แดนนิรมิตเทพ – บทที่ 247

บทที่ 247
จินเอี๋ยนหยู่ไม่ได้สนใจว่าเฉินโม่จะอายุน้อยกว่าแต่อย่างใด เขาประสานมือคำนับพร้อมกับพูดว่า “ผมจินเอี๋ยนหยู่ รู้สึกประทับใจกับทักษะการยิงธนูของคุณเมื่อสักครู่มาก ไม่ทราบว่าคุณอยากจะเข้าร่วมทีมกีฬาแห่งมณฑล เพื่อไปแข่งขันกีฬาระดับประเทศกับผมรึเปล่า ?”

เหล่าลูกเศรษฐีต่างตกใจ !

คุณชายรองจินเข้ามาโน้มน้าวเฉินโม่ด้วยตนเอง !

ถ้าหากว่าเขาเข้าร่วมการแข่งขันกีฬาระดับประเทศได้ล่ะก็ นั่นก็เท่ากับว่าฐานะของเหล่าลูกเศรษฐีจะได้รับการชุบตัว นี่ทำให้สายตาของเศรษฐีจับจ้องไปยังเฉินโม่ด้วยความอิจฉา

เวินฉิงเองใบหน้าก็เต็มไปด้วยความสุข ชื่อเสียงของตระกูลจินในฮ่านหยางดังก้องไปทั่ว อีกทั้ง ครั้งเธอไปจัดการปัญหาที่ศาลากลาง ก็มักจะเห็นคุณชายรองจินอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่ได้มีโอกาสติดต่อกัน เฉินโม่ที่ถูกเขาเพ่งเล็งอยู่จึงนับว่าเป็นโชคชะตาของเขาจริง ๆ

“เสี่ยวโม่ นี่เป็นโอกาสที่ดีมาก เธอต้องคว้าเอาไว้นะ” เวินฉิงกระซิบเตือนเบา ๆ

ฉือรุ่ยปิงที่อยู่ในฝูงชนใบหน้าเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา ได้แต่กระซิบในใจว่า “ไอ้ขยะเฉินโม่มันทำบุญมาดีเหลือเกิน

แค่การยิงธนูกลับอยู่ในสายตาของคุณชายรองจิน ! นี่ถือเป็นโอกาสดีที่จะได้รู้จักกับคุณชายรองจินด้วย โอกาสแบบนี้ไม่ได้มากันง่าย ๆ หากพลาดโอกาสนี้ไป เกรงว่าต่อไปอาจจะไม่มีโอกาสแล้ว ฉันต้องหาวิธีการอะไรสักอย่างเพื่อเสนอหน้าออกไป อย่างน้อยแค่ได้ช่องทางติดต่อกับเขามาก็ยังดี”

“คุณชายเฉิน เลขาเวิน พวกคุณจะไปไหนอย่าลืมพาฉันไปด้วยสิ ฉันพาพวกคุณมาที่นี่ ก็ต้องพาพวกคุณกลับไปส่งด้วยไม่ใช่หรือไง ไม่อย่างนั้นท่านพ่อต้องตำหนิฉันแน่ !”

ฉือรุ่ยปิงพูดขึ้น รีบเดินเข้าไปหาคนทั้งสอง แต่กลับหยุดลงข้าง ๆ ของจินเอี๋ยนหยู่

“ยินดีที่ได้รู้จักคุณชายรองจินผู้โด่งดัง ผมชื่อว่าฉือรุ่ยปิงมากับพวกเขาทั้งสอง”

เหล่าลูกเศรษฐีมองไปยังฉือรุ่ยปิงด้วยความเหยียดหยาม แต่ในความเหยียดหยามก็มีความชื่นชมอยู่ภายในใจของพวกเขาอยู่บ้าง ที่ฉือรุ่ยปิงยังฉลาดหลักแหลม หาโอกาสเข้าไปพูดคุยกับคุณชายรองจินได้

แต่คนอื่น ๆ กลับไม่ได้โชคดีขนาดนั้น พวกเขาไม่ได้เข้ามาที่นี่พร้อมกับเฉินโม่และเวินฉิง

จินเอี๋ยนหยู่ไม่รู้จักฉือรุ่ยปิง แต่ปกติเขาก็ไม่ดูถูกคน จึงคำนับเขาด้วยเช่นกัน “สหายฉือนี่เอง สวัสดี !”

เวินฉิงที่มองไปยังฉือรุ่ยปิงสีหน้าเต็มไปด้วยความเย็นชา ชายคนนี้ช่างหน้าไม่อายเลยจริง ๆ

เฉินโม่ตอนนี้ใบหน้าเต็มไปด้วยความรังเกียจ ขนาดมองไปยังจินเอี๋ยนหยู่ยังมองไปด้วยสีหน้าเย็นชา “ฉันไม่สนใจ !”

พูดจบ เขาก็ดึงเวินฉิงที่กำลังตกตะลึงอยู่หันเดินไป

“เขา เขาปฏิเสธไปแล้ว ? แถมยังปฏิเสธอย่างหน้าตาเฉย !”

“ไอ้เด็กนี่ หรือว่ามันจะไม่รู้จักคุณชายรองจิน ? ถ้าหากว่าไม่คิดจะเข้าร่วมเป็นนักกีฬาประจำมณฑลด้วย อย่างน้อย ๆ ก็น่าจะคุยกับคุณชายรองจินสักหน่อยสิ โอกาสดีขนาดนี้ที่จะได้ทำความรู้จักกับคุณชายรองจิน กลับถูกไอ้ขยะนี่ทำเสียของหมด น่ารำคาญชะมัด !”

เหล่าลูกเศรษฐีต่างก็ส่ายหน้าด้วยความน่าเสียดาย แอบด่าเฉินโม่อยู่ในใจว่าเขาจะหยิ่งเกินไปแล้ว ไม่ใช่แค่ไม่เห็นคุณชายรองจินอยู่ในสายตา แต่ยังไม่เห็นใครอยู่ในสายตาเลยด้วย

ว่านเหวินโยวมองไปยังเฉินโม่ พลางขมวดคิ้ว จริง ๆ แล้วเขารู้สึกไม่เข้าใจเฉินโม่อยู่ไม่น้อย คุณชายรองจินคือคนที่เขาอยากจะรู้จักด้วย

หากประธานของเหม่ยหวากรุ๊ปอยู่ที่นี่ เขาจะต้องพยายามอย่างที่สุดเพื่อที่จะประจบคุณชายรองจินแน่ แต่เฉินโม่กลับปฏิเสธเขาโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย

ฉือรุ่ยปิงอ้าปากค้าง ใบหน้าเหม่อลอย ยืนอยู่ข้าง ๆ จินเอี๋ยนหยู่ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเขินอาย ต่อให้เขาฝันอยู่ก็คิดไม่ถึงว่าเฉินโม่จะปฏิเสธคำเชิญของคุณชายรองจิน

“ไอ้ขยะนี่ มันปฏิเสธคุณชายรองจิน ! นั่นคือคุณชายรองจินเชียวนะ หนึ่งในบุคคลที่มีชื่อเสียงที่สุดในตระกูลจิน มันกล้าไม่เห็นหัวเขา !”

“รอให้กลับไปเหม่ยหวากรุ๊ปก่อนเถอะ แล้วฉันจะนำเรื่องนี้ไปบอกท่านพ่อ ให้ท่านพ่อนำเรื่องนี้เข้าไปยังที่ประชุม ทำให้ท่านประธานได้รู้ว่าลูกชายของเธอพลาดโอกาสที่จะได้ทำความรู้จักกับตระกูลจิน !”

ฉือรุ่ยปิงนึกถึงหน้าของหลี่ซู่เฟินที่แสดงออกมาเมื่อได้รู้เรื่องนี้เข้า เธอจะต้องผิดหวังจนหน้าเขียวไปเลยล่ะ !

จินเอี๋ยนหยู่สีหน้าดูไม่ดี เกิดความรู้สึกโมโหขึ้นเล็กน้อยในใจ ต่อให้เขาไม่พูดถึงตระกูลจิน ผู้ที่อยู่ในฮ่านหยางก็ไม่มีใครไม่กล้าไม่ให้เกียรติเขา ตำแหน่งเลขาของนายกเทศมนตรีนี้ ไม่ใช่ว่าใครจะสามารถขึ้นมาง่าย ๆ ได้