แดนนิรมิตเทพ บทที่ 605
วินาทีที่เห็นเฉินโม่ยืนอยู่ที่ประตูห้องเรียน เดิมทีห้องเรียนที่เสียงดัง กลับเงียบอย่างน่าประหลาด
“พี่เฉินโม่! ในที่สุดพี่ก็มาถึงแล้ว!” เจี่ยงหยาวมองเฉินโม่ ใบหน้าเล็ก ๆ แดงระรื่นด้วยความตื่นเต้น
จางเฉียงหันหลังให้ประตูห้องเรียน เขาจึงไม่เห็นเฉินโม่ เขาคิดว่าเจี่ยงหยาวตั้งใจข่มขู่เขา
“เจี่ยงหยาว กลอุบายเล็ก ๆ ของเธอไม่มีประโยชน์กับฉันหรอก เธอหลอกฉันไม่ได้หรอก ถ้าคนไร้ประโยชน์อย่างเฉินโม่กล้ามา ฉันจะกระโดดลงไปจากหน้าต่าง!” จางเฉียงชี้หน้าต่างและกล่าวด้วยความเหยียดหยาม
นักเรียนหลายคนที่เห็นเฉินโม่ พวกเขาแสดงสีหน้าแบบรู้สึกมีความสุขกับความโชคร้ายของคนอื่น
นักเรียนที่สนิทกับจางเฉียง แอบใช้เท้าเตะจางเฉียงเพื่อส่งสัญญาณให้จางเฉียงหันกลับมามอง
จางเฉียงหันไปด้วยอย่างสงสัย แล้วเขาก็เห็นเฉินโม่เดินเข้ามาในห้องเรียนด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
จางเฉียงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง สีหน้าเปลี่ยนเป็นน่าเกลียดมาก ราวกับว่าเขาเพิ่งถูกจับได้ว่าทำอะไรไม่ดี
ฐานะทางบ้านของจางเฉียงไม่ค่อยดี เขาเข้ามาเรียนในโรงเรียนตี้ยีแห่งอู่โจวโดยอาศัยผลการเรียน
ดังนั้น เขาจึงไม่ทราบพลังอำนาจและสถานะของเฉินโม่ เขาคิดมาตลอดว่าเฉินโม่เป็นนักเรียนธรรมดาเหมือนเขา กระทั่งผลการเรียนนั้นยังเทียบเขาไม่ได้
แต่จู่ ๆ เฉินโม่ก็โดดเด่นขึ้นมา สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกอิจฉาอย่างรุนแรง และมักจะพูดใส่ร้ายเฉินโม่ลับหลังเสมอ
ครั้งนี้เขาคิดว่าเฉินโม่ละทิ้งการสอบเอ็นทรานซ์ เขาต้องการใช้เรื่องนี้เป็นข้ออ้างที่จะทำให้เฉินโม่อับอายขายหน้าอย่างรุนแรง แต่นึกไม่ถึงว่าเฉินจะมาเจอพอดี
“ถึงแม้ว่าคนไร้ประโยชน์จะได้ยิน แต่แล้วไงล่ะ? ทำไมฉันต้องกลัวเขาด้วย!” จางเฉียงพูดกับตัวเองอยู่ในใจ
ทันใดนั้น จางเฉียงก็มีความกล้ามากขึ้น
“เฉินโม่ นึกไม่ถึงว่าคนไร้ประโยชน์อย่างนายจะกล้ามาสอบจริง ๆ!” จางเฉียงกล่าวด้วยสีหน้าเหยียดหยามและน้ำเสียงเย็นชา
“แต่ฉันสงสัยว่านายมาสอบแล้วจะมันมีประโยชน์อะไร? นายลาไปหนึ่งเทอมแล้ว คราวนี้นายคงไม่นอนหลับในห้องสอบอีกน่ะ?”
ฮ่า ๆ ๆ……
เสียงหัวเราะดังลั่นไปทั่วห้องเรียน โรงเรียนมัธยมปลายในเมืองอู่โจวเกือบทั้งหมดรู้เรื่องที่เฉินโม่นอนหลับในห้องสอบ
เฉินโม่เป็นตัวตลกที่น่าขำของโรงเรียนมัธยมปลายทุกแห่งในอู่โจว
เจี่ยงหยาวจ้องจางเฉียงด้วยความโมโห และกล่าวด้วยสีหน้าเย็นชา “จางเฉียง พี่เฉินโม่มาถึงแล้ว นายยังพูดเหลวไหลอะไรอีก นายตั้งใจจะหาเรื่องใช่ไหม!”
หลังจากกล่าวจบ เจี่ยงหยาวหันไปมองเฉินโม่ด้วยสีหน้าดีใจ “พี่เฉินโม่ อย่าไปสนใจเขา ฉันเชื่อว่าพี่จะสามารถสอบเข้ามหาวิทยาลัยในอุดมคติของตนเองได้!”
ขณะที่พูด เฉินโม่เดินมาอยู่ข้างเจี่ยงหยาวแล้ว
เฉินโม่ยิ้มจาง ๆ เขาใช้มือลูบผมที่ตกลงบนหน้าผากของเจี่ยงหยาวตามปกติ และกล่าวว่า “เธอต้องพยายาม อย่าแพ้ให้คนอื่นนะ!”
“ค่ะ!” ใบหน้าที่ตื่นเต้นของเจี่ยงหยาวตึงเครียด และรู้สึกสมองหนักขึ้นเล็กน้อย
เฉินโม่หันไปมองจางเฉียง สีหน้าเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที “เมื่อสักครู่ฉันได้ยินนายพูดว่าขอเพียงฉันมาร่วมการสอบเอ็นทรานซ์ นายจะกระโดดลงจากหน้าต่างใช่ไหม?”
“ตอนนี้ฉันมาแล้ว นายกระโดดลงไปสิ!”
ห้องเรียนเงียบทันที บรรยากาศเปลี่ยนเป็นตึงเครียดเล็กน้อย
สายตาของนักเรียนทุกคนจ้องไปที่เฉินโม่ พวกเขาคิดว่าจางเฉียงแค่พูดเล่นเท่านั้น แต่ไม่คิดว่าเฉินโม่จะถือเป็นเรื่องจริง
สีหน้าของจางเฉียงแดงเล็กน้อย เมื่อสักครู่เขาแค่พูดเรื่อยเปื่อยเท่านั้น เขาคิดว่าเฉินโม่ไม่มาแน่นอน แต่นึกไม่ถึงว่าเฉินโม่ที่ลาตลอดเทอม แต่กลับมาสอบเอ็นทรานซ์ในวันสุดท้าย!
จางเฉียงพูดไม่ออก
ที่นี่เป็นชั้นสาม ถึงแม้กระโดดลงแล้ว จะไม่ทำให้เสียชีวิต แต่มีโอกาสที่หักแขนหักสูงมาก
จางเฉียงไม่โง่ขนาดนั้น
“เฉินโม่ เมื่อสักครู่ฉันแค่พูดเรื่อยเปื่อยเท่านั้น หรือว่านายจะถือเป็นเรื่องจริง” จางเฉียงกล่าวเยาะเย้ย
เฉินโม่กล่าวซ้ำด้วยน้ำเสียงเย็นชา “กระโดดลงไป!”
จางเฉียงตกตะลึง คนไร้ประโยชน์เอาจริงเหรอ!
