บทที่ 288
ชาติก่อน หลังจาก เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนเรียนจบมัธยมปลายแล้ว เธอก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย เธอไม่น่าจะย้ายบ้าน แต่ถูกคนใช้เป็นคู่ฝึก แล้วถูกดูดซับพลังชีวิตและเสียชีวิตไป
“ในเมื่อฉันเกิดใหม่แล้ว ฉันจะไม่ปล่อยให้เสี่ยวเชี่ยนมีชะตากรรมเหมือนเก่า ฉันจะคอยดูว่าเบื้องหลังนั้นมีภูตผีปีศาจอะไรซ่อนอยู่”
สวีจื่อหาวยื่นมือกวักเรียกเธอ และกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “เสี่ยวเชี่ยนรีบมานั่ง”
เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนยิ้มหวาน แล้วพยักหน้าให้สวีจื่อหาวแล้วนั่งด้วยความสง่างาม เหลือบมองเฉินซงจื่อด้วยสายตาแปลก ๆ เมื่อเห็นเฉินซงจื่อหลับตา เธอจึงมองไปที่เฉินโม่ “เฉินโม่ นายจากไปเสียนาน ไม่กลับมาเยี่ยมเพื่อนนักเรียนเก่าอย่างพวกเราอีกเลย ฉันคิดว่านายไปอู่โจว ก็ลืมพวกเราทุกคนเสียแล้ว?”
ถานชิวเซิงพ่นลมออกมาอย่างเย็นชา “เขาลืมพวกเราไปนานแล้ว ถ้าไม่ใช่วันตรุษจีน เขาคงไม่กลับมาหรอก คุณคิดว่าเขากลับมาหาพวกเราโดยเฉพาะเหรอ!”
เมื่อเผชิญกับการต่อว่าของถานชิวเซิงทำให้เฉินโม่พูดอะไรไม่ออก ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงเทเหล้า “ผมทำโทษตนเองด้วยการดื่มเหล้าสามแก้ว เพื่อเป็นการขอโทษทุกคน!”
ถานชิวเซิงรู้สึกพอใจเล็กน้อย “แบบนี้ค่อยยังชั่ว”
จากนั้น พวกเขาเริ่มสนทนา และจากการสนทนา ทำให้เฉินโม่พบว่าถึงแม้ถานชิวเซิงจะเป็นคนที่ไม่แยแสเหมือนเดิม แต่สายตาคู่นั้นมีร่องรอยความมืดมน
หลังจากดื่มไปสักพัก บรรยากาศของการสนทนาคึกคักขึ้น และแม้แต่ เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนที่ไม่ชอบพูด ก็เริ่มพูดคุยมากขึ้น
ตอนนี้ดูเหมือนว่าพวกเขาทั้งสี่จะกลับไปสู่วัยรุ่นที่สามารถพูดคุยกันได้ทุกเรื่อง
ผ่านไปครู่หนึ่ง เมื่อมองพวกเขาสองคนที่ดื่มจนเมาแล้ว ดวงตาของเฉินโม่เป็นประกาย
ใบหน้าของเฉินโม่เปลี่ยนเป็นจริงจัง และกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ชิวเซิง เสี่ยวเชี่ยน จื่อหาวฉันถือว่าพวกนายเป็นเพื่อน ถ้าหากพวกนายมีปัญหาอะไร ก็บอกฉันมาได้ บางทีฉันอาจช่วยพวกนายแก้ปัญหาได้!”
เดิมทีพวกเขาสามคนที่เมาเหล้าแล้ว ตอนนี้นอกจากสวีจื่อหาวแล้ว ถานชิวเซิงและเนี่ยเสี่ยวเชี่ยนได้สติกลับคืนมาทันที แล้วมองเฉินโม่ด้วยความระมัดระวัง
หลังจากนั้น เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “พวกเราจะมีปัญหาอะไรได้ล่ะ? เฉินโม่ นายดื่มมากเกินไปแล้ว?”
ถานชิวเซิงตบโต๊ะอย่างไร ปฏิกิริยาของเขานั้นโอเวอร์มาก เขายืนขึ้นแล้วชี้ไปที่เฉินโม่และกล่าวเสียงดัง “เฉินโม่ นายหมายความว่าอย่างไร? นายคิดว่าชีวิตของฉัน ถานชิวเซิงดีสู้นายไม่ได้ใช่ไหม? ถ้าแม้แต่ฉัน ถานชิวเซิงก็ยังแก้ปัญหาไม่ได้ แล้วนายเอาปัญญาอะไรมาช่วยพวกเราแก้ปัญหาล่ะ!”
สวีจื่อหาว เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนและเฉินซงจื่อต่างตกตะลึงครู่หนึ่ง จากนั้นมองไปที่ถานชิวเซิงด้วยความสับสน ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ ๆ เขาถึงได้โมโห
“ชิวเซิงนายดื่มมากเกินไปแล้ว? เฉินโม่เขาหวังดี นายกำลังทำอะไรอยู่!” สวีจื่อหาวพูดเกลี้ยกล่อม
ใบหน้าของเฉินโม่ราบเรียบ เขามองถานชิวเซิงด้วยสีหน้าเหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม จนทำให้ถานชิวเซิงก็รู้สึกสั่นสะท้าน
ถานชิวเซิงรู้สึกว่าต่อหน้าเฉินโม่แล้ว เขาเหมือนหญิงสาวที่ไม่ได้สวมเสื้อผ้า ซึ่งทำให้เขาประหม่า แล้วเขาก็ตะโกนด้วยความโมโหว่า “นายคิดว่าตนเองอาศัยเส้นสายแล้วได้ไปเรียนที่โรงเรียนตี้ยีแห่งอู่โจว ก็เลยไม่เห็นฉัน ถานชิวเซิงอยู่ในสายตา ฉันจะบอกนาย ฉันไม่สนใจหรอก ความจริงแล้วฉันไม่ชอบนายมานานแล้ว วันนี้ฉันจะพูดเรื่องนี้ออกมาให้หมด!”
สวีจื่อหาวกล่าวด้วยความโมโหว่า “ไอ้ถานนายกำลังพูดจาเหลวไหลอะไร!”
คราวนี้แม้แต่เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนก็อดไม่ได้ที่จะด่า “ถานชิวเซิงนายดื่มมากเกินไปแล้ว? นายพูดกับเฉินโม่ด้วยท่าทางเช่นนี้ได้อย่างไร!”
ดูเหมือนว่า ถานชิวเซิงจะมีความขุ่นเคืองใจต่อเฉินโม่อย่างลึกซึ้ง และกล่าวเยาะเย้ยว่า “นี่คือความคิดที่แท้จริงของฉัน พูดตามตรง เห็นได้ชัดว่าเฉินโม่ด้อยกว่าฉันทุกอย่าง แต่เขากลับกดขี่ฉัน แม้แต่เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนก็ยังชื่นชมเขา เขามีคุณสมบัติอะไร?!”
“วันนี้ฉันจะพูดเรื่องความไม่พอใจตลอดหลายปีที่ผ่านมาออกมาให้หมด และฉันจะเลิกเป็นเพื่อนกับเขา!”
สวีจื่อหาวและเนี่ยเสี่ยวเชี่ยนกำลังจะพูด แต่ถานชิวเซิงรีบตะโกนว่า “พวกนายไม่ต้องเกลี้ยกล่อมฉัน มิฉะนั้นพวกเราจะเลิกเป็นเพื่อนกัน!”
