“บทกวีที่แต่งขึ้นมีการจำกัดหัวข้อหรือไม่?”
“ไม่มีการจำกัดหัวข้อ การแบ่งเสียงวรรณยุกต์ของบทกวีก็ไม่จำกัด”
“ได้ เช่นนั้นก็เริ่มกันเลย”
ท่านเจ๋ออ๋องโบกมือให้หมอหลวงออกไปและพูดขึ้นมาด้วยอาการฝืนความเจ็บปวดเอาไว้ “กู้ชูหน่วน เจ้ากล้าที่จะพนันอีกสักครั้งหรือไม่”
“พนันอีกแล้วหรือ? ท่านมีเงินตำลึงให้แพ้มากมายเช่นนั้นเลยหรือ?”
คนรับใช้ตักเตือนขึ้นมาด้วยความหวังดี “ท่านอ๋อง พนันอีกไม่ได้แล้ว เราไม่มีเงินตำลึงแล้วขอรับ”
ท่านเจ๋ออ๋องแพ้จนเลือดขึ้นหน้า มีหรือจะสนใจคำพูดเกลี้ยกล่อมของคนรับใช้ จากนั้นจึงพูดออกมาด้วยจิตวิญญาณของผู้กล้า “ข้าขอเดิมพันด้วยจวนของข้าและรวมไปถึงเรือนคฤหาสน์อื่นอีกหกแห่ง หากเจ้าแพ้ เช่นนั้นก็คืนเงินห้าล้านตำลึงคืนมาให้กับข้า และรวมถึงสองมือของเจ้าด้วย”
เขาไม่มีทางเชื่อหรอกว่าถุงฟางหัวขี้เลื่อยอย่างนางจะสามารถแต่งบทกวีและบทเพลงอะไรขึ้นมาได้
กู้ชูหน่วนพูดขึ้นมาด้วยความหยอกเย้า “ท่านเจ๋ออ๋อง เพียงแค่จวนท่านเจ๋ออ๋องและเรือนคฤหาสน์เพียงหกแห่งหรือจะมาพนันสองมือของข้าและเงินห้าล้านตำลึง จวนของท่านเจ๋ออ๋องก็ไม่ได้ทำด้วยทองเสียด้วยสิ?”
คนจำนวนไม่น้อยต่างพากันหุบยิ้ม
สีหน้าของท่านเจ๋ออ๋องเดือดดาลอยู่เป็นพักๆ
นอกจากจวนท่านเจ๋ออ๋องและเรือนคฤหาสน์ทั้งหกแห่งนี้ เขาได้พ่ายแพ้และสูญเสียทุกอย่างไปหมดแล้ว
และกำลังคิดหาวิธีหยิบยืมเงินตำลึงจากคนอื่น จากนั้นคำพูดของกู้ชูหน่วนก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“เห็นแก่ความน่าสงสารของท่าน เช่นนั้นแล้วข้าจะพนันกับท่านก็ได้ แต่ท่านเจ๋ออ๋อง ท่านคิดดูให้ดี หากท่านแพ้ในรอบนี้อีกละก็ เช่นนั้นแล้วท่านก็จะเหลือแต่กางเกงเท่านั้นแล้ว”
“วางใจได้ ข้าไม่มีทางแพ้อย่างแน่นอน”
“ไม่ต้องเร็วเกินไป ไม่แน่ท่านอาจจะแพ้ก็ได้”
หม่ากงกงเห็นสีหน้าที่เคร่งขรึมของท่านเจ๋ออ๋องกลับเปลี่ยนเป็นซีดเผือด กลัวเหลือเกินว่าเขาโมโหจนหัวใจวายตายไปเสียก่อนจึงรีบพูดขึ้นมา
“การแข่งขันบทกวีและการประดิษฐ์ตัวอักษรเริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ ระยะเวลาธูปหนึ่งดอก ใครที่เขียนบทกวีได้มากที่สุดและประดิษฐ์ตัวอักษรออกมาได้ดีที่สุด ผู้นั้นจะเป็นผู้ชนะไป”
ท่านเจ๋ออ๋องหยิบพู่กันขึ้นมาและเขียนลงไปบนกระดาษอย่างรวดเร็ว ด้วยความพยายามอย่างมากที่อยากจะเอาชนะนาง
กู้ชูหน่วนกะพริบตาด้วยรอยยิ้มและหันไปทางปรมาจารย์หมากรุก “ท่านผู้เฒ่า เราสองคนมาพนันกันอีกสักรอบดีหรือไม่ หากข้าชนะ ข้าจะไม่รับท่านเป็นศิษย์”
“ท่านอาจารย์ ข้ามาเข้าร่วมการชุมนุมแข่งขันวิชาการ เพียงเพราะต้องการตามหาผู้ที่สามารถทำลายหมากรุกหลิงหลงลงได้ และตอนนี้หมากรุกหลิงหลงก็ถูกทำลายลงแล้ว ความปรารถนาของข้าก็สิ้นสุดลงแล้ว และข้าก็ไม่ได้สนใจที่จะแย่งชิงอันดับหนึ่งของการแข่งขันทางวิชาการ และยิ่งไปกว่านั้นศิษย์คนนี้จะแข่งขันกับท่านอาจารย์ได้อย่างไรกัน”
ปรมาจารย์หมากรุกลูบเคราสีหงอกของเขาและยิ้มอย่างมีความสุข
กู้ชูหน่วนเก็บกลั้นความรู้สึกไว้ในใจ
ใครกันนะบอกว่านางไร้ยางอาย?
หากจะพูดถึงความไร้ยางอาย เห็นได้ชัดว่าปรมาจารย์หมากรุกนั้นเก่งกว่ามาก
กู้ชูหน่วนยังต้องการที่จะพูดอะไรออกไป แต่ปรมาจารย์หมากรุกก็ได้เดินไปยังที่นั่งของคณะทูตของรัฐฉู่เสียแล้ว และยืนยันไม่ยอมที่จะลงแข่งขัน
นักการทูตของรัฐฉู่ยิ่งรู้สึกลำบากใจ หากพูดง่ายก็ดีไป แต่ปรมาจารย์หมากรุกกลับไม่ยอมเข้าร่วมแข่งขันต่อไป จึงทำให้พลาดโอกาสที่จะแย่งชิงระฆังวิญญาณสะบั้นไป
กู้ชูหน่วนจึงทำได้เพียงเก็บความคิดนี้กลับเข้าไป และรวมไปถึงเยี่ยเฟิงด้วย “นี่ พวกเจ้าทั้งสามคนต้องการที่จะพนันกับข้าหรือไม่?”
ครั้งนี้ทั้งสามคนแทบเอือมระอาที่จะหันกลับไปด้วยซ้ำและยกพู่กันขึ้นมาเริ่มประพันธ์บทกลอนกวี เพื่อป้องกันไม่ให้ท่านเจ๋ออ๋องนำหน้าไปก่อน
กู้ชูหน่วนรู้สึกเบื่อหน่ายและเริ่มยกพู่กันขึ้นมาขีดเขียนลงบนกระดาษเซวียนจื่อ
ทุกคนต่างตกตะลึง
“ไหนบอกว่าคุณหนูสามแห่งตระกูลกู้ไม่รู้หนังสือไม่ใช่หรือ? ข้าเห็นท่าทางการจับพู่กันของนางดูมีความช่ำชองอย่างมาก เจ้าดูสิว่านางเขียนเร็วเพียงใด”
“ใครจะไปรู้ นางอาจจะวาดตราสัญลักษณ์ผีปีศาจอะไรขึ้นมาก็ได้ จะไม่ให้เร็วได้อย่างไรล่ะ?”
“ไม่ใช่สิ เจ้าดูท่าทางความมั่นใจเช่นนั้นของนาง ดูเหมือนจะได้รับชัยชนะเสียอย่างนั้น?”
“ถึงคนอื่นจะไม่รู้ว่านางมีความรู้อยู่มากเพียงใด แต่เจ้ากลับไม่รู้อย่างนั้นหรือ?”
เมื่อเสี่ยวหลี่จือเห็นว่าจักรพรรดิเยี่ยรู้สึกไม่สบายใจจึงได้พูดปลอบออกมา “ฝ่าบาท การแข่งขันเมื่อสักครู่นั้น คุณหนูสามก็แค่โชคดีเท่านั้น ครั้งนี้เป็นการแข่งขันบทกวีและการประดิษฐ์ตัวอักษร นับเป็นการแข่งขันความสามารถที่แท้จริง นางไม่มีทางชนะได้อีกเป็นอันขาดพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาทได้โปรดวางพระทัยและรอดูความขายหน้าของคุณหนูสามเป็นพอแล้วพ่ะย่ะค่ะ”
จักรพรรดิเยี่ยรู้สึกใจคอไม่ดีและกระวนกระวายใจ
ตามที่พูดว่ากู้ชูหน่วนจะต้องพ่ายแพ้อย่างไร้ข้อสงสัยในการแข่งขันการแต่งบทกลอนกวีและการประดิษฐ์ตัวอักษรนั้น แต่ทำไมเขาถึงยังรู้สึกเป็นกังวลและคิดมากอยู่เช่นนี้นะ
