แดนนิรมิตเทพ – บทที่ 365

แดนนิรมิตเทพ บทที่ 365
จ้าวกางมองเฉินโม่ และกล่าวด้วยความโมโหว่า “เฉินโม่ นายมาก็ดีแล้ว รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงสนาม วันนี้ฉันจะทำให้คนเลวทรามต่ำช้าพวกห้องห้าได้เห็นดีกัน!”

เฉินโม่กล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “ไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนเสื้อผ้า เริ่มแข่งขันกันเลยดีกว่า คะแนนตามหลังเท่าใด?”

จ้าวกางเหลือบมองป้ายคะแนนและกล่าวด้วยความโมโหว่า “ฮึ่ม ตอนนี้พวกเราตามหลังพวกเขาอยู่สิบคะแนน ถ้าพวกเขาไม่ใช้เล่ห์เหลี่ยมจนทำให้หวางฮ่าวได้รับบาดเจ็บที่มือ คะแนนของพวกเรานำพวกเขามาโดยตลอด”

“ไม่เป็นไร เพียงแค่ทำคะแนนไล่ตามก็ได้แล้ว” เฉินโม่ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

รอบสนามบาสเกตบอล มีชายหญิงมากมาย รวมทั้งเพื่อนร่วมห้องของเฉินโม่ และห้องอื่น ๆ

ในหมู่พวกเขา เฉินโม่เห็นคนที่คุ้นเคยหลายคน เช่นอานเข่อเยว่ เจิ้งหยวนฮ่าว

ไม่น่าแปลกใจที่จ้าวกางโทรมาขอให้เฉินโม่ช่วย ถ้าเขาแพ้ต่อหน้าทุกคน มันจะทำให้เขาอับอายขายหน้ามาก

เฉินโม่ยิ้มเล็กน้อย “วางใจเถอะ ฉันรู้จักขอบเขต”

จ้าวกางไม่พูดอะไรอีก ตามความสามารถของเฉินโม่ในอดีต ทำให้เขามีความมั่นใจในตัวเฉินโม่

“เฉินโม่ นายไม่ได้เล่นบาสเกตบอลมาสักพักแล้ว ฝีมมือยังไม่ตกใช่ไหม?” ผู้ชายร่างสูงและผอมบางถามเฉินโม่ด้วยรอยยิ้ม

ผู้ชายคนนี้ชื่อเฉินหมิงมีความสัมพันธ์ค่อนข้างดีกับเฉินโม่

เฉินโม่ยิ้มอย่างลึกลับ “ฝีมือตกหรือไม่? อีกสักครู่นายก็จะรู้เอง”

“ฮ่า ๆ ฉันจะตั้งตารอ” ผู้ชายอีกคนหัวเราะอย่างร่าเริง ผู้ชายคนนี้ก็เป็นเพื่อนสนิทคนหนึ่งของเฉินโม่ เขาชื่อหวางตง ชาติที่แล้วเฉินโม่กับเขาอยู่ทีมเดียว และพวกเขาก็เป็นเพื่อนสนิทกัน

สนามฝั่งตรงข้าม ผู้ชายห้องห้าหลายคนสวมชุดสีแดง รวมตัวอยู่ข้าง ๆ ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่และหน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่ง เห็นได้ชัดว่าผู้ชายคนนี้เป็นจิตวิญญาณของห้องห้า

“คุณชายฮัว ห้องหกมีคนมาช่วยคนหนึ่งแล้ว ไม่รู้ว่าฝีมือของเขาเป็นอย่างไรบ้าง?” ผู้ชายที่ไว้ผมทรงไซร์พาสเหลือบมองเฉินโม่ แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

“ฮึ่ม ในบรรดาคนของห้องหก มีเพียงหวางฮ่าวที่เป็นทีมบาสเกตบอลของโรงเรียนเท่านั้น แต่เขาไม่สามารถลงเล่นได้แล้ว ส่วนคนที่เหลือไม่เพียงพอให้เกรงกลัว” ผู้ชายที่ไว้ผมทรงไซร์พาสอีกคนหนึ่งกล่าวเย้ยหยัน

“ถูกต้อง เมื่อก่อนผมเคยแข่งกับเจ้าหมอนี้หลายครั้ง ฝีมือไม่เท่าไหร่หรอก และเขาชอบเสแสร้งมาก เป็นเศษขยะเท่านั้น” ผู้ชายที่หน้าดำมองเฉินโม่ด้วยสายตาเหยียดหยาม

สุดท้าย ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่และหล่อเหลาถูกเรียกว่า คุณชายฮัวเขากล่าวด้วยสีหน้าจริงจังว่า “เล่นไปสามควอเตอร์แล้ว ส่วนการแข่งขันควอเตอร์ที่สี่ เหลือเพียงควอเตอร์สุดท้ายแล้ว ไม่ว่าฝีมือของเจ้าหมอนี้จะเป็นอย่างไร พวกเราป้องกันเป็นหลัก และควอเตอร์นี้ ถ้าตอนนี้ป้องกันไม่ไหว สามารถใช้เทคนิคฟาวล์ได้ ด้วยคะแนนที่ห่างกันสิบคะแนน ไม่ว่าอย่างไรพวกเขาก็ไม่สามารถตามทันได้หรอก”

“ครับ คุณชายฮัวยังคงฉลาดหลักแหลม”

หลายคนประจบสอพลอคุณชายฮัว

คุณชายฮัวเหลือบมองสาว ๆ ในกลุ่มผู้ชม ล้วนเป็นสาวสวย และดาวโรงเรียนอานก็อยู่ในนั้นด้วย

“ดาวโรงเรียนก็อยู่ด้วย ไม่ว่าจะอย่างไรพวกเราก็ไม่สามารถแพ้ให้กับห้องหกได้!” คุณชายฮัวกล่าวด้วยความมั่นใจ

“ฮ่า ๆ ถูกต้อง ดูสายตาผู้หญิงพวกนั้นสิ พวกเธอมองคุณชายฮัวจนตาค้างแล้ว!”

“ฮ่า ๆ น่าเสียดายที่ดาวโรงเรียนมู่หรงไม่ได้มาด้วย จริงสิ คุณชายฮัวคุณยืนยันความสัมพันธ์ของคุณกับดาวโรงเรียนมู่หรงแล้วหรือยัง?”

เมื่อนึกถึงใบหน้าที่เย็นชาและสวยงามของมู่หรงยานเอ๋อร์แล้ว ดวงตาของคุณชายฮัวเต็มไปด้วยความรุ่มร้อน แต่น่าเสียดายที่ไม่ว่าเขาตามจีบอย่างไร มู่หรงยานเอ๋อร์ก็ปฏิเสธ ซึ่งทำให้เขารู้สึกหดหู่มาก

คุณชายฮัวกล่าวเยาะเย้ย “ไม่ช้าก็เร็วสักวันหนึ่งผมจะเอาเธอมาครอบครองให้ได้ ไป! พวกเราไปสอนบทเรียนให้พวกคนไร้ประโยชน์ห้องหกก่อน ต่อไปถ้าพวกเขาเห็นพวกเราแล้วจะได้ยกสนามบาสเกตบอลให้อย่างว่าง่าย”

“ฮ่า ๆ โอค!”

บนอัฒจันทร์ อานเข่อเยว่เฝ้ามองเฉินโม่ที่ยืนอยู่ในสนามบาสเกตบอลอย่างเงียบ ๆ เฉินโม่สวมชุดกีฬาสีดำ ซึ่งแตกต่างกับจ้าวกางและคนอื่น ๆ ที่สวมชุดบาสเกตบอลสีขาวอย่างชัดเจน