ทันใดนั้นเขาก็ก้มตัวลง แขนทั้งสองข้างของเขาทาบอยู่บนพื้นเหมือนไม้สองท่อน ดูแล้วเหมือนกอริลลา
เฉินซงจื่อปล่อยพลังหมัดออกไป เซี่ยงชงกระโดดต่อเนื่องอย่างรวดเร็ว
เฉินซงจื่อเยาะเย้ย “ต่อให้คุณเร็วแค่ไหน แต่จะเร็วกว่าพลังได้อย่างไร!”
เซี่ยงชงไม่พูดอะไร แต่ยังคงกระโดดต่อเนื่อง ไม่นาน เฉินซงจื่อก็สังเกตเห็นบางอย่างผิดปกติ
เซี่ยงชงไม่ได้หลบเลี่ยง แต่กำลังเปลี่ยนวิธีเพื่อให้พลังหมัดของเฉินซงจื่อค่อย ๆ หมดไป และทุกครั้งที่เซี่ยงชงกระโดดไปยังจุดใหม่ พลังหมัดก็อ่อนลงเล็กน้อย หลังจากกลับไปกลับมาหลายรอบ พลังหมัดของเฉินซงจื่อเหลือเพียงครึ่งเดียวเท่านั้น ทำให้เซี่ยงชงสามารถต้านรับได้อย่างง่ายดาย
เซี่ยงชงยิ้มและกล่าวว่า “คุณรู้ไหมว่าทำไมคนอื่นถึงเรียกผมว่าวอกเทพแปดแขน?”
“เป็นเพราะความเร็วและร่างกายของผมคล่องแคล่วราวกับลิง และสามารถคลี่คลายการโจมตีที่ทรงพลังได้มากมาย”
เฉินซงจื่อไม่เคยเห็นวิธีทำลายเคล็ดวิชาแปลก ๆ เช่นนี้มาก่อน แต่เขายังคงชื่นชมความฉลาดหลักแหลมของเซี่ยงชง เพราะการทำลายเคล็ดวิชาแบบนี้มีประสิทธิภาพมาก
อย่างไรก็ตาม วิธีนี้มีผลต่อเซี่ยงชงเท่านั้น เพราะร่างกายของคนอื่นไม่ได้คล่องแคล่วและเร็วขนาดนี้
“ถ้าคุณมีความสามารถแค่นี้ งั้นคุณก็ไม่จำเป็นต้องไปพบอาจารย์ของผมหรอก เพราะผมก็สามารถจัดการคุณได้” เฉินซงจื่อกล่าวด้วยความเหยียดหยาม
เซี่ยงชองโกรธทันที: “อะไรนะ คุณกล้าดูถูกผมจริงๆ”
“มันน่าโมโหจริง ๆ ผมจะเอาจริงแล้ว!”
สีหน้าของเซี่ยงชงเต็มไปด้วยความโกรธ ร่างกายของเขาตั้งตรงขึ้นมา
“สำหรับชื่อเสียงวอกเทพแปดแขนของผมแล้ว คุณเคยเห็นแต่วอกเทพ แต่ยังไม่เห็นแขนแปดใช่ไหม? ตอนนี้ผมจะทำให้คุณได้เปิดหูเปิดตา!”
เฉินซงจื่อกล่าวเยาะเย้ย “ผมกำลังตั้งตารอ”
เซี่ยงชงพ่นลมออกมาอย่างเย็นชา “ดูให้ดี! วอกแปดแขน!”
ร่างกายของเซี่ยงชงขยายขึ้นมาทันที สุดท้ายกลายเป็นร่างสูงสามฟุตและมีแปดแขน แขนแต่ละข้างถืออาวุธเอาไว้
สีหน้าของเฉินซงจื่อเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม วอกแปดแขนตนนี้ ไม่ใช่ร่างลวงตาที่เกิดจากการรวมตัวของชี่แท้ แต่เป็นร่างกายที่แท้จริง เฉินซงจื่อไม่เข้าใจว่าเซี่ยงชงทำได้อย่างไร
แต่เฉินซงจื่อสามารถสัมผัสได้ถึงพลังที่แข็งแกร่งของวอกแปดแขนตนนี้
“ตายเสียเถอะ!”
เซี่ยงชงคำรามด้วยน้ำเสียงเย็นชา ราวกับเสียงสายฟ้าดังสะท้อนอยู่ในสมองของเฉินซงจื่อ
เฉินซงจื่อไม่กล้าประมาท เดินออกไปหนึ่งก้าว แล้วปล่อยพลังหมัดขึ้นไปบนท้องฟ้า
“ท่าที่สามของหมัดเทพเทียนเสวียน ปราบฟ้าดิน!”
แล้วพลังหมัดของเฉินซงจื่อก็พุ่งลงมาจากท้องฟ้า พลังของหมัดนี้เหมือนภูเขาขนาดเล็ก กดทับวอกแปดแขนเอาไว้
โฮก!
วอกคำราม แขนทั้งแปดเคลื่อนไหวพร้อมกัน ราวกับว่าเขาต้องการต่อสู้กับท้องฟ้า!
บูม!
ดาดฟ้าที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าของวอกแปดแขนที่เกิดจากการแปลงกายของเซี่ยงชงแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ อาคารสูงร้อยชั้นสั่นสะเทือนราวกับแผ่นดินไหว
ร่างของเฉินซงจื่อกระเด็นออกไป เซี่ยงชงกลับมาเป็นรูปร่างเดิม และยืนอยู่ที่เดิม เสื้อผ้าฉีกขาดเป็นชิ้นเล็ก ๆ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะเตรียมไว้ก่อนแล้ว เขาเปลี่ยนเป็นชุดนักพรตสีเทาอย่างรวดเร็ว
เฉินซงจื่อบินกลับมา ยืนอยู่ตรงหน้าเซี่ยงชงอีกครั้ง และมีรอยเลือดอยู่ที่มุมปาก
“คุณเก่งจริง ๆ ผมรู้สึกชื่นชมมาก แต่ถ้าคุณต้องการท้าทายอาจารย์ของผม คุณยังห่างไกลมาก ผมขอเตือนคุณประโยคหนึ่ง ให้เรื่องมันจบตรงนี้ เพื่อจะได้ไม่เป็นภัยถึงชีวิต!” เฉินซงจื่อกล่าว
เซี่ยงชงหัวเราะเสียงดัง “ผมใช้ความพยายามเดินทางจากต่างประเทศมาถึงที่นี่ ตอนนี้ยังไม่พูดถึงเรื่องแก้แค้นให้ลูกศิษย์สองคนของผม แม้แต่พบเฉินไต้ซือก็ยังทำไม่ได้ แล้วคุณคิดว่าผมจะจากไปเหรอ?”
เฉินซงจื่อจ้องเขาด้วยความเย็นชา “แล้วคุณต้องการอะไร?”
เซี่ยงชงกล่าวเยาะเย้ย “ผมจะจับกุมพวกคุณทั้งหมด แล้วรอให้เฉินไต้ซือมาช่วยพวกคุณ!”
“คุณกล้าเหรอ!” เฉินซงจื่อตะโกนด้วยความโกรธ “ถ้าคุณกล้าทำเช่นนั้น เมื่ออาจารย์ของผมมาถึงแล้ว จะต้องฆ่าคุณอย่างแน่นอน!”
