แดนนิรมิตเทพ บทที่ 927
แม้ว่าเฉินโม่จะเก็บภาพลวงตาแล้ว แต่ทุกคนก็ยังมีสีหน้าเหม่อลอย เหมือนว่ายังไม่ตื่นจากภาพลวงตาที่เฉินโม่เลียนแบบขึ้นมา
เฉินโม่เองก็ไม่รีบร้อน ค่อยๆรอคอย เขารู้ว่าภาพทางนิเวศวิทยาของดาวเคราะห์ที่มีเทคโนโลยีสูง จะต้องทำให้ผู้คนบนโลกรู้สึกตะลึงอย่างมาก
ผ่านไปนานถึงสิบนาที ถึงจะมีคนได้สติขึ้นมา
“เมื่อกี้ฉันเห็นอะไรเนี่ย！” มีคนตะโกนออกมาอย่างตกใจ
“ฉันเองก็เห็น นั่นเหมือนอาณาจักรนิเวศวิทยาที่ล้ำหน้าเกินกว่าความรู้ของพวกเรา！”
“สภาพแวดล้อมของพวกเขาเมื่อเทียบกับชีวิตของเราแล้ว ต่างกันราวกับแดนสวรรค์！”
คนส่วนมากมีความตกตะลึง และมีคนลุ่มหลง เหมือนคาดหวังว่าสักวันตัวเองจะได้มีชีวิตอยู่ในสภาพแวดล้อมที่สวยงามเช่นนั้น
ศาสตราจารย์ที่ศึกษานิเวศวิทยาคนนั้น ร้องไห้เสียงดังออกมาดึงดูดความสนใจจากทุกคน
เขาเช็ดน้ำตาไปด้วย และสะอื้นไปด้วย พูดว่า “ฮือๆ คิดไม่ถึงเลย ว่าชีวิตนี้ฉันจะได้เห็นสภาพแวดล้อมสวยงามดั่งจินตนาการเช่นนี้！แม้จะให้ฉันไปตายตอนนี้ ฉันก็รู้สึกพอใจมากแล้ว！”
พูดจบ เขาก็ร้องไห้ออกมาเหมือนกับเด็กน้อยควบคุมอารมณ์ไม่ได้
แต่ว่า ไม่มีใครหัวเราะเยาะเขา เพราะนี่ถึงจะเป็นผู้ศึกษาอย่างแท้จริง
เมื่อเห็นว่าวิชาที่ตัวเองวิจัยมาตลอดมีแนวโน้มพัฒนา หรือมีการพัฒนาที่ดี พวกเขาจะรู้สึกดีใจจากก้นลึกหัวใจ รู้สึกดีใจมากยิ่งกว่าที่ผลงานการวิจัยของตัวเองได้รับรางวัลสูงสุดจากระดับนานาชาติเสียอีก
ผู้ศึกษาที่เหมือนดั่งเขามีไม่น้อย พวกเขาบางคนรู้สึกตื่นเต้น บางคนรู้สึกซึ้งใจ บนใบหน้าเต็มไปด้วยความดีใจ พวกเขาแทบอยากจะรีบออกไปป่าวประกาศข่าวดีนี้ให้กับทั้งโลกได้รู้
หยางจื่อหนิงมองเฉินโม่ ใบหน้ามีอายุมีความรู้สึกยกย่องชื่นชม
ที่จริงๆแล้วเมื่อตอนที่หยางจื่อหนิงยังหนุ่มอุดมคติแรกคือการวิจัยเกี่ยวกับระบบนิเวศ แก้ไขระบบนิเวศที่ย่ำแย่ลงเรื่อยๆของโลก
แต่ต่อมาเขาพบว่าวิชาไร้ความนิยมอย่างนิเวศวิทยา คิดอยากจะมีผลงานหรือการพัฒนาใดๆนั้นยากมากเกินไป ไม่ใช่สิ่งที่คนเพียงคนเดียวจะสามารถแก้ไขได้
ดังนั้น หยางจื่อหนิงจึงยอมแพ้ต่อระบบนิเวศกลางทาง แล้วเปลี่ยนเป็นอณูชีววิทยา
แต่ว่า ความฝันแรกมักเป็นสิ่งที่อยากจะทำให้สำเร็จภายในใจของผู้คน แม้ว่าตอนนี้หยางจื่อหนิงจะมีความรุ่งโรจน์ทางด้านอณูชีววิทยาอย่างมากแล้ว แต่เขาก็ยังหวังว่าจะมีคนที่สามารถพัฒนาด้านนิเวศวิทยาได้
ตอนนี้ เรื่องที่เมื่อก่อนหยางจื่อหนิงคิดว่าไม่สามารถทำได้ แต่ตอนนี้กลับมีนักศึกษาปีหนึ่งอายุสิบแปดปีทำได้แล้ว แล้วยังทำได้ดีกว่าที่เขาคิดไว้มาก ถึงขั้นเรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบ
ความรู้สึกที่หยางจื่อหนิงมีต่อเฉินโม่ นอกจากคำว่ายกย่องชื่นชมไม่รู้ว่าจะสามารถใช้คำไหนมาบรรยายได้อีก
ศาสตราจารย์ฮั่วสีหน้าซีดเซียว ถึงแม้เขาจะไม่รู้ว่าเฉินโม่ใช้วิธีการอะไรที่สามารถแสดงภาพให้ผู้คนได้เห็น แต่เขารู้ว่าการโต้แย้งของเฉินโม่ชนะแล้ว ชนะอย่างดี แม้แต่เขาที่จงใจหาเรื่องยังไม่มีที่ให้ติ
อีกอย่างแม้แต่ศาสตราจารย์ฮั่วเองยังแอบรู้สึกนับถือ เพราะยังไงซะหากสิ่งที่เฉินโม่กล่าวสุนทรพจน์มาได้ถูกนำไปใช้จริง ก็จะกลายเป็นผลงานชิ้นเอกที่ช่วยเหลือประชากรทั่วโลก
ศาสตราจารย์เสิ่นตื่นเต้นจนตัวสั่น ไม่มีคำพูดใดจะมาบรรยายความรู้สึกตื่นเต้นของเขาในตอนนี้แล้ว
“ดี ดี ดีมาก！ดีมากเจ้าหนุ่ม ฉันชื่นชมนาย ฉันชื่นชมนายจริงๆ！”
“สุนทรพจน์ของนายในวันนี้ เพียงพอที่จะถูกบันทึกในประวัติศาสตร์แล้ว ประวัติศาสตร์และประชาชนนับพันสามร้อยล้านคนของหัวเซี่ยจะจดจำนายไว้！ไม่สิ แต่เป็นชีวิตนับล้านล้านชีวิตจะจดจำนายได้ ผลงานนี้ของนาย ไม่ด้อยไปกว่านิวตัน ไอน์สไตน์เลย！”
