แดนนิรมิตเทพ – บทที่ 18 ความจริง(2)

บทที่ 18 ความจริง(2)
หินเพียงก้อนเดียวทำให้น้ำกระเพื่อมเป็นคลื่นได้ อันที่จริงคำพูดของหวางเสี่ยวอวิ๋น ได้พูดสิ่งที่คนส่วนใหญ่ในตระกูลหลี่อยากพูด แต่ไม่กล้าพูดออกมา
หลี่ซู่เฟินตัวโงนเงน เกือบจะล้ม ดีที่เฉินโม่หูตาว่องไว ประคองเธอไว้ได้ทัน
“แม่เป็นอะไรไหม” เฉินโม่สีหน้าเคร่งขรึม ถามด้วยเสียงอ่อนโยน
“แม่ไม่เป็นไร” หลี่ซู่เฟินพูดเบาๆ มือหนึ่งกุมหัวใจเอาไว้ มองหวางเสี่ยวอวิ๋น ด้วยสีหน้าซีดเผือก
“เรื่องอื่นฉันไม่อยากพูดมาก ฉันถามแค่ประโยคเดียว ถ้าวันนี้คนที่นอนอยู่ตรงนั้น เป็นเสี่ยวโม่จะทำยังไง”
พูดจบ หลี่ซู่เฟินหันไปมองหลี่ตงหยาง แล้วถามว่า “พ่อยังจะใจร้าย ใช้กฎตระกูลไหม”
เงียบ!
ในลานบ้านเต็มไปด้วยความเงียบ!
ทุกคนกลั้นหายใจ มองใบหน้าซีดและแน่วแน่ของหลี่ซู่เฟิน เงียบไม่พูดอะไร
สุดท้าย สายตาของคนในตระกูลหลี่ มองไปยังผู้นำตระกูลหลี่ตงหยาง รอคำตอบสุดท้ายจากเขา
ขนาดลุงใหญ่ ลุงรอง ลุงสาม น้า ลุงเขย และพวกป้าสะใภ้ของเฉินโม่ ก็จ้องหลี่ตงหยาง รอคอยคำตอบจากเขาเหมือนกัน
เฉินโม่หรี่ตาลง จ้องหลี่ตงหยางเขม็ง แอบเชียร์แม่อยู่ในใจ ประโยคนี้โจมตีกลับได้อย่างงดงาม ทีนี้ก็รอคำตอบของหลี่ตงหยาง!
หลี่ตงหยางไม่เคยลังเล ตอบทันทีว่า “ไม่มีทาง!”
หลี่ซู่เฟินใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้า แต่กลับถามอย่างไม่ยอมแพ้ “ทำไม”
หลี่ตงหยางแววตาเย็นชา “เพราะเขาไม่ใช่คนตระกูลหลี่ แค่ความเป็นตายของคนนอกเพียงคนเดียว จะคู่ควรสั่นคลอนกฎตระกูลหลี่ได้ยังไง! คำตอบนี้ ชัดเจนพอหรือยัง” สุดท้าย หลี่ตงหยางย้อนถามออกมา
Smart address bar. th.readeraz.com แดนนิรมิตเทพ บทที่ 18 ความจริง(2) – th.readeraz
หวางเสี่ยวอวิ๋นได้ยิน ความดีใจฉายขึ้นมาบนใบหน้า จ้องเฉินโม่อย่างร้ายกาจ ทนไม่ไหว แทบอยากจะให้เฉินโม่ตายเร็วๆ
คนอื่นมองเฉินโม่ ก็แสดงสีหน้าสะใจออกมา คำพูดของผู้นำตระกูลเท่ากับการปฏิเสธความสัมพันธ์ของเฉินโม่กับตระกูลหลี่ ต่อไปพวกเขาจะโจมตีเฉินโม่ ก็ไม่ต้องกลัวสีหน้าของผู้อาวุโสในตระกูลแล้ว
หลี่ซู่เฟินหดหู่ใจ เหม่อมองหลี่ตงหยาง พูดช้าๆ ว่า “ชัดเจนมาก และไร้เยื่อใยมากด้วย เหมือนกับที่พ่อทำตอนนั้น! ถ้าแม่ยังอยู่ ไม่รู้ว่าแม่จะรู้สึกยังไง”
จากนั้น สีหน้าของหลี่ซู่เฟินเปลี่ยนไป สลัดความเศร้าเมื่อครู่ทิ้งไป จ้องหลี่ตงหยางอย่างเย็นชา แล้วถามว่า “งั้นเรื่องวันนี้ ผู้นำตระกูลหลี่จะจัดการยังไง”
ทุกคนตกใจอีกครั้ง หลี่ซู่เฟินเรียกหลี่ตงหยางว่าผู้นำตระกูล ไม่ใช่พ่อ นี่แสดงว่าหลี่ซู่เฟินตัดสินใจ ตัดความสัมพันธ์พ่อลูกกับหลี่ตงหยางแล้ว!
หลี่ตงหยางก็คิดไม่ถึงว่าหลี่ซู่เฟินจะเด็ดขาดเช่นนี้ โกรธจนหน้าดำหน้าแดง มองหลี่ซู่เฟินอย่างโมโห แล้วพูดว่า “ดี ดีมาก คิดไม่ถึงว่าผ่านไปหลายปี แกไม่เพียงแต่จะไม่แก้ไขความผิดพลาด แต่กลับรุนแรงกว่าเดิม!”
หลี่ซู่เฟินไม่ยอมถอยสักนิด “ผ่านไปหลายปีขนาดนี้ ผู้นำตระกูลหลี่ก็ใจร้าย ไร้เยื่อใยเหมือนตอนนั้น ไม่มีหัวใจ!”
หลี่ลี่เอี๋ยนที่อยู่ข้างๆ ร้อนใจจนอยากเข้าไปห้ามหลี่ซู่เฟิน รีบตวาดออกมาว่า “พี่สี่ รีบสำนึกผิดกับพ่อเร็วๆ!”
หลี่ตงหยางสะบัดมือ แผดเสียงออกมาว่า “ไม่จำเป็น! หลี่ซู่เฟิน ผู้หญิงอกตัญญูของตระกูลหลี่ นิสัยเลว เห็นแก่ตัว ขับไล่ออกจากตระกูล ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ไม่ต้องกลับมาในตระกูลอีกตลอดไป!”
หลี่ลี่เอี๋ยนรีบคุกเข่าอ้อนวอน “พ่อคิดให้ดีๆ เพราะแม่ตาย พี่สี่เสียใจเป็นอย่างมาก เลยเถียงไร้สาระกับพ่อ พ่อได้โปรดถอนคำพูดด้วยเถอะ!”
“พี่สี่ รีบสำนึกผิดกับพ่อเร็ว!”
หลี่ซู่เฟินมองน้องสาวตัวเอง ยิ้มอย่างสิ้นหวัง “ไม่จำเป็นแล้ว แม่ไม่อยู่แล้ว ฉันหมดห่วงกับตระกูลนี้แล้ว ตระกูลนี้ก็ช่างมันเถอะ!”
“เสี่ยวโม่ เราไปกันเถอะ!” พูดจบ หลี่ซู่เฟินหันมาดึงเฉินโม่ เดินออกไปข้างนอก
หลี่ตงหยางแผดเสียงออกมาว่า “หยุดเดี๋ยวนี้ ทำร้ายลูกหลานตระกูลหลี่ของฉัน ถ้าให้เขาไปแบบนั้น ตระกูลหลี่จะเอาหน้าไปไว้ไหน ต่อไปจะไม่เป็นตัวตลกของตระกูลอื่นหรือไง”
หลี่ซู่เฟินหันมาอย่างโมโห จ้องหลี่ตงหยางอย่างเย็นชา “งั้นขอถามผู้นำตระกูลหลี่ จะเอายังไง”
“เลือดต้องล้างด้วยเลือด! คุมตัวเฉินโม่เอาไว้ก่อน รอให้หลี่เยว่ฟื้นขึ้นมา ค่อยให้เขาจัดการ!” หลี่ตงหยางสีหน้าเด็ดขาด พูดด้วยเสียงเย็นชา
หลี่ซู่เฟินผิดหวังเป็นอย่างมาก โกรธจนหัวเราะออกมา “ถ้าฉันบอกว่าไม่ล่ะ”
“แกกล้าเหรอ!” หลี่ตงหยางแผดเสียงออกมา
หลี่ซู่เฟินไม่ถอยแม้แต่น้อย เชิดหน้าขึ้นแล้วพูดว่า “ทำไมฉันจะไม่กล้า!”
การเป็นปฏิปักษ์กันเช่นนี้ ทำให้หลี่ตงหยางเสียความน่าเกรงขามไปมาก ทุกคนมองหลี่ซู่เฟินอย่างตกใจ
คนที่มาในพื้นที่ของตระกูลหลี่ในวันนี้ ฐานะต่ำสุดก็เป็นผู้มีชื่อเสียงแต่ละพื้นที่ ซึ่งมีทรัพย์สินเป็นร้อยล้าน พวกสายเลือดทางตรงของตระกูลหลี่ ทั้งประเทศหัวเซี่ยมีน้อยมาก
แต่ทุกคนอยู่ต่อหน้าผู้นำตระกูลหลี่คนนี้ ล้วนไม่กล้าพูดอะไรสักคำ แต่หลี่ซู่เฟินกลับกล้าคัดค้านหลี่ตงหยางอย่างเปิดเผย
เจ้าพ่อตระกูลมหาอำนาจคนนี้ ไม่ระงับความโกรธเอาไว้อีกแล้ว จะตบหน้าหลี่ซู่เฟิน แล้วพูดอย่างโมโห “ลูกอกตัญญู!”
เห็นฝ่ามือที่เด็ดขาด โหดร้าย ไม่คิดถึงเยื่อใยพ่อลูก พี่น้องของหลี่ซู่เฟิน มีสีหน้าทนไม่ไหว
หลี่ลี่เอี๋ยนปิดตา ไม่อยากดูต่ออีกแล้ว
ส่วนคนที่กำลังตกอยู่ในจุดคับขันอย่างหลี่ซู่เฟิน กลับเชิดหน้าขึ้น ไม่ยอมแม้แต่น้อย
เห็นมือนั่น กำลังจะตบลงบนใบหน้าขาวของหลี่ซู่เฟิน จู่ๆ มีมือเล็กที่ดูผอมเล็กน้อย ยื่นออกมาจากด้านข้าง จับตรงข้อมือนั่นเอาไว้แน่น
ซูบผอมแต่แข็งแกร่ง ราวกับเสาที่สามารถค้ำฟ้าได้!