แดนนิรมิตเทพ บทที่ 1037
“ทุกคนมาจากที่ไกล ผมไม่ได้ต้อนรับอย่างดี และหวังว่าจะให้อภัย!” เฉินกั๋วเหลียงใช้มือประกบกันทำความเคารพต่อฝูงชน
เฉินเข่อเอ๋อร์โค้งคำนับเล็กน้อยอย่างเร่งรีบ และเรียกว่า “ท่านปู่รอง!”
เฉินกั๋วเหลียงพยักหน้า และพูดด้วยรอยยิ้ม “เข่อเอ๋อร์ไม่ต้องพิธีรีตอง!”
“ขอบคุณท่านปู่รอง!” เฉินเข่อเอ๋อร์พูดอย่างกระฉับกระเฉง
ก่อนที่ทุกคนจะมา พวกเขาได้ทำความเข้าใจเกี่ยวกับตระกูลเฉินแล้ว รู้ว่าปู่รองที่เฉินเข่อเอ๋อร์พูดถึงคือผู้นำตระกูลเฉิน และเป็นปู่แท้ๆของเฉินไต้ซือ
ยิ่งไปกว่านั้น ทุกคนรู้ว่า เฉินไต้ซือนั้นเคารพปู่ท่านนี้ของเขามาก
ดังนั้น ต่อหน้าเฉินกั๋วเหลียง ทุกคนจึงไม่กล้าละเลยแม้แต่น้อย และทักทายด้วยการทำคำนับ
“คารวะผู้นำเฉิน!”
“คารวะคุณกั๋วเหลียง!”
บรรดาผู้ที่มีตำแหน่งต่ำกว่าเฉินกั๋วเหลียง ต่างก็กล่าวทักทายผู้นำเฉิน และคนที่ตำแหน่งสูงกว่าเฉินกั๋วเหลียง เห็นแก่เฉินไต้ซือ ก็ไม่กล้าประหม่า และเรียกว่าคุณกั๋วเหลียง
เฉินกั๋วเหลียงแอบประหลาดใจกับท่าทีของทุกคน แม้ว่าตำแหน่งของฉู่เหวินสงกับเจี่ยจิ้งอานจะต่ำกว่าเขา แต่พลังอำนาจเทียบเท่ากับตระกูลเฉิน อยู่ในแวดวงธุรกิจ ความแข็งแกร่งมีความสำคัญมากกว่าอายุ ดังนั้นโดยพื้นฐานแล้วทุกคนจะถูกจัดอันดับตามความแข็งแกร่งของพวกเขา
แต่ท่าทีของฉู่เหวินสงและเจี่ยจิ้งอานที่มีต่อเขานั้น เห็นได้ชัดว่าเป็นท่าทีของผู้อาวุโสที่มีต่อรุ่นน้อง ตรงจุดนี้ซึ่งทำให้เฉินกั๋วเหลียงประหลาดใจมาก!
สำหรับผู้ที่ตำแห่งความอาวุโสหรืออายุที่มากกว่าเหล่านั้น ถึงกับเรียกคุณกั๋วเหลียง ทำให้เฉินกั๋วเหลียงรู้สึกยินดีและประหลาดใจ!
“ทุกท่านไม่ต้องเกรงใจ โปรดนั่งลง!” แม้ว่าเฉินกั๋วเหลียงจะรู้สึกประหลาดใจ แต่ทักทายคนอื่นด้วยสีหน้านิ่งสงบ
“เชิญ!” ทุกคนโค้งคำนับอย่างสุภาพ
เฉินกั๋วเหลียงพูดด้วยรอยยิ้ม “ผู้มาเยือนคือแขก เชิญทุกท่านก่อน!”
“ไม่กล้า เชิญผู้นำเฉินก่อน!” ทุกคนยืนกราน
เฉินกั๋วเหลียงจนปัญญา เขาไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมคนเหล่านี้ถึงเคารพเขามากขนาดนี้
“เอาล่ะ งั้นทุกท่านพร้อมกัน” ต่อหน้าผู้อิทธิพลใหญ่เหล่านี้ เฉินกั๋วเหลียงไม่กล้าประหม่า
“ดีๆ!” คราวนี้ทุกคนไม่ยืนหยัดต่อ ไม่เช่นนั้นใครจะรู้ว่าจะถ่อมตัวไปอีกนานแค่ไหน?
หลังจากที่เฉินกั๋วเหลียงและคนอื่นๆนั่งลงแล้ว เฉินตงหวาก็เดินมาด้วย
“คุณพ่อ!” เฉินเข่อเอ๋อร์ร้องเรียกด้วยความไม่เต็มใจ สำหรับพ่อที่ลำเอียงคนนี้ สาวน้อยมักมีคำตำหนิอยู่เสมอ
เฉินตงหวาเปลี่ยนท่าทีที่ปกติและเย็นชาต่อเฉินเข่อเอ๋อร์ และพูดด้วยรอยยิ้มที่กระตือรือร้น “เข่อเอ๋อร์ไม่จำเป็นต้องพิธีรีตอง รีบนั่งลง!”
เฉินเข่อเอ๋อร์นั่งข้างเฉินกั๋วเหลียงและเฉินกั๋วจงอย่างเงียบๆ โดยไม่แม้แต่จะมองเฉินตงหวา ซึ่งทำให้ผู้เป็นพ่อลำบากใจมาก
สายตาเฉินตงหวามีแววประกายความโกรธแวบขึ้นมา หากเป็นในอดีต เขาจะต้องตำหนิเฉินเข่อเอ๋อร์อย่างแน่นอน แต่ต่อหน้าบุคคลผู้มีอิทธิพลจำนวนมากเช่นนี้ เขาไม่กล้าที่จะเหิมเกริม
ฉู่เหวินสงและคนอื่นๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มและมองไปที่เฉินตงหวา แต่ไม่ได้พูดอะไร แต่ตามความเข้าใจของพวกเขาก่อนหน้านี้ เฉินตงหวาได้รับการระบุอย่างชัดเจนว่าไม่เป็นที่รักใคร่ของคนอื่น
“ผู้นำ!” ต่อหน้าบุคคลภายนอก เฉินตงหวากล่าวเรียกเฉินกั๋วเหลียงอย่างเคารพในฐานะผู้นำ
เฉินกั๋วเหลียงยิ้มและพยักหน้า “นั่งลงเถอะ!”
“ขอบคุณผู้นำ!” เฉินตงหวาพูด
เฉินตงหวาไม่ได้นั่งลงทันที แต่มองไปที่ฉู่เหวินสงและพรรคพวกของเขา และทำมือเคารพกับทุกคนและพูดว่า “ทุกท่านเดินทางมาไกลเพื่อมาอวยพรวันเกิดลูกสาว ขอขอบคุณทุกท่านแทนลูกสาว!”
“อืม” ทุกคนโกรธจนไม่รู้ว่าจะตะคอกหรือพูดอะไรดี ทัศนคติของพวกเขาที่มีต่อเฉินตงหวานั้นเย็นชามาก
เฉินตงหวาตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ค่อนข้างสับสนเกี่ยวกับสถานการณ์นี้
ตามหลักแล้วคนเหล่านี้มาจากที่ไกลเพื่อมาอวยพรวันเกิดให้ลูกสาวตัวเอง ในฐานะพ่อที่ออกหน้า มันต้องสำคัญกว่าลูกสาว แต่คนเหล่านี้กลับเย็นชาต่อตัวเอง นี่เพราะอะไร?
แต่ว่า ทุกคนที่นั่งตรงนี้ เฉินตงหวาล่วงเกินใครไม่ได้เลย ดังนั้นเฉินตงหวาแสร้งทำเป็นไม่สังเกตเห็นสิ่งใด และหาที่นั่งใกล้ๆเพื่อนั่ง
