แดนนิรมิตเทพ – บทที่ 253

จบการประชุมคณะกรรมการ หลี่ซู่เฟินพาเวินฉิงมาด้วยพร้อมกัน ไปหาเฉินโม่ที่โรงแรมด้วยความโมโห
ห้องภายในโรงแรม เฉินโม่ที่กำลังหลับตาฝึกฝนอยู่ก็ลืมตาตื่นขึ้น มุมปากปรากฏรอยยิ้มอันอบอุ่นขึ้น
“ไอ้ลูกเวร ออกมานี่ !”
หลี่ซู่เฟินใช้มือทุบประตู ปังปังปัง ประตูที่ถูกทุบถึงกับสั่นเบา ๆ รปภ.สองคนรีบวิ่งขึ้นมาดู เมื่อเห็นว่าเป็นเจ้าของบ้านก็คอหดถอยกลับไปทันที
เฉินโม่เปิดประตู มองไปยังหลี่ซู่เฟินที่กำลังโมโหอยู่ พลางยิ้มแหยะ ๆ ออกไปและพูดว่า “คุณแม่ นี่ท่านจะทำอะไรเนี่ย ? นาน ๆ ทีลูกจะได้มาหา ไหนต้อนรับกันอย่างนี้เล่า ?”
เมื่อเห็นเฉินโม่ที่ยังยิ้มอยู่ได้ เวินฉิงก็ถึงกับมองบน
หลี่ซู่เฟินใบหน้าเย็นชา ตะโกนไปว่า “ไอ้ลูกคนนี้ เก่งมากเนี่ยนะ หลังจากได้กราบไหว้อาจารย์ผู้ยอดเยี่ยม ก็เลยกล้าเมินคุณชายรองจิน แถมยังกล้าเรียกชื่อของคุณท่านจินอีก นี่ไม่รู้หรือไงว่าก่อปัญหาไว้มากแค่ไหน !”
เฉินโม่สีหน้ารู้สึกผิด ครั้งนี้เขาไม่ได้ตั้งใจจะก่อปัญหาขึ้น แต่ที่เขาพูดมาทั้งหมดมันก็เป็นอย่างนั้นจริง ๆ !
ไม่ต้องพูดถึงที่เขาเจอคุณชายรองจินเลย ต่อให้ต้องเจอกับคุณท่านจิน เขาก็คงมีท่าทีเดียวกัน
“คุณแม่ เพื่อตระกูลจินคนเดียว ท่านถึงกับต้องทำกับลูกอย่างนี้เลยหรือ ?” เฉินโม่ร้องบ่นอย่างน้อยใจ “สงสัยว่าผมคงไม่ใช่ลูกของแม่แล้วใช่รึเปล่า ?”
“ไอ้ลูกเวร พูดอะไรน่ะ ?” หลี่ซู่เฟินโมโหขึ้นหน้าดึงหูของเฉินโม่ ออกแรงบิดอย่างแรง แต่ก็ไม่ได้ออกแรงจนสุด เพราะกลัวว่าจะทำให้เฉินโม่เจ็บ
“แกรู้ใช่มั้ยว่าตระกูลจินมีพลังที่น่ากลัวขนาดไหน อย่าว่าแต่เหม่ยหวาของพวกเราเลย ต่อให้เป็นตระกูลเศรษฐีในฮ่านหยางทั้งหมด เมื่ออยู่ต่อหน้าตระกูลจิน ยังไงก็ต้องโค้งศีรษะให้ แต่แกกลับไปปฏิเสธเขา ! แถมยังไปเรียกชื่อคุณท่านจินอีก เมินเฉยตระกูลจิน แกคิดว่ามีอาจารย์ดีแล้วจะไม่สนใจใครเลยก็ได้หรือไง ?”
“วันนี้ฉันจะต้องสั่งสอนแกให้รู้จักหัวนอนปลายเท้าบ้างแล้ว !” หลี่ซู่เฟินตีเฉิมโม่เข้าไปหนึ่งที แต่มันกลับไม่แรงเลย เทียบกับร่างกายของเฉินโม่ตอนนี้ มันออกจะจั๊กจี้ด้วยซ้ำ
แม้ว่าเฉินโม่จะเป็นผู้บำเพ็ญแดนดั่งเทพก็ตาม แต่เมื่อถูกแม่ลงโทษ เขาก็ไม่กล้าตอบโต้ ทำได้แค่ร้องขอเมตตาเมื่อที่ถูกตีโดยไม่ปัดป้อง
“โอ๊ย คุณแม่ ช่วยเบาหน่อยสิ เจ็บไปหมดแล้วเนี่ย ! ผมรู้ว่าทำผิดไปแล้ว โอเคมั้ย ? เบา ๆ สิ !” เฉินโม่แกล้งทำเป็นตะโกนออกไป หลี่ซู่เฟินเกรงว่าจะทำให้เฉินโม่บาดเจ็บจึงหยุดลงมือ
หลี่ซู่เฟินค่อย ๆ หายใจเข้าลึก ๆ จ้องไปที่เฉินโม่ “ไอ้ลูกคนนี้ ดูสิว่าหลังจากนี้จะกล้าทำตัวอวดดีอยู่มั้ย ! การประชุมสูงสุดในวันพรุ่งนี้ แกต้องมากับแม่ หนึ่งคือจะได้พบคนมากมาย ให้แกได้รู้ว่าเหนือคนยังมีคน เหนือฟ้ายังมีฟ้า อีกอย่างก็เพื่อไปขอโทษคุณชายรองจิน ไม่อย่างนั้นคงจะแย่ !”
เฉินโม่สีหน้าดูประหลาด จะให้เขาไปขอโทษคุณชายรองจินงั้นหรือ ? เกรงว่าทั้งตระกูลจินจะรีบมาขอโทษเขาแทนน่ะสิ
ทว่าเฉินโม่กลับไม่มีคำมาอธิบายแม่ของตนเอง หรือต่อให้อธิบายไปแม่เขาก็คงไม่เชื่อ เฉินโม่จึงทำได้เพียงจำใจยอมรับเงื่อนไขของหลี่ซู่เฟิน
ขณะนั้นเอง เฉินซงจื่อและพวกเอียนชิงเฉิงที่ได้ยินเสียง ยืนอยู่หน้าประตูดูเหตุการณ์วุ่นวายที่เกิดขึ้น
มองดูเฉินโม่ที่ถูกสั่งสอนราวกับเด็กน้อย เฉินซงจื่อและซังซังสีหน้าเหม่อลอย เกรงว่าในโลกนี้จะมีเพียงหลี่ซู่เฟินที่เอาชนะเฉินโม่ได้
“เอาล่ะ นั่งลงเถอะ ไหนบอกหน่อยสิว่าเทอมนี้เรียนมาเป็นยังไงบ้าง !” หลี่ซุ่เฟินที่ค่อย ๆ หายโกรธ นั่งบนเก้าอี้ มองไปยังเฉินโม่อย่างเยือกเย็น
เฉินโม่มองไปยังเวินฉิงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ด้วยใบหน้าสะใจ เวินฉิงแทบจะไม่สนใจเขาเลย เธอช่วยอะไรไม่ได้ เฉินโม่จึงทำได้แค่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ทุบหลัง บีบแขนของคุณแม่เท่านั้น
“คุณแม่ แม่พักสักหน่อยเถอะ ผมจะไปรินน้ำร้อนมาให้ เรื่องเรียนน่ะไว้ค่อยคุยแล้วกันนะ !”
เฉินโม่รู้สึกว่าถ้าหากนำผลคะแนนสอบกลางภาคไปให้คุณแม่ดู จะทำให้คุณแม่เป็นลมไปเลยรึเปล่า ? โอ๊ย ได้แต่โทษตัวเองที่เมื่อก่อนเอาแต่ขี้เล่น ตอนนี้เลยต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายแบบนี้