แดนนิรมิตเทพ บทที่ 879
เช้าวันรุ่งขึ้น เฉินโม่ใช้พลังทิพย์เปลี่ยนหน้าตาของเขาเล็กน้อย และพาโจวลี่เต๋อที่แต่งตัวสะอาดมาถึงประตูของสำนักยาเซียน
“หยุด พวกคุณมาทำอะไร” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสวมเครื่องแบบ ที่น่าเกรงขามสองคนขวางพวกเขาเอาไว้
“มาขอซื้อยา!” เฉินโม่เหลือบมองพวกเขาสองคน และกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“มีจดหมายเชิญไหม? สำนักยาเซียนไม่ใช่สถานที่ที่คุณอยากเข้าก็สามารถเข้าได้” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนหนึ่งเยาะเย้ย
“แล้วต้องทำอย่างไรถึงจะสามารถเข้าไปข้างในได้?” เฉินโม่ถาม
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนนั้นหัวเราะแล้วกล่าวว่า “เรื่องนี้มันก็ขึ้นอยู่กับคุณแล้ว”
เฉินโม่รู้สึกสงสัยเล็กน้อย โจวลี่เต๋อที่อยู่ด้านข้างกล่าวเบา ๆ “พวกเขากำลังขอผลประโยชน์จากคุณ”
“ผลประโยชน์?” เฉินโม่ขมวดคิ้ว
“ก็คือเงิน” โจวลี่เต๋อมองเฉินโม่ด้วยสายตาสงสัยเล็กน้อย เขาโตขนาดนี้แล้วยังไม่เข้าใจเรื่องแบบนี้อีกเหรอ?
เฉินโม่เข้าใจทันที ใช่ว่าเขาไม่เข้าใจ เพียงแต่ผลประโยชน์สำหรับเฉินโม่แล้ว มันไม่เกี่ยวข้องกับเงินอีกต่อไปแล้ว
ถ้าต้องการเงิน มันก็เป็นเรื่องง่าย
เฉินโม่พลิกฝ่ามือ หยิบธนบัตรหนึ่งปึกออกมาจากแหวนเก็บของ แล้วยื่นให้กับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย “ตอนนี้พวกเราเข้าไปข้างในได้หรือยัง?”
ดวงตาของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งสองเป็นประกายทันที พวกเขารับธนบัตรสีแดงหนึ่งปึกมาอย่างมีความสุข
“ได้ครับ ได้ครับ เชิญพวกคุณสองคนเข้าไปข้างในได้แล้วครับ!”
หลังจากเดินเข้ามาในสำนักยาเซียนแล้ว โจวลี่เต๋อกล่าวว่า “ความจริงแล้วการเข้ามาในสำนักยาเซียนไม่จำเป็นต้องมีจดหมายเชิญ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนนั้นเป็นคนที่ตั้งกฎนี้ขึ้นมาเอง เพื่อเจตนารับผลประโยชน์บางอย่าง”
“เพราะผมไม่มีเงิน ดังนั้นผมจึงถูกพวกเขาขวางอยู่ข้างนอก”
เฉินโม่พยักหน้าและกล่าวว่า “พวกเขาทำแบบนี้ แล้วคนของสำนักยาเซียนไม่สนใจเหรอ?”
โจวลี่เต๋อกล่าวว่า “คนของสำนักยาเซียนไม่อยากใคร ๆ ก็เข้าไปข้างในได้ และถ้าคนที่สามารถให้ผลประโยชน์พวกเขาได้ ต้องไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน ด้วยวิธีนี้ คนธรรมดาส่วนใหญ่จะถูกคัดออกอยู่ที่ประตูโดยตรง และคนของสำนักยาเซียนก็เห็นด้วยเช่นกัน ดังนั้นจึงอนุญาตกับการกระทำของพวกเขาโดยปริยาย”
หลังจากเดินผ่านทางเดินหินอ่อนด้านหลังประตูแล้ว เฉินโม่และโจวลี่เต๋อก็มาถึงทางเข้าที่แท้จริงของสำนักยาเซียน
เฉินโม่พบว่าอาคารที่อยู่รอบ ๆ ไม่ใช่สำนักยาเซียน
หุบเขาที่อยู่เบื้องหน้า ถึงจะเป็นสำนักยาเซียนที่แท้จริง
และสำนักยาเซียนถูกสร้างอยู่กลางภูเขาตามที่เฉินโม่จินตนาการไว้
มีชายหนุ่มสองคนสวมชุดคลุมสีดำเฝ้าอยู่ตรงประตูทางเข้าหุบเขา และมีคนมากมายถูกขวางอยู่ข้างนอก ถึงแม้ว่าพวกเขาจะผ่านด่านเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยด่านนั้นแล้ว แต่คนที่สามารถขอซื้อยาได้จริง ๆ มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น
และด่านนี้น่าจะผ่านยาก
เฉินโม่และโจวลี่เต๋อมองชายวัยกลางคนหัวล้านคนหนึ่งอย่างเงียบ ๆ ชายวัยกลางคนหัวล้านเดินไปทางคนเฝ้าประตูสองคนของสำนักยาเซียนด้วยรอยยิ้ม
ไม่รู้ว่าชายวัยกลางคนหัวล้านพูดอะไร ดูเหมือนว่าเขาจะถูกคนเฝ้าประตูสองคนนั้นปฏิเสธ จากนั้นชายวัยกลางคนหัวล้านก็แสดงสีหน้าอ้อนวอน แต่คนเฝ้าประตูสองคนนั้นแสดงท่าทางหนักแน่น ทำให้ชายวัยกลางคนหัวล้านเดินกลับมาด้วยความจำใจ
เฉินโม่กล่าวกับโจวลี่เต๋อเบา ๆ “พวกเราไปกันเถอะ!”
“ครับ!” โจวลี่เต๋อเดินไปพร้อมเฉินโม่
ขณะนี้ ชายหนุ่มคนหนึ่งที่ไว้ทรงผมไซส์พาสเดินเข้ามาขวางเฉินโม่และโจวลี่เต๋อเอาไว้
“เดี๋ยวก่อน พวกคุณมาขอซื้อยาหรือเปล่า?” ชายหนุ่มถามด้วยรอยยิ้ม
เฉินโม่เหลือบมองเขาแวบหนึ่ง และถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “คุณมีธุระอะไร?”
“ถ้าพวกคุณมาขอซื้อยา ผมขอแนะนำให้พวกคุณอย่าเสียเวลาอีกเลย ช่วงนี้วัตถุดิบยาของสำนักยาเซียนขาดแคลน และหยุดขายให้บุคคลภายนอกแล้ว” ชายหนุ่มกล่าวด้วยสีหน้ามั่นใจ
“คุณรู้ได้อย่างไร?” เฉินโม่ถามกลับ
ชายหนุ่มยิ้มด้วยความลำพองใจ และกล่าวด้วยสีหน้ายากที่จะคาดเดา “คุณไม่ต้องสนใจเรื่องนี้หรอก ถ้าพวกคุณอยากจะเข้าไป ผมสามารถช่วยพวกคุณได้ และรับรองว่าพวกคุณจะสามารถเข้าไปได้อย่างราบรื่น”
เฉินโม่ไม่พูดอะไร มองชายหนุ่มคนนั้น และรู้สึกปลงเล็กน้อย “นึกไม่ถึงว่าการเข้าไปในสำนักยาเซียนจะยากเช่นนี้ ตอนนี้มีคนใช้เรื่องนี้เพื่อหาเงินแล้ว!”
