แดนนิรมิตเทพ – บทที่ 168

บทที่ 168
ทุกคนก็มองเจิ้งว่านหาวอย่างสะใจ ล่วงเกินคุณหนูจินเพ่ยอวิ๋น จุดจบไม่สวยอย่างแน่นอน
ตั้งแต่เห็นจินเพ่ยอวิ๋นเรียกชายหนุ่มคนนี้ว่า คุณเฉิน เจิ้งว่านหาวรู้สึกแย่แล้ว แต่เขาไม่คิดถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้ เข้าใจว่าอย่างมากเฉินโม่ เป็นแค่เพื่อนที่ไม่ได้สำคัญของจินเพ่ยอวิ๋น ถึงล่วงเกินเฉินโม่ จินเพ่ยอวิ๋นคงไม่ทำให้เขาลำบากใจ
แต่ตอนนี้ เจิ้งว่านหาวเห็นสายตาเย็นชาของจินเพ่ยอวิ๋น ร้อนตัวขึ้นมาแล้ว คิดถึงพละกำลังอันน่ากลัวของตระกูลจิน เหงื่อซึมออกมาตรงหน้าผาก
จินเพ่ยอวิ๋นพูดอย่างเย็นชาว่า “เจิ้งว่านหาว เรื่องวันนี้ คุณต้องมีคำอธิบายให้ฉัน! ถ้าทำให้คุณเฉินพอใจไม่ได้ ต่อไปว่านหาว กรุ๊ปของคุณ ก็ไม่จำเป็นต้องมีอยู่อีกต่อไป!”
คำพูดจินเพ่ยอวิ๋น ทำให้คนรอบๆ ตกใจทันที
เว่ยจื่อหยุน คุณชายตระกูลเว่ย มองจินเพ่ยอวิ๋นอย่างตกใจเช่นกัน ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ จินเพ่ยอวิ๋นถึงโมโหขนาดนี้
ทุกคนอดมองเฉินโม่ไม่ได้ ตกตะลึงในใจ “เด็กคนนี้มาจากไหนกัน ทำไมทำให้จินเพ่ยอวิ๋นทำถึงขนาดนี้!”
มู่หรงยานเอ๋อร์มองเฉินโม่อย่างตกใจเช่นกัน ในแววตาเหมือนคิดอะไร เหมือนเธอจะเข้าใจแล้วว่า ทำไมในงานวันเกิดของหยางเชี่ยนเชี่ยน ฉู่เหวินสง ผู้มีอิทธิพลแห่งอู่โจว ถึงนอบน้อมกับเฉินโม่ เพียงเพราะโทรศัพท์แค่สายเดียว
เจิ้งว่านหาวที่กำลังประสบกับวิกฤต ตกใจจนเข่าอ่อน เกือบทรุดลงไปบนพื้น เขาคิดไม่ถึงว่า จินเพ่ยอวิ๋นจะพูดรุนแรงขนาดนี้ เพราะเด็กม.ปลายที่ไม่รู้มาจากไหน!
เจิ้งว่านหาวมองเฉินโม่อย่างตกตะลึง แววตาเต็มไปด้วยความสงสัย เด็กคนนี้เป็นพวกบ้านนอก ที่มาจากอำเภอเล็กๆ จริงเหรอ
เจิ้งซิ่วลี่ยังมีท่าทีไม่รู้ที่เป็นที่ตาย มองจินเพ่ยอวิ๋นอย่างไม่สบอารมณ์ พูดอย่างเย็นชาว่า “เธอเป็นใคร คิดไม่ถึงว่าจะกล้าพูดโอ้อวดแบบนี้ ว่านหาว กรุ๊ป จะอยู่หรือไม่ เกี่ยวอะไรกับเธอ”
จู่ๆ บริเวณรอบๆ มีคนหัวเราะเยาะออกมา แววตาที่มองเจิ้งว่านหาว แฝงไปด้วยความสงสาร หลานสาวไร้สมองแบบนี้ เป็นความเศร้าใจของเจิ้งว่านหาวจริงๆ
เจิ้งว่านหาวตกใจจนตัวสั่น ตบหน้าเจิ้งซิ่วลี่ไปหนึ่งที “หุบปาก!”
เขาจะไม่ลืมว่า หายนะในวันนี้ เจิ้งซิ่วลี่เป็นคนก่อขึ้น ถ้าไม่เห็นแก่ที่เป็นญาติกัน เจิ้งว่านหาวแทบจะตบยัยเด็กไม่รู้ความคนนี้ให้ตายไปเลย
เจิ้งซิ่วลี่โดนตบจนอึ้งไป น้ำตานองหน้า มองเจิ้งว่านหาวอย่างไม่เข้าใจ “คุณลุง ตบหนูทำไม เธออายุมากกว่าฉันไม่กี่ปี จะกลัวเธอไปทำไม!”
เจิ้งว่านหาวมองเจิ้งซิ่วลี่ด้วยสีหน้าหมดทางเยียวยา ไม่สนใจเธออีก รีบประสานมือทำความเคารพจินเพ่ยอวิ๋น ยิ้มแหยแล้วพูดว่า “คุณหนูจิน หลานสาวผมไม่รู้ความ ล่วงเกินคุณ ได้โปรดอภัยให้ด้วย!”
จินเพ่ยอวิ๋นส่ายหน้า “ล่วงเกินฉันไม่เป็นไร แต่ล่วงเกินคุณเฉิน อภัยให้ไม่ได้! อยากให้ฉันอภัยให้ ง่ายมาก แค่คุณเฉินอภัยให้คุณ ฉันก็ไม่คัดค้าน”
ทุกคนเปลี่ยนมุมมอง ของระดับความสำคัญที่จินเพ่ยอวิ๋นมีต่อเฉินโม่อีกครั้ง
เว่ยจื่อหยุนมองเฉินโม่ ดวงตาฉายแววริษยา “ไอ้หมอนี่เป็นใคร ทำไมจินเพ่ยอวิ๋นถึงให้ความสำคัญขนาดนี้”
เจิ้งว่านหาวสีหน้าเต็มไปด้วยความอับอายและรู้สึกผิด หันไปมองเฉินโม่ ก้มหัวแล้วพูดว่า “คุณเฉิน หลานสาวผมล่วงเกินไปมาก คุณได้โปรดเห็นแก่การเป็นเพื่อน อย่าถือสาหาความเธอเลยนะครับ!”
เฉินโม่สีหน้าราบเรียบ ไม่พูดอะไร
เจิ้งว่านหาวกัดฟันกรอด รีบก้มหัวต่ำลงอีก “ผมขอโทษคุณเฉินแทนเธอ คุณเฉินได้โปรดอภัยให้ด้วย!”
เฉินโม่ยังคงไม่พูดอะไร มองเจิ้งว่านหาวเงียบๆ
มู่หรงยานเอ๋อร์ที่อยู่ข้างๆ ส่งเสียงหึอย่างเย็นชา “คุณแค่ขอโทษแทนคนอายุน้อย แล้วคุณไม่ผิดเหรอ ไม่มีความจริงใจสักนิด ยังหวังให้เฉินโม่อภัยให้งั้นเหรอ ฝันไปเถอะ!”
สายตาที่จินเพ่ยอวิ๋นมองเจิ้งว่านหาวยิ่งเย็นชา
สายตาที่ทุกคนมองเจิ้งว่านหาวยิ่งดูหมิ่น ให้คนอายุน้อยแบกรับความผิดทั้งหมด พฤติกรรมของเจิ้งว่านหาว กล้าทำแต่ไม่กล้ารับชัดๆ