แดนนิรมิตเทพ บทที่ 770
“เจ้าหนู ฉันได้ยินไม่ผิดใช่ไหม? แกต้องการให้ฉันขอโทษ?” ประธานหลี่ถามเฉินโม่อย่างไม่เหลือชื่อ
“แกดูให้ดีว่าที่นี่มันที่ไหน! ที่นี่คือเขตอิทธิพลของเจิ้นซิงมีเดีย แกเป็นตัวอะไร? คู่ควรให้ฉันขอโทษด้วยเหรอ?”
จี๋ต๋าจิ่วตูเคยเห็นความแข็งแกร่งของเฉินโม่แล้ว แต่ตามที่ประธานหลี่พูด ที่นี่คือเขตอิทธิพลของเขา สองหมัดของเฉินโม่ยากที่จะสู้สี่มือได้
และจี๋ต๋าจิ่วตูก็ไม่อยากให้เฉินโม่ล่วงเกินบริษัทใหญ่อย่างเจิ้นซิงมีเดียเพราะตนเอง
จี๋ต๋าจิ่วตูจึงเกลี้ยกล่อมว่า “เฉินโม่ ช่างมันเถอะ ถึงแม้ว่าคนแบบนี้จะขอโทษ แต่ก็ไม่มีความจริงใจ นายไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นหรอก!”
หยางบี้ถิงรู้ความน่าสะพรึงกลัวของเจิ้นซิงมีเดีย เธอจึงรีบเกลี้ยกล่อมว่า “เฉินโม่ จิ่วตูพูดถูก ไม่จำเป็นต้องถือสาคนพวกนี้ พวกเรากลับกันเถอะ!”
กู่หลินเฟิงรู้สึกโมโหกับท่าทางของประธานหลี่ และกล่าวอย่างเย็นชา “ฉันคิดว่าเฉินโม่ทำถูกแล้ว อย่าให้คนแบบนี้ได้เปรียบ วันนี้เขาต้องขอโทษ!”
หลังจากกล่าวจบ กู่หลินเฟิงเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว แล้วยืนเคียงข้างเฉินโม่ และมองประธานหลี่ด้วยความเย็นชา
“โอ้ มีคนไม่กลัวตายอีกคนแล้ว!” ประธานหลี่กล่าวเยาะเย้ย
เจี่ยจวินซื่อเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าวเช่นกัน ยืนเคียงข้างเฉินโม่และกู่หลินเฟิง “ฉันก็เห็นด้วยที่จะให้เขาขอโทษ ทางที่ดีไปที่ห้องโถงและขอโทษต่อหน้าสาธารณชน!”
เหวินถิงอี้และห่าวเจี้ยนมองหน้ากัน แล้วเดินไปยืนข้างพวกเขาเช่นกัน
“พวกนาย……..” คราวนี้ จี๋ต๋าจิ่วตูพูดไม่ออก แต่ดวงตาเป็นประกายด้วยความตื้นตันใจ
หยางบี้ถิงเอามือปิดปาก รู้สึกซาบซึ้งจนน้ำตานองหน้า
สีหน้าของประธานหลี่เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม “ดูเหมือนว่าถ้าฉันไม่สอนบทเรียนให้เด็กเปรตอย่างพวกแก พวกแกก็จะไม่รู้ว่าฟ้าสูงแผ่นดินต่ำแค่ไหน!”
“พวกแก ไปสอนบทเรียนให้เด็กพวกนี้ ระวังอย่าให้ตายก็พอ!” ประธานหลี่กล่าวกับบอดี้การ์ด
บอดี้การ์ดพวกนั้นรู้สึกลังเลเล็กน้อย เหลือบมองเฉินโม่ด้วยความหวาดกลัว แต่ประธานหลี่ไม่เหมือนหลิ่วอี้เฟย ถ้าพวกเขากล้าถอย พวกเขาก็จะถูกไล่ออกทันที
บอดี้การ์ดพวกนั้นกัดฟัน แล้วเดินเข้าไปล้อมเฉินโม่และคนอื่น ๆ ไว้
“เจ้าหนู ถึงเสียใจตอนนี้ มันก็ทันอยู่!” ประธานหลี่มองเฉินโม่และคนอื่น ๆ ด้วยสีหน้าที่เหมือนรอชมละคร
กู่หลินเฟิงพ่นลมออกมาอย่างเย็นชา แล้วเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว พลังที่ทรงพลังก็ระเบิดออกมาจากร่างกายของเขา
เขาปล่อยพลังหมัดไปที่บอดี้การ์ดคนล่ะหมัด เวลาไม่ถึงนาที บอดี้การ์ดทุกคนของประธานหลี่ก็นอนคร่ำครวญอยู่บนพื้น
“เป็นไปได้ยังไง” ประธานหลี่มองกู่หลินเฟิงที่เดินกลับมาที่เดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ด้วยสีหน้าหวาดกลัวและกลืนน้ำลายด้วยความลำบาก
หลิ่วอี้เฟยที่อยู่ด้านข้าง เอามือปิดปากสีแดงของตนเองด้วยความหวาดกลัว และสีหน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ
“พวกแกเป็นใครกันแน่?” ประธานหลี่ถามด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
กู่หลินเฟิงกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “แกไม่จำเป็นต้องสนใจว่าพวกเราเป็นใคร ตอนนี้สิ่งที่แกต้องทำคือขอโทษเพื่อนของพวกเราต่อหน้าสาธารณชน!”
“ฝันไปเถอะ!” ประธานหลี่ตะโกนด้วยความโกรธ เพราะคนที่อยู่ด้านนอกล้วนเป็นคนในแวดวงที่รู้จักกัน ให้เขาขอโทษต่อหน้าสาธารณชน แล้วต่อไปเขาจะมีหน้าทำมาหากินอยู่ในแวดวงนี้ได้อย่างไร!
“พวกแกคิดว่ามีฝีมือเล็กน้อย แล้วก็สามารถรังแกฉันได้เหรอ? ถ้าพี่เขยของฉันมาถึงแล้ว ฉันจะทำให้พวกแกได้เห็นว่ายอดฝีมืออย่างแท้จริงนั้นเป็นอย่างไร!”
หลังจากกล่าวจบ ประธานหลี่ก็หยิบโทรศัพท์แล้วโทรออกทันที
“พี่เขย ผมหัวชิง มีคนมาก่อกวนที่งานออดิชั่น พวกเขาเก่งมาก พี่เขยรีบส่งคุณไคมาที่นี่!”
“อะไรนะ! พี่เขยใกล้ถึงแล้วเหรอ? เยี่ยมมาก! อะไรนะ? ยังมีคุณชายหวางจากเทียนหยู่มีเดียมาด้วย! นึกไม่ถึงว่าพี่เขยจะสามารถเชิญคุณชายหวางมาได้ โอ้! เขาเป็นถึงคนใหญ่คนโต! โอเค ผมจะรอพี่เขยและคุณชายหวาง!”
ประธานหลี่ หลี่หัวชิงเป็นน้องภรรยาของเอี๋ยนเจิ้นซิงที่เป็นประธานใหญ่ของบริษัทเจิ้นซิงมีเดีย เมื่อได้ยินว่าเอี๋ยนเจิ้นซิงกับคุณชายหวางกำลังจะมาถึง เขาตื่นเต้นจนเกือบจะกระโดดโลดเต้น
เฉินโม่และคนอื่น ๆ รู้สึกแปลกเล็กน้อย
ห่าวเจี้ยนถามด้วยความสงสัย “เขาโทรเรียกคนมาช่วยเหรอ? นี่มันอะไรกันนี่?”
