บทที่ 310
นายอำเภอเหมยกำลังออกคำสั่งลูกน้องอยู่ เกี่ยวกับการจัดการในรายละเอียดงานต่างๆ
ในตอนที่ครอบครัวเฉินจิงเย่มาถึง ภายในงานได้มีคนอยู่ยี่สิบกว่าคนแล้ว ล้วนเป็นบุคลากรหน่วยงานภาครัฐของอำเภอเฟิ่งซานทั้งนั้น
เมื่อเห็นนายอำเภอเหมย เฉินจิงเย่ก็รีบเข้าไปทำความเคารพทักทาย “นายอำเภอเหมยครับ สวัสดีปีใหม่ครับ!”
“น้องจิงเย่หรอ รีบนั่งสิ!” นายอำเภอเหมยทักทาย แล้วก็หันไปออกคำสั่งงานต่อ ดูกระตือรือร้นอย่างมาก เห็นได้ชัดว่ากำลังอารมณ์ดี
เฉินจิงเย่พาหลี่ซู่เฟินและเฉินโม่นั่งลงที่มุมหนึ่ง ในจุดนี้พ่อลูกตระกูลเฉินคล้ายกันมาก ไม่ว่าจะงานเลี้ยงฉลองหรืองานใดๆก็ตาม ล้วนชอบหาที่นั่งที่ไม่เป็นจุดสนใจของผู้คน
เมื่อเวลาผ่านไปเรื่อยๆ คนก็ยิ่งอยู่ยิ่งเยอะเพิ่มมากขึ้น พวกคนที่รู้จักกันหรือทำงานในที่เดียวกันก็เริ่มสวัสดีปีใหม่ต่อกันและกัน สถานการณ์ในงานยิ่งอยู่ยิ่งครึกครื้น
โต๊ะตัวหนึ่งไม่ไกลนัก ชายวัยกลางคนที่สวมแว่นตา หน้าตาขาวใสคนหนึ่ง บังเอิญหันไปเห็นเฉินจิงเย่ที่อยู่ในมุม จากนั้นก็มีสีหน้าร้ายกาจปรากฏขึ้น
“โอ๊ะ จิงเย่ นายไปนั่งไกลขนาดนั้นทำไม? รีบมานี่ กำนันหลี่ และพวกเรานั่งด้วยกัน!”
เฉินจิงเย่คิ้วขมวด คนนี้คือเพื่อนร่วมงานของเขาสารวัตรกำนันหวาง เน้นงานทางด้านวัฒนธรรม โดยปกติแล้วสารวัตรกำนันหวางมักจะชอบหยอกล้อรังแกเขา
ทั้งสองคนความสัมพันธ์แย่มาก เฉินจิงเย่ไม่อยากขยับไปนั่งด้วย
ด้านข้าง กำนันหลี่พูดด้วยรอยยิ้มว่า “จิงเย่ มานั่งนี่สิ!”
กำนันหลี่ หัวหน้าของตัวเขา คนนี้ไม่ให้เกียรติไม่ได้
เฉินจิงเย่จึงทำได้แค่พาหลี่ซู่เฟินและเฉินโม่ย้ายไปนั่งด้วย
“กำนันหลี่ สวัสดีปีใหม่ครับ!” เฉินจิงเย่ทำความเคารพและพูด
หลี่ซู่เฟินเองก็ทำความเคารพทักทายกำนันหลี่ ส่วนเฉินโม่แกล้งทำเป็นมองไปที่อื่น ไม่ได้สนใจกำนันหลี่คนนี้
สารวัตรกำนันหวางตาแหลมคม เห็นการกระทำของเฉินโม่ จึงพูดว่า “โอ๊ะ น้องจิงเย่ คนนีคือลูกชายสินะ? ดูดีจริงๆเลย!”
เฉินโม่เหลือบมองดูเขานิ่งๆ รู้สึกรำคาญ คนแบบนี้ไม่ว่าไปที่ไหนก็มีจริงๆ
หลี่ซู่เฟินใช้ศอกสะกิดเฉินโม่เบาๆ เฉินโม่แสร้งทำเป็นไม่รู้สึก แล้วก็ยังไม่สนใจสารวัตรกำนันหวางเหมือนเดิม
เฉินจิงเย่พูดเตือนอย่างเอือมระอา “เสี่ยวโม่ ลุงหวางเขาชมแก ยังไม่รีบขอบคุณลุงหวางอีก?”
เฉินโม่ดูความคิดของสารวัตรกำนันหวางออกแต่แรกแล้ว ไม่อยากจะสนใจเขา จึงพูดนิ่งๆว่า “ขอบคุณเขา? เขาไม่คู่ควร!”
เฉินจิงเย่มองเฉินโม่อย่างโมโห “เสี่ยวโม่ พูดอะไรกัน? รีบขอโทษซะ!”
แม้ว่าเฉินจิงเย่เองก็เกลียดสารวัตรกำนันหวางเจ้าเล่ห์คนนี้เหมือนกัน แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็เป็นผู้ใหญ่ เฉินโม่พูดจาแบบนี้ดุไร้มารยาทจริงๆ!
อีกอย่างกำนันหลี่และเพื่อนร่วมงานของเขาต่างก็มองอยู่ ต่อไปจะต้องพูดว่าเขาสั่งสอนลูกไม่ดีแน่นอน
หลี่ซู่เฟินรีบพูดแก้ตัวให้กับเฉินโม่ “เด็กยังไม่รู้จักโต มีอะไรก็พูดออกมาตรงๆ ขอโทษทุกท่านด้วยค่ะ”
คำพูดของหลี่ซู่เฟิน พูดจาแฝงนัย ที่จริงแล้ว เธอเองก็ดูออกแต่แรกแล้วว่าสารวัตรกำนันหวางคิดร้าย เพียงแต่ไม่สะดวกพูดออกมาตรงๆ
กำนันหลี่และสารวัตรกำนันฉีเหลือบมองหลี่ซู่เฟิน ยิ้มเล็กน้อย ในสายตามีความชื่นชมแสดงให้เห็น ผู้หญิงคนนี้ เป็นหญิงผู้ไม่เป็นรองใคร
สารวัตรกำนันหวางเองก็ไม่ได้โกรธ แต่กลับยิ่งยิ้มหน้าบ้านกว่าเดิม “ไม่เป็นไร เด็กนี่นะ เอาแต่ใจหน่อยก็พอเข้าใจได้ แต่ถ้าหากเขาไม่วางแม้แต่กำนันหลี่ของพวกเราไว้ในสายตา อย่างนั้นก็ถือว่าไม่วางผู้หลักผู้ใหญ่ใดไว้ในสายตาเลย!”
กำนันหลี่คิ้วกระตุก รอยยิ้มบนใบหน้ายังอยู่ แต่ในแววตากลับมีความรังเกียจให้เป็น
คำพูดนี้ดูเหมือนกำลังประจบ แต่ความเป็นจริงแล้วสารวัตรกำนันหวางใช้เขามาเป็นตัวสู้
เฉินจิงเย่และะหลี่ซู่เฟินสีหน้าตกใจ คำพูดนี้ดูรุนแรงมากไปหน่อยแล้ว
