
หลังจากกรีดร้องระงม หน้าจอโทรศัพท์มือถือก็กะพริบ ชายวัยกลางคนที่มีใบหน้าเป็นตัวอักษรจีนก็ปรากฏขึ้น
เขามองไปที่ฉินเทียน พูดอย่างเคร่งขรึม “รายงานเจ้านาย เป้าหมายได้รับการจัดการแล้ว”
“ท่านได้โปรดวางใจ ต่อจากนี้เป็นต้นไป คุณหนูเชี่ยนเชี่ยนยอมรับการคุ้มครองจากโล่ฟ้า”
“ถ้าเธอผมร่วงสักเส้น ท่านตัดหัวฉันทิ้งได้เลย”
โล่ฟ้า？
บริษัทรักษาความปลอดภัยที่มีชื่อเสียงระดับโลกนั่นน่ะเหรอ?
บริษัทนี้พัฒนาในต่างประเทศเป็นหลัก งานที่รับ มักจะเป็นงานใหญ่ที่ก่อให้เกิดเรื่องใหญ่
ฉันได้ยินมาว่าเจ้านายที่อยู่เบื้องหลังบริษัทนี้เป็นคนอาณาจักรมังกร เป็นไปได้ไหมว่า…
หลิวชั่นทั้งตกใจทั้งยินดี มองไปที่ฉินเทียนด้วยท่าทางที่เหลือเชื่อ
ฉินเทียนพยักหน้าให้ชายวัยกลางคนทางโทรศัพท์ก่อนจะพูดว่า “ลำบากหน่อยนะ”
หลังจากวางสาย เขามองไปที่หลิวชั่น แล้วพูดว่า “เป็นเกียรติอย่างยิ่ง ฉันได้มีมิตรภาพกับหัวหน้าของโล่ฟ้า”
“เถ้าแก่หลิว ตอนนี้คุณมั่นใจได้หรือยัง?”
หลิวชั่นกลืนน้ำลาย รีบวางมีดในมือลงแล้วพูดอย่างตื่นเต้นว่า “ฉันเข้าใจคุณฉินผิดไปแล้ว!”
“คุณฉิน โปรดอย่าโกรธเคือง มันเป็นเรื่อง–”
ฉินเทียนขัดจังหวะเขา พูดด้วยรอยยิ้ม: “พ่อลูกเป็นห่วงกัน ฉันไม่โทษคุณ”
เขาเอนตัวไปหยิบมีดที่หลิวชั่นเพิ่งโยนลงไปที่พื้น มองมาที่หม่าจินหลงด้วยสายตาเยาะเย้ย
“มีดเล่มนี้ดูดีทีเดียว คุณหม่าคิดว่า จะเจ็บไหมถ้าเอามาใช้สับมือเขา?”
“ไม่ต้องห่วง ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาฉันลงมือสะอาดเรียบร้อย!”
พูดจบ ก็ลุกขึ้นเดินไปหาหม่าจินหลง
“อย่าเข้ามา!”
หม่าจินหลงปัสสาวะแตกทันที เขาพูดด้วยความตกใจ “ฉินเทียน ฉันผิดไปแล้ว!”
“ฉันยอมแล้ว!”
“ฉันจะทำตามที่คุณบอกทันที อย่าหุนหันพลันแล่น!”
ฉินเทียนตะคอก ขว้างมีดไปตรงหน้าหม่าจินหลง
หม่าจินหลงกัดฟัน ถือมีด มองมาที่หม่าเทียนหมิงด้วยดวงตาแดงก่ำ
หม่าเทียนหมิงคิดอะไรบางอย่างออก ตัวสั่นอย่างรุนแรง พูดด้วยความหวาดกลัว “พี่หลง คุณจะทำอย่างไร”
“คุณจะมาพ่ายแพ้แบบนี้ไม่ได้!”
“โทรหาเจ้าบ้านเร็วสิ!”
“ด้วยพลังของตระกูลหม่า กับแค่ฉินเทียนจะไปทำอะไรได้!”
เขานึกถึง เงื่อนไขสองประการที่ฉินเทียนยกขึ้นมาพูดกับหม่าจินหลงเมื่อครู่ หนึ่งคือ คืนบริษัทให้หลิวชั่น
อีกอย่างคือตัดมือของหม่าเทียนหมิงข้างหนึ่งออก
ทำไมฉินเทียนจงใจจะจัดการหม่าเทียนหมิง？ ไม่ใช่เพราะเรื่องที่หม่าเทียนหมิงทำผิดในหลงเจียง
ฉินเทียนไม่สนใจเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้มานานแล้ว
สิ่งที่ทำให้เขาทนไม่ได้ก็คือ ที่สำนักงานใหญ่ของบริษัททงต๋าตอนกลางวัน หม่าเทียนหมิงกล้าใส่ยาลงในเหล้าให้ซูซู
นี่คือสิ่งที่ ฉินเทียนไม่สามารถทนได้
เขาต้องได้รับบทเรียนที่โหดร้าย
หม่าจินหลงคงไม่อยากจะตัดมือตัวเองจริงๆ หรอก?เมื่อเห็นท่าทางของหม่าจินหลง หม่าเทียนหมิงก็ตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติไป หันหลังกลับและต้องการที่จะวิ่งออกไป
“ทั้งหมดเป็นความผิดของนาย!”
“ตอนนี้ ยังจะวิ่งไปที่ไหนอีก?” หม่าจินหลงเตะหม่าเทียนหมิง กระเด็น เดินมาพร้อมกับมีด
“อย่า！”
“พี่หลง อย่า!”
“ทำไมไม่รายงานต่อเจ้าบ้าน? หรือว่าพี่ยังทนต่อไปอีกได้?” หม่าเทียนหมิงคลานไป ตะโกนไป
ดวงตาของหม่าจินหลงแดงก่ำ กัดฟันพูดว่า: “ฉันเพิ่งได้รับการยอมรับจากเจ้าบ้าน ต่อหน้าคนในตระกูล ฉันได้รับสิทธิ์ในการเป็นผู้สืบทอด”
“ตอนนี้ยังไม่ข้ามวัน ฉันสูญเสียกำลังพลไปมาก”
“นายคิดว่า ฉันจะมีหน้าไปขอความช่วยเหลือจากเขาหรือไม่? ฉันจะอยู่รอดในตระกูลหม่าในอนาคตได้หรือไม่?”
“ฉันจะรักษาตำแหน่งผู้สืบทอดไว้ได้หรือไม่”
“ทั้งหมดเป็นความผิดของมึง!”
ยิ่งเขาพูดมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเท่านั้น ตะโกนก่อนจะสับมีดลงไป
หม่าเทียนหมิงกรีดร้องออกมาเสียงดัง และสลบไปทันที
หม่าจินหลงเช็ดเลือดออกจากใบหน้า จ้องไปที่ฉินเทียน กัดฟันและพูดว่า “ตอนนี้โอเคแล้วใช่ไหม?”
ฉินเทียนเลิกคิ้ว: “ยังมีบริษัทของเถ้าแก่หลิว”
“เอาใบสัญญามาสิ”
หม่าจินหลงทำได้เพียงแค่กัดฟันและทำตาม
บริษัทสูญหายและกลับมา หลิวชั่นรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก แต่ทว่า เมื่อเห็นท่าทางของ หม่าจินหลง เขารู้ว่าความเกลียดชังนี้ยุติลงแล้ว
โชคดีที่ ตอนนี้ลูกสาวอยู่ต่างประเทศ เธอได้รับการปกป้องจากโล่ฟ้า ดังนั้นจึงไม่มีการสูญเสียใดใด
ในเมื่อเป็นแบบนี้ ทำไมไม่ลองสู้สุดชีวิตของเขา!
เขาตัดสินใจที่จะเดิมพัน ผูกตัวเองไว้กับรถศึกของฉินเทียน!
“คุณฉิน ฉันมีเรื่องสำคัญจะคุยกับคุณ”
“ยังไม่สายเกินไป เราไปจากที่นี่กันก่อน” กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีก เขาพูดกับฉินเทียนอย่างจริงใจ
ฉินเทียนยิ้มและพูดว่า “พอดี ฉันเองมีเรื่องจะคุยกับเถ้าแก่หลิว”
“พี่น้องทุกคน ภารกิจของวันนี้จบลงแล้ว กลับกันเถอะ”
เขาโบกมือไปมา ถงชวนเถียปี้และคนอื่น ๆ หัวเราะออกมา ออกจากบ้านพักของ หม่าจินหลงอย่างเย่อหยิ่ง
บทที่ 446 ยังไม่พอได้อุ่นร่างกาย
บทที่ 448 ฟางเส้นสุดท้าย
