บทที่ 286
เฉินโม่กล่าวว่า “ฉันเพิ่งกลับมาวันนี้ ถือโอกาสตอนนี้มีเวลา จะโทรไปหาจื่อหาวกับเสี่ยวเชี่ยนพวกเราจะเลี้ยงสังสรรค์กัน”
ถานชิวเซิงที่ปลายสายเงียบ จากนั้นแกล้งทำเป็นร่าเริง “โอเค นายอยู่ที่ไหน? ฉันจะไปหาจื่อหาวแล้วพวกเราจะไปรับนายพร้อมกัน”
“ฉันจะรออยู่ที่ทางเข้าชุมชน” เฉินโม่แกล้งทำเป็นไม่รู้อะไร และกล่าวด้วยน้ำเสียงอย่างราบเรียบ
หลังจากวางสายแล้ว เฉินโม่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาไม่ได้ยินว่าชาติที่แล้วเกิดปัญหาอะไรกับ ถานชิวเซิงแต่ในเมื่อเอียนชิงเฉิงยังสามารถกลายเป็นสาวใช้ของตนเองได้ และเนื่องจากเขาเกิดใหม่ อาจจะทำให้ชะตากรรมชาตินี้ของถานชิวเซิงเปลี่ยนแปลงไป
เฉินโม่มีเพื่อนไม่มาก เพื่อนสนิทสมัยมัธยมต้นอย่าง ถานชิวเซิงนั้นมีความสำคัญต่อเขามาก เฉินโม่ไม่ต้องการให้เกิดเรื่องกับคนใดคนหนึ่ง
หลังจากผ่านไปประมาณยี่สิบนาที รถออดี้ เอ6 สีดำมาจอดอยู่ที่ประตูทางเข้าชุมชน ผู้ชายไว้ผมทรงโมฮอกยื่นศีรษะออกมาฝั่งคนขับ แล้วทักทายเฉินโม่
“เสี่ยวโม่ ขึ้นรถ!” เขาคือถานชิวเซิง
ที่แถวหลัง มีชายหนุ่มอีกคนหนึ่ง ที่ไว้ผมหน้าม้าปิดหน้าตาที่หล่อเหลาของเขาเอาไว้ครึ่งหนึ่ง กำลังยิ้มให้เฉินโม่ด้วย เขาคือสวีจื่อหาว
เฉินโม่นั่งคู่คนขับ ส่วนเฉินซงจื่อนั่งอยู่แถวหลัง
สวีจื่อหาวกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “เฉินโม่ ไม่เจอกันนาน! คนนี้เป็นใครเหรอ?”
เฉินซงจื่อสวมชุดคลุมของลัทธิเต๋า สีหน้าเฉื่อยชา มองแล้วแปลกเล็กน้อย
“เขาเป็นเพื่อนฉัน ล้วนเป็นคนกันเอง พวกเราไม่ได้เจอกันนาน ช่วงนี้พวกนายทั้งสองเป็นอย่างไรบ้าง” เฉินโม่กล่าวด้วยรอยยิ้ม
ถานชิวเซิงหัวเราะ “สู้นายไม่ได้อย่างแน่นอน นายไปเรียนโรงเรียนมัธยมปลายดีที่สุดในฮ่านหยาง ที่นั่นมีสาวสวยมากมายใช่ไหม?”
สวีจื่อหาวยิ้มบาง ๆ แล้วมองเฉินโม่ด้วยสายตาอยากรู้
เฉินซงจื่อนั่งเงียบ ๆ อยู่แถวหลัง ราวกับหุ่นไม้
“ไม่ได้พบกันมานานขนาดนั้น แต่งานอดิเรกของนายไม่เปลี่ยนแปลงเลยน่ะ คนสวยของพวกเราชาวอำเภอเฟิ่งซานนั้นไม่น้อยไปกว่าเมืองอู่โจวหรอก แล้วนายได้ทำร้ายสาวสวยไปกี่คนแล้ว?” เฉินโม่ถามติดตลก
ถานชิวเซิงหัวเราะ “นายคิดว่าฉันเหมือนนายเหรอ? กะล่อนและรู้จักวิธีเอาใจสาว ๆ ฉันไม่มีความสามารถนั้นหรอก”
“ว่าแต่ เสี่ยวเชี่ยนอยู่ไหน? พวกนายบอกเธอแล้วหรือยัง?” เฉินโม่ถาม
“บอกแล้ว เธอบอกว่าจะขับรถมาเอง พวกเราไปหาสถานที่หนึ่งแล้วส่งค่อยตำแหน่งให้เธอ” สวีจื่อหาวตอบ
เฉินโม่พยักหน้า “โอเค พวกเราหาสถานที่นั่งคุยและรอเสี่ยวเชี่ยนกันเถอะ”
“เอาล่ะ นั่งให้ดี ๆ น่ะ จะให้พวกนายเห็นทักษะการขับรถที่ยอดเยี่ยมของฉัน” ถานชิวเซิงยังคงชอบคุยโอ้อวดเหมือนเมื่อก่อน
ดูเหมือนว่าพวกเขาทั้งสามจะกลับไปสู่วัยรุ่นอีกครั้ง
อย่างไรก็ตาม จากสายตาที่ไม่ยี่หระของถานชิวเซิงเฉินโม่พบร่องรอยความเคร่งขรึม และยืนยันการคาดเดาของเขาอีกครั้ง
พวกเขาไปที่พะโล้เฟิ่งซานซึ่งเป็นสถานที่ที่พวกเขาเคบไปบ่อย ๆ และรสชาติอาหารของร้านนี้อร่อยมาก
ถานชิวเซิงเลือกเป็นห้องส่วนตัว เรียกพนักงานเสิร์ฟแล้วสั่งอาหารสองอย่าง จากนั้นเขาก็ส่งเมนูให้เฉินโม่ “เสี่ยวโม่ นายสั่งอาหารโปรดสักสองอย่าง นายอยู่ที่อู่โจวนั้นไม่ได้เกิดอาหารรสชาติของพวกเราชาวเฟิ่งซานอย่างแน่นอน”
เฉินโม่ก็ไม่ได้เกรงใจ สั่งอาหารสองอย่างแล้วส่งเมนูให้สวีจื่อหาว
หลังจากพวกเขาสั่งอาหารแล้ว ถานชิวเซิงกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “เสี่ยวโม่ เป็นเรื่องยากที่นายจะกลับมาสักครั้ง คืนนี้พวกเราไม่เมาไม่กลับ!”
“โอเค ฉันไม่มีปัญหาอยู่แล้ว แต่ว่านายอย่าเมาจนฟุบหลับไปเสียก่อนล่ะ” เฉินโม่กล่าว
ถานชิวเซิงไม่พอใจและมองเฉินโม่ด้วยความยั่วยุ “เก่งนี่ เสี่ยวโม่ ไม่ได้พบนายนาน คอแข็งขึ้นแล้วนี่!”
สวีจื่อหาวกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “พวกนายสองคนไม่ต้องรีบ พวกเรารอเสี่ยวเชี่ยนมาก่อน ตอนที่นายจากไปเสี่ยวเชี่ยนเสียใจตั้งนาน”
