แดนนิรมิตเทพ บทที่ 646
เฉินโม่ยืนอยู่ที่เดิม เขาแค่สะบัดมือไปทางพานรุ่ยหมิงอย่างสบาย เหมือนกับการตบแมลงวัน ไม่จริงจังแม้แต่น้อย
แต่ผลลัพธ์คือพานรุ่ยหมิงที่ทรงพลัง ถูกพลังฝ่ามือของเฉินโม่กระเด็นออกไปเหมือนนกชนเครื่องบิน
พานรุ่ยหมิงอาเจียนออกมาเป็นเลือด เขาอดทนต่อความเจ็บปวด ใช้มือยันพื้น กึ่งนั่งแล้วมองเฉินโม่ด้วยสีหน้าหวาดกลัว!
“ปรมาจารย์!”
“เป็นไปได้ยังไง! แกอายุไม่น่าจะเกินสิบแปด ถึงแม้ว่าแกจะเริ่มฝึกบู๊ตั้งแต่คลอดออกมา แต่มันก็เป็นไปไม่ได้ที่แกจะสามารถเข้าสู่แดนแปรภาพด้วยอายุน้อยขนาดนี้!”
พานรุ่ยหมิงมองเฉินโม่ เหมือนศัตรูที่เคยพ่ายแพ้ให้เฉินโม่ก่อนหน้านั้น สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ ความจริงแล้วเขาไม่รู้ว่าเฉินโม่ยั้งมือ
เฉินโม่กล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “ฉันเคยบอกแล้วว่าอย่าหาข้ออ้างสำหรับความโง่เขลาและความไร้ความสามารถของพวกแก สำหรับแกแล้ว ปรมาจารย์แดนแปรภาพเป็นการดำรงอยู่ที่ยิ่งใหญ่ แต่สำหรับฉันแล้ว มันเป็นแค่เรื่องของฝ่ามือเดียวเท่านั้น”
พานรุ่ยหมิงเกือบสำลักเลือดตาย ปรมาจารย์แดนแปรภาพเป็นแค่เรื่องของฝ่ามือเดียวเท่านั้น เกรงว่าคงไม่มีคนของโลกฝึกบู๊คนไหนกล้าพูดแบบนี้
ตอนนี้เซี่ยไห่หลงและสมาชิกหน่วยรบพิเศษเทพอินทรีคนอื่น ๆ ต่างตกตะลึงกับการความน่าเกรงขามของเฉินโม่
พวกเขาเคยได้ยินเรื่องของปรมาจารย์แดนแปรภาพมาก่อน ซึ่งมันเป็นการดำรงอยู่เหมือนมังกรบนสวรรค์ แต่เมื่อกล่าวออกมาจากปากเฉินโม่ กลายเป็นแค่เรื่องของฝ่ามือเดียวเท่านั้น
เหล่าสมาชิกของหน่วยรบพิเศษรู้สึกว่าตอนที่พบเฉินโม่ครั้งแรก ท่าทางของเขาไม่ถือว่าจองหอง เมื่อเทียบกับตอนนี้แล้ว เฉินโม่ที่เพิ่งมาถึงหน่วยรบพิเศษเทพอินทรี อ่อนน้อมถ่อมตนมาก!
ความจริงแล้วพวกเขาไม่รู้ว่าเฉินโม่ไม่ได้พูดโอ้อวด แต่มันเป็นสิ่งที่เขาเคยทำจริง ๆ และเคยทำหลายครั้ง ปรมาจารย์แดนแปรภาพสำหรับเฉินโม่เป็นแล้ว เป็นเรื่องของฝ่ามือเดียวจริง ๆ
เพียงแต่พานรุ่ยหมิงที่โง่เขลาไม่รู้เรื่องเหล่านี้ เขารู้สึกว่าเฉินโม่เป็นแค่ปรมาจารย์ธรรมดาเท่านั้น และคนที่สามารถเอาชนะเฉินโม่นั้นมีมากมาย
“เจ้าเด็ก แกอย่าจองหองมากเกินไป ถ้ามีความสามารถจริงๆ ก็ไปร่วมการประชุมบู๊แห่งเจียงหนาน เมื่อถึงเวลานั้นก็จะมีคนจัดการแกเอง แค่กลัวว่าแกจะไม่กล้าไปเท่านั้น!”
วิธีการจิตวิทยาย้อนกลับของพานรุ่ยหมิงหยาบมาก ขอเพียงแค่ไม่ใช่คนโง่เขลาก็สามารถมองออก
เขาไม่สามารถเอาชนะเฉินโม่ได้ แต่ก็อยากจะกู้หน้ากลับคืนมา ดังนั้นพานรุ่ยหมิงจึงทำได้เพียงอาศัยยืมมือคนอื่นจัดการเฉินโม่
เพียงแต่เมื่อเผชิญกับวิธีการกระตุ้นง่าย ๆ ดังกล่าว นึกไม่ถึงว่าเฉินโม่จะตกลง
“การประชุมบู๊ของพวกแกเริ่มเมื่อไหร่ เมื่อถึงเวลาแล้ว ฉันไปแน่นอน!”
พานรุ่ยหมิงแค่ต้องการข่มขู่เฉินโม่เท่านั้น แต่นึกไม่ถึงว่าเฉินโม่จะตกลงไปจริง ๆ
และพานรุ่ยหมิงรู้สึกดีใจกับเรื่องที่คาดไม่ถึง “โอเค เมื่อถึงเวลาแล้วฉันจะแจ้งแก แต่แกอย่าเสียใจภายหลังล่ะ!”
“แกออกไปได้แล้ว” เฉินทำท่าราวกับว่า “ไปได้แล้ว ไม่ส่ง”
“ฮึ่ม!”
พานรุ่ยหมิงพยายามอดทนความเจ็บปวดที่หน้าอกและท้องของตนเอง แล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว
หลังจากเขาเพิ่งเดินออกจากประตูแล้ว พานรุ่ยหมิงกระอักเลือดออกมาจากปากทันที
“เจ้าเด็ก คราวนี้ฉันยอมรับว่าตนเองโชคร้าย พวกเราเจอกันที่การประชุมบู๊!” พานรุ่ยหมิงกล่าวด้วยสีหน้าอาฆาตแค้น
ที่สนามฝึกซ้อม สายตาของสมาชิกหน่วยรบพิเศษที่มองเฉินโม่แตกต่างไปจากเดิม
สายตาของทุกคนที่มองเฉินโม่ เต็มไปด้วยความเกรงขามและความเลื่อมใส
พวกเขาเป็นราชาทหารของแต่ละกองทัพ และพวกเขาเป็นผู้แข็งแกร่งในหมู่คนธรรมดา แต่เมื่อพวกเขามาถึงหน่วยรบพิเศษเทพอินทรีแล้ว พวกเขาถึงพบว่าตนเองอ่อนแอเหมือนมดตัวหนึ่งเท่านั้น สำหรับผู้แข็งแกร่งแล้ว มันเป็นความสะเทือนใจอย่างใหญ่หลวง ดังนั้นตอนนี้พวกเขาต่างหวังว่าตนเองจะกลายเป็นผู้แข็งแกร่ง และพวกเขาต่างก็เลื่อมใสผู้แข็งแกร่งเช่นกัน
ตอนนี้สำหรับพวกเขาแล้ว เฉินโม่เป็นผู้แข็งแกร่งที่ทำให้พวกเขารู้สึกเลื่อมใส
ฝ่ามือเดียวก็จะสามารถทำให้ครูฝึกพาน ที่เป็นแดนในชั้นสูงสุดกระเด็นออกไป ประมาทปรมาจารย์เหมือนมด ความบ้าคลั่งแบบนี้ ความเย่อหยิ่งแบบนี้ ทำให้จิตวิญญาณของราชาทหารเหล่านี้ตกตะลึงอย่างสิ้นเชิง!
