แดนนิรมิตเทพ บทที่ 557
สามวันผ่านไป พลังชะตาธาตุไม้ที่อยู่ในรากทิพย์พรสวรรค์ ถูกเฉินโม่ดูดไปมากมาย รากทิพย์พรสวรรค์เกิดภาวะการปกป้องตัวเอง จึงหดขนาดเล็กลงมากกว่าหนึ่งในห้าส่วน
เมื่อไม่มีการสนับสนุนจากรากทิพย์พรสวรรค์ พระราชวังใต้ดินในตอนนี้สั่นคลอนแล้ว มีโอกาสที่จะเกิดอันตรายได้ทุกเมื่อ
แต่สำหรับเฉินโม่แล้วสิ่งนี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่ เขาในตอนนี้อยู่ภายในภูเขา ถึงแม้พระราชวังใต้ดินจะถล่มก็ไม่เป็นผลกระทบต่อเขา
เฉินโม่ดูดดึงพลังชะตาธาตุไม้ที่บรรจุอู่ในรากทิพย์พรสวรรค์ต่อไป ระยะเวลาสามวัน ร่างธาตุไม้ของเขาใกล้จะทะลุถึงชั้นสมบูรณ์แล้ว รากทิพย์พรสวรรค์มากมายเช่นนี้ เพียงพอให้เฉินโม่ฝึกฝนจนร่างธาตุไม้เสร็จสมบูรณ์ได้
แต่ว่า ในเวลานี้ พวกกลุ่มศ.เฉินได้มาเยือนถึงที่แห่งนี้แล้ว
เฉินโม่ที่อยู่ภายในภูเขา อดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้ ทำได้เพียงแค่หยุดการฝึกฝนก่อนชั่วคราว เพื่อไม่ทำให้พระราชวังใต้ดินถล่ม
แต่ถึงเป็นเช่นนี้ พระราชวังใต้ดินในตอนนี้ก็ยังสั่นคลอนอยู่ ไม่ว่าพลังอะไรเพียงเล็กน้อยก็สามารถทำให้พระราชวังใต้ดินถล่มลงได้
“ที่นี่ก็คือสุสานของราชินีจิงเจวี๋ย!” น้ำเสียงของศ.เฉินมีความตื่นเต้นดีใจ
ตามด้วยเสียงของดอกเตอร์ห่าวดังขึ้น น้ำเสียงมีความโมโห “ศาสตราจารย์ คุณดูนั่นสิโลงศพเคยมีคนเปิดออกแล้ว จะต้องเป็นพวกโจรปล้นสุสานหาที่นี่เจอแล้วมาถึงก่อนพวกเราแน่นอน!”
“เร็ว พวกเรารีบขึ้นไปดูกัน!”
น้ำเสียงร้อนรนของศ.เฉินดังเข้ามาในหูของเฉินโม่ ตามมาด้วยเสียงฝีเท้าระรัว เห็นได้ชัดว่าพวกกลุ่มคนกำลังเดินขึ้นแท่นหิน
รอจนเสียงฝีเท้าหยุดลง น้ำเสียงโมโหของศ.เฉินดังขึ้น “ทำไมถึงว่างเปล่าละ? หรือว่าเจ้าพวกโจรปล้นสุสานนั้นไม่ละเว้นแม้แต่ศพของราชินีจิงเจวี๋ยอย่างนั้นหรอ!”
“อาจจะไม่ใช่ ผมรู้สึกว่าภายในโลงศพนี้มันว่างเปล่าแต่เดิมอยู่แล้ว!” เสียงของชายหนุ่มแซ่หูดังขึ้น
เฉินโม่รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ชายหนุ่มแซ่หูคนนี้มีความรู้อยู่บ้าง
ศ.เฉินถามว่า “ทำไมถึงคิดเช่นนั้น?”
ชายหนุ่มแซ่หูชี้โลงศพแล้วพูดว่า “คุณดูเสื้อผ้าที่เน่าเปื่อยพวกนี้สิครับ ส่วนมากก็ยังอยู่ในสภาพเดิม แสดงว่าไม่เคยมีใครมาแตะต้องมัน หากว่าศพถูกขโมยไป สภาพของเสื้อผ้าพวกนี้คงจะไม่เป็นระเบียบเช่นนี้หรอกครับ”
ศ.เฉินพยักหน้า “น้องหูวิเคราะห์ได้ถูก โลงศพนี้มีความเป็นไปได้มากว่ามันว่างเปล่า แต่ว่าศพของราชินีจิงเจวี๋ยไปอยู่ที่ไหนแล้วละ?”
“เรื่องนี้ผมก็ไม่ทราบครับ บางทีราชินีคนนั้นอาจจะยังไม่ได้ตาย หรือไม่ก็สุสานแห่งนี้ไม่ใช่ของเธอครับ”
ตามด้วย พื้นดินสั่นไหวอย่างแรง เฉินโม่ที่อยู่ภายในภูเขายังรู้สึกได้
“แย่ละ ที่นี่จะถล่มแล้ว ศาสตราจารย์ครับ พวกเรารีบหนีกันเถอะ!” ชายหนุ่มแซ่หูตะโกนเสียงดังอย่างร้อนใจ
“เร็ว รีบไป!”
เสียงฝีเท้าวุ่นวายดังขึ้นอีกครั้ง ตามด้วยเสียงดังสนั่นของสิ่งของตกกระทบพื้นดังขึ้น แล้วยังมีเสียงกรีดร้องของกลุ่มผู้คนด้วย
ดูแล้วสุดท้ายพระราชวังใต้ดินก็ยังถล่ม
“ที่นี่มีถ้ำอยู่ รีบเข้าไปซ่อนตัวเร็ว!” ชายหนุ่มแซ่หูพูดเสียงดัง
ตามด้วย เสียงดังสนั่นสะท้านฟ้าก็ดังขึ้น ดังนั้นจึงไม่ได้ยินเสียงอื่นๆอีก
“พวกเขาหนีเข้าภายในถ้ำ คงจะไม่มีใครตาย แต่ก็ไม่มีวิธีออก เห็นแก่ที่อยู่วงการเดียวกันกับเฉินโม่มากว่าครึ่งเดือน ฉันจะช่วยพวกนายอีกสักครั้งแล้วกัน!”
รอจนทุกอย่างสงบปกติ ร่างกายของเฉินโม่ก็เดินออกจากภายใน
มองดูปากถ้ำที่ถูกก้อนหินขนาดใหญ่ปิดกั้นทางไว้แล้ว เฉินโม่จึงวางฝ่ามือหนึ่งไว้ด้านบน เขาใช้พลังเงียบ ก้อนหินใหญ่พวกนี้ต้องรอสักพักถึงจะแตกสลาย ทำให้เกิดสภาพการณ์แตกสลายแบบธรรมชาติ
เฉินโม่สำรวจมองพระราชวังใต้ดิน พบว่าทางเดินตอนมาเองก็ถูกปิดกั้นไว้แล้วเช่นกัน
กริ๊ง!
เสียงดังขึ้น กระบี่สับสวรรค์ขยายใหญ่ขึ้นกลางอากาศ แล้วฟันไปตรงทางเดิน
โครม!
ทางเดินที่ถูกก้อนหินใหญ่ปิดกั้นไว้ ถูกเฉินโม่ใช้กระบี่ฟันออกเป็นทางเดินยาวตรงออกไปจนปากทาง
เมื่อทำทุกอย่างพวกนี้เสร็จแล้ว เฉินโม่ก็หันหลังกลับเขาไปภายในภูเขา เพื่อหลับตาบำรุงจิตฝึกฝนต่อไปอีกครั้ง
