แดนนิรมิตเทพ – บทที่ 176

บทที่ 176
“แก!” ซุนจิ้งไฉโมโหจนปอดจะระเบิด แต่ทำอะไรมู่หรงยานเอ๋อร์ไม่ได้ ถ้าเป็นลูกสาวเขา เขาตีได้ แต่เขาไม่กล้าตีคนของตระกูลมู่หรง
เฉินโม่มองซุนจิ้งไฉ ด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มสะใจ ทำให้ซุนจิ้งไฉแค้นจนกัดฟันกรอด
อายู่ที่อยู่ข้างๆ เห็นท่าทางกลืนไม่เข้าคายไม่ออกของซุนจิ้งไฉ จึงออกมาแก้หน้าว่า “นายท่าน ในเมื่อน้องเฉินโม่เป็นนักบู๊เหมือนกัน ให้เขาไปกับพวกเราเถอะครับ แค่มีคนเพิ่มมาคนเดียว ไม่เป็นไรหรอกครับ”
ซุนจิ้งไฉจ้องมู่หรงยานเอ๋อร์ มู่หรงยานเอ๋อร์จ้องกลับอย่างไม่กลัวเช่นกัน
สุดท้าย ซุนจิ้งไฉจึงประนีประนอม “ได้ งั้นก็ให้เขาตามไปด้วย แต่พวกนายต้องฟังฉันตลอดทาง ถ้าฉันไม่อนุญาต ห้ามทำอะไรคนเดียว!”
“ได้ หนูรับรองว่าจะเชื่อฟัง ขอบคุณคุณลุง!” มู่หรงยานเอ๋อร์ยิ้มออกมา ความโกรธเมื่อกี้แค่แกล้งทำ ส่วนซุนจิ้งไฉโกรธจนจะกระอักเลือดออกมา
ซุนจิ้งไฉจ้องเฉินโม่อย่างเย็นชา แม้ไม่พูดอะไร แต่เฉินโม่อ่านแววตาเขาออก “ไอ้เด็กน้อย ถ้าอยู่เป็น ก็อยู่ให้ห่างยานเอ๋อร์ซะ!”
เฉินโม่หารถพร้อมกับพวกซุนจิ้งไฉ ภาพเดิมเกิดขึ้นอีกแล้ว ไม่มีใครยอมไปเขาหลิงอู่
เห็นเวลาใกล้เที่ยง ซุนจิ้งไฉและคนอื่น ทำได้เพียงใช้วิธีรองลงมา แค่ถึงริมเขาหลิงอู่ก็พอ ส่วนที่เหลือ พวกเขาเดินเอง
ภายใต้สิ่งล่อใจที่เป็นค่ารถ 10 เท่า ในที่สุดก็หารถได้สามคัน พาซุนจิ้งไฉกับเฉินโม่และพวก ไปยังเขาหลิงอู่
ระหว่างทาง คนขับรถคนนั้น เล่าเรื่องอสูรกายที่เขาหลิงอู่ให้เฉินโม่ฟังไม่หยุด เกลี้ยกล่อมพวกเขา ไม่ให้เข้าไปในเขาหลิงอู่
เฉินโม่และคนอื่น มาเพราะความต้องการ แน่นอนว่าไม่ถอดใจกลางทางอยู่แล้ว โดนซุนจิ้งไฉหาข้ออ้างรับมือกลับไป
รถมาถึงบริเวณรอบนอกเขาหลิงอู่ ไม่ว่าจะพูดอย่างไร คนขับรถทั้งสามคน ไม่ยอมเข้าไปด้านในอีก
จนปัญญา เฉินโม่และพวก ทำได้เพียงลงจากรถ เตรียมเดินเท้า เข้าไปในเขาหลิงอู่
มองเขาหลิงอู่ ที่มีเมฆหมอกบดบังด้านหน้า เฉินโม่จิตใจวูบไหว “ภูเขาสูงและชันขนาดนี้ ไม่แน่อาจมีชี่ทิพย์อุดมสมบูรณ์ก็ได้”
ซุนจิ้งไฉถอนหายใจอย่างเอือมระอา “เส้นทางต่อไป ทำได้เพียงเดินกันเองแล้ว”
มู่หรงยานเอ๋อร์กลับตื่นเต้นมาก “คุณลุง หนูคิดว่าเดินเองดีมากเลย สามารถชมวิวข้างทาง อันที่จริง วิวที่นี่ไม่เลวเลยนะ อากาศสดชื่นกว่าอู่โจวด้วย”
พูดจบ มู่หรงยานเอ๋อร์อ้าแขนทั้งสองข้าง สูดหายใจลึก สีหน้าพอใจ
เฉินโม่สัมผัสได้นานแล้วว่า ชี่ทิพย์ที่แฝงอยู่ในอากาศที่นี่ รุนแรงกว่าเขตเมืองมาก ดังนั้นจึงคาดเดาว่า ในเขาหลิงอู่ จะมีสถานที่ที่มีชี่ทิพย์อุดมสมบูรณ์ซ่อนอยู่
“ต่อไปถ้าฉันมีเวลา จะวางค่ายกลรวมพลังทิพย์ขนาดใหญ่ที่อู่โจว เมื่อถึงตอนนั้น อากาศที่นั่นจะสดชื่นกว่าที่นี่ เป็นพันเป็นหมื่นเท้า” เฉินโม่เห็นท่าทางตื่นเต้นของมู่หรงยานเอ๋อร์ จึงหัวเราะแล้วเอ่ยขึ้น
มู่หรงยานเอ๋อร์พูดอย่างมีความสุขว่า “จริงเหรอ เฉินโม่ นายอย่าหลอกฉันนะ!”
“วางใจเถอะ คนอย่างเฉินโม่ คำพูดน่าเชื่อถือมาตั้งแต่ไหนแต่ไร”
ซุนจิ้งไฉส่งเสียงหึอย่างเย็นชา “เด็กไม่รู้ฟ้าสูง แผ่นดินต่ำ ก็คุยโวโอ้อวด ถ้านายวางค่ายกลแบบนั้นได้ แล้วจะดั้นด้นเป็นพันลี้ มาที่นี่ทำไม”
มู่หรงยานเอ๋อร์จ้องซุนจิ้งไฉอย่างไม่พอใจ “คุณลุง ทำไมเอาแต่เล่นงานเฉินโม่ล่ะ!”
ซุนจิ้งไฉหัวเราะเย็นชา “ฉันแค่พูดความจริงเท่านั้น ทำไมฉันต้องเล่นงานเด็กอย่างเขาด้วย”
มู่หรงยานเอ๋อร์มองซุนจิ้งไฉอย่างเหนื่อยใจ หันไปมองเฉินโม่ แล้วพูดแกมขอโทษว่า “เฉินโม่ นายอย่าโกรธนะ คุณลุงฉันดีทุกอย่าง แค่ปากร้ายมากเท่านั้น!”
มองซุนจิ้งไฉข้างๆ ที่โมโหเป็นอย่างมาก เฉินโม่หัวเราะ แล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร!”