เฉินกั๋วเหลียงเข้าใจสถานการณ์ของเฉินตงหวา และแอบสงสัย ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้า?
“ตงหวานะตงหวา คุณเป็นพ่อของเข่อเอ๋อร์ ทำไมไม่ดื่มอวยพรให้ทุกคนล่ะ?” เฉินกั๋วเหลียงกำลังช่วยเฉินตงหวาแก้ไขสถานการณ์
เฉินตงหวาไม่ได้โง่ ดังนั้นเขาจึงมองออก จึงรีบหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาแล้วพูดว่า “ขอดื่มกับทุกท่านแทนลูกสาวของผม อยากจะขอบคุณสำหรับความรักที่ทุกท่านมีต่อลูกสาวของผม!”
หลังจากพูดจบ เฉินตงหวาก็ดื่มหมดแก้ว
“ผมขอดื่มก่อนเพื่อเป็นการให้เกียรติทุกท่าน!”
แต่น่าเสียดายที่วิธีนี้ของเฉินกั๋วเหลียงไม่ได้ผล และทุกคนก็ยังไม่ไว้หน้า แค่ยกแก้วไวน์ขึ้นเพื่อขอไปทียังขี้เกียจทำ แค่นั่งบนที่นั่งของเขาด้วยใบหน้าที่เย้ยหยัน โดยไม่แม้แต่จะมองเฉินตงหวา
ทันใดนั้นใบหน้าของเฉินตงหวาแดงก่ำด้วยความอาย ในครั้งนี้การเพิกเฉยต่อเขามันชัดเจนเกินไป แม้แต่เพื่อนร่วมชั้นของเฉินเข่อเอ๋อร์ก็ยังดูออก
เฉินตงหวาอยากจะโกรธ แต่เมื่อมองไปที่คนเหล่านี้ ไม่มีใครที่เขาสามารถล่วงเกินได้ เฉินตงหวาทำได้เพียงระงับความโกรธไว้ นั่งอยู่เฉยๆจะกลับก็ไม่ใช่อยู่ต่อก็ไม่เชิง อับอายและลำบากใจอย่างยิ่ง
เฉินกั๋วเหลียงไม่มีทางเลือกนอกจากช่วยพูดเพื่อแก้ไขสถานการณ์อีกครั้ง “ตงหวา ทางฝั่งเข่อเอ๋อร์ฉันจะต้อนรับเอง คุณไปช่วยเข่อซินต้อนรับแขกที่มาจากยานจิง!”
นี่คือการหาทางออกให้กับเฉินตงหวา เฉินตงหวาอยากที่จะไปจากที่นี่ทันที เขาเข้าใจและดูออกแล้ว ในสายตาของคนเหล่านี้มีแต่เข่อเอ๋อร์ ไม่มีเขาเลย!
“ได้ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้!”
“ทุกท่าน ขอตัวก่อน!” เฉินตงหวาจากไปด้วยความสิ้นหวัง
ทุกคนเบื่อที่จะทักทายเขา และปล่อยให้เขาจากไป
เฉินกั๋วเหลียงน่าจะดูออกว่าเกิดอะไรขึ้น เห็นได้ชัดว่าคนเหล่านี้ปฏิบัติต่อคนของตระกูลเฉินไม่เท่าเทียมกัน
เพียงแต่ว่า ผู้มาเยือนคือแขก โดยเฉพาะอย่างยิ่งทุกคนมีเกียรติสูงส่ง เขาจะเสียมารยาทไม่ได้
“มาเลย ผมขอดื่มอวยพรให้ทุกท่านหนึ่งแก้ว!” เฉินกั๋วเหลียงยกแก้วขึ้นแล้วพูด
“ไม่กล้า ผมขอดื่มอวยพรให้ผู้นำเฉิน!” เมื่อปฏิบัติต่อเฉินกั๋วเหลียง ทุกคนก็เริ่มให้เกียรติและเคารพอีกครั้ง
หลังจากดื่มไปไม่นาน ทุกคนก็พูดแต่คำสุภาพอ่อนน้อม เช่นตระกูลเฉินมีผู้เก่งกาจเป็นต้น เฉินกั๋วเหลียงฟังจนรู้สึกสับสน
เดิมทีเฉินกั๋วเหลียงอยากทราบข้อมูลจากปากทุกคนว่าผู้ลึกลับคนนี้คือใคร สุดท้ายก็ล้มเลิกความคิดนี้
จนปัญญา เฉินกั๋วเหลียงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพูดอย่างตรงไปตรงมา และถามว่า “ทุกท่าน ผมอยากรู้ว่า คุณเฉินที่ทุกท่านกำลังพูดถึง คือใครกันแน่? ทำไมเขาถึงรักและเอ็นดูเข่อเอ๋อร์ของเรามากขนาดนี้”
ทุกคนต่างจ้องมองหน้ากัน แสดงรอยยิ้มมีเงื่อนงำ แต่ไม่มีใครตอบเฉินกั๋วเหลียง
พี่เซวีย คุณเป็นสุภาพบุรุษที่ถ่อมตัว และหวังให้คุณอธิบายเพื่อคลายความสงสัย?” ไม่มีใครตอบ เฉินกั๋วเหลียงทำได้เพียงเลือกคนตอบ แต่ทุกคนก็รู้บุคลิกลักษณะนิสัยตัวตนของเซวียเชียนเหอ
เซวี่ยเชียนเหออมยิ้ม และพูดว่า “หึหึ คุณกั๋วเหลียงยกโทษให้ด้วย ชื่อเสียงของคุณเฉินไม่ใช่สิ่งที่ผมจะพูดถึงได้ง่ายๆ! และเชื่อว่าทุกคนที่อยู่ตรงนี้ก็เหมือนกันหมด ดังนั้นคุณไม่ต้องมาสืบถามอีกแล้ว”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทุกคนต่างรีบพยักหน้าเห็นด้วย
เฉินกั๋วเหลียงขมวดคิ้ว มองไปที่การแสดงออกของทุกคน ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่จงใจหาข้ออ้างเพื่อหลอกเขา
เฉินกั๋วเหลียงยิ่งสงสัยมากขึ้น “คุณเฉินคนนี้คือใครกันแน่? ถึงกับทำให้เซวียเชียนเหอคนเหล่านี้ไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยชื่อเขา!”
“แม้แต่ผู้ที่มีสถานะสูงสุดในประเทศจีนคนนั้น ก็ไม่อาจยับยั้งอำนาจเช่นนั้นได้!”
ด้วยเหตุนี้ เฉินกั๋วเหลียงยิ่งต้องการค้นหาว่านายเฉินผู้ลึกลับท่านนี้คือใคร
แต่คนเหล่านี้เป็นคนที่เก็บความลับเก่ง และเป็นเรื่องยากมากที่จะถามจากปากคนพวกเขา ดูเหมือนว่าจะสามารถสอบถามจากเข่อเอ๋อร์เท่านั้น
“แค่ไม่รู้ว่าเข่อเอ๋อร์รู้ประวัติที่มาของนายเฉินคนนี้หรือเปล่า?” เฉินกั๋วเหลียงเดาในใจ
ในเวลานี้ เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านนอกประตู “ฉันได้รับคำสั่งจากคุณเฉิน เพื่อมามอบของขวัญวันเกิดให้กับคุณเฉินคุณหนูรอง!”
