แดนนิรมิตเทพ – บทที่ 209

ฉู่เหวินสงและผู้มีอิทธิพลคนอื่นๆตกใจ ในใจแอบร้องว่าแย่แล้ว อาการบาดเจ็บของเฉินซงจื่อยังไม่หายดี จะสู้ต่อได้ยังไง?
เฉินซงจื่อเพียงแค่ขมวดคิ้ว เดินออกไปโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย: “ถ้าแกจะสู้ ฉันก็สู้จนถึงที่สุด!”
“หึหึ ครั้งนี้ฉันจะกลืนกินวิญญาณของแก!” หวงซื่อหรงตะโกนออกมา ปล่อยวิญญาณหยินเมนหลักออกมา
เงาดำเงาหนึ่งพุงไปทางเฉินซงจื่อ หวงซื่อหรงได้อัญเชิญวิญญาณร้ายมาอีกห้าตัว เพื่อช่วยต่อสู้อยู่ข้างๆ
สุดท้าย หวงซื่อหรงหายใจเข้าลึก ๆ เสื้อผ้าพองขึ้น ทั้งตัวบวมใหญ่ขึ้นเป็นสามเท่า หมัดโจมตีไปที่เฉินซงจื่อ
เผชิญหน้ากับการโจมตีของหวงซื่อหรงที่ดุเดือด เฉินซงจื่อก็เกิดตกใจ แต่ใบหน้ากลับสงบนิ่ง: “ครั้งที่แล้วฉันสู้กับเขา เขาปล่อยแค่วิญญาณหยินเมนหลักกับวิญญาณร้าย ตัวเขาเองไม่ได้ลงมือ ตอนนี้ดูแล้วพลังของเขาเองถึงจะแข็งแกร่งที่สุด ครั้งที่แล้วพวกเขาก็แค่ทดสอบ อยากจะรู้ความแข็งแกร่งของอาจารย์โดยการทดสอบฉัน ครั้งนี้ต้องการจะลงมือฆ่าล่ะสิ”
“น่าเสียดาย พวกเขาไม่มีวันรู้หรอกว่าอาจารย์แข็งแกร่งถึงขั้นไหน!”
เฉินซงจื่อหัวเราะเยาะ ใช้หมัดเทพเทียนเสวียนแบบย่อ ต่อยหมัดออกไป
“บุกเขา!”
ปั้ง!
หมัดเดียวกระแทกหวงซื่อหรง และยังมีวิญญาณหยินเมนหลัก ยิ่งไปกว่านั้นได้ฆ่าวิญญาณร้ายเหล่านั้นตาย แต่เฉินซงจื่อก็ถูกพลังลมปานปั่นป่วนสะท้อนกลับ
พลังมืดหนึ่งฉวยโอกาสจากจิตวิญญาณของเขา เฉินซงจื่อทำได้เพียงตั้งสติและต่อต้าน
หวงซื่อหรงหัวเราะแปลกๆออกมา: “วรยุทธ์ของแกแข็งแกร่งมาก ใช้แต่ละครั้งจะต้องสิ้นเปลืองพลังชี่แท้มากแน่นอน ฉันจะดูว่าแกจะใช้พลังวรยุทธ์ที่แข็งแกร่งนี้ได้กี่ครั้ง!”
อ้าปากเป่าออกมา ได้มีวิญญาณร้ายปรากฏออกมาห้าตัว ประกอบกับวิญญาณหยินเมนหลัก โจมตีไปที่เฉินซงจื่ออีกรอบ
ความวิตกกังวลปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเฉินซงจื่อ ที่หวงซื่อหรงพูดไม่ผิด แม้เขาจะเหลือพลังที่แข็งแกร่ง ก็สามารถบุกเขาได้แค่เพียงห้าครั้ง ตอนนี้อาการบาดเจ็บของเขายังไม่หายดี สามารถสู้ได้แค่ไม่กี่ครั้ง แต่ว่าการโจมตีของฝ่ายตรงข้ามดูแล้วไม่น่าจะจบง่ายๆ หากไม่สามารถจัดการกับหวงซื่อหรงได้ทันที เฉินซงจื่อจะต้องแพ้แน่ๆ
หลังจากที่คิดทบทวนแล้ว เฉินซงจื่อตัดสินใจเสี่ยงสักครั้ง
ปล่อยให้วิญญาณหยินเมนหลักและวิญญาณชั่วร้ายทั้งห้าพุ่งเข้ามา เฉินซงจื่อไม่หลบไม่หลีก รอแค่หวงซื่อหรงโจมตีเข้ามาถึง
“บุกเขา!”
เฉินซงจื่อขับเคลื่อนพลังทั้งหมดในร่างกาย หมัดซัดไปที่ร่างของหวงซื่อหรง
ปัง!
หวงซื่อหรงถูกต่อยกระอักเลือดลอยออกไป แขนข้างหนึ่งโดนซัดจนขาด ถ้าเป็นเฉินซงจื่อในระยะสมบูรณ์สุด หมัดนี้สามารถเอาชีวิตของหวงซื่อหรงได้เลย
แต่ว่า เฉินซงจื่อถูกวิญญาณหยินเมนหลักและวิญญาณร้ายฉวยโอกาสทำร้ายวิญญาณของเขา หากไม่ใช่ว่าเฉินซงจื่อบำเพ็ญเป็นนักพรตมาหลายสิบปี ฝึกฝนตนเองมาตั้งแต่เด็ก ความแข็งแกร่งถึงพลังจิต วิญญาณหยินเมนหลักนั้นอีกนิดเดียวก็เกือบจะกลืนกินวิญญาณของเฉินซงจื่อ ถึงแม้ว่าเฉินซงจื่อจะไล่วิญญาณหยินเมนหลักและวิญญาณร้ายทั้งห้านั้นไปได้ วิญญาณของเขาเองก็ได้รับบาดเจ็บหนัก จึงเป็นลมล้มไป
“ท่านพรตเฉิน!”
ฉู่เหวินสงและคนอื่นๆสีหน้าตกใจ ร้อนรนยื่นมือออกไปรับเฉินซงจื่อกลับมา
“ท่านพรตเฉิน?”
ฉู่เหวินสงละคนอื่นๆร้อนใจตะโกนเรียก แต่วิญญาณของเฉินซงจื่อได้รับบาดเจ็บ ไม่รู้สึกตัวเลย
“นี่จะทำยังไงดี? เฉินไต้ซือตอนนี้ก็ยังไม่มา ท่านพรตเฉินจะเป็นหรือตายก็ยังไม่รู้ พวกเราก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของสำนักภูติผี?” เจี่ยจิ้งอานพูดด้วยสีหน้าที่กลัดกลุ้ม
ฉู่เหวินสงและผู้มีอืทธิพลคนอื่นๆ ทุกคนสีหน้าเคร่งขรึม และถอนหายใจ
กู่เชียนซาโยนขวดยาให้กับหวงซื่อหรงหนึ่งขวด: “นี่คือยาต่อกระดูก เอาแขนมาต่อกันก่อน”
หวงซื่อหรงตอบขอบคุณ: “ขอบคุณท่านอาจารย์”
กู่เชียนซาพยักหน้า มองไปที่ศิษย์อีกคน: “เจ้าสี่ เจ้าออกไปจัดการพวกเขา ผู้ใดขัดขืน ฆ่าไม่เว้น!”
เจ้าสี่ที่ตาบอดหนึ่งข้าง ตอบด้วยใบหน้าที่โหดเหี้ยมว่า: “ทางที่ดีฆ่าพวกมันให้หมด วิญญาณหยินเมนหลักของฉันกำลังต้องการพลังวิญญาณมหาศาลพอดี!”