แดนนิรมิตเทพ บทที่ 789
สำนักงานใหญ่ในฐานใต้ดินขององค์กรล่าชีวิต เป็นห้องโถงที่ว่างเปล่า
ห้องโถงมีแสงสลัว มีเสาหินสีน้ำตาลขนาดใหญ่และน่ากลัวอยู่หลายสิบต้น
และเสาหินแต่ละต้น ต้องใช้คนโอบสองคน มีรูปสัตว์ต่าง ๆ แกะสลักอยู่บนเสาหิน
เฉินโม่มองอย่างละเอียด ลวดลายบนเสาหินเป็นสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ทั้งสี่ของหัวเซี่ย
มังกรฟ้า เสือขาว หงส์แดง เต่าดำ!
“หรือว่านักบู๊หัวเซี่ยจะเป็นผู้ที่ก่อตั้งองค์กรล่าชีวิตนี้ขึ้นมา?” เฉินโม่รู้สึกสงสัย
“ทำภารกิจสำเร็จแล้วเหรอ?”
ทันใดนั้น น้ำเสียงทุ้มก็ดังขึ้นมา ดังสะท้อนอยู่ในห้องโถงที่ว่างเปล่า
เฉินโม่มองกำแพงหินสีดำที่อยู่ด้านหน้าห้องโถงที่สลักลวดลายมังกร และด้วยพลังบำเพ็ญในปัจจุบันของเขาแล้ว ทำให้เขาค้นพบว่าเสียงนั้นดังมาจากด้านหลังกำแพงหิน
“สำเร็จแล้ว!” เฉินโม่ใช้พลังทิพย์ของตนเองเปลี่ยนเสียงให้เหมือนกับเสียงของเอี๋ยนจั่ว
“ดีมาก!” เสียงนั้นไม่มีอารมณ์ความรู้สึกแม้แต่น้อย
“ทำไมคนอื่นไม่กลับมาด้วยกัน?” เสียงนั้นถามอีกครั้ง
“พวกเขาตายหมดแล้ว!” เฉินโม่ก้มหน้าลง และกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“อืม?” น้ำเสียงมีความสงสัยเล็กน้อย “แล้วทำไมคุณถึงสามารถกลับมาได้?”
เฉินโม่ก้มหน้าลงและกล่าวว่า “ผมกลับมาเพราะมีของบางอย่างจะมอบให้คุณ!”
“อ้อ ของอะไร? คุณวางไว้หน้ากำแพงหิน แล้วผมจะเอาไปเอง!” เสียงนั้นกล่าวด้วยความสงสัย
เฉินโม่ยังคงก้มหน้าและกล่าวว่า “สิ่งนี้สำคัญมาก ผมต้องมอบให้คุณต่อหน้า!”
น้ำเสียงไม่ตอบทันที ราวกับกำลังครุ่นคิด
ผ่านไปสักพัก เสียงนั้นกล่าวว่า “เดี๋ยวก่อน!”
เสียงเสียดสีระหว่างหินกับเหล็กดังขึ้น กำแพงหินสีดำเลื่อนสูงขึ้นอย่างช้า ๆ ชายชราหน้าตาธรรมดาสวมชุดคลุมสีแดงเดินออกมาจากข้างใน
“ของอะไร? นำมาให้ผมเถอะ!” ชายชราชุดแดงกล่าว
เฉินโม่มองเขาและส่ายศีรษะ “ผมไม่สามารถมอบของสิ่งนี้ให้คุณได้ ผมต้องเห็นท่านล่าชีวิตก่อน ถึงจะนำออกมาได้!”
มีความประหลาดใจอยู่ในดวงตาของชายชรา แต่ท่าทางของเขาไม่เปลี่ยนแปลง และกล่าวว่า “เอี๋ยนจั่ว ออกไปคราวนี้ คุณจำไม่ได้แม้กระทั่งผมแล้วเหรอ?”
ถึงแม้ว่าระยะจะใกล้มาก แต่น้ำเสียงของชายชรายังคงทุ้ม
เฉินโม่มองเขาด้วยรอยยิ้มแปลก ๆ “ถ้าคนที่อยู่ระดับแดนในชั้นสูงสุดเป็นผู้นำขององค์กรล่าชีวิต ทำให้ผมอยากรู้ว่าคุณจะปกครองปรมาจารย์ที่เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาได้อย่างไร!”
“คุณไม่ใช่เอี๋ยนจั่ว!” ชายชราอุทานด้วยความตกใจ “คุณเป็นใคร?”
“พวกคุณส่งคนไปฆ่าผมสองรอบแล้ว แล้วพวกคุณยังไม่รู้ว่าผมเป็นใครอีกเหรอ?” หลังจากเฉินโม่กล่าวจบ เขาก็ก้าวออกไป วินาทีต่อมา เขาก็ยืนอยู่ตรงหน้าชายชราแล้ว
เมื่อชายชราเห็นเฉินโม่เคลื่อนไหว เขารีบหันหลังแล้ววิ่งทันที แต่ความเร็วของเขาสู้เฉินโม่ไม่ได้
เฉินโม่ยืนขวางอยู่หน้าเขาและถามว่า “บอกมาเถอะว่าหัวหน้าของพวกคุณอยู่ที่ไหน?”
“ผมไม่เข้าใจว่าคุณกำลังพูดเรื่องอะไร ผมคือหัตถ์โลหิตล่าชีวิต เป็นผู้นำขององค์กรล่าชีวิต!” สีหน้าของชายชราราบเรียบ ความตื่นตระหนกที่อยู่ในดวงตาของเขาสามารถปิดบังจากคนอื่นได้ แต่ไม่สามารถปิดบังเฉินโม่ได้
เฉินโม่ยื่นมือออกไปคว้าคอปกเสื้อของชายชรา เกิดเสียงเบา ๆ แล้วเครื่องขยายเสียงสีดำก็ตกลงมาจากคอปกเสื้อ
เสียงทุ้มเมื่อสักครู่ ออกจากเครื่องขยายเสียงนี้
“ตอนนี้พูดได้แล้วใช่ไหม!” เฉินโม่มองเขาและกล่าวเบา ๆ
เฉินโม่สามารถมองทะลุความคิดของชายชราคนนั้นได้ ทำให้สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม “เจ้าหนู ผมขอเตือนคุณว่าที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่คุณควรมา!”
“น่ารำคาญ!” เฉินโม่ตบหน้าเขาทันที
เพี๊ยะ!
