บทที่ 13 ก่อเรื่อง(1)
เฉินโม่ยืนเงียบๆ ในลานบ้าน มองหลี่ซู่เฟินร้องไห้สะอึกสะอื้น รู้สึกเศร้าขึ้นมาในใจอย่างบอกไม่ถูก
ต้นไม้หวังอยู่นิ่ง แต่ลมกลับไม่หยุดพัด ลูกๆ อยากเลี้ยงดูพ่อแม่ แต่พ่อแม่กลับจากไปเสียแล้ว สุดท้ายเป็นเรื่องน่าเศร้าในชีวิตคน
หลังจากยายตายไป คนใกล้ชิดที่รักแม่เพียงคนเดียวในตระกูลหลี่ ก็ไม่มีอีกแล้ว ความเจ็บปวดที่สูญเสียคนใกล้ชิดเพียงคนเดียว ชาติก่อนเฉินโม่เคยสัมผัสมาด้วยตัวเอง รู้ว่ามันเจ็บปวดแทบขาดใจขนาดไหน!
ร้องไห้อยู่หน้าโลงแก้วครึ่งชั่วโมงเต็มๆ หลี่ซู่เฟินถูกป้าสะใภ้กับป้าสะใภ้รองดึงขึ้นมา เดินออกจากห้องโถงตั้งศพช้าๆ ดวงตาแดงและบวม
หลี่ลี่เหวิน ลุงใหญ่ของเฉินโม่ ถอนหายใจแล้วพูดว่า “จะแห่ศพแม่พรุ่งนี้ คืนนี้เธอพักที่นี่สิ รอให้พรุ่งนี้แห่ศพแม่เสร็จ แล้วค่อยกลับ!”
หลี่ซู่เฟินเสียใจเป็นอย่างมาก จนไม่ได้ฟังเสียงอะไรรอบๆ เธอเดินมาข้างเฉินโม่ กอดเฉินโม่ น้ำตาไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่
“เสียใจด้วยนะแม่!” เฉินโม่ตบหลังหลี่ซู่เฟิน พูดปลอบอย่างอ่อนโยน
หลี่ลี่เหวินมองพวกผู้น้อยของตระกูลหลี่ที่อยู่ข้างๆ แล้วตะโกนว่า “หลี่เยว่ พาอาแกลงไปหาห้องพักผ่อนสิ”
“ครับ”
คนหนุ่มที่โพกผ้าขาวไว้ทุกข์อยู่บนศีรษะ ดูโดดเด่นจากคนอื่น เดินมาข้างหน้าเฉินโม่ มองเฉินโม่อย่างประหลาด โค้งคำนับต่อหลี่ซู่เฟินแล้วพูดว่า “คุณอา เชิญตามผมมา!”
หลี่เยว่ ลูกชายคนรองของลุงใหญ่หลี่ลี่เหวิน เป็นลูกพี่ลูกน้องของเฉินโม่ พฤติกรรมร้ายกาจและจิตใจชั่วร้าย ชอบใช้กลอุบาย มีฐานะไม่ธรรมดา ในบรรดาคนอายุน้อยของตระกูลหลี่
มองหลี่เยว่ จู่ๆ เฉินโม่เผยยิ้มเล็กน้อย ถ้าไม่สังเกตก็มองไม่เห็น จากความทรงจำชาติก่อน เขารู้ว่าเรื่องสนุก กำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว
เฉินโม่ประคองหลี่ซู่เฟิน เดินตามหลี่เยว่มายังคฤหาสน์หลังหนึ่ง หลี่เยว่พูดอย่างราบเรียบว่า “คืนนี้อาพักที่นี่ เดี๋ยวผมจะไปจัดการให้น้อง”
Smart address bar. th.readeraz.com แดนนิรมิตเทพ บทที่ 13 ก่อเรื่อง(1) – th.readeraz
หลี่ซู่เฟินอึ้งไป แล้วพูดว่า “ให้เสี่ยวโม่พักกับอาเถอะ ไม่ต้องลำบากแล้ว”
หลี่เยว่อธิบายด้วยสีหน้าราบเรียบ “อาคงไม่รู้ พ่อกำชับว่า คนรุ่นเดียวกันพักอีกที่หนึ่ง ส่วนคนอายุน้อยก็มีที่พักสำหรับคนอายุน้อย จะทำลายกฎระเบียบไม่ได้!”
หลี่ซู่เฟินมองเฉินโม่อย่างกังวล เธอรู้ถึงความไม่เป็นมิตรที่คนตระกูลหลี่มีต่อเฉินโม่ มีเธออยู่ บางทีคนตระกูลหลี่อาจเก็บความร้ายกาจเอาไว้ แต่ถ้าเฉินโม่แยกกับเธอ จะเป็นอันตรายแล้ว
เฉินโม่รู้ถึงความกังวลของแม่ และรู้ว่านี่เป็นกฎเกณฑ์ของตระกูลหลี่จริงๆ แม่ตัวเองไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้
เพื่อไม่ให้หลี่ซู่เฟินกังวลใจ เฉินโม่จึงพูดด้วยสีหน้ามั่นใจว่า “แม่ แค่คืนเดียวเอง แม่วางใจเถอะ ผมไม่เป็นไรหรอก!”
หลี่เยว่ที่อยู่ข้างๆ แอบปรายตามองเฉินโม่ ก้มหน้าด้วยสีหน้าราบเรียบ แสยะยิ้มร้าจกาจตรงมุมปาก
หลี่ซู่เฟินมองเฉินโม่อย่างจนปัญญา พูดกำชับว่า “ลูกระวังตัวเองด้วย อย่าให้เกิดเรื่องเด็ดขาด ถ้ามีเรื่องอะไร ให้รีบมาหาแม่ที่นี่!”
เฉินโม่เอือมระอาใจ เขาไม่ได้อยากก่อเรื่อง แต่ถ้าคนอื่นมาหาเรื่องเขา เขาก็ไม่รู้จะขัดขวางอย่างไร!
แต่เฉินโม่พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง แล้วพูดว่า “แม่วางใจเถอะ แค่คืนเดียวเอง จะเกิดเรื่องอะไรได้ล่ะ”
หลี่ซู่เฟินครุ่นคิด แค่คืนเดียว น่าจะไม่มีอะไร จึงพยักหน้า แล้วมองเฉินโม่ตามหลี่เยว่ออกไป
หลี่เยว่พาเฉินโม่เดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ ผ่านแถวคฤหาสน์ว่างเปล่า สุดท้ายมาถึงหน้าห้องเล็กๆ ที่ไม่ค่อยมีคนผ่านไปมา
ตรงนี้ห่างจากคฤหาสน์ที่หลี่ซู่เฟินพักเป็นอย่างมาก
มองห้องที่ตั้งอยู่เดี่ยวๆ เฉินโม่รู้ว่า นั่นเป็นห้องเก็บของที่คนตระกูลหลี่ใช้เก็บของ
ชาติก่อน เขาโดนคนอายุน้อยของตระกูลหลี่ขังไว้ในห้อง และต่อยอย่างรุนแรงจนเกือบตาย
เฉินโม่รู้สึกหดหู่ใจ คิดว่าเกิดใหม่ จะมีบางเรื่องที่เกิดการเปลี่ยนแปลง แต่ประวัติศาสตร์ยังเหมือนเดิม จนน่าตกใจ สุดท้าย เขายังมาที่นี่อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
หลี่เยว่ยิ้มอย่างร้ายกาจมองเฉินโม่ เผยให้เห็นความดูถูกอย่างชัดเจน ไม่มีหลี่ซู่เฟินอยู่ เขาไม่ต้องปกปิดอีกแล้ว
“คืนนี้นายพักที่นี่แล้วกัน!”
เฉินโม่มองเขาอย่างราบเรียบ แล้วพูดว่า “อย่าบอกนะว่าตระกูลหลี่ยากจน ขนาดที่ไม่มีแม้แต่ห้องเลยเหรอ ถึงให้แขกพักในห้องเก็บของ”
หลี่เยว่พูดด้วยสีหน้ารังเกียจ “ห้องมีไว้ให้คนพัก ให้ลูกสำส่อนอย่างนายพักในห้องเก็บของ ถือว่าให้ค่านายแล้ว”
ชาติก่อน เพราะคำนี้ ทำให้เขาร้องไห้ หลบอยู่ในห้องเก็บของตั้งนาน แต่ครั้งนี้ เฉินโม่ไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว
“ลูกสำส่อนว่าใครกัน” เฉินโม่ถามอย่างราบเรียบ
หลี่เยว่พูดว่า “ลูกสำส่อนว่านายล่ะสิ!”
เฉินโม่ยิ้มบางๆ “ใช่ นายเป็นลูกสำส่อนจริงๆ!”
“นายรนหาที่ตาย!” หลี่เยว่ตั้งสติได้ จู่ๆ ก็รู้ว่าติดกับดักคำพูดของเฉินโม่เข้าให้แล้ว กำหมัดแน่น สีหน้าเหี้ยมโหด
เฉินโม่ยังมีสีหน้าราบเรียบ มองหลี่เยว่นิ่งๆ ถ้าเขากล้าลงมือ เฉินโม่ก็กล้าจัดการเขา! พลานุภาพผู้บำเพ็ญแดนดั่งเทพ ไม่ใช่คนธรรมดาอย่างเขาจะท้าทายได้!
บทที่ 12 คนนอกเข้าไม่ได้(2)
บทที่ 14 ก่อเรื่อง(2)
