ยาก่อฐานและยาคืนจิตสงบใจต่างก็เป็นยาพื้นฐาน ด้วยพลังความแข็งแกร่งของเฉินโม่ในตอนนี้ ไม่ถึงชั่วโมง ก็สามารถกลั่นได้สำเร็จ
เฉินโม่กลับไปที่ห้องโถงสำนักยาเซียน มู่เจิ้งเฟิงและคนเหล่านั้นต่างก็รู้สึกตัวแล้ว กำลังรอเฉินโม่อยู่ที่ห้องโถง
“เฉินไต้ซือ!”
เมื่อเห็นเฉินโม่กลับมา มู่เจิ้งเฟิงและคนอื่นๆก็รีบโค้งคำนับทันที
หลังจากที่เมื่อกี้เฉินโม่ได้บรรยายหลักการและเหตุผลมากมาย พวกเขาต่างก็ได้ประโยชน์มากมาย และพวกเขาก็ได้เข้าใจถึงพลังของเฉินโม่
ถ้าหากการยอมจำนนครั้งก่อนอาจถูกพลังอำนาจของเฉินโม่บีบบังคับ แต่ตอนนี้คนเหล่านี้ชื่นชมและยินยอมเฉินโม่จากใจจริง
เฉินโม่พยักหน้า เดินไปที่นั่งหัวหน้าแล้วนั่งลง “ไม่ต้องมากพิธี!”
เมื่อมองไปที่มู่เจิ้งเฟิง เฉินโม่พูดด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉย “อีกสักครู่ฉันก็จะไปจากที่นี่ ต่อไปเรื่องทั้งหมดในสำนักยาเซียนก็ให้นายเป็นผู้รับผิดชอบ หากเจอปัญหาที่แก้ไขไม่ได้ก็แจ้งให้ฉันทราบ”
“ครับ!” มู่เจิ้งเฟิงโค้งคำนับแทนคำตอบ
เฉินโม่มองไปที่โจวลี่เต๋อ ด้วยสายตาของเขา แน่นอนเขาพบว่าโจวลี่เต๋อเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนเล็กน้อย
เฉินโม่อมยิ้ม และทันใดนั้นก็มีความคิดพิเศษปรากฏขึ้นในสมองของเขา
“พวกเราไปกันเถอะ!” เฉินโม่พูดกับโจวลี่เต๋อ
“ครับ!” โจวลี่เต๋อดูมึนงงเล็กน้อย ราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่
มู่เจิ้งเฟิงกับลูกศิษย์ของตระกูลมู่ ไปส่งเฉินโม่ไปจากที่นี่ด้วยความเคารพ
เฉินโม่พาโจวลี่เต๋อกลับไปที่โรงแรม มองโจวเอี๋ยนที่อยู่บนเตียงคนไข้ เฉินโม่ยื่นยาคืนจิตสงบใจเม็ดนั้นให้โจวลี่เต๋อและพูดว่า “ป้อนให้พ่อของนายกินซะ”
“ครับ!” โจวลี่เต๋อพยักหน้า และทำตามคำพูดของเฉินโม่ เอายาให้โจวเอี๋ยนกิน
“หลังจากหนึ่งชั่วโมงผ่านไป พ่อของนายน่าจะฟื้นฟูได้เป็นปกติ นายตามฉันมา!” เฉินโม่มองโจวลี่เต๋ออย่างมีความหมาย
โจวลี่เต๋อเหลือบมองพ่อ แล้วตามเฉินโม่เข้าไปในอีกห้องหนึ่ง
เฉินโม่นั่งอยู่บนเตียง ลมหายใจริบหรี่ และจ้องมองโจวลี่เต๋ออย่างเงียบๆ มองจนโจวลี่เต๋อรู้สึกกระวนกระวายใจเล็กน้อย
“ตามฉันมาสำนักยาเซียนครั้งนี้ นายมีความคิดยังไง?” เฉินโม่ถามเบาๆ ด้วยท่าทีที่อ่อนโยน
โจวลี่เต๋อคิดอยู่ครู่หนึ่ง ด้วยสีหน้าที่สับสนเล็กน้อย
“ก่อนที่จะได้พบท่าน ผมรู้สึกว่าไม่มีอะไรในโลกนี้ที่ควรแก่การระลึกถึง ถ้าไม่ใช่เพื่อรักษาอาการป่วยของพ่อ ผมคงไม่สามารถยืนหยัดมาถึงวันนี้แน่นอน”
เฉินโม่พยักหน้า ยิ้มนิดๆ แล้วพูดว่า “แล้วหลังจากได้เจอฉันล่ะ?”
ดวงตาของโจวลี่เต๋อค่อยๆเปล่งประกาย ถึงขั้นมีแสงวาววับปรากฏขึ้น “หลังจากได้พบท่าน ผมรู้สึกว่าความทุกข์ทรมานที่เคยได้รับก่อนหน้านี้ ไม่ควรค่าแก่การกล่าวถึง รู้สึกว่าเรื่องบนโลกนี้เต็มไปด้วยเรื่องที่อยากรู้อยากเห็น และหวังว่าตัวเองจะสามารถเข้าใจถึงเหตุผลที่คุณพูด”
“ถ้าให้นายเดินตามรอยฉัน นายยอมไปจากพ่อของนายได้เหรอ? บางทีนายอาจต้องโดดเดี่ยวเดียวดายไปตลอดชีวิต นายทนความเหงาได้ไหม?” เฉินโม่ถามนิ่งๆ
โจวลี่เต๋อพยักหน้าโดยไม่ลังเล และน้ำเสียงของเขาไม่สอดคล้องกับอายุของเขาเลย “ถ้าหากสามารถรักษาอาการป่วยของพ่อจนหายได้ ผมก็ไม่มีอะไรต้องห่วงพะวงอีก ส่วนเรื่องที่ท่านบอกว่าโดดเดี่ยวและความเหงา หลายปีมานี้ผมเคยชินแล้ว”
เฉินโม่มองที่เขา มือข้างหนึ่งเคาะโต๊ะเบาๆ ราวกับว่ากำลังครุ่นคิดอะไรอยู่
ในที่สุด เฉินโม่ก็ตัดสินใจได้แล้ว ขยับนิ้วทันที แววตาเป็นประกาย “เช่นนั้นแล้วนายเต็มใจเดินบนเส้นทางที่ไม่มีวันหวนกลับเหรอ? หากเริ่มเดินบนเส้นทางนี้ นับจากนี้ไปชีวิตของนายก็จะเข้าสู่อันตรายได้ทุกเมื่อ และจะไม่มีวันหยุด แต่ก็จะช่วยให้นายมีพลังที่เหนือแดน และมีอายุที่ยืนยาว!
สีหน้าของโจวลี่เต๋อเต็มไปด้วยความตื่นเต้น แม้ว่าสิ่งที่เฉินโม่พูดจะน่ากลัวแค่ไหน แต่เขารู้ว่า นี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุดที่สวรรค์มอบให้เขา!
