แดนนิรมิตเทพ – บทที่ 114

บทที่ 114
“รบกวนเถ้าแก่เจี่ยช่วยฉันเปิดออกที” เฉินโม่เลือกเรียบร้อยแล้ว จากนั้นก็มองไปที่เจี่ยจิ้งอานและกล่าว
เจี่ยจิ้งอานรอไม่ไหว เขาเร่งตามพนักงานมา “พนักงาน เอาหินสามก้อนนี้ไปเปิดออก!”
ฉู่เหวินสงก็ตั้งหน้าตั้งตารอเช่นกัน เขาอยากรู้ว่าหิน3 ก้อนที่เฉินโม่เลือกเป็นอย่างไร?
เอียนชิงเฉิงและซังซังก็สงสัยมากเช่นกัน ไม่รู้ว่าครั้งนี้เฉินโม่จะเลือกผิดหรือไม่?
หินทั้งสามถูกเปิดออก มีแก้วหินทอง 1 ชิ้น หินอัคนี 1 ชิ้น และหยกธรรมดา 1 ชิ้น
แม้ว่าหินทั้งสามก้อนมีอัญมณีอยู่ข้างในทั้งสาม แต่มูลค่าของหินทั้งสามนี้รวมกันนั้นมีค่าน้อยกว่า10%ของเพชรเลือดอีก
ทุกคนรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย “เฉินโม่ ครั้งนี้เลือกผิดแล้ว!”
เถ้าแก่เจี่ยหัวเราะเล็กน้อย “ฮ่าฮ่า ยอดเยี่ยม คุณเฉินช่องสายตาเฉียบคมเสียจริง หินทั้งสามมีอัญมณีหมดเลย!”
เฉินโม่ยิ้มเบา ๆ และเหลือบมองเจี่ยจิ้งอานอย่างแปลก ๆ แม้ว่าเขาจะซ่อนมันไว้อย่างดี แต่เฉินโม่ก็เห็นความผิดหวังในดวงตาของเขา
เฉินโม่รู้ว่า เจี่ยจิ้งอานคิดว่าความสามารถของเขายังคงไม่ดีพอ และเขากลัวว่าหากตนช่วยเขาในการค้าที่จะถึงในอีกไม่กี่วัน เขาจะเลือกผิดอีก!
ฉู่เหวินสงยังรู้สึกว่าเฉินโม่เลือกผิด เขายิ้มและปลอบใจเฉินโม่ “คุณเฉินใจดีจริงๆ ที่เลือกหินราคาไม่แพงไป ออมมือให้เจ้าอ้วนเจี่ยอย่างมากเลย”
เฉินโม่ยิ้มเบา ๆ และเหลือบมองที่เฉินซงจื่อ “เก็บไป เราไปกันเถอะ!”
เฉินซงจื่อพยักหน้าด้วยความเคารพ เก็บอัญมณีทั้งสามเอาไว้ และเดินตามเฉินโม่ออกไป
เจี่ยจิ้งอานส่งพวกเขาออกไปข้างนอกห้องโถง จู่ๆ ฉู่เหวินสงหยิบบัตรธนาคารออกมาแล้วยื่นให้เฉินโม่ด้วยมือทั้งสองข้างแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณเฉิน ขอบคุณที่คุณช่วยให้คำแนะนำกับผมเมื่อสักครู่นี้ ทำให้ผมได้กำไรไม่น้อย ในบัตรนี้มีเงิน5ล้าน รหัสคือ0หกตัว ถือเป็นเงินค่าจ้างของผม ได้โปรดรับมันเอาไว้เถอะ!
มีเด็กชายที่มือใส่เฝือกเดินตามพวกเขา เขามองฉู่เหวินสงด้วยความตะลึง ที่ผ่านมาเขาเห็นแค่คนอื่นมอบของขวัญให้ฉู่เหวินสง ไม่เคยเห็นฉู่เหวินสงมอบให้ใครมาก่อน และให้ของขวัญมูลค่า5ล้าน….
ส่วนเจี่ยจิ้งอานยิ้มราวกับว่าเขาคาดการณ์เอาไว้แล้ว
เฉินโม่เหลือบมองฉู่เหวินสงเบา ๆ ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ออกมา ราวกับว่าฉู่เหวินสงควรที่จะมอบเงินให้แก่เขา เขาบอกกับเฉินซงจื่อว่า “รับเอาไว้เถอะ!”
เฉินซงจื่อพยักหน้าและหยิบบัตรธนาคารจากฉู่เหวินสงไป
เมื่อเห็นว่าเฉินโม่ไม่ได้แสดงท่าทีมีความสุขออกมา ฉู่เหวินสงผิดหวังเล็กน้อย แต่เนื่องจากเฉินโม่ ยอมรับเงินของเขาแล้ว มันพิสูจน์ว่าเฉินโม่ให้อภัยเขาในใจอย่างเงียบๆ แล้ว ฉู่เหวินสงเองก็สบายใจได้แล้ว!
เฉินโม่เหลือบมองเอี่ยนชิงเฉินและกล่าวว่า “ไปกันเถอะ!”
เจี่ยจิ้งอานรีบพูดว่า “ผมขอไปส่งทุกคน!”
ภูมรวมทรัพย์อยู่ในเขตชานเมืองอู่โจว พวกเขาจะต้องเดินอีกระยะจึงจะสามารถเรียกรถได้
แต่ ขณะที่เฉินโม่และคนอื่นๆ เดินออกจากประตูภูมรวมทรัพย์ไป สวีตงฮ่านก็พาคนเดินตรงมาจากที่ไม่ไกลเท่าไหร่ และขวางทางเฉินโม่เอาไว้
“อยากออกไปอ่ะได้ แต่เอาเพชรเลือดมา!” สวีตงฮ่านจ้องไปที่เฉินโม่ด้วยสีหน้ามืดมน
ฉู่เหวินสงเห็นเช่นนี้ เขารู้ทันทีว่าสวีตงฮ่านกำลังคิดจะทำอะไรอยู่ เขาจึงตะโกนอย่างโกรธเคืองทันทีว่า “เจ้าหมีใหญ่ นายกล้าที่จะมาปล้นกันอย่างนี้เลยเหรอ? ฉันจะบอกอะไรให้ว่าที่นี่คืออู่โจว ไม่ใช่หรูเหอ!”
เจี่ยจิ้งอานหัวเราะเยาะเย้ย “เถ้าแก่สวี ทำแบบนี้ผิดกฎอย่างแรงเลยนะ!”
สวีตงฮ่านเยาะเย้ยโดยไม่สนใจทั้งสองคน ” ไม่ใช่ว่าฉันอยากแหกกฎ แค่เด็กคนนี้ไม่รู้ที่ต่ำที่สูงเอง และเอาสิ่งของที่ไม่ควรเอาไป ทำให้หวางไต้ซือโกรธเคือง! ”
สวีตงฮ่านมองไปที่เฉินโม่และพูดอย่างเย็นชาว่า “ไอ้หนู ฟังคำแนะนำของฉันนะ เอาเพชรเลือดมา นั่นไม่ใช่สิ่งที่นายควรเอาไป!”