กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ – บทที่ 98

“ท่านเคยพูดไว้ เพียงแค่จัดการพวกมันทั้งแปดคนก่อนที่คนใช้จะนำตัวชิวเอ๋อร์ไป ท่านจะไม่เอาเรื่องที่ข้าไปหอนางโลมและชิวเอ๋อร์อีก เป็นถึงเทพแห่งสงครามคงไม่ผิดคำพูดหรอกนะ”

กู้ชูหน่วนไม่แน่ใจนัก นางสามารถมองทุกคนออกอย่างปรุโปร่ง มีเพียงเยี่ยจิ่งหานเท่านั้นที่มองไม่ออกเลย ดวงตาที่ไม่มีทีท่าใด ๆ คู่นั้นของเขา ไม่มีทีท่าใดเลยจริง ๆ เดาไม่ออกเลยสักนิด

ผ่านไปนานพอควร นานจนกู้ชูหน่วนคิดว่าเยี่ยจิ่งหานจะคืนคำแล้ว เขาถึงได้พูดออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ

“เรื่องนี้ก็ไว้เพียงเท่านี้ หากมีครั้งหน้าเจ้าไตร่ตรองเองแล้วกัน”

“เทพแห่งสงครามว่ามาเช่นนี้แล้ว ข้าจะกล้าเที่ยวเล่นหนุ่มงามที่หอนางโลมได้อย่างไรกัน”

“หึ เทพแห่งสงครามแล้วอย่างไรกัน เจ้าต้องการผู้ใด ยังต้องผ่านเขาอีกอย่างนั้นหรือ?”

ให้ตายเถิด

คนคนนี้ให้คนตรวจสอบนาง รวมทั้งคำพูดที่นางเคยพูดก็รู้หมด

กู้ชูหน่วนยิ้ม “ความเคารพที่ข้ามีต่อท่านนั้นหาที่เปรียบมิได้เพคะ คำพูดพรรค์นั้นช่างไร้สาระสิ้นดี ข้าจะกล้าว่าท่านเป็นสิ่งของได้อย่างไรกัน?”

“เริ่มเลย”

“เริ่มอันใดงั้นหรือ?”กู้ชูหน่วนถามอย่างงุนงง

เมื่อเห็นสีหน้าของเยี่ยจิ่งหาน ชิงเฟิงและเจี้ยงเสวี่ยแย่ลง กู้ชูหน่วนถึงได้ตบกระบาลของตน “แย่แล้ว ข้าลืมเรื่องนี้ไปเสียเลย”

ชิงเฟิงแทบจะด่าออกมา

เรื่องสำคัญเพียงนี้ นางลืมได้อย่างไรกัน?

ในสายตาของนางยังมีเจ้านายอยู่หรือไม่?

“วันนี้ก็เลยเวลาแล้ว ข้าเองก็ดื่มเหล้าไปมาก ง่วงนอนมากแล้ว เราค่อยมารักษากันในวันพรุ่งนี้ดีหรือไม่”

พูดอยู่ดี ๆ นางก็ยกเท้าเดินออกไปเลย

ชิงเฟิงและเจี้ยงเสวี่ยช่วยกันหยุดนางไว้

“ข้าตอนนี้ทั้งง่วงทั้งมึนหัว หากรักษาผิดพลาดไปแล้วเกิดคร่าชีวิตเจ้าไปอย่างไม่ระวัง เช่นนั้นจะดีหรือ ข้าคิดว่ารอให้ข้านอนอิ่มแล้วค่อยรักษาจะดีกว่านะ”

เยี่ยจิ่งหานตอบกลับอย่างเย็นชา “หากคร่าชีวิตไปจริง ๆ ก็ทดแทนด้วยชีวิตของเจ้าแล้วกัน”

กู้ชูหน่วนกัดฟัน

ช่างเถิด

ไม่เอาเรื่องกับหนุ่มน้อยแล้วกัน

“รักษาก็รักษา พวกเจ้าทั้งสองไปจับงูพิษ แมงป่อง แมงมุมพิษ ตะขาบพิษมาให้ข้า ยิ่งพิษแรงเท่าไรยิ่งดี”

“จับพวกนี้มาทำอันใดงั้นรึ?”ชิงเฟิงถาม

“นำมารักษาอยู่แล้วสิ มิเช่นนั้นจะนำมาต้มซุปหรืออย่างไรกัน”

เขารู้ดีว่านำมารักษาโรค แต่ทว่าพวกนี้เป็นสัตว์ที่มีพิษร้ายแรงทั้งนั้น จะรักษาอย่างไรกัน?

กู้ชูหน่วนส่งสายตาโง่เขลาให้กับชิงเฟิง “เจ้ามิเคยได้ยินคำว่าใช้พิษแก้พิษหรือ?”

ชิงเฟิงมองไปยังเยี่ยจิ่งหาน เมื่อเห็นว่าเขาไม่มีทีท่าต่อต้าน ถึงได้สั่งการให้คนไปจับมาพร้อมกับเชิญชิวเอ๋อร์ออกไปด้วย

“หาหม้อใบใหญ่ใบหนึ่งมา ต้องเป็นหม้อที่สามารถใส่คนเข้าไปได้ จากนั้นก็ก่อไฟต้มน้ำในหม้อจนเดือด”

กู้ชูหน่วนพูดพลางเขียนรายการสมุนไพรพลาง สั่งให้พวกเขาไปหยิบสมุนไพรตามรายการที่เขียนไว้

ในไม่ช้า ทั้งงูพิษ แมงป่องและอื่น ๆ ก็ถูกจับมาได้หลายกระสอบ น้ำในหม้อก็ต้มจนเดือดแล้ว

“ไม่เลว ประสิทธิภาพในการทำงานดีมาก”

กู้ชูหน่วนยิ้มไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็เดินเข้าไปหาเยี่ยจิ่งหานทีละก้าว เดินไปไม่ประชิดอกของเขา คำแรกที่เอ่ยปากออกคือ “ถอดเสื้อ”

ซี๊ด…

อากาศเย็นในห้องลดลงเป็นหนาวเย็นเลยทันที เยี่ยจิ่งหานหรี่ตาอันตรายคู่นั้นลง “เจ้าคิดจะทำอันใดอีก?”

“ทั้งตัวท่านเต็มไปด้วยยาพิษ ไม่ถอดเสื้อจะแทงเข็มนำพิษออกได้อย่างไร”กู้ชูหน่วนมองบน

แม้นว่าอากาศเย็นในอากาศจะลดลงบ้างแล้ว แต่สีหน้าของเยี่ยจิ่งหานยังคงหม่นหมองอยู่เช่นเดิม

มิรู้ว่าเขาคิดถึงเรื่องขึ้นนั้นของเขากับกู้ชูหน่วนหรือเพราะอันใด บนใบหน้าหล่อเหลาภายในหน้ากากผีของเขากลับแดงขึ้นมาเล็กน้อย

กู้ชูหน่วนโรยสมุนไพรลงไปในน้ำเดือด หลังจากรอเยี่ยจิ่งหานถอดเสื้อเป็นเวลานาน ก็อดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้ว “ท่านทำอันใดอยู่งั้นหรือ? หรือว่ารอให้ข้าไปถอดให้ท่านอย่างนั้นรึ?”

“ถอยออกไป”น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำ

“ข้าถอยไปแล้วใครจะแทงเข็มให้ท่านกัน?”

กู้ชูหน่วนโรยสมุนไพรสุดท้ายในมือของตนลงในหม้อน้ำเดือดอย่างน่าขัน และมองขึ้นลงจากแผ่นอกของเขา “หรือว่าเทพแห่งสงครามอายอย่างนั้นหรือ?”