แดนนิรมิตเทพ บทที่ 801
“ปล่อยมือ!”
เล่หรูหั่วจ้องเขม็งไปที่หยุนเทียนหลิง มือของเธอถูกหยุนเทียนหลิงจับไว้ พยายามสะบัดอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่หลุด ทำให้เล่หรูหั่วทั้งอายทั้งโกรธ
หยุนเทียนหลิงไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย พูดด้วยสีหน้าเย็นชา “เธอไม่อยากเต้นรำเหรอ? ผมจะเต้นกับเธอ”
เล่หรูหั่วพูดอย่างโกรธเกรี้ยว “ใครอยากเต้นรำกับนาย ปล่อยฉันนะ!”
ถ้าไม่ใช่เพราะเกรงกลัวอำนาจของตระกูลหยุน เล่หรูหั่วก็อยากจะตบเขาเหลือเกิน
หยุนเทียนหลิงยังคงไม่มีทีท่าจะปล่อย แถมยังออกแรงเล็กน้อยดึงเล่หรูหั่วขึ้นจากที่นั่ง แล้วโอบเธอไว้
“ผมบอกว่าอยากเต้นรำกับเธอ เธอก็ต้องเต้น!” เขาเป็นเหมือนจักรพรรดิที่มีอำนาจเหนือกว่า ไม่ยอมให้ผู้อื่นมาต่อต้านใดๆ ทั้งสิ้น
“หยุนเทียนหลิง ถ้านายยังไม่ปล่อยฉันอีก ฉันจะไม่เกรงใจนายแล้วนะ!” เล่หรูหั่วโกรธแล้วจริงๆ เกิดความฮึกเหิมไม่สนใจอะไรอีกแล้ว
นักเรียนหลายคนที่อยู่รอบๆ มองมาที่พวกเขา ส่วนใหญ่กำลังพูดคุยกันเบาๆ รู้สึกโกรธกับการกระทำของหยุนเทียนหลิง
แม้จะไม่รู้จักฐานะที่แท้จริงของหยุนเทียนหลิง แต่หลายคนก็รู้ว่าพวกเขาไม่สามารถยั่วยุหยุนเทียนหลิงได้
ดังนั้นบรรดาเพื่อนนักเรียนจึงไม่กล้าพูดอะไร
จี๋ต๋าจิ่วตูและห่าวเจี้ยนออกห่างจากนักเรียนสองคนนั้น แล้วกลับไปยังที่นั่งอย่างเงียบๆ
“เจ้าหมอนี่ไม่ยโสเกินไปหน่อยเหรอ? ผมรู้สึกว่าเขายโสกว่าไอ้เบื๊อกเฉินเสียอีก!” จี๋ต๋าจิ่วตูพูดอย่างไม่พอใจ
ในสายตาของจี๋ต๋าจิ่วตู เฉินโม่เป็นคนหลงระเริงไปแล้ว แต่เมื่อเปรียบเทียบกับหยุนเทียนหลิง เขาก็พบว่าเฉินโม่นั้นถ่อมตัวกว่ามาก
ห่าวเจี้ยนถามเสียงเบา “พวกเราควรจะขวางเขาไว้ไหม?”
ความเย็นชาปรากฏขึ้นในแววตาของกู่หลินเฟิง แต่หยุนเทียนหลิงแข็งแกร่งกว่าเขามาก เขาไม่กล้าทำอะไรวู่วาม
เจี่ยจวินเซี่ยตำหนิอย่างจริงจัง “อย่าไปยุ่งเรื่องคนอื่นให้มาก พวกเราไม่สามารถยื่นมือเข้าไปยุ่งเรื่องของเขาได้!”
“แต่เราจะปล่อยให้เขารังแกผู้หญิงแบบนี้ไม่ได้!” มู่หรงยานเอ๋อร์ทนดูต่อไปไม่ไหว เดินเข้าไปด้วยสีหน้าโกรธเคือง
“คุณหนูยานเอ๋อร์ อย่าวู่วาม!” เจี่ยจวินเซี่ยตะโกนอย่างร้อนใจ แม้จะอาศัยความแข็งแกร่งของตระกูลมู่หรงแห่งเจียงหนาน แต่ก็ยังสู้ตระกูลหยุนไม่ได้
แต่มู่หรงยานเอ๋อร์ก็ไม่สนใจ เธอเดินตรงเข้าไปอยู่ข้างๆ เล่หรูหั่ว จับจ้องไปที่หยุนเทียนหลิงอย่างเย็นชา
“ปฏิบัติกับผู้หญิงด้วยท่าทีที่หยาบคายแบบนี้ นายไม่รู้สึกว่ามันมากไปหน่อยเหรอ?”
หยุนเทียนหลิงปล่อยเล่หรูหั่ว เหลือบมองมู่หรงยานเอ๋อร์ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เรื่องนี้ดูเหมือนจะไม่เกี่ยวข้องกับเธอนะ ผมแนะนำว่าเธออย่ามายุ่งจะดีกว่า ชื่อเสียงของตระกูลมู่หรงแห่งเจียงหนานใช้ไม่ได้ผลกับผม!”
มู่หรงยานเอ๋อร์พูดอย่างโกรธเกรี้ยว “ฉันยืนอยู่ตรงนี้ด้วยตัวเอง ไม่เกี่ยวกับตระกูลมู่หรง ฉันทนเห็นนายรังแกเพื่อนนักเรียนหญิงไม่ได้!”
หยุนเทียนหลิงกล่าวอย่างเย็นชา “ทนดูไม่ได้แล้วจะทำไม? อย่าว่าแต่เธอเลย ต่อให้มู่หรงเค่อมาอยู่ที่นี่ ก็ยังไม่กล้ายกไม้ยกมือใส่ผม!”
“เห็นว่าเธอเป็นผู้หญิงหรอกนะ ออกไปซะ ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าผมไม่เกรงใจ!”
เล่หรูหั่วไม่อยากทำให้มู่หรงยานเอ๋อร์ต้องเดือดร้อนไปด้วย รวมไปถึงตระกูลมู่หรง จึงพูดเกลี้ยกล่อม “เพื่อนนักเรียนยานเอ๋อร์ ขอบคุณที่เธอออกมาพูดแทนฉัน แต่นี่มันเป็นเรื่องระหว่างฉันกับเขา ฉันอยากแก้ปัญหาด้วยตัวเอง เธอกลับไปเถอะ!”
แม้ว่ามู่หรงยานเอ๋อร์จะไม่ค่อยรู้จักเล่หรูหั่วมากนัก แต่เธอก็ได้ยินมาว่าเฉินโม่เคยออกหน้าให้เล่หรูหั่ว
ในความคิดของมู่หรงยานเอ๋อร์ ในเมื่อเล่หรูหั่วเป็นคนที่เฉินโม่ต้องการปกป้อง แต่ตอนนี้เฉินโม่ไม่อยู่ที่นี่ เธอก็ควรปกป้องแทนเฉินโม่
แววตาของมู่หรงยานเอ๋อร์แน่วแน่ มองไปที่เล่หรูหั่วแล้วกล่าวว่า “ฉันจะไม่ไปไหน จนกว่าเขาจะไปก่อน!”
เล่หรูหั่วชะงักไปเล็กน้อย เธอเห็นเงาของเฉินโม่บนตัวมู่หรงยานเอ๋อร์
