แดนนิรมิตเทพ บทที่ 391
เฉินโม่สับสนกับคำเตือนที่ไร้เหตุผลของมู่หรงเค่อเขาไม่ต้องการให้ตัวเองเข้าไปพัวพันกับมู่หรงยานเอ๋อร์ แต่คำพูดของเขาบ่งบอกถึงการให้กำลังใจตนเอง เขาคิดจะทำอะไรกันแน่?
อย่างไรก็ตามเฉินโม่ไม่มีเวลามาเล่นปริศนาใบ้กับเขาอยู่ที่นี่ เขาตั้งตารอที่จะศึกษาผ้าเช็ดหน้าของเทพธิดาลั่วเสิน เพื่อดูว่ามันเป็นของที่ระลึกของศิษย์น้องหญิงหรือไม่?
เฉินโม่มองมู่หรงเค่อด้วยสายตาเคร่งขรึม และกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ใครบอกคุณว่าผมทำได้เพียงพึ่งพาอาศัยคนอื่นเท่านั้น?”
“สำหรับคุณแล้ว มหาสมุทรนั้นกว้างใหญ่ไพศาล แต่สุดท้ายมันก็เป็นเพียงส่วนหนึ่งของโลกนี้เท่านั้น เมื่อเทียบกับจักรวาลและดวงดาวบนท้องฟ้ากว้างใหญ่ไร้ขอบเขตแล้ว มหาสมุทรที่กว้างใหญ่เป็นเพียงพื้นที่เล็ก ๆ เท่านั้น”
“คุณไม่ใช่ผม แล้วคุณจะรู้ได้อย่างไรว่าผมแสวงหาอะไร?”
“เพื่อเห็นแก่หน้ายานเอ๋อร์ ผมจะไม่พูดจาจนเกินไป แต่ได้โปรดอย่าใช้มาตรฐานความแข็งแกร่งที่คุณพูดพวกนั้นมาวัดผม ผมกับคุณอยู่กันคนละโลก!”
“ลาก่อน!”
หลังจากเฉินโม่กล่าวจบ เขาหันหลังแล้วเดินจากไป มู่หรงเค่อที่ถูกทิ้งไว้มีสีหน้าตกตะลึง
มู่หรงเค่อมองแผ่นหลังของเฉินโม่ หลังจากผ่านไปเป็นเวลานาน เขาก็ถอนหายใจอย่างช้า ๆ
ชายชราเดินมาอยู่ตรงหน้า ถามอย่างเย็นชาว่า “เจ้าเด็กคนนี้หยิ่งผยองเกินไปแล้ว ไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ ให้ผมไปสั่งสอนเขาดีไหม?”
มู่หรงเค่อส่ายศีรษะ “ลุงสุ่ยไม่จำเป็น ผมคิดว่าฝีมือของเจ้าเด็กคนนี้ไม่เลว และมีความเย่อหยิ่งเหมือนผมในอดีต เดิมผมคิดจะปราบความลำพองของเขา ทำให้เขาละอายใจก่อนแล้วค่อยกล้าหาญ แล้วให้สัญญาเขาหนึ่งข้อ ความจริงแล้วผมต้องการให้เขาขอร้องผมเพื่อรับเข้าไว้ ผมจะฝึกฝนขัดเกลาเขาสองสามปี เมื่อถึงตอนนั้นเขาอาจจะกลายเป็นคนที่เหมาะสมกับยานเอ๋อร์ที่สุด”
“แต่ความเย่อหยิ่งของเจ้าเด็กคนนี้อยู่เหนือจินตนาการของผม ผมใช้มหาสมุทรถากถางว่าเขาเป็นคนตาต่ำ แต่เขากลับใช้จักรวาลและดวงดาวบนท้องฟ้ามาหักล้างผม ตั้งแต่สมัยโบราณ นำคุณธรรมสยบอธรรม เพื่อนำโลกสู่ความสันติ ถ้าครอบครัวไม่สงบ แล้วโลกจะสงบได้อย่างไร?”
“คนที่ทะเยอทะยานเกินไป ยากที่จะเป็นใหญ่เป็นโตได้!”
“ลุงสุ่ยพวกเราไปกันเถอะ!”
……
เฉินโม่กลับมาที่ลานชุมชนเมือง ทักทายเฉินซงจื่อและคนอื่น ๆ จากนั้นเดินไปที่ห้องของตนเองและปิดประตู
มองผ้าเช็ดหน้าสีชมพูที่อยู่ในมือ พลังที่คุ้นเคยปรากฏอยู่ตรงหน้า เหมือนกับว่าสาวสวยกำลังยิ้มอยู่ตรงหน้า
ผ้าเช็ดหน้าปักด้วยไหมธรรมดา ขอบสี่ด้านถูกล็อกด้วยด้ายสีแดง ตรงกลางปักลวดลายผู้หญิงสวมชุดโบราณ ผู้หญิงคนนั้นถือดาบและยืนเงยหน้า ดูเหมือนจะมีความโศกเศร้าอยู่ในดวงตา
ที่มุมขวาบนของผ้าเช็ดหน้าปักเป็นบทกวีเล็ก ๆ สี่แถว
“คลื่นน้ำภูเขาขวางทางฉินอ๋อง ถือจานทองคำที่วังฮั่นตลอดทั้งคืน ผิวดีแค่ไหนก็ต้องกลายเป็นกองกระดูก ไม่สู้จิงเคอมั่นว่าจะอุทิศตัวริมน้ำ”
เฉินโม่อ่านอย่างช้า ๆ แต่แล้วเขาก็ตกสู่ห้วงความคิดลึก ๆ
“พลังทิพย์บนผ้าเช็ดหน้ามาจากวิชาเต๋าเทียนเสวียน แต่ไม่ได้ทรงพลังมาก บางทีศิษย์น้องหญิงน่าจะเก็บผ้าเช็ดหน้าอยู่กับตัวเสมอ จึงทำให้มีพลังทิพย์อยู่เล็กน้อย นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมถึงสามารถเก็บรักษามาจนถึงตอนนี้ได้ จึงทำให้ถูกคนอื่นเข้าใจผิดว่าเป็นเครื่องราง”
“ส่วนกวีนิพนธ์สี่บรรทัดบนผ้าเช็ดหน้านั้นเกี่ยวข้องกับราชวงศ์ฉินและราชวงศ์ฮั่น สองบรรทัดแรกนั้นหมายความว่าจิ๋นซีฮ่องเต้ส่งเรือเพื่อไปแสวงหายายาอายุวัฒนะ แต่สุดท้ายล้มเหลว จักรพรรดิหวู่ฮั่นถือจานทองคำแล้วอ้อนวอนเซียนมอบน้ำอมฤตอยู่ตลอดทั้งคืน แต่สุดท้ายก็ล้มเหลวเช่นกัน”
“สองประโยคสุดท้ายมาจากความในใจ ต่อให้ผิวดีแค่ไหนเมื่อตายไปแล้วก็จะกลายเป็นกองกระดูกสีขาว เทียบไม่ได้กับตอนนั้นจิงเคอที่ให้คำมั่นว่าจะลอบสังหารอ๋องฉินที่ริมแม่น้ำอี้ ทำเรื่องที่น่าภาคภูมิใจ”
“ความหมายของบทกวีทั้งหมดคือการมีชีวิตอยู่ในโลก อยู่อย่างมีความสุข ตายโดยไม่เสียใจ และทำในสิ่งที่คุณต้องการจะทำ”
“แต่ศิษย์น้องหญิงไม่ได้อยู่บนโลก เธอไม่รู้ประวัติศาสตร์โบราณของหัวเซี่ย แล้วทำไมเธอถึงเขียนบทกวีที่แสดงอารมณ์เช่นนั้นออกมาได้?”
เฉินโม่พลิกดูผ้าเช็ดหน้าอย่างละเอียด นอกจากพวกนี้แล้ว ไม่มีข้อมูลที่เป็นประโยชน์อะไรอีก
ไม่มีเบาะแสอะไรอีกแล้ว เฉินโม่คิดวนเวียนแต่เรื่องนี้
“จากวัสดุของผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ สามารถสรุปได้ว่ามีอายุอย่างน้อยหนึ่งพันปี และพลังทิพย์ที่อยู่บนผ้าเช็ดหน้าคือพลังของวิชาเต๋าเทียนเสวียนอย่างแน่นอน หรือว่าศิษย์น้องหญิงเกิดใหม่ในยุคสมัยโบราณ?”
