แดนนิรมิตเทพ – บทที่ 171

บทที่ 171
เฉินโม่พยักหน้า มองของบนชั้นแต่ละแถว ไม่มีของที่สนใจสักชิ้น
จากนั้น เฉินโม่เดินไปตรงของที่เตรียมประมูลครั้งนี้ ของไม่กี่ชิ้นด้านหน้า ไม่มีอะไรพิเศษ มีเพียงชิ้นสุดท้าย ที่เป็นมีดสั้น ยาว 7 นิ้ว ทำให้เฉินโม่ตะลึงเล็กน้อย!
มีดสั้น เล็กกะทัดรัดมาก ไม่มีปลอกมีด บนตัวมีดมีแสงสีเขียวสว่างขึ้นมา แถมยังบางมาก ยาวเพียง 7 นิ้วเท่านั้น กว้างประมาณ 2 นิ้ว ไม่รู้ว่าทำจากวัสดุอะไร
ดูเหมือนว่า มีดสั้นนี้ไม่มีอะไรพิเศษ เหมือนของเล่นเด็ก แต่บนมีดสั้นอันนี้ เฉินโม่สัมผัสได้ถึงพลังทิพย์บริสุทธิ์
พลังทิพย์นั้น ไม่ใช่ชี่แท้ของนักบู๊ แต่เป็นพลังทิพย์แท้จริงที่ผู้บำเพ็ญเซียนหลงเหลือเอาไว้ แม้พลังทิพย์จะเบาบางมาก แต่ยืนยันได้ว่าเจ้าของมีดสั้นเล่มนี้ คือผู้บำเพ็ญเซียน
อีกทั้งมีดสั้นเล่มนี้ ไม่ใช่ของธรรมดา น่าจะเป็นกระบี่ฟ้าดวงชะตาของเซียนกระบี่
แม้ในเหล่าเทพเซียนมากมาย เซียนกระบี่ เป็นหนึ่งในสาขาที่แข็งแกร่งมาก มีฉายาว่ากระบี่เดียวทำลายสรรพสิ่ง รวดเร็วมาก การโจมตีแข็งแกร่ง รับมือได้ยากมาก ทำให้ผู้บำเพ็ญเซียนปวดหัวไม่หยุด
“ดูเหมือนว่า เครื่องรางที่คนพูดถึงกัน คงจะเป็นกระบี่ฟ้าดวงชะตาเล่มนี้”
“แค่กระบี่ฟ้าดวงชะตาเล่มนี้ ไม่ได้หายไปตามการตายของเจ้าของ เห็นได้ชัดว่าตอนเจ้าของกระบี่ฟ้ามีชีวิตอยู่ ต้องแข็งแกร่งมาก ทำให้กระบี่ฟ้าดวงชะตาหลุดพ้นจากร่าง และคงอยู่ได้”
“แต่น่าเสียดายที่อายุของกระบี่ฟ้าดวงชะตา ยาวนานเกินไป พลังทิพย์ที่หลงเหลืออยู่จึงน้อยมาก ไม่สามารถคาดเดาผลการฝึกตนของเจ้าของในตอนนั้นได้”
“แต่มันง่ายสำหรับฉัน แค่ฉันเข้าสู่ขั้นสามแดนรวมพลัง ก็สามารถเลือกอิทธิฤทธิ์ปาฏิหาริย์กระบี่ฟ้าอย่างหนึ่ง มาฝึกได้หนึ่งอย่าง มีวิธีโจมตีของเซียนกระบี่”
เฉินโม่หันไปมองจินเพ่ยอวิ๋นที่ยืนนอบน้อมข้างๆ แล้วพูดว่า “ฉันต้องการมีดสั้นเล่มนี้ ราคาเท่าไร”
“แค่กระบี่ฟ้าดวงชะตาเล่มนี้ ไม่ได้หายไปตามการตายของเจ้าของ เห็นได้ชัดว่าตอนเจ้าของกระบี่ฟ้ามีชีวิตอยู่ ต้องแข็งแกร่งมาก ทำให้กระบี่ฟ้าดวงชะตาหลุดพ้นจากร่าง และคงอยู่ได้”
จินเพ่ยอวิ๋นก้มตัว หัวเราะแล้วพูดว่า “ในเมื่อเฉินไต้ซือชอบ สามารถเอาไปได้เลยค่ะ ฉันจะกล้ารับเงินคุณได้ยังไง!”
เฉินโม่ก็ไม่เกรงใจเช่นกัน เก็บมีดสั้นเล่มนั้นเอาไว้ มองจินเพ่ยอวิ๋นแล้วพูดว่า “ฉันติดหนี้น้ำใจตระกูลจินหนึ่งอย่าง”
จินเพ่ยอวิ๋นดีใจเป็นอย่างมาก น้ำใจของเฉินโม่ อย่าว่าแต่มีดสั้น ที่ไม่รู้ทำจากอะไรเลย แม้เอาของที่ประมูลทั้งหมดมอบให้เฉินโม่ ก็คุ้มค่า
แต่สีหน้าจินเพ่ยอวิ๋นไม่แสดงอารมณ์ใด ก้มตัวแล้วพูดว่า “เฉินไต้ซือจริงจังไปแล้ว!”
“เธอทำงานต่อเถอะ ฉันขอตัวก่อน” เฉินโม่พูดอย่างราบเรียบ แล้วหันหลังเดินออกไป
“เฉินไต้ซือ เดี๋ยวฉันไปส่งค่ะ” จินเพ่ยอวิ๋นส่งเฉินโม่ออกไป
ในห้องโถง มีคนมาเยอะขึ้นแล้ว งานประมูลใกล้เริ่มขึ้น ทุกคนล้วนนั่งกันหมดแล้ว เห็นจินเพ่ยอวิ๋นเดินออกมาจากหลังเวที พร้อมกับเฉินโม่ ทุกคนพากันมองไปยังทั้งสองคน
เว่ยจื่อหยุนจ้องเฉินโม่ สีหน้าร้ายกาจ พูดกับผู้อาวุโสหัวล้านข้างๆ ว่า “อู๋ไต้ซือ ผมจัดการเรื่องที่คุณกำชับเรียบร้อยแล้ว คุณต้องกำจัดไอ้เด็กนั่นออกไปนะครับ เขาจะกลายเป็นอุปสรรคใหญ่ของผม ในการตามจีบจินเพ่ยอวิ๋น”
ผู้อาวุโสหัวล้านข้างๆ หัวเราะอย่างน่ากลัว “วางใจเถอะ จัดการเขา ง่ายเหมือนกับขยี้มดตัวหนึ่ง รองานประมูลจบ ฉันจะลงมือ ดูว่าเครื่องรางนั่นคืออะไรกันแน่”
“ได้” เว่ยจื่อหยุนเผยยิ้มโหดเหี้ยม
เฉินโม่ออกจากงานประมูล เตรียมหารถไปเขาหลิงอู่ เพราะเขาหลิงอู่ห่างไกลจากเมือง การคมนาคมไม่สะดวก ถนนหนทางก็ไม่ดี แม้ให้ค่ารถสองเท่า ก็ไม่ค่อยมีคนยอมไป
เฉินโม่ถามคนขับรถแท็กซี่ข้างทางสองคน อีกฝ่ายพากันปฏิเสธ เฉินโม่เหนื่อยใจ ทำได้เพียงหารถคันต่อไป
ขณะนั้น มีวัยรุ่นเดินมาข้างเฉินโม่ ประสานมือคำนับเฉินโม่ “คุณเฉิน นายท่านตระกูลเราเชิญคุณครับ!”