แดนนิรมิตเทพ – บทที่ 174

บทที่ 174
เว่ยจื่อหยุน รวมไปถึงพวกลูกน้องด้านหลัง อดเสียวสันหลังวาบไม่ได้ พวกเขาเคยเห็นพลังที่อู๋ไต้ซือแสดงออกมา กลืนกินคนเป็นๆ เข้าไปทั้งคน ฉากนั้นน่ากลัวจนพวกเขาไม่กล้าจินตนาการ
ซุนจิ้งไฉพามู่หรงยานเอ๋อร์ที่มองไปรอบๆ ออกจากงานประมูล มาหารถไปเขาหลิงอู่ อยู่ข้างทาง
ซุนจิ้งไฉมองชายหนุ่มข้างๆ แล้วถามว่า “อายู่ ถ้าได้ยาวิเศษที่เขาหลิงอู่ จะทำให้นายยกระดับพละกำลังได้เท่าไร”
อายู่แววตาเป็นประกาย “นายท่าน ถ้าได้ยาวิเศษ ผมมั่นใจว่าจะเข้าสู่แดนในได้ กลายเป็นนักบู๊แดนในในตำนานได้ครับ!”
ซุนจิ้งไฉมองไปรอบๆ อย่างหวาดระแวง มีคนแปลกหน้าจำนวนมาก เดินออกมาจากงานประมูล ส่วนใหญ่เป็นผู้อาวุโสกับวัยกลางคน สีหน้าแต่ละคนเคร่งขรึม บนตัวมีออร่าเย็นชาเย่อหยิ่ง แผ่ออกมาเบาๆ
แม้ซุนจิ้งไฉไม่ใช่นักบู๊ แต่ดูออกว่า คนพวกนั้นไม่ใช่คนธรรมดา น่าจะเหมือนอายู่ ล้วนเป็นนักบู๊ในตำนาน
“เฮ้อ อยากได้ยาวิเศษพวกนั้น กลัวว่าจะไม่ง่ายน่ะสิ!” ซุนจิ้งไฉถอนหายใจออกมา
อายู่แววตาหม่นหมอง ประสานมือ แล้วพูดว่า “นายท่าน ในบริเวณร้อยเมตรแถวนี้ ผมสัมผัสถึงการมีอยู่ของนักบู๊ 7-8 คน มีหนึ่งคน พละกำลังแข็งแกร่งกว่าผม เราไม่ต้องไปเขาหลิงอู่แล้ว ผมจะให้นายท่านเป็นอันตรายเพราะผมไม่ได้!”
แววตาซุนจิ้งไฉเย็นชา มองภูเขาสูงตระหง่าน ความแน่วแน่ผุดขึ้นมาบนใบหน้า “ตอนนั้นฉันช่วยนาย ตอนตกอยู่ในอันตราย แต่นายกลับละทิ้งศักดิ์ศรีนักบู๊ ยอมให้ฉันเป็นเจ้านาย ติดตามฉันไปตลอดชีวิต ถ้าแค่ยาวิเศษ ฉันยังไม่กล้าช่วงชิงมาให้นาย ฉันคงดูถูกแม้แต่ตัวเอง”
ซุนจิ้งไฉหันหน้ามามองชายหนุ่ม “อายู่ ยาวิเศษนี้ ฉันต้องเอามาให้นายให้ได้!”
พูดจบ ออร่ารุนแรงแผ่ออกจากตัวซุนจิ้งไฉ นี่เป็นท่าที ที่ผู้มีอิทธิพลควรมี
อายู่ซาบซึ้ง จนดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำ โค้งคำนับ แล้วพูดว่า “บุญคุณของนายท่าน อายู่ตายไป ก็มิอาจชดใช้ให้ได้!”
ซุนจิ้งไฉจับมืออายู่ ประคองเขาขึ้นมา ตบไหล่เขาอย่างแรง
ทันใดนั้น มู่หรงยานเอ๋อร์ เห็นร่างผอมบางด้านหน้า พูดอย่างดีใจว่า “คุณลุง หนูเห็นเฉินโม่แล้ว ที่แท้เขายังไม่ไป”
ซุนจิ้งไฉมองตามที่มู่หรงยานเอ๋อร์ชี้ไป เห็นเฉินโม่ กำลังเดินมาทางนี้ สีหน้าเย็นชาทันที
“ทำไมไอ้เด็กนี่ยังไม่ไป อย่าบอกนะว่าจงใจรอยานเอ๋อร์ที่นี่” คิดได้เช่นนี้ แววตาซุนจิ้งไฉยิ่งเยือกเย็น
“ยานเอ๋อร์ เราไปทางนั้นกัน!” ซุนจิ้งไฉดึงมือมู่หรงยานเอ๋อร์ไป
มู่หรงยานเอ๋อร์ดิ้น มองซุนจิ้งไฉอย่างไม่เข้าใจ “คุณลุง ทำอะไรน่ะ หนูจะไปทักทายเฉินโม่”
พูดจบ ไม่รอให้ซุนจิ้งไฉเอ่ยปาก มู่หรงยานเอ๋อร์ วิ่งไปทางเฉินโม่ วิ่งพลางตะโกนออกมาว่า “เฉินโม่ ฉันอยู่นี่!”
เฉินโม่กำลังหดหู่เงียบๆ เขาเพิ่งออกจากร้านน้ำชา หารถไปยังเขาหลิงอู่ ถามคนขับรถอีก 5 คน ยังคงไม่มีใครยอมไป แค่เฉินโม่พูดว่าเขาหลิงอู่ คนขับรถพวกนั้น พากันส่ายหน้าปฏิเสธ ทำหน้าหวาดกลัว มีคนขับรถ 2 คนหวังดีเตือนไม่ให้เฉินโม่ไป
ได้ยินเสียงตะโกนของมู่หรงยานเอ๋อร์ เฉินโม่อึ้งเล็กน้อย จากนั้นรีบเดินเข้าไป ส่วนการเตือนของซุนจิ้งไฉ เฉินโม่ทำเหมือนอากาศ
“เฉินโม่ นายกลับอู่โจวตอนไหน” มู่หรงยานเอ๋อร์วิ่งมาข้างเฉินโม่ หอบเล็กน้อยจนหน้าอกกระเพื่อม แล้วถามอย่างมีความสุข