บัญชามังกรเดือด บทที่ 488 ใบเรือ
ได้ยินคำพูดของเซียวเฟิงแล้ว หม่าจั๋วชุนเอ่ยทันที : “จินหยู่ ห้องออกแบบของพวกคุณ มีใครเคยไปอีกไหม ? หรือว่ามีใครเคยดูภาพออกแบบนี้ไหม ?”
“ไปตรวจสอบเดี๋ยวนะ ใครเป็นคนเผยความลับกันแน่ !”
หยางคุนก็แสยะยิ้มเย็นแล้วเอ่ยในทันทีด้วยเช่นกัน : “คุณลุง นี่คุณหมายความว่ายังไงกัน สงสัยว่าผมขโมยการออกแบบของพวกคุณเหรอ ?”
“ทุกคนยินดีที่จะเดิมพัน และยอมรับผลที่ตามมา พวกคุณแพ้แล้ว ถึงกับทำการใส่ร้ายป้ายสี ตระกูลหม่าคงจะไม่ใช่ว่าไม่กล้าเข้าร่วมกิจกรรมนี้หรอกนะ ?”
“อีกอย่าง แอนโทนี่เป็นนักออกแบบชื่อดังระดับนานาชาติ ยังเป็นลูกศิษย์คนเก่งของปรมาจารย์ซาโรด้วย หาว่าเขาขโมยคัดลอก พวกคุณไม่กลัวว่าจะถูกวงการออกแบบอาคารนี้โจมตีเอาหรอกเหรอครับ ?”
หม่าจั๋วชุนกรอดฟันไม่พูดไม่จา
ใบหน้าของเขามืดมนจนน่ากลัว เขานึกไม่ถึงเลยว่า หยางคุนที่มีฐานะเป็นชนรุ่นหลัง ถึงกับกล้าโต้เขากลับต่อหน้าทุกคน !
พิจารณาถึงความสัมพันธ์ของทั้งสองตระกูล รวมทั้งกำลังของตระกูลหยาง เขาลังเลครั้งแล้วครั้งเล่า ท้ายที่สุดก็ฝืนอดทนไป
หยางคุนเค้นเสียงหึ เอ่ยด้วยความลำพองใจ : “หัวหน้าเหยียน ตอนนี้ดูผลงานสองภาพหมดแล้ว ประกาศผลสุดท้ายได้แล้วหรือยังครับ ?”
เหยียนปินพยักหน้า แล้วลุกขึ้นยืน
ดูเขาแล้วไม่ค่อยเต็มใจเท่าไรนัก แต่ว่ายังคงเอ่ยด้วยน้ำเสียงคร่ำเคร่ง : “หลังจากเปรียบเทียบผลลัพธ์ของผลงานสองภาพแล้ว ผ่านการลงคะแนนสุดท้ายจากทีมกรรมการของเรา”
“ตอนนี้ผมขอประกาศ ผู้ชนะคือ——”
หยางคุนกลืนน้ำลายไปอึกหนึ่ง เผยความตื่นเต้นไว้ในดวงตาอย่างอดไว้ไม่อยู่
ผ่านอุปสรรคมากถึงขนาดนี้ ในที่สุดที่แห่งนี้ต้องถูกเขารับเข้ามาไว้ในกระเป๋าแล้ว
เขากำมือแน่น รอให้เหยียนปินอ่านชื่อของเขาออกมา
ในวินาทีนี้เอง ด้านนอกห้องมีเสียงหัวเราะหนึ่งดังขึ้น
“ขอโทษด้วยนะครับ รถติดระหว่างทาง ผมเลยมาช้าครับ”
“หัวหน้าเหยียน ตอนนี้ตาผมแล้วใช่ไหมครับ ?”
อะไรนะ ?
ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยนี้ ทุกคนต่างก็ตกใจ
พวกเขาหันหน้ามาพร้อมกัน เห็นฉินเทียนพาลูกน้องมาสองสามคน ปรากฏตัวอยู่หน้าประตูพร้อมกับยิ้มตาหยี
“ฉินเทียน !” หยางคุนได้สติกลับมา ก็กระโดดในทันที
เขากรอดฟันพูด : “แกยังกล้ามา ?”
“แกมาทำอะไร ?”
ฉินเทียนเลิกคิ้ว แสยะยิ้มเย็นแล้วเอ่ย : “ฉันเป็นคนชนะการประมูลลำดับที่หนึ่งในการแข่งขันการประมูลรอบแรก ตอนนี้การแข่งขันภาพออกแบบรอบที่สอง ฉันจะไม่มาได้ยังไงล่ะ”
หยางคุนกรอดฟันเอ่ย : “นักออกแบบของแกล่ะ ?”
“แกไปออสเตรเลียไปเชิญซาโรมาไม่ได้นี่ แกไปเอาผลงานไม่ได้เลยด้วยซ้ำ !”
ฉินเทียนสีหน้าคร่ำเคร่ง กวาดสายตาไปที่หยางคุนอย่างเยือกเย็น
“นายรู้ได้ว่าฉันไปเชิญปรมาจารย์ซาโรมาไม่ได้ ?”
“เพราะว่า——”
“เพราะว่า ปรมาจารย์ซาโรตายแล้ว ถูกตระกูลหยางของพวกนายส่งคนไปฆ่า ใช่ไหมล่ะ ?”
อะไรนะ ?
ซาโรตายแล้ว ?
ถูกตระกูลหยางฆ่า ? ตระกูลหยางถึงกับกล้าปรมาจารย์ระดับนานาชาติที่มีคุณธรรมและบารมีประเภทนี้ได้ลง ?
ทุกคนตกใจอีกครั้งหนึ่ง
เซียวเฟิงตัวสั่นเทา สีหน้าซีดขาว พร้อมกับเอ่ย : “ที่คุณพูดมามันจริงไหม ?”
“ปรมาจารย์ซาโรเขา……ตายจริง ๆ แล้วงั้นเหรอ ?”
ซาโรเป็นประภาคารอยู่ในใจของเขา ความฝันอันยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของเขานี้ คือได้มีโอกาสเข้าพบซาโร และขอคำแนะนำกับเขาต่อหน้าเลย
ความฝันในตอนนี้ยังไม่ได้บรรลุ หากว่าซาโรตายแล้ว เขารู้สึกว่าอาชีพก็สูญเสียความหมายไป
หยางคุนเกือบจะหลุดปาก พอได้สติกลับมา ก็พูดด้วยความโกรธเกรี้ยว : “แกพูดเหลวไหลอะไร !”
“อย่ามาใส่ร้ายป้ายสี !”
“ฉินเทียน หากว่าปรมาจารย์ซาโรตายแล้วจริง แกก็เป็นคนทำร้ายเขาให้ตายด้วยเหมือนกัน !”
“แกไปเชิญเขาที่ออสเตรเลียแล้วเขาไม่เห็นด้วยที่จะช่วยแก แกเลยฆ่าเขาไปเลยใช่ไหมล่ะ ?”
แอนโทนี่ก็ตะโกนในทันทีเหมือนกัน : “ฉินเทียน หากว่าคุณทำร้ายอาจารย์ของฉันจริง ฉันจะฆ่าคุณอย่างแน่ !”
ฉินเทียนขี้เกียจจะไปสนใจสุนัขบ้าสองตัวนี้
เพราะว่า อีกเดี๋ยวคำตอบก็จะได้เปิดเผยให้รู้แล้ว
เขามองเหยียนปินแล้วเอ่ย : “เรื่องอื่นไว้ค่อยคุยทีหลัง หัวหน้าเหยียน ตอนนี้ผมสามารถบรรยายการประมูลได้แล้วหรือยังครับ ?”
เหยียนปินรีบเอ่ย : “ได้อยู่แล้วครับ”
“สำหรับเราแล้ว การมีโครงการที่สามารถเลือกได้เยอะขึ้นหน่อย เป็นเรื่องที่ดีมาก”
“คุณฉิน เริ่มได้แล้วครับ”
ฉินเทียนเอาแฟลชไดรฟ์มอบให้เถียหนิงซวง
เถียหนิงซวงเดินไปทันที เสียบในคอมพิวเตอร์ของเวทีกล่าวบรรยาย
เนื่องจากนี่เป็นโครงการสุดท้ายแล้ว อีกอย่างฉินเทียนยังมั่นใจเต็มเปี่ยม ทุกคนเลยจริงจังและหนักแน่นกันอยู่หน่อย
แม้กระทั่งหยางคุนกับแอนโทนี่ต่างก็นิ่งเงียบ จ้องมองหน้าจอตาเขม็ง
ภายในห้องประชุม เปลี่ยนเป็นความเงียบสงัดที่ผิดปกติ
ภายใต้บรรยากาศเงียบสงัดนี้ ภาพเคลื่อนไหวค่อย ๆ เปิดบนจอฉายภาพ
พร้อมกับการบินว่อนของนกพิราบที่ขาวสะอาด เบื้องหน้าของทุกคนนั้นปรากฏทะเลสาบสีเขียวมรกต
หงส์ล่องแหวกว่ายเล่นในน้ำ
กรรมการผู้หญิงพูดขึ้นมาอย่างอดไว้ไม่ได้ : “นี่เป็นภาพที่ดินหรูอี้ไม่ใช่เหรอ ?”
ฉินเทียนยิ้มเอ่ย : “เป็นที่ดินหรูอี้จริงครับ”
“นักออกแบบที่ผมเชิญบอกว่า ความคิดในการสร้างทั้งหมดของเธอ ล้วนสร้างอยู่บนพื้นฐานของการอนุรักษ์ระบบนิเวศน์กับการประสานสภาพแวดล้อมท้องที่”
หยางคุนแสยะยิ้มเย็นชาแล้วเอ่ย : “คำพูดหลอกลวงที่หวานไพเราะ !”
“ไม่กล้าเปิดเผยแม้กระทั่งหน้า จะนับว่าเป็นนักออกแบบได้ยังไงกัน !”
ฉินเทียนไม่ได้สนใจเขา พยักหน้าให้กับเถียหนิงซวง ให้เปิดภาพต่อ
สายตาของทุกคน มาที่ในที่ว่างแห่งหนึ่งของริมทะเลสาบ พร้อมกับพื้นผิวทะเลสาบที่ถูกดึงออก
ที่แห่งนี้ ก็คือที่เบอร์หนึ่งที่กำลังแข่งขันการประมูล
บนที่โล่ง ไม่มีอะไรเลย
ในตอนที่ทุกคนกำลังสงสัยอยู่ แล้วอดไว้ไม่ได้กำลังจะเอ่ยถาม จู่ ๆ ลมพัดพื้นผิวทะเลสาบเขียวมรกตขึ้นมาเป็นคลื่น
คลื่นลูกนี้กระเพื่อมไปบนพื้นราบแห่งนั้น
จากนั้น ฉากมหัศจรรย์ได้เกิดขึ้น
เปรียบเหมือนเป็นสเปเชียลเอฟเฟกต์ในหนังแนวแฟนตาซีอย่างไรอย่างนั้น คลื่นน้ำเขียวมรกตนี้เริ่มเปลี่ยนรูปร่าง
สูงขึ้นเรื่อย ๆ สูงขึ้นเรื่อย ๆ
ท้ายที่สุด เกาะตัวเป็นภาพใบเรือสีเขียวมรกต
ที่ราบเรียบเกิดอาคาร ทะเลสาบเขียวมรกตดึงใบเรือสีฟ้า
มองดูแล้วประสมประสานกันอย่างกลมกลืนมาก และมีจิตใจฮึกเหิมมากด้วย
ทุกคนถึงขนาดที่ว่ามีภาพลวงตาอย่างหนึ่งขึ้น หากว่าอยู่ภายใต้การนำของใบเรือนี้ แล้วล่องไปที่มหาสมุทรอันกว้างใหญ่
อึ้งไปพักหนึ่ง เหยียนปินจึงจะเอ่ยด้วยความตื่นเต้น : “คุณฉิน นี่ก็คือโครงการออกแบบของพวกคุณใช่ไหมครับ ?”
“สร้างอาคารใบเรือหลังหนึ่งที่ริมทะเลสาบ ?”
ฉินเทียนพยักหน้า : “หลังจากสร้างเสร็จ อาจจะสวยยิ่งกว่าภาพผลลัพธ์ซะอีก”
“ความสูงหกร้อยหกสิบหกเมตร ไม่ได้แค่จะกลายเป็นเพียงอาคารที่สูงที่สุดระดับโลก จะนำเรือใหญ่แห่งเจ็ดเมืองทางใต้ลำนี้ บุกฝ่าคลื่นลม ล่องเข้าไปสู่มหาสมุทรของโลกอันกว้างใหญ่ไพศาลนี้อีกด้วย”
“เจ็ดเมืองทางใต้ผงาดขึ้น ทั่วทั้งโลกต่างต้องชำเลืองมอง”
ณ สถานที่นี้ส่งเสียงเอะอะโวยวายมาก
“เปรียบเทียบเจ็ดเมืองทางใต้เป็นเรือลำใหญ่ สร้างเรือใบหลังหนึ่งที่ริมทะเลสาบ ความคิดสร้างสรรค์นี้เจ๋งสุด ๆ ไปเลยจริง ๆ ”
“นี่แฝงความหมายถึงปณิธานการพัฒนาเจ็ดเมืองทางใต้อันยิ่งใหญ่ของเรา !”
“ยอดเยี่ยมมาก !”
“หกร้อยหกสิบหกเมตร อาคารอันดับหนึ่งของโลก เจ็ดเมืองทางใต้ของเราน่ามี !”
“คุณฉิน เราขอกดไลก์ให้คุณเลย !”
เหล่ากรรมการพูดคุยกันอย่างตื่นเต้น
แม้กระทั่งหม่าจินหยู่กับเซียวเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะปรบมือส่งเสียงชื่นชม
แม้ว่าพวกเขาเป็นคู่แข่ง แต่พอเห็นผลงานหมดแล้ว ก็เลื่อมใสศรัทธาอย่างมากด้วยเช่นกัน
“คุณฉิน นักออกแบบที่ออกแบบให้คุณเป็นใคร ผมขอพบเขาหน่อยได้ไหม ?”
“ผลงานของเขายอดเยี่ยมมากเลย !”
“อีกทั้งหกร้อยหกสิบหกเมตร ความสูงนี้ คนธรรมดาไม่กล้าแตะเลยเชียวนะ !”
ต้องรู้ว่า นี่ไม่ใช่เกมของเด็ก และก็ไม่ได้เป็นการวางซ้อนตัวเลขที่ง่ายดาย
แบบแปลนภาพดูง่าย แต่เริ่มสร้างจริง ๆ ล้วนสร้างความยุ่งยากมาให้ทุกความสูงหนึ่งเมตร โดยที่จินตนาการไม่ออกเลยทีเดียว
นักออกแบบผู้ลึกลับคนนี้เป็นใคร ? ไม่ได้มีแค่เซียวเฟิง ทุกคนที่นั่งอยู่ต่างก็อยากเจอ
