บทที่ 74 จอมบ้าคลั่งแห่งอู่โจว(2)
ฉู่เหวินสงหันหัวมองไปที่สือหยาง สีหน้าเย็นชา: “ไอ่หนุ่ม ยังจะเทียบจำนวนคนกับฉันอยู่รึเปล่า?”
สือหยางมองเห็นวัยรุ่นสิบกว่าคนที่หน้าตาโหดเหี้ยมพวกนั้นลงจากรถ ก็กลัวจนขาสั่นทั้งสองข้างแล้ว เขาคนพวกนี้ถึงแม้จะอวดเก่งแค่ไหน ก็อวดเก่งแสดงอำนาจได้แค่ในโรงเรียน จะไปเคยเห็นนักเลงที่ผ่านการฆ่าฟันที่นับไม่ถ้วนมาจริงๆซะที่ไหน! เพียงแค่ลมหายใจที่โหดเหี้ยมบนตัวพวกวัยรุ่นพวกนั้น ก็ทำให้สือหยางหวาดกลัวมากแล้ว
ถึงตอนนี้ เขาถึงได้เข้าใจว่าทำไมจางเสี่ยนถึงกลัวฉู่เหวินสงขนาดนั้น ขนาดฉู่เหวินสงด่าเขา เขาก็ยังไม่กล้าออกเสียง
“พี่สง ผมผิดแล้ว ผมยอมชดใช้ค่าเสียหายของท่าน ท่านปล่อยผมไปเถอะ !”ในที่สุดสือหยางก็ยอมจำนน
“ชดใช้ค่าเสียหาย? แกรบกวนฉันหนึ่งนาที หนึ่งล้าน แกคิดดูเอง ต้องชดใช้เท่าไหร่?”ฉู่เหวินสงยิ้มเยาะเย้ยแล้วพูด
ตอนนี้อย่างน้อยก็ครึ่งชั่วโมง หนึ่งนาทีหนึ่งล้าน ต้องชดใช้สามสิบล้าน สือหยางทุบหม้อขายเหล็กก็ชดใช้ไม่ไหว
“พี่เสี่ยน ฉันรู้ตัวว่าผิดแล้ว ขอร้องด้วยพี่ช่วยฉันด้วย!”สือหยางใกล้จะร้องไห้ออกมา ขอร้องกับจางเสี่ยนที่พึ่งแตกคอไป
จางเสี่ยนก้มหน้า ไม่พูดอะไรเลย จนถึงตอนนี้เขายังจะกล้าออกหน้าให้สือหยางซะที่ไหน!
ฉู่เหวินสงโบกมือให้กับลูกน้อง: “จับไอ่หนุ่มนี่แล้วก็แม่สาวสองคนนั้นขึ้นรถ คนที่เหลือสั่งสอนให้สักหน่อย ให้พวกมันจำขึ้นใจ!”
ได้ยินคำนี้ สือหยางล้มลงไปกับพื้น สีหน้ากระวนกระวาย เขาจะไปคิดถึงได้ยังไง Passatที่ราคาสองแสนนิดๆ ถึงกับมีบุคคลอย่างฉู่เหวินสงนั่งอยู่ข้างใจ!
สะท้อนให้เห็นคำนั้นจริงๆ คุณไม่มีทางรู้ว่าบนPassatมีใครนั่งอยู่? ก็เหมือนกับอารมณ์ของPassat สุขุมเรียบง่าย เหมาะกับบุคคลใหญ่โตมากมายที่ไม่อยากเป็นที่สนใจเกินไป
มู่หรงยานเอ๋อร์และอานเข่อเยว่ถูกทำให้ตกใจจนหน้าซีด ถอยหลังไม่หยุด
จางเสี่ยนหน้าซีดไปหมด ในใจก็ตะโกนร้องไม่หยุด: “เจิ้งหยวนฮ่าว เจิ้งหยวนฮ่าว รีบโทรมาช่วยชีวิตสิ!”
ทันใดนั้น มือถือในกระเป๋ากางเกงของฉู่เหวินสงก็ดังขึ้น
จางเสี่ยนก็เหมือนเห็นทหารเสริมที่กำลังมาช่วย สีหน้าดีใจ
ฉู่เหวินสงมองไปที่หน้าจอมือถือ บนหน้าไม่มีปฏิกิริยาใดๆ รับสาย: ” ท่านรองนายกฯเจิ้ง ทำไมนึกขึ้นโทรหาผมล่ะ?”
ได้ยินว่าเป็นท่านรองนายกเทศมนตรีเจิ้ง จางเสี่ยนดีใจจนเกือบจะปรบมือว่าดี มิน่าเจิ้งหยวนฮ่าวนานขนาดนี้ก็ไม่โทรมา คิดไม่ถึงว่าเขาถึงกับเรียกพ่อของเขามาขอร้อง ท่านรองนายกฯออกหน้าขอร้อง ถึงแม้จะเป็นฉู่เหวินสงก็ต้องให้หน้าสักหน่อยสินะ
จางเสี่ยนหันไปพูดกับอานเข่อเยว่กับคนที่เหลือด้วยเสียงที่เบา: “เป็นท่านรองนายกฯเจิ้ง พี่ฮ่าวคิดวิธีช่วยพวกเราแล้ว!”
ทันใดนั้นสือหยางก็ดีใจจนกำหมัดสองทั้งไว้แน่น เจิ้งหยวนฮ่าวออกหน้า เขาน่าจะรอดแล้ว
พวกหยางเชี่ยนเชี่ยนแต่ละคนก็ดีใจกันมาก ชื่นชมเจิ้งหยวนฮ่าวไม่หยุด รู้สึกขอบคุณเจิ้งหยวนฮ่าวจนถึงขีดสุด
ในใจของอานเข่อเยว่ก็ผ่อนคลายลง มองเห็นทุกคนที่ดีใจมากเพราะเจิ้งหยวนฮ่าว บนหน้าก็มีความหอมหวานอ่อนๆโผล่ขึ้นมา ในใจก็มีความภูมิใจหนึ่งเกิดขึ้น ขนาดที่ว่าเธอถึงกับยอมรับไปโดยปริยายถึงตัวตนที่ตัวเองเป็นผู้หญิงของเจิ้งหยวนฮ่าวแล้ว ในเวลาสำคัญ ยังไงก็ต้องพึ่งเจิ้งหยวนฮ่าว!
แต่ว่า คำพูดต่อจากนี้ของฉู่เหวินสง กลับทำให้หัวใจของทุกคนตกไปอยู่ก้นหุบเขา
“ท่านรองนายกฯเจิ้ง เกรงว่าครั้งนี้ผมไม่สามารถให้หน้าคุณได้แล้ว ไอ่หนุ่มนั้นมันทำให้ผมโกรธจริงๆ ไม่สั่งสอนมันสักรอบ จากนี้หน้าของฉันฉู่เหวินสงจะเอาไปไว้ไหน! แต่ว่าคุณวางใจได้ สาวน้อยสองคนนั้น ผมก็แค่เล่นๆกับพวกเธอ ไม่ทำเรื่องอะไรที่เกินเหตุหรอก”
“พอแล้ว เอาแบบนี้แหละ!”พูดจบ ไม่ได้สนใจท่านรองนายกเทศมนตรีเจิ้งที่ยังพูดอยู่ ฉู่เหวินสงวางเสียทันที
แม้ว่าตำแหน่งของท่านรองนายกฯไม่น้อย แต่ก็ไม่ถึงขั้นที่ฉู่เหวินสงต้องไปประจบประแจง เบื้องหลังของเขาฉู่เหวินสง ไม่ใช่ท่านรองนายกฯคนหนึ่งที่สามารถหาเรื่องได้
ทันใดนั้น พวกของจางเสี่ยนทั้งหลาย ตะลึงจนตาโตปากค้าง
ขนาดหน้าของท่านรองนายกฯก็ไม่ให้ ฉู่เหวินสงคนนี้ สมแล้วที่เป็นจอมบ้าคลั่ง!
ทีนี้ พวกของจางเสี่ยนทั้งหลายแต่ละคนหน้าตาสิ้นหวัง พวกเขาเสียที่พึ่งที่ใหญ่ที่สุดไปแล้ว ไม่มีใครสามารถช่วยพวกเขาได้อีกแล้ว
ฉู่เหวินสงใส่มือถือลงในกระเป๋ากางเกง พูดด้วยความรำคาญแล้วว่า: “พอแล้ว ลงมือเถอะ!”
ไอ้มีดสีหน้าเยือกเย็น โบกมือหนึ่งที วัยรุ่นสังคมสิบกว่าคนพุ่งเข้าไปหานักเรียนมัธยมปีที่หกพวกนั้น
“อ๊าย พวกแกอย่าเข้ามานะ!” หยางเชี่ยนเชี่ยนตกใจกลัวจนตะโกนออกมา
อานเข่อเยว่และมู่หรงยานเอ๋อร์ก็กอดเข้าด้วยกัน แต่ว่าทั้งสองคนไม่ได้กลัวมาก บ้านของพวกเธอก็รู้จักบุคคลใหญ่โตที่รู้ฟ้ารู้ดินอยู่ เชื่อว่าถึงแม้จะเป็นฉู่เหวินสง ก็ไม่กล้าทำอะไรพวกเธอ
เวลานี้เอง เฉินโม่ที่นั่งอยู่บนรถดูตลก ก็ลุกขึ้นนั่งสักที
ไม่ได้เห็นท่าทีใดๆของเขา วินาทีต่อมา ร่างเงาของเฉินโม่ก็ไปปรากฏอยู่ด้านหลังของอานเข่อเยว่และมู่หรงยานเอ๋อร์แล้ว พูดด้วยน้ำเสียงเฉยชาขึ้นมาว่า: “สองคนนี้ ฉันจะคุมเอง!”
บทที่ 73 จอมบ้าคลั่งแห่งอู่โจว(1)
บทที่ 75 เจ้าคนอวดดี(1)
