แดนนิรมิตเทพ บทที่ 355
สีหน้าหวางลี่แดงก่ำ ไม่คิดเลยว่าเฉินโม่จะไม่ให้เกียรติเธอต่อหน้านักเรียนมากมายเช่นนี้!
อีกอย่างฐานะตัวตนของหลินทาวเธอก็รู้ ห้องสมุดที่สร้างใหม่ของโรงเรียนเงินส่วนมากก็เป็นพ่อของหลินทาวบริจาคมา
แล้วคนที่เฉินโม่รังแก ก็ยังเป็นหลินทาวอีก
หลินทาวลุกขึ้นจากพื้น ใบหน้าที่เดิมทีหล่อเหลา ตอนนี้ได้ถูกย้อมจนเป็นสีดำ ริมฝีปากถูกโต๊ะเรียนที่แข็งแรงถูจนเกิดตุ่มพอง
“ครูครับ เมื่อกี้ครูเห็นเองกับตาแล้ว เฉินโม่รังแกผมต่อหน้าครู ครูต้องเรียกหาความยุติธรรมให้กับผม!ไม่อย่างนั้น ผมจะไปหาผู้อำนวยการโรงเรียนด้วยตัวเอง!”
หวางลี่คิ้วขมวดแน่นกว่าเดิม ถ้าหากว่าหลินทาวหาเรื่องไปถึงที่ผู้อำนวยการโรงเรียนจริงๆ ตัวเธอเองคงจะต้องโดนลงโทษด้วยแน่นอน
เมื่อนึกถึงจุดนี้ สีหน้าหวางลี่ก็โมโหขึ้นมาอย่างหนัก “เฉินโม่ ตามมาที่ห้องทำงานของฉัน!”
เฉินโม่สีหน้าเรียบเฉย แล้วเดินตามครูไปเงียบๆด้วยสีหน้าเรียบเฉย
ในแววตาของหลินทาวมีความชั่วร้ายปรากฏขึ้น จ้องมองเฉินโม่อย่างน่ากลัว “ไอ้หนุ่ม ครั้งนี้ฉันจะต้องไล่แกออกจากโรงเรียนให้ได้!แล้วดับอนาคตของแกซะ!”
เฉินโม่มองไปข้างหน้า ไม่มองเขาเลยสักนิด ในแววตามีไอสังหารแวบเข้ามา
จ้าวกางมองเฉินโม่อย่างเป็นห่วง แล้วถอนหายใจอย่างจำใจ เฉินโม่รังแกหลินทาวต่อหน้าครู ช่างไม่ฉลาดเอาซะเลยจริงๆ ครั้งนี้ต้องโดนลงโทษตามกฎโรงเรียนแน่ๆ
เจี่ยงหยาวมองเฉินโม่ ใบหน้าที่สวยงามเต็มไปด้วยความเป็นห่วง “เฉินโม่ เดี๋ยวพูดจากับครูดีๆ ทำตัวดีๆหน่อย อย่าได้ใจร้อนอีกเด็ดขาดเลยนะ!”
เฉินโม่พูดกับเจี่ยงหยาวด้วยรอยยิ้ม “วางใจเถอะ ไม่มีอะไรหรอก!”
เจิ้งซิ่วลี่มองเฉินโม่ ในแววตามีความชั่วร้ายแวบเข้ามา “เฉินโม่ ครั้งนี้นายต้องชดใช้ผลลัพธ์จากความอวดเก่งของนายแล้วละ ถ้าหากโรงเรียนจะไล่นายออก ถึงแม้จะเป็นตระกูลจินก็ไม่สามารถมายุ่งเกี่ยวด้วยได้!”
เฉินโม่เดินตามครูมาที่ห้องทำงาน ในห้องทำงานยังมีครูประจำชั้นของห้องอื่นๆอีกหลายคน
หวางลี่นั่งลงตรงที่นั่งของตัวเอง มองเฉินโม่แล้วพูดเสียงเย็นชาว่า “นายเขียนใบทบทวนตัวเองมาก่อนหนึ่งฉบับ เดี๋ยวฉันจะไปห้องวิชาการ แล้วค่อยตัดสินใจว่าจะลงโทษอะไรกับนาย!”
“นายวางใจได้ ฉันจะพยายามขอให้ลดบทลงโทษต่อนายให้เอง”
เฉินโม่รับกระดาษมา แล้วก็ขยำโยนลงถังขยะ
“คุณครูครับ ผมตามครูมาไม่ใช่เพราะมายอมรับผิด อีกอย่างผมก็ไม่คิดว่าผมมีความผิดอะไร ทำไมจะต้องทบทวนตัวเองด้วยครับ?”
หวางลี่โมโหอย่างหนัก เสียงดังขึ้นเล็กน้อย “นายรังแกเพื่อนต่อหน้าทุกคน แล้วยังบอกว่าตัวเองไม่มีความผิดอีก!นายไม่ได้ตามมายอมรับผิด แล้วนายตามฉันมาทำไม?”
ครูคนอื่นๆในห้องทำงานต่างก็หันมามอง เมื่อเห็นเฉินโม่แล้วก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
คุณครูคนหนึ่งพูดยิ้มๆว่า “เด็กนักเรียนสมัยนี้ ล้วนเป็นเด็กที่ถูกตามใจจนเสียคน เมื่ออยู่ในบ้านแต่ละคนทำตัวเหมือนเป็นเทพเจ้า เมื่อมาโรงเรียนแล้วก็ยังเป็นเช่นนี้ เห้อ ยุคสมัยยิ่งอยู่ยิ่งต่ำตมลงจริงๆ!”
“หลายวันก่อนห้องผมก็มีนักเรียนคนหนึ่ง ทำร้ายคนอื่นแล้วยังบอกว่าตัวเองไม่ผิด สุดท้ายในตอนที่จะไล่ออก เขาถึงได้รู้จักกลัว แล้วมาร้องไห้ฟูมฟายของให้โรงเรียนลดโทษ เด็กสมัยนี้ ต้องจัดการให้ดีๆ ห้ามตามใจเด็ดขาดเลย” ครูผู้ชายอีกคนหนึ่งพูดเสียงเย็นชา
เฉินโม่ไม่สนใจคำประชดประชันของครูท่านอื่น มองครูประจำชั้น แล้วก็แสดงสีหน้าประหลาด “ผมตามครูมา ที่จริงแล้วคืออยากจะตามครูมา…ลาหยุดครับ”
หวางลี่มองเฉินโม่ นิ่งอึ้งไปสักพัก เหมือนว่าจะตามจังหวะความคิดเฉินโม่ไม่ทัน
รอเดี๋ยวนะ หวางลี่เพิ่งตั้งสติได้ ทันใดนั้นก็โมโหหนักมากขึ้นอีก
