แดนนิรมิตเทพ – บทที่ 170

บทที่ 170
เว่ยจื่อหยุนแอบมีจิตใจอาฆาตเฉินโม่อย่างเงียบๆ
จินเพ่ยอวิ๋นจ้องเจิ้งว่านหาวอย่างเย็นชา “เจิ้งว่านหาว ฉันให้โอกาสคุณแล้ว ในเมื่อคุณไม่รักษาเอาไว้ งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ!”
เจิ้งว่านหาวตกใจมาก เดิมทีคิดว่าเว่ยจื่อหยุนออกมาแก้หน้าให้ เฉินโม่กับจินเพ่ยอวิ๋นต้องไว้หน้าแน่นอน ไม่คิดว่าเฉินโม่จะแข็งแกร่งขนาดนี้ พูดไม่กี่คำ ก็ทำให้เว่ยจื่อหยุนโมโห ส่วนจินเพ่ยอวิ๋นไม่คำนึงที่จะแตกหักกับเว่ยจื่อหยุน เพื่อเฉินโม่!
นี่ทำให้เจิ้งว่านหาวช็อกไปเลย
เจิ้งว่านหาวพูดอ้อนวอนเบาๆ “คุณหนูจิน ผมจะขอโทษคุณเฉิน ได้โปรดให้โอกาสผมอีกครั้ง!”
จินเพ่ยอวิ๋นเกลียดที่เขานั่งภูชมเสือกัดกันเมื่อกี้ สุดท้ายทำให้เธอล่วงเกินเว่ยจื่อหยุน จินเพ่ยอวิ๋นจึงไม่ปฏิบัติกับเจิ้งว่านหาวดีอะไรขนาดนั้น
“ขอโทษตอนนี้ สายไปแล้ว พาเจิ้งว่านหาวกับคนที่เข้าพามาออกไป ต่อไปที่นี่ไม่ต้อนรับคนของว่านหาว กรุ๊ป!” จินเพ่ยอวิ๋นแผดเสียงอย่างเย็นชา
“คุณหนูจิน ผมสำนึกผิดแล้ว ให้โอกาสผมอีกครั้งเถอะ!” เจอความโมโหของจินเพ่ยอวิ๋น เจิ้งว่านหาวไม่สนใจหน้าตา ละทิ้งศักดิ์ศรี แต่ก็ช่วยไม่ได้ เพราะเขาล่วงเกินคนที่ขนาดตระกูลจิน ยังไม่กล้าล่วงเกิน!
เจิ้งซิ่วลี่โดนไล่ออกไปพร้อมกับเจิ้งว่านหาว ก่อนจะไป ยังมองเฉินโม่ด้วยสีหน้าอึ้งๆ จนถึงตอนนี้เธอยังไม่เข้าใจ ทำไมผู้หญิงเก่งคนนั้นต้องช่วยเฉินโม่ เฉินโม่มีอะไรคู่ควรให้เธอทำแบบนี้
ไล่เจิ้งว่าหาวออกไปแล้ว จินเพ่ยอวิ๋นหันมามองหัวหน้าหลิว พูดอย่างเย็นชาว่า “หัวหน้ารักษาความปลอดภัย นายก็ไม่ต้องทำแล้วเหมือนกัน กลับไปฉันจะคิดบัญชีกับนาย!”
หัวหน้าหลิวทรุดลงบนพื้น หน้าซีดเผือด ไม่กล้าแม้แต่จะขอร้อง
จินเพ่ยอวิ๋นมองเฉินโม่ ยิ้มน่าหลงใหล “คุณเฉิน เชิญตามฉันมา!”
เฉินโม่มองมู่หรงยานเอ๋อร์ พยักหน้าให้เธอ เดินออกไปกับจินเพ่ยอวิ๋น ภายใต้แววตาริษยาของเว่ยจื่อหยุน
ในห้องพักผ่อน จินเพ่ยอวิ๋นรินชาให้เฉินโม่ ถามอย่างนอบน้อมว่า “เฉินไต้ซือ คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
เรื่องโลกบู๊ เฉินโม่ไม่จำเป็นต้องปิดบังจินเพ่ยอวิ๋น พูดอย่างราบเรียบว่า “ฉันจะไปเขาหลิงอู่ ได้ยินว่าที่นี่มีงานประมูล เลยเข้ามาดู คิดไม่ถึงว่าจะเจอเรื่องมากมายขนาดนี้”
“ใช่สิ ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่ล่ะ”
จินเพ่ยอวิ๋นหัวเราะ แล้วพูดว่า “ตอบตามตรง อันที่จริงที่นี่เป็นธุรกิจของพ่อฉัน ฉันมาดูแลจัดการแทนเขา”
เฉินโม่พูดอย่างสงสัย “เจ้าสี่จิน”
ได้ยินเฉินโม่เรียกชื่อเล่นพ่อ จินเพ่ยอวิ๋นดูกระอักกระอ่วนเล็กน้อย “ใช่ค่ะ!”
เฉินโม่อดหัวเราะออกมาไม่ได้ “เจ้าสี่จิน ทำอะไรวุ่นวายจริงๆ ฉู่เหวินสงเป็นน้องของเขา ยังมาจัดงานประมูลใหญ่ ในสถานที่ยากจน ห่างไกล และการคมนาคมไม่สะดวกแบบนี้ คนตระกูลจินแต่ละคน เป็นพวกเรื่องมากตามคาด”
ได้ยินเฉินโม่ประเมินตระกูลจิน จินเพ่ยอวิ๋นทำได้เพียงยิ้มแหย
“ใช่สิ ประมูลครั้งนี้ มีของอะไรเหรอ ฉันได้ยินว่ามีเครื่องรางชิ้นหนึ่ง จริงไหม” เฉินโม่ถามขึ้น
จินเพ่ยอวิ๋นส่ายหน้า “เรื่องนี้ฉันไม่แน่ใจ ฉันรับผิดชอบจัดการแค่สถานที่ประมูล ส่วนเรื่องการโปรโมทและประมูล มีผู้เชี่ยวชาญเป็นคนรับผิดชอบ แต่ฉันพาคุณไปดูได้ สินค้าที่จะประมูลครั้งนี้ วางอยู่ในห้องสะสม”
เฉินโม่จิตใจวูบไหว นี่สะดวกขึ้นเยอะมาก
“โอเค พาฉันไปดูสิ”
จินเพ่ยอวิ๋นพาเฉินโม่ไปยังห้องสะสม ชั้นบนสุดของอาคาร
บนชั้นในห้องสะสม มีของวางอยู่ไม่น้อย มีบางอันฝุ่นหนาเป็นชั้น
“เฉินไต้ซือ ของไม่กี่ชิ้นทางด้านนั้น คือของที่จะประมูลครั้งนี้ค่ะ ส่วนของชิ้นอื่น คุณดูได้เหมือนกัน ถ้าชอบ เอาไปได้เลยค่ะ”