แดนนิรมิตเทพ – บทที่ 39 การกระทำที่ไม่ทันกาล(1)

บทที่ 39 การกระทำที่ไม่ทันกาล(1)
ไม่ได้ระเบิดพละกำลังใดๆออกมาเลย เฉินโม่เหมือนกับคนแก่ที่เดินเล่นอย่างสบายๆในลานกว้าง ใจเย็น เชื่องช้า เดินเตร่ระหว่างหนุ่มวัยรุ่นสิบกว่าคน
หมัดกำปั้นหนึ่ง ทุบไปบนท้องของชายวัยรุ่นที่อยู่ใกล้ที่สุด ช้ามาก
ทุกคนต่างก็รู้ว่าเห็นได้ชัดว่าชายวัยรุ่นนั่นหลบหลีกได้อย่างสบายๆ แต่เหมือนว่าชายวัยรุ่นไม่เห็นหมัดกำปั้นที่เฉินโม่ปล่อยออกมาเลยด้วยซ้ำ ก็โดนต่อยโดยไม่เคลื่อนไหวแบบนั้นเลย
หลังจากนั้น ใบหน้าของชายวัยรุ่นก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวด ร้องอย่างโอดครวญ นอนลงกับพื้น ท่อเหล็กในมือ เสียงดังติ๊งต๊าง หล่นลงบนพื้น
เฉินโม่เหมือนกับเลียนแบบสูตรสำเร็จรูป เพียงพริบตาเดียว ลูกสมุนทั้งหมดของชายหัวล้านก็ลงไปนอนกับพื้นแล้ว ส่งเสียงร้องที่เศร้าโศกไปทั่วทุกที่
กระบวนการทั้งหมด ทุกคนต่างก็เห็นกันอย่างชัดเจน ก็เหมือนเปิดหนังสโลโมชั่นใหม่อีกครั้ง แต่ว่า รอจนเฉินโม่ต่อยเสร็จแล้ว ชายวัยรุ่นนอนลงกับพื้นทั้งหมด ทุกคนถึงได้พบว่า ตั้งแต่เฉินโม่ออกโรงต่อสู้จนเสร็จ ไม่ถึงหนึ่งนาที
ดูเหมือนว่าช้ามาก แต่ความจริงกลับว่า เร็วสุดขีด!
จริงๆ เฉินโม่ไม่อยากทำให้กลุ่มคนตกใจ จงใจปล่อยในความเร็วช้าๆ ทำให้ทุกคนได้เห็นอย่างชัดเจน ถ้าหากเขาออกแรงทั้งหมด ต้องการแค่สามวินาที ก็เพียงพอที่จะต้องการชีวิตของคนสิบกว่าชีวิตแล้ว!
กลุ่มเพื่อนนักเรียนมองเฉินโม่ ตกตะลึงจนตาค้างพูดอะไรไม่ออก เหมือนกับรู้จักเฉินโม่เป็นครั้งแรก สีหน้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ
หลังจากที่จ้าวกางและพวกตกตะลึงกันครู่หนึ่ง กลับว่ามีสีหน้าที่ตื่นเต้น ร้องไชโยอย่างตื่นเต้น : “ดี!เฉินโม่ ที่แท้นายก็คมในฝัก คิดไม่ถึงว่าจะชกต่อยเป็นขนาดนี้!”
ใบหน้าน้อยๆของเจี่ยงหยาวตะลึงทั้งหมดเลย พี่เฉินโม่ของเธอ เป็นคนที่สุดยอดแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
Smart address bar. th.readeraz.com แดนนิรมิตเทพ บทที่ 39 การกระทำที่ไม่ทันกาล(1) – th.readeraz
ด้านนอกประตู โจวหาวสีหน้าท่าทางตกใจอย่างมาก นัยน์ตาที่มองไปยังเฉินโม่ ตกใจอย่างอธิบายไม่ได้เช่นกัน
เฉินโม่ กลายเป็นคนที่สุดยอดแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?
แม้แต่พ่อแม่ของเจี่ยงหยาวก็มีสีหน้าท่าทางที่เหลือเชื่อ พูดถามอย่างตะลึงงัน : “หยาวหยาว แกแน่ใจนะว่าเพื่อนเฉินโม่คนนี้ของแก เป็นเพียงแค่คนธรรมดา?”
“หนู หนูก็ไม่รู้เหมือนกัน พี่เฉินโม่ เมื่อก่อนก็เป็นนักเรียนที่ธรรมดาคนหนึ่ง ทำไมจู่ๆถึงกลายเป็นคนที่สุดยอดขนาดนี้ล่ะ?”เจี่ยงหยาวพูดอย่างตกตะลึง สายตาอดไม่ได้ที่จะมองไปยังร่างที่ผอมบางนั่นที่ยืนอยู่กลางร้าน เต็มเปี่ยมไปด้วยความชื่นชม รู้สึกสูงใหญ่ราวกับภูเขา
จางหู่มองไปยังเฉินโม่อย่างงุ่มง่าม สีหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว คนที่ชกต่อยเป็น ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยเจอมาก่อน อย่างเช่นยอดฝีมือบางคนที่แอบประลองฝีมือชกต่อยกัน กองกำลังพิเศษ คนเหล่านั้นสุดยอดมากจริงๆ คนๆหนึ่งสามารถชกต่อยได้8-9คน
แต่ว่า แม้ว่าเป็นยอดฝีมือที่สุดยอดที่สุดที่เขาเคยเห็นมา ก็ทำแบบนี้เฉินโม่ไม่ได้ ไม่ถึงหนึ่งนาที ก็ชกต่อยลูกน้องสิบกว่าคนของเขาให้ล้มคว่ำหน้าทั้งหมด
ในเวลานี้จางหู่ นอกจากช็อก ก็คือช็อก!
จู่ๆเขาก็นึกถึงคำพูดของเฉินโม่ได้แล้ว : ที่พึ่งพิงของฉัน ก็คือตัวฉันเอง!
เมื่อกี้ จางหู่ยังคิดว่านั่นเป็นสิ่งที่เฉินโม่จงใจเยาะเย้ยเขา ตอนนี้ เขาเชื่อโดยสิ้นเชิง
เขามักจะรู้สึกว่าที่พึ่งพิงของเฉินโม่ เป็นวงศ์ตระกูลที่อยู่เบื้องหลังของเขา บางที พละกำลังของตัวเขาเอง ถึงจะเป็นที่พึ่งพิงที่แท้จริงของเขา!
แต่ว่า ถึงยังไงจางหู่เป็นคนที่ผ่านอุปสรรคมามากมาย หลังจากที่ตกใจกลัวครู่หนึ่ง ก็รีบสงบลงทันที
“เด็กน้อย แกชกต่อยเก่งมาก ฉันยอมรับเมื่อกี้ประเมินแกต่ำไป แต่ว่า แม้ว่าแกจะชกต่อยเก่งแค่ไหน จะเร็วกว่าปืนได้เหรอ?”
เฉินโม่สงบเยือกเย็นมาก แต่ในใจกลับว่าแอบระวังตัว แม้ว่าเขาจะชั้นแรกแดนรวมพลัง แต่ว่าตอนนี้ยังคงไม่สามารถขวางกั้นกระสุนได้ หรือว่ากระสุนคร่าชีวิตเขาไม่ได้ แต่เป็นภัยคุกคามต่อเขาแน่นอน
ดูเหมือนว่าจะต้องรีบฝึกฝนแล้ว ถ้าหากก้าวเข้าสู่ชั้นสองแดนรวมพลังก็กลั่นสร้างอาวุธที่มีพลังวิเศษป้องกันตัวได้ ในเวลานั้น ก็สามารถต่อกรกับอาวุธปืนธรรมดาได้แล้ว
แต่ว่า เฉินโม่รู้ประเทศหัวเซี่ยควบคุมเรื่องอาวุธปืนเข้มงวดมาก เขาไม่เชื่อว่าเจ้าถิ่นที่เก็บค่าคุ้มครอง จะมีปืนได้?
“ถูกต้อง ฉันขวางกระสุนไม่ได้ แต่ว่าแกจำเป็นต้องมีปืนก่อนถึงจะได้!”เฉินโม่พูดอย่างราบเรียบ สายตาจับจ้องมือของจางหู่ไว้ ขอเพียงแค่มีการเคลื่อนไหวที่ผิดปกติ เฉินโม่สับฆ่าเขาได้ทันที
เฉินโม่ไม่มีทางพนันว่าเขาจะมีปืนหรือไม่ เขาจะตัดไฟแต่ต้นลม กำจัดอันตรายที่มีทั้งหมด
จางหู่ยิ้มพร้อมพูดว่า : “ฉันไม่มีปืน แต่ว่า ตำรวจมีนะ!”
พูดแล้ว จางหู่ก็หยิบโทรศัพท์บนโตขึ้นมา เริ่มแจ้งความ
เฉินโม่รู้สึกอึดอัดใจอย่างมาก เคยได้ยินเพียงแค่ว่าอันธพาลหลบตำรวจ นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ยินว่าอันธพาลแจ้งตำรวจ หาที่ลี้ภัยจากตำรวจ
จ้าวกางและพวกแอบด่า : “ต่ำช้า อันธพาลแจ้งตำรวจ เป็นครั้งแรกที่ได้ยิน!”
พ่อแม่ของเจี่ยงหยาวก็มีสีหน้าที่โกรธมาก จางหู่คนกลุ่มนี้ ไร้ยางอายอย่างมาก
แม้แต่คนที่ดูความครึกครื้นอยู่ข้างนอก ต่างก็มีสีหน้าที่ดูถูก มองดูจางหู่พร้อมส่ายหน้าเบาๆ
“แกไม่มีโอกาสแล้ว!”เฉินโม่ไม่กลัวตำรวจ แต่ตอนนี้เขายังไม่อยากเป็นศัตรูกับกลไกอุดมการณ์ของรัฐ แบบนั้นจะยิ่งวุ่นวายมาก
ก้าวออกมาหนึ่งก้าว เฉินโม่กะพริบตาก็มาถึงข้างกายของจางหู่แล้ว มือๆหนึ่งคว้าจับโทรศัพท์ของจางหู่ไว้ กร๊อบแกร๊บ โทรศัพท์ของจางหู่แตกเป็นเสี่ยงๆ
จางหู่สมกับเป็นเจ้าถิ่น ไม่ลนลานเมื่อเผชิญกับวิกฤต โทรศัพท์ถูกทำลายแล้ว รีบตะโกนเสียงดังใส่เหล่าสมุนที่นอนอยู่กับพื้นเหล่านั้น : “รีบโทรแจ้งตำรวจ!”
พวกลูกสมุนเหล่านั้นเหมือนตื่นขึ้นมาจากฝัน ต่างก็หยิบโทรศัพท์ออกมา เริ่มกดโทรออก
“ฉันจะดูว่าใครมันกล้า!”
เสียงตะโกนที่เยือกเย็นของเฉินโม่ น้ำเสียงที่ราบเรียบ กลับว่าเต็มไปด้วยความน่าเกรงขาม ไม่อาจต้านทานได้
พวกสมุนเหล่านั้นของจางหู่ ถูกทำให้ตกใจกันหมดแล้ว เพียงครู่เดียว ไม่มีใครกล้าที่จะกดโทรต่อเลย มีสามสี่คนที่ขี้ขลาดถึงขั้นค่อยๆเก็ยซ่อนมือถือแล้ว กลัวว่าจะถูกเฉินโม่มาเห็นเข้า
บทที่ 38 เฉินโม่ออกโรง(2)

บทที่ 40 การกระทำที่ไม่ทันกาล(2)