ท้ายป่าไผ่ กู้ชูหน่วนยังคงโอบเอวจอมมารดังเดิม ปลายจมูกของนางสัมผัสได้ถึงกลิ่นอ่อนๆจางๆจากร่างกายของเขา
“เจ้าน้องชาย เจ้าทาแป้งเครื่องประทินผิวอันใดหรือ ร่างกายถึงได้ดึงดูดคนเช่นนี้”
“อาบแช่กลีบดอกไม้ จะมีกลิ่นของดอกไม้หลงเหลืออยู่”ชายชุดแดงยกแขนเสื้อขึ้น แล้วสูดดมตามกู้ชูหน่วน
กู้ชูหน่วนมองตาเขา เลยอดที่จะกล่าวชื่นชมไม่ได้ว่า“ดวงตาของเจ้าสวยมาก”
ชายชุดแดงตัวแข็งทื่อเล็กน้อย มองกู้ชูหน่วนอย่างตั้งใจ แต่ทว่าเห็นกู้ชูหน่วนสวมปิดใส่ผ้าคลุม เลยมองรูปโฉมไม่ชัด แต่ดวงตาสีดำขลับคู่นั้นสะท้อนแวววาวที่ดวงตาของเขา มันเป็นความชื่นชมอย่างมาก
เขามองไม่ผิด มันเป็นความชื่นชมและชอบ ปราศจากสิ่งอื่นใดมาปะปน
จอมมารกระตุกริมฝีปาก กล่าวขึ้นอย่างแผ่วเบาว่า“ท่านเป็นคนแรกที่บอกว่าดวงตาของข้าสวย”
มุมปากของเขาอมยิ้มตั้งแต่แรกจนจบ เพียงแต่รอยยิ้มนั้นไม่ได้ทำให้คนรู้สึกถึงความอบอุ่นเลย กลับกันมันเป็นความรู้สึกตกห้วงอุโมงค์
เพราะคำพูดนั้นของกู้ชูหน่วน ไม่รู้ว่าทำไมรอยยิ้มถึงได้ดูอบอุ่นขึ้นมามาก
“แล้วเช่นนั้นคนอื่นพรรณนาเกี่ยวกับดวงตาของเจ้าว่าอย่างไร”กู้ชูหน่วนกล่าวถาม
“ชั่วร้าย ปีศาจ”
กู้ชูหน่วนยิ้มเยาะขึ้นมากล่าวว่า“คนเหล่านั้นอิจฉาริษยา ดวงตาคู่นี้มันสบายตามาก”
“จริงหรือ”
“แน่นอน”
กู้ชูหน่วนเชยคางของเขาขึ้น เหลือบมองร่างกายแผงอกที่โผล่พ้นออกมาด้านนอก กล่าวขึ้นว่า“ดูจากท่าทางของเจ้า หรือว่าเจ้าก็เป็นผู้คอยปรนนิบัติของผู้นำกองธงเผ่าปีศาจบางคนหรือ?”
“ผู้คอยปรนนิบัติ?”
จอมมารยิ้ม
นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนบอกว่าเขาเป็นผู้คอยปรนนิบัติ
“คนนะ ใครไม่เคยมีอุปสรรคบ้าง โดยเฉพาะคนหน้าตาดีอย่างเจ้า ต่อไป เจ้าอยู่กับข้า ข้าจะทำให้เจ้ารู้ว่าทำไมดอกไม้ถึงได้แดงแบบนี้”
จอมมารตอบโดยไม่ได้คิดเลยว่า“ได้สิ”
ทั้งสองคนท่าทางคลุมเครือและปลายจมูกเกือบจะชิดกัน ไม่เพียงแต่สัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน แต่ยังรู้สึกถึงการเต้นของหัวใจของกันและกันด้วย
แม้กู้ชูหน่วนจะตัดใจไม่ลง สุดท้ายก็ปล่อยเขา
“เจ้าคือผู้คอยปรนนิบัติเผ่าปีศาจ อีกทั้งปรากฎที่หุบเขาพิศวิญญาณ เช่นนั้นเจ้ารู้จักหญ้านรกหรือไม่”
“ท่านอยากหาหญ้านรก?”
“อืม ช่วยข้าหาได้หรือไม่?”
“ได้สิ”
“จริงหรือ?”กู้ชูหน่วนยิ้มขึ้นมา นางเพียงแค่กล่าวพูดไปอย่างนั้น คิดไม่ถึงเลยจริงๆว่าเขาจะรู้
กู้ชูหน่วนกอบกุมมือของเขา ระหว่างหัวคิ้วมีความร้อนใจกล่าวว่า“น้องชาย รีบบอกพี่เร็ว หญ้าพิศวิญญาณอยู่ที่ไหน?”
“อยู่ในห้องนอนของจอมมารในส่วนลึกของหุบเขากลืนวิญญาณ”
“จอมมารไม่ใช่ว่าเอาหญ้านรกมาวางข้างหมอนราวกับลูกรักหรอกนะ?”
“กลัวหรือ?”
“ตลก ข้ากู้ชูหน่วนเคยกลัวอะไร เพียงแค่รู้สึกว่าจอมมารจนมาก”
“จน?”
“ไม่ใช่หรือ หญ้านรกจิ๊บจ๊อย คิดไม่ถึงว่าจะถึงขั้นเอาวางไว้ข้างหมอนราวกับลูกรัก จุ๊ๆๆๆ บางทีจอมมารนั่นอาจจะมีชื่อเสียง”
เหอะ…..
เด็กนี่ เห็นเขาเป็นผู้คอยปรนนิบัติจริงหรือ?
“บางที…..จอมมารอาจจะรู้สึกว่าหญ้านรกสวย เลยเลี้ยงไว้ในห้องนอนเท่านั้นเอง”
“ชิ ใครจะเชื่อ”
ใบหน้าของกู้ชูหน่วนเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม ภาพประทับใจดีๆกับจอมมารนั้นไม่มีเลย
