แดนนิรมิตเทพ – บทที่ 789

แดนนิรมิตเทพ บทที่ 789
สำนักงานใหญ่ในฐานใต้ดินขององค์กรล่าชีวิต เป็นห้องโถงที่ว่างเปล่า

ห้องโถงมีแสงสลัว มีเสาหินสีน้ำตาลขนาดใหญ่และน่ากลัวอยู่หลายสิบต้น

และเสาหินแต่ละต้น ต้องใช้คนโอบสองคน มีรูปสัตว์ต่าง ๆ แกะสลักอยู่บนเสาหิน

เฉินโม่มองอย่างละเอียด ลวดลายบนเสาหินเป็นสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ทั้งสี่ของหัวเซี่ย

มังกรฟ้า เสือขาว หงส์แดง เต่าดำ!

“หรือว่านักบู๊หัวเซี่ยจะเป็นผู้ที่ก่อตั้งองค์กรล่าชีวิตนี้ขึ้นมา?” เฉินโม่รู้สึกสงสัย

“ทำภารกิจสำเร็จแล้วเหรอ?”

ทันใดนั้น น้ำเสียงทุ้มก็ดังขึ้นมา ดังสะท้อนอยู่ในห้องโถงที่ว่างเปล่า

เฉินโม่มองกำแพงหินสีดำที่อยู่ด้านหน้าห้องโถงที่สลักลวดลายมังกร และด้วยพลังบำเพ็ญในปัจจุบันของเขาแล้ว ทำให้เขาค้นพบว่าเสียงนั้นดังมาจากด้านหลังกำแพงหิน

“สำเร็จแล้ว!” เฉินโม่ใช้พลังทิพย์ของตนเองเปลี่ยนเสียงให้เหมือนกับเสียงของเอี๋ยนจั่ว

“ดีมาก!” เสียงนั้นไม่มีอารมณ์ความรู้สึกแม้แต่น้อย

“ทำไมคนอื่นไม่กลับมาด้วยกัน?” เสียงนั้นถามอีกครั้ง

“พวกเขาตายหมดแล้ว!” เฉินโม่ก้มหน้าลง และกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“อืม?” น้ำเสียงมีความสงสัยเล็กน้อย “แล้วทำไมคุณถึงสามารถกลับมาได้?”

เฉินโม่ก้มหน้าลงและกล่าวว่า “ผมกลับมาเพราะมีของบางอย่างจะมอบให้คุณ!”

“อ้อ ของอะไร? คุณวางไว้หน้ากำแพงหิน แล้วผมจะเอาไปเอง!” เสียงนั้นกล่าวด้วยความสงสัย

เฉินโม่ยังคงก้มหน้าและกล่าวว่า “สิ่งนี้สำคัญมาก ผมต้องมอบให้คุณต่อหน้า!”

น้ำเสียงไม่ตอบทันที ราวกับกำลังครุ่นคิด

ผ่านไปสักพัก เสียงนั้นกล่าวว่า “เดี๋ยวก่อน!”

เสียงเสียดสีระหว่างหินกับเหล็กดังขึ้น กำแพงหินสีดำเลื่อนสูงขึ้นอย่างช้า ๆ ชายชราหน้าตาธรรมดาสวมชุดคลุมสีแดงเดินออกมาจากข้างใน

“ของอะไร? นำมาให้ผมเถอะ!” ชายชราชุดแดงกล่าว

เฉินโม่มองเขาและส่ายศีรษะ “ผมไม่สามารถมอบของสิ่งนี้ให้คุณได้ ผมต้องเห็นท่านล่าชีวิตก่อน ถึงจะนำออกมาได้!”

มีความประหลาดใจอยู่ในดวงตาของชายชรา แต่ท่าทางของเขาไม่เปลี่ยนแปลง และกล่าวว่า “เอี๋ยนจั่ว ออกไปคราวนี้ คุณจำไม่ได้แม้กระทั่งผมแล้วเหรอ?”

ถึงแม้ว่าระยะจะใกล้มาก แต่น้ำเสียงของชายชรายังคงทุ้ม

เฉินโม่มองเขาด้วยรอยยิ้มแปลก ๆ “ถ้าคนที่อยู่ระดับแดนในชั้นสูงสุดเป็นผู้นำขององค์กรล่าชีวิต ทำให้ผมอยากรู้ว่าคุณจะปกครองปรมาจารย์ที่เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาได้อย่างไร!”

“คุณไม่ใช่เอี๋ยนจั่ว!” ชายชราอุทานด้วยความตกใจ “คุณเป็นใคร?”

“พวกคุณส่งคนไปฆ่าผมสองรอบแล้ว แล้วพวกคุณยังไม่รู้ว่าผมเป็นใครอีกเหรอ?” หลังจากเฉินโม่กล่าวจบ เขาก็ก้าวออกไป วินาทีต่อมา เขาก็ยืนอยู่ตรงหน้าชายชราแล้ว

เมื่อชายชราเห็นเฉินโม่เคลื่อนไหว เขารีบหันหลังแล้ววิ่งทันที แต่ความเร็วของเขาสู้เฉินโม่ไม่ได้

เฉินโม่ยืนขวางอยู่หน้าเขาและถามว่า “บอกมาเถอะว่าหัวหน้าของพวกคุณอยู่ที่ไหน?”

“ผมไม่เข้าใจว่าคุณกำลังพูดเรื่องอะไร ผมคือหัตถ์โลหิตล่าชีวิต เป็นผู้นำขององค์กรล่าชีวิต!” สีหน้าของชายชราราบเรียบ ความตื่นตระหนกที่อยู่ในดวงตาของเขาสามารถปิดบังจากคนอื่นได้ แต่ไม่สามารถปิดบังเฉินโม่ได้

เฉินโม่ยื่นมือออกไปคว้าคอปกเสื้อของชายชรา เกิดเสียงเบา ๆ แล้วเครื่องขยายเสียงสีดำก็ตกลงมาจากคอปกเสื้อ

เสียงทุ้มเมื่อสักครู่ ออกจากเครื่องขยายเสียงนี้

“ตอนนี้พูดได้แล้วใช่ไหม!” เฉินโม่มองเขาและกล่าวเบา ๆ

เฉินโม่สามารถมองทะลุความคิดของชายชราคนนั้นได้ ทำให้สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม “เจ้าหนู ผมขอเตือนคุณว่าที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่คุณควรมา!”

“น่ารำคาญ!” เฉินโม่ตบหน้าเขาทันที

เพี๊ยะ!